Ο Freud ήταν το σκυλάκι μας. Το πήραμε πριν 2 περίπου χρόνια, 15 Μαρτίου το 2016, μόλις γεννήθηκε. Ζήσαμε μαζί του όλα τα στάδια ανάπτυξης του και το αγαπήσαμε πολύ! Ο Freud πέθανε την μέρα των γενεθλίων μου. Τον βρήκαν οι γείτονες μας σκοτωμένο στην ακρή του δρόμου νωρίς το πρωί της Κυριακής 1/7/2018. Στο άκουσμα ότι πέθανε ένιωσα ένα πάγωμα σε όλο μου το κορμί και ύστερα σιγά σιγά άρχισα να αισθάνομαι κάτι να μου τρώει τα σωθικά. Τον θάψαμε 15 λεπτά αργότερα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινα να το χωνέψω.
Στο άκουσμα του θανάτου του υπήρχαν πολλά θέματα που έπρεπε να σκεφτώ: πώς θα το πω στην κόρη μου, πώς θα ενημερώσω τον γιο μου που βρισκόταν στο εξωτερικό κ.ά
-Άντε πάμε να τον θάψουμε, είπε ο σύζυγος μου.
-Περίμενε καλέ, του λέω, άσε με να το χωνέψω.
-Είναι ήδη σε νεκρική ακαμψία αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος επήλθε πριν από 1 εώς 3 ώρες. Σε λίγο θα τον τρώνε τα σκουλήκια. Πάμε τώρα!
-Εντάξει κύριε Ματσάκη, του απάντησα θυμωμένη και άρχισα να ανατριχιάζω στην ιδέα ότι θα φάνε τον Freud μου τα σκουλήκια και να μουρμουρίζω σαν πεντάχρονο πως δεν θελω να τον φάνε τα σκουλήκια και διάφορα άλλα.
Πάντα συμπαθούσα τα ζώα ωστόσο δεν φανταζόμουν ποτέ πως η συναισθηματική σύνδεση που θα αποκτούσα με το κατοικίδιο μου θα ήταν τόσο ισχυρή που θα βίωνα κανονικό πένθος μετά την απώλεια του. Βιώνω τα ίδια στάδια που βιώσα και όταν πενθούσα για αγαπημένα μου κοντινά πρόσωπα. Πονάω στην σκέψη πως το αγαπημένο μου κατοικίδιο πόνεσε όταν το χτύπησε βίαια το αμάξι. Στεναχωριέμαι πολύ που δεν ήμουν εκεί όταν έγινε να το πάρω μια τελευταία φορά αγκαλιά και να του πω ευχαριστώ που μας έδωσε τόση αγάπη. Ήθελα να είχα την ευκαιρία να το αποχαιρετήσω. Αρνούμαι να μένω σπίτι γιατί δεν μπορώ να κάθομαι πια στον καναπέ χωρίς να κουλουριάζεται εκείνο κάτω από τα πόδια μου, χωρίς να βλέπω την όμορφη μουσόυδα του να ξεπροβάλλει από το παράθυρο σαν σταθμεύω το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι. Αρνούμαι να αποδεκτώ πως δεν θα το ξαναδώ, πως δεν θα ξαναπαίξω μαζί του, πως δεν θα ξαναγελάσω με τα καμώματα του, πως δεν θα το ξαναπάρω αγκαλιά, πως δεν θα το τρέχω ξωπίσω για να τον κάνω μπάνιο, πως δεν θα ξυπνώ βλέποντας το να με κοιτάει με κείνα τα έξυπνα ματάκια του!
Στεναχωριέμαι πολύ, νιώθω αφόρητο πόνο σαν να έκατσε ένας βαρύς ελέφαντας πάνω στο στήθος μου.
Το συναισθηματικό δέσιμο που ένιωσα για το κατοικίδιο μου ήταν βαθύ. Βασικά ήταν μέλος της οικογένειας μου! Πώς μπορεί ένα ζωάκι να προκαλέσει αυτή την πλημμυρίδα συναισθημάτων σε έναν άνθρωπο;
Απαραίτητη προυπόθεση για να νιώθει κανείς ότι τον νιώθουν είναι να συντονιστεί με τα πρωτογενή συναισθήματα του άλλου κι ο αλλος με τα δικά του. Όταν αυτό θα επιτευχθεί δημιουργείται μια κατάσταση ευθυγράμμισης κατά την οποία τα δύο πλάσματα βιώνουν μια εμπειρία μέθεξης.Τα πρωτογενή συναισθήματα ανιχνεύονται άμεσα στις μη λεκτικές κινησεις, όπως: στις εκφράσεις του προσώπου, στον τόνο της φωνής, στις χειρονομίες, στη στάση του σώματος. Πιστέψτε με νιώθω περίεργα που το λέω, αλλά με τον Freud μου ένιωθα συναισθηματική εγγύτητα! Κρατούσε συντροφιά, απαιτούσε χάδια και αγκαλιές μόλις επέστρεφα στο σπίτι, έπαιζε και χαιρόταν απίστευτα όταν έβλεπε τα παιδιά μου, θύμωνε όταν μαλλώναν τα παιδιά μεταξύ τους, ήθελε να πηγαίνει παντού μαζί μας, αγαπούσε τις μπάλες, τις λερωμένες κάλτσες και τις σαγιονάρες, λάτρευε τις βόλτες, ξετρελαινόταν να κυνηγάει γατιά και να παίζει με άλλα σκυλάκια. Είχε τον δικό του χρακτήρα και ήταν αξιολάτρευτος!
Δεν ξέρω αν θα το ξαναδώ... σε μια άλλη διάσταση. Πονάω στην ιδέα πως απλά ήρθε και έφυγε για πάντα! Είναι απίστευτη αυτή η σχέση ανθρώπου-σκύλου!
Απλά τον αγαπώ, τον αγαπάμε!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου