Στην πόλη της ερήμου ή στην έρημο της πόλης ;

Καλλιόπη Ζιώγου

θεολόγος

Μα πού ζεις ; Πιστεύεις στον Χριστό ; Ακόμη εκεί είσαι ; Αυτά είναι για τους ηλικιωμένους.. Άντε να ’ρθει το Πάσχα να πάμε στο χωριό, στην Ανάσταση να δούμε κανέναν γνωστό που έχουμε χρόνια να δούμε και να φάμε κιόλας, της προκοπής φαγητό.. Έλα τώρα που δεν έχεις ακούσει κάτι τέτοιο ή παρόμοιο.. ή δεν το έχεις σκεφτεί κιόλας !! Αλήθεια όμως.. έχεις αναρωτηθεί ποτέ σου, πού ζεις τελικά ;; στην πόλη της ερήμου ή στην έρημο της πόλης ;Ωραίο λογοπαίγνιο, ε; Μιαν ελλειπτική πρόταση έχεις μπροστά σου, με λέξεις ίδιες.. έχουμε δύο ( 2 ) πόλεις που σχετίζονται με την ερημιά.. ε, και ; Σε μπέρδεψα.. για ξαναδιάβασέ τη πάλι.. Ποιες είναι αυτές οι δύο ( 2 ) πόλεις λοιπόν ; Εγκλωβίζονται κάπου γεωγραφικά ; Ποια είναι η έρημος ; Σε τι διαφέρουν και σε τι μοιάζουν αυτές οι δύο ( 2 ) πόλεις ;

Κατοικούνται και οι δύο κι εξελίσσονται μεν αλλά αντιστρόφως ανάλογα μεταξύ τους. Βέβαια το θέμα και η ουσία είναι το πώς εννοεί ο καθένας την έννοια της προόδου και της εξέλιξης. Άρα μιλάμε για δύο ( 2 ) πόλεις και τις εξετάζουμε.. υπό ποιο πρίσμα ; Η προσέγγιση γίνεται πνευματικά και απαλά. Και οι δύο σχετίζονται με την καθημερινότητά μας και διαχρονικά επηρεάζουν τη βιοτή πολλών ανθρώπων. Η δεύτερη πόλη χρειάζεται την πρώτη, επειδή παρόλο που είναι πολυάριθμη υπάρχει πολλή μοναξιά.. Όμως δεν έχει νόημα να είναι ο λόγος μου τόσο διφορούμενος.

Ας εξηγηθώ λοιπόν.. Η πρώτη πόλη, η πόλη της ερήμου τι άλλο θα μπορούσε να είναι παρά τα μοναστικά κέντρα και οι Σκήτες της ερήμου γενικότερα, όχι στοχευμένα κάποια συγκεκριμένη έρημος, σε στενό γεωγραφικό πλαίσιο. Για παράδειγμα πολλοί σύγχρονοι Πατέρες της Εκκλησίας μιλούν για την έρημο του Αγίου Όρους και δεν την εννοούν φυσικά με τα κλιματολογικά χαρακτηριστικά μιας ερήμου αλλά με την έννοια της ύπαρξης Ησυχίας και εθελούσιας απομόνωσης, προκειμένου να βοηθηθεί πνευματικά ο αγώνας εναντίον των παθών, να ενισχυθεί περαιτέρω η προσευχή υπέρ ημών, όλων των πασχόντων πνευματικά που ζούμε έξω.

Η δεύτερη πόλη είναι αν μη τι άλλο, η κάθε πόλη, γειτονιά κτλ., που ζούμε.. ζούμε όμως ; Θα μου πεις , ναι ζούμε.. τόσος θόρυβος, έννοιες, τρέξιμο σκέτη τρέλα.. τί είναι τούτο; Δεν είναι ζωή ; Ίσως και να μην είναι, διότι μέσα σε τόσο σαματά, πώς ζεις ; Γίνεσαι ένα με την τρέλα για να μην μείνεις εκτός του κοσμικού « νυμφώνος », τρέχεις με την ίδια ταχύτητα να προλάβεις να ζήσεις και τελικά σου φεύγει η ώρα και συνειδητοποίησες πως δεν έζησες. Έχουμε λησμονήσει πως άλλο ο χρόνος κι άλλο η στιγμή. Κι έτσι η πολύβουη πόλη είναι έρημη τελικά και γίνεται έρημος, αφού τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι και σχεδόν κανείς δεν μιλά – επικοινωνεί ουσιαστικά.

Και τι γίνεται με μιαν άλλη « πόλη » ; Μια πόλη που βρίσκεται εντός μας.. Ποιοι κατοικούν εκεί και ποια είναι αυτήν η πόλη ; Η ψυχή μας είναι και κατοικούν τα πάθη και γίνεται μεγάλη φασαρία εξαιτίας τους κι ο άνθρωπος δεν παίρνει ανάσα πνευματική.. ούτε δευτερόλεπτο. Πώς να ησυχάσει η ψυχή αφού δεν υπάρχει ο Χριστός εκεί. Η Ειρήνη η ίδια , η Χαρά, η Αγάπη, η Συγχωρητικότητα λείπει. Ποια ήταν η πρώτη λέξη του Αναστάντος Ιησού στις Μυροφόρες ; : « Χαίρετε! ».. Ποια ήταν η πρώτη λέξη του Αναστάντος Ιησού που είπε στους μαθητές Του ; : « Ειρήνη υμίν! ». Γιατί δέχτηκε τον Σταυρό; Από Αγάπη. Τι ζήτησε από τους μαθητές Του, άρα κατ’ επέκταση από όλους μας ; « Αγαπάτε αλλήλους ». Πώς είπε το « τετέλεσται » ; Με τα χέρια Του διάπλατα ανοιχτά, όπως η αγκαλιά, η γεμάτη αγάπη.. Αυτό είναι ο Χριστός, μιαν ζεστή αγκαλιά, δυο ματωμένα αλλά αναστημένα χέρια που μας περιμένουν όλους. Τι ζήτησε καρφωμένος στον Σταυρό από τον Πατέρα Του ; « Συγχώρησε τους, δεν ξέρουν τι κάνουν..». Τώρα που πέρασε το Πάσχα, τί από όλα αυτά κρατήσαμε στην « πόλη » μας, στην ψυχή μας ;

Περιμέναμε την Ανάσταση πώς και πώς.. Ήρθε..τη ζήσαμε ;; Ερήμωσαν τα πάθη μας ; Σε ποια πόλη τελικά θέλουμε να ζούμε ; Τι κι αν οι ερημίτες μοναχοί μας ζουν μακριά από τα αστικά κέντρα.. εκεί ζει μαζί τους ο Χριστός και το διαπιστώνουμε σε κάθε επίσκεψή μας σε κάποια Ιερά Μονή, όπου φεύγουμε με ανεξήγητη ( ίσως..για κάποιους ) γαλήνη. Ζει ο Χριστός εκεί, το αντιλαμβάνεσαι στα μάτια των μοναχών, στις απαλές κινήσεις τους, στα ήσυχα λόγια, γεμάτα πνευματική δροσιά, στην λεβεντιά της ψυχής τους. Τέτοιες ψυχές όμως ζουν κι ανάμεσά μας, μέσα στην ταραχώδη πόλη ταπεινά, ακούραστα, αγόγγυστα. Μα πώς είναι δυνατόν;; Ω ναι είναι.. επειδή την Ανάσταση δεν την περιμένεις, τη ζεις! Δεν είναι η Ανάσταση, γιορτή της μιας ημέρας, μια φορά το χρόνο. Η Ανάσταση είναι τρόπος ζωής! Δεν είναι εύκολο, ο Χριστός δεν υποσχέθηκε ευκολίες, ανέσεις και βολέματα.. υποσχέθηκε Ανάσταση κι αναστήθηκε! Ανηφορικός ήταν ο Γολγοθάς Του, ανηφορικός είναι κι ο Γολγοθάς του καθενός από εμάς.. όμως η ανηφόρα του Γολγοθά καταλήγει σε μιαν υπέροχη θέα, την Ανάσταση!