ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ.. ΑΓΙΟΣ

Καλλιόπη Ζιώγου ,
θεολόγος

« Παντού ταραχή, σατανική ακολασία, αχορταγιά, άρπαγμα, ακούραστη κακία, ακοίμητη πανουργία, σιχαμερά πάθη »… γράφει ο Φώτης Κόντογλου ( 08/11/1896 – 13/07/1965 ) και περιγράφει χρόνια πριν, ωμά και αληθινά το….σήμερα. Μέσα σε ένα τέτοιον κόσμο καλούμαστε να μεγαλώσουμε παιδιά ως ευσυνείδητοι γονείς, να εμπνεύσουμε με το παράδειγμά μας ως παιδαγωγοί.

Συνεπώς ανατρέφοντας ένα παιδί σε ένα περιβάλλον οικογενειακό, σχολικό που δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία και ειλικρίνεια αλλά όλοι υποκρίνονται, όλοι άλλα λένε και άλλα εννοούν πίσω από κλειστές πόρτες και καρδιές, θα υποκρίνεται κι αυτό. Θα μου πείτε…σώπα, για νέο μας το λες; Άμα το έχεις ήδη βιώσει, απογοητεύεσαι τόσο πολύ, όχι τόσο από την πράξη της υποκρισίας, όσο από το γεγονός ότι ένα 15χρονο έχει μπει ήδη στη διαδικασία να συμπεριφέρεται υποκριτικά στο κοινωνικό του περίγυρο, εντελώς συνειδητά! Βέβαια οι μάσκες αργούν αλλά στο τέλος πέφτουν.

Έχει χυθεί πολύ μελάνη για την σωστή ανατροφή των παιδιών. Θα ήθελα να σταθώ στα λόγια του πολυγραφότατου Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος τόνιζε πως ο στόχος είναι να ανατραφούν ενάρετα παιδιά, πρωτίστως, διότι η κοινωνία έχει ανάγκη τέτοιων υγιών κυττάρων για να εξακολουθήσει να είναι υγιής..ειδάλλως ανατρέφουμε μορφωμένα και δυνατά παιδιά που μονίμως είναι ανικανοποίητα και θεωρούν πως όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους και όλες τους οι επιθυμίες πρέπει να πραγματοποιούνται πάραυτα.

Στην προσπάθειά μας λοιπόν να μεγαλώσουμε ενάρετα παιδιά, πολλές φορές γίνονται λάθη και μετά από χρόνια, εάν συμβεί κάτι δυσάρεστο κι αναπάντεχο, απορούμε και λέμε, « μα πώς είναι δυνατόν αυτό το παιδί, που οι γονείς του είναι τόσο θρήσκοι έκανε αυτό το πράγμα..». Ναι..γιατί κρίνουμε από αυτό που βλέπουμε, από την εξωτερική συμπεριφορά, από την ενδυμασία μα δεν ξέρουμε τι συμβαίνει στην καρδιά του καθενός, εκεί μόνον ένας γνωρίζει , ο Θεός..αυτός είναι ο μόνος καρδιογνώστης. 

Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας πολλές φορές μέσα σε έναν καθωσπρεπισμό, με μιαν επιφανειακή θρησκευτικότητα, με μια αυστηρότητα και το παιδί εισπράττει μόνον οδηγίες ενώ έχει ανάγκη από βιώματα για να παραδειγματιστεί. Και τότε έρχονται τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ήμαστε σίγουροι πως θα έρχονταν και διερωτόμαστε που κάναμε το λάθος. Προσπαθούμε να προσαρμόσουμε την αγιότητα στα παιδιά, μέσω των συμβουλών και παραινέσεών μας σε αυτά και φυσικά έπονται τα αντίθετα από τα αναμενόμενα.. Εμείς οι « ενάρετοι » και « αναμάρτητοι » γονείς πάμε να μιλήσουμε περί ηθικής και αγιότητας στα παιδιά, χωρίς καν να έχουμε συναίσθηση αυτών των εννοιών. Προσπαθούμε να απομακρύνουμε τα παιδιά μας από την αμαρτία και όταν αυτό δεν επιτευχθεί, τα αντιμετωπίζουμε επικριτικά, προβάλλοντας την διδασκαλία του Χριστού. Μα οι άγιοι γι ’αυτό ακριβώς αγίασαν, επειδή η αμαρτία τους άνοιξε την πόρτα , μέσω της συντετριμμένης καρδιάς τους και αληθινής μετάνοιάς τους βεβαίως .

Σαφώς και δεν εννοώ να τα αφήσουμε ανεξέλεγκτα, να μην μάθουν ποτέ την αξία των ορίων..ο ίδιος ο Θεός άλλωστε, το πρώτο πράγμα που ζήτησε από τους Πρωτόπλαστους ήταν να μην φάνε από τον καρπό του δέντρου « της γνώσης του καλού και του κακού ». Δηλαδή να δείξουν την δέουσα εγκράτεια και να σεβαστούν κάποια όρια που δόθηκαν στο ανθρώπινο γένος. Πολλές φορές όμως τα παιδιά μας, παρά τις ατελείωτες συμβουλές μας και οδηγίες, προτιμούν τον δύσκολο δρόμο, τον δρόμο του λάθους και του πάθους. « Άσε με να κάνω λάθος …» που λέει και το τραγούδι..και τότε είναι που οφείλουμε να τα αγκαλιάσουμε περισσότερο από ποτέ. Γιατί ; Ο ιερός Χρυσόστομος απαντά: « Η νεότητα που ζει με σύντροφο την αργία και ανατρέφεται με τόσο μεγάλα κακά, γίνεται αγριότερη από όλα τα θηρία » ( ΕΠΕ 10, 592 ).

Γιατί η αγάπη κρύβεται στην συγχώρηση και αποκαλύπτεται μεγαλοπρεπώς μπροστά στην παραδοχή του λάθους, στη συντριβή, στην μετά – νοια. Η αγάπη δεν διδάσκεται, εμπνέεται, η αγιότητα δεν διδάσκεται, εμπνέεται. Ρώτησαν πρόσφατα κάποιον πνευματικό : « Πατέρα______ ο μικρός μου είναι ανυπόμονος και δεν ακούει που του μιλάω ατελείωτα πως πρέπει να κάνει υπομονή » κτλ. και απάντησε λιτά: « Παιδί μου, εσύ δεν πρέπει να μιλάς υπομονετικά αλλά να ζεις υπομονετικά και τότε κι εκείνο, σύντομα θα γίνει υπομονετικό και θα ωφεληθεί πολύ στη ζωή του.. ». Έτσι είναι και με την αγιότητα. 

Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε πνευματικά στην οικογένειά μας, να προσπαθούμε να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητας, παρά τις πτώσεις μας, εμείς οι ίδιοι πρώτα και τότε, με τη βοήθειά Του, τα παιδιά μας λαμβάνουν τα μηνύματα και η Χάρη Του ενεργεί σε αυτά μυστικά. Οφείλουμε να μην ξεχνάμε τις ανάγκες των παιδιών μας σε σχέση με την ενδυνάμωση του θρησκευτικού συναισθήματός τους, να τα προσεγγίζουμε απαλά σε αυτό το θέμα, όπως ο Χριστός. Ποτέ δεν παρέμεινε έστω και λίγο σε σπίτι ή δημόσιο χώρο, όταν καταλάβαινε πως ήταν ανεπιθύμητος. Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα..

« Ακούστε τα αυτά πατέρες και μητέρες, δεν θα μείνει χωρίς μισθό ο κόπος σας για την ανατροφή των παιδιών σας ».

Ι. Χρυσόστομος, Εις Α' Τιμ., ομιλία θ' 2

Πηγή: Αποστάγματα Φωτός http://ziogoukalliopi.blogspot.com/