Ἡ Κόλασις ὡς Εὐκαιρία

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
Πτυχιοῦχος Κλασσικῆς Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Μεταπτυχιακός τοῦ Τομέα Ἐπιστημῶν τῆς Ἀγωγῆς, 

«Ἐφηρμοσμένη Παιδαγωγική», Διδακτική - Προγράμματα Σπουδῶν, 

Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Ὑπ. Δρ. Κλασσικῆς Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Μέλος τῆς Ἐνώσεως Συντακτῶν Διαδικτύου

Ποία είναι μία μορφή κολάσεως για τον Δάντη; Η στιγμή εκείνη που αναπολείς παλαιές ευτυχισμένες στιγμές εν ώ ζεις μέσα στην απόλυτη δυστυχία. Την ώρα δηλαδή που θεωρείς ότι το σύμπαν σου καταρρέει, ότι ο κόσμος που με τόσο κόπο έχεις φτιάξει χάνεται, τότε μέσα στην απελπισία σου, σαν αναπολήσης τις στιγμές τις ευτυχίας σου, είναι Κόλασις, είναι η πιο απέραντη θλίψις, ο μεγαλύτερος κολασμός σου και τιμωρία. Ο Δάντης κι όλη η μεσαιωνική αντίληψις κάνουν λάθος.

Θλίψη δεν έχει μεγαλύτερη

από τής ευτυχίας τη θύμηση

στης δυστυχίας την ώρα

(Άσμα V)(η κόλασις τού Δάντου)

Ακριβώς εκείνην την στιγμή είναι δια τον Ιησού από την Ναζαρέτ η στιγμή της ευκαιρίας , η στιγμή της αναλαμπής, η στιγμή της μετανοίας και της λυτρώσεως. Ο Άσωτος την στιγμή της πιο μεγάλης δυστυχίας του, την ώρα εκείνη που τρώει τα ξυλοκέρατα παρέα με τους χοίρους και τυγχάνει να αναπολέση τις ευτυχισμένες αναμνήσεις από την πατρική εστία, τότε και σώζεται. Μεμιάς από το σκότος το ζοφερό γεννιέται η ελπίς, ότι και πάλι είναι δυνατή η ευτυχία. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ.