Ἡ ὈΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Λέοντος Μελά

χρόνου φείδου

Οτε αὐγήν τινα ἐξύπνησα, καὶ ἀντὶ νὰ πηδήσω ἀμέσως ἀπὸ τὴν κλίνην μου, ἔμενον ἐντὸς αὐτῆς ὁλόκληρον περίπου ὥραν ὀκνεύων καὶ κυλιόμενος, ὑπελόγισα διὰ τῶν μικρῶν ἀριθμητικών μου γνώσεων, ὅτι χάνων τοιουτοτρόπως μίαν ὥραν καθ᾿ ἑκάστην αὐγὴν, ἐντὸς ἑνὸς ἔτους χάνω τριάκοντα ὁλοκλήρους ἐργασίμους ἡμέρας.

Πόσον θὰ ἤμην δυστυχής, εἶπον τότε, ἐὰν καθ᾽ ἕκαστον χρόνον τῆς ζωῆς μου ἔμενον ἀσθενὴς καὶ κλινήρης τριάκοντα ὁλοκλήρους ἡμέρας, ἄνευ ἐργασίας, ἄνευ ὠφελείας, καὶ ἐκ τῶν ἑτοίμων ἐξοδεύων!

Διατί λοιπὸν νὰ χάνω τόσον πολύτιμον καιρόν; 

Ἔκτοτε ἅμα ἀκούων τὴν αὐγὴν τὸν πετεινὸν λαλοῦντα, ἐπήδων ἀπὸ τὴν κλίνην μου. Εσκέφθην δὲ ὅτι αἱ ὧραι εἶναι τὸ νόμισμα τῆς ἡμέρας, καὶ αἱ ἡμέραι τὸ νόμισμα τῆς ζωῆς, καὶ ὅτι ὁ καιρὸς ὅστις παρῆλθε δὲν ἐπανέρχεται πλέον. 

"Ας μὴ ἀφίνω λοιπόν, εἶπον, νὰ παρέρ χωνται ἀνωφελῶς αἱ ἡμέραι μου, αἱ ὡραί μου, αἱ στιγμαί μου, ἂς μὴ χάνω τό πολύτιμον αὐτὸ νόμισμα τῆς ζωῆς μου. Ὁ καιρός παρερχόμενος ἀνωφελῶς, δὲν ἀφίνει ὄπισθεν του παρά ὀκνηρούς, ἀμελεῖς, κακοήθεις καὶ δυστυχεῖς.

Ἰδοὺ λοιπὸν καὶ ἄλλο βῆμα πρὸς τὴν φρόνησιν, ἡ οἰκονομία τοῦ καιροῦ, ἢ κατὰ τοὺς ἀρχαίους σοφούς χρόνου φείδου, διότι, κατὰ τὸν μαθητὴν τοῦ ᾿Αριστοτέλους Θεόφραστον, ἡ μεγίστη τῶν ἀσωτιῶν εἶναι ἡ ἀσωτία τοῦ καιροῦ.