Οἱ Προάγοντες Ἐπετίμων Αὐτῷ Ἳνα Σιωπήσῃ

Τῷ καιρῷ εκείνω, εγένετο δὲ ἐν τῷ ἐγγίζειν Ἰησοῦν εἰς Ἱεριχὼ τυφλός τις ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν· ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται. Καὶ ἐβόησε λέγων· Ἰησοῦ υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με·
Τον καιρό εκείνο, καθὼς ἐπλησίαζε ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν Ἱεριχώ, ἕνας τυφλὸς ἐκαθότανε κοντὰ εἰς τὸν δρόμον καὶ ζητιάνευε. Ὅταν ἄκουσε νὰ περνᾷ πολὺς κόσμος, ἐρώτησε τί συμβαίνει. Τοῦ εἶπαν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος διαβαίνει. Τότε ἐφώναξε, «Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Δαυΐδ, ἐλέησέ με».

Ένας άνθρωπος ευρίσκεται στην πιο αξιολύπητη θέση. Τυφλός και επαίτης. Πτωχός, που περιμένει κάποια υλική βοήθεια από τους ανθρώπους, αφού τίποτε άλλο δεν μπορούν να του προσφέρουν. Μα να! Αυτή τη φορά περνά Εκείνος, «που ζωή και φως αιώνιον είναι». Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Δαυΐδ. Και ο τυφλός φωνάζει με όλη του τη δύναμη, με όση φωνή του απέμεινε ακόμη στα κουρασμένα του στήθη: «Ελέησόν με»!

Τί ζητά άραγε ο τυφλός; Μιαν ακόμη ελεημοσύνη; Έτσι νομίζει ο όχλος. Και ξέρετε τί κάνουν οι πολλοί; Φέρονται απάνθρωπα. Ιδού... 

καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με. Τουτέστιν... Ἐκεῖνοι ποὺ προηγοῦντο, τὸν ἐπέπλητταν διὰ νὰ σιωπήσῃ· ἀλλὰ αὐτὸς ἐφώναζε πολὺ περισσότερον, «Υἱὲ τοῦ Δαυΐδ, ἐλέησέ με».

Τον ἐπέπλητταν διὰ νὰ σιωπήσῃ !!! Υποπτευόντουσαν οι παρόντες ότι εκραύγαζε και εζήτει παρά του Ιησού ελεημοσύνην. Και για να μην στενοχωρήση τάχα τον διδάσκαλο τον απόπαιρναν και του φώναζαν να σιωπήση. Κακότροπε λαέ, αντί να τρέξης ευθύς και αφού λάβης εκ της χειρός τον τυφλόν και χειραγωγήσης αυτόν και φέρης ενώπιον του Κυρίου, ονειδίζεις αυτόν και επιτιμάς και προστάττεις να σιωπήση; Λαέ πονηρέ, επειδή δια την κακοτροπίαν σου δεν θέλεις να γίνης συνεργός του καλού έργου, τουλάχιστον σιώπα και μην εμποδίζης αυτό δια των επιτιμιών σου. Αίτια θα ηδύναντο να είναι η ζηλοτυπία, η απροσεξία, η φιλαυτία και άλλα μύρια πάθη, μέσα δε ο εμπαιγμός, ο έλεγχος, η κατάκρισις, ακόμα και οι φοβερισμοί, τα δεσμά και τα βασανιστήρια. Η αμαρτία αύτη μεταβάλλει τον άνθρωπον εις διάβολον, άνομον, άδικον, αποστάτην και θεομίσητον.

Θέλετε τώρα να ιδήτε μια διαφορετικήν αντιμετώπισιν; Ιδού....

Καὶ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι᾿ ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι.

Υστερα δε από ολίγας ημέρας, εισήλθε πάλιν ο Κυριος εις την Καπερναούμ και διεδόθη ότι ευρίσκεται εις κάποιο σπίτι.

Μαρκ. 2,2 καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον.

Και αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε εγέμισεν η οικία και δεν υπήρχε πλέον τόπος να τους χωρέση ούτε καντά εις την θύραν. Και εδίδασκε εις αυτούς τον λόγον του Θεού.

Μαρκ. 2,3 καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων.

Και έρχονται προς αυτόν φέροντες ένα παραλυτικόν, τον οποίον εσήκωναν τέσσαρες επάνω εις κρεββάτι.

Μαρκ. 2,4 καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο.

Επειδή δε ένεκα του πολλού πλήθους δεν ήτο δυνατόν να πλησιάσουν τον Κυριον, αφήρεσαν από την στέγην το μέρος εκείνο, κάτω από το οποίον ήτο ο Κυριος, ήνοιξαν τρύπαν και κατέβασαν σιγά το κρεββάτι, όπου ήτο κατάκοιτος ο παραλυτικός.

Μαρκ. 2,5 ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.

Οταν ο Ιησούς είδε την πίστιν που είχαν, τόσον ο παραλυτικός όσον και εκείνοι που τον έφεραν, λέγει στον παραλυτικόν· “τέκνον, σου συγχωρούνται αι αμαρτίαι, αι οποίαι είναι και αιτία της σωματικής σου ασθενείας”.