Η αντίρρηση της φυγής ως λύση

της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου

Έλεγε ο Baudelaire: Στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ξέχασαν δύο δικαιώματα: της αντίρρησης και της φυγής.
Αντίρρηση για όσα ζω και είμαι αναγκασμένη να τα υπομένω σε μια χώρα πάτρια αλλά τόσο ξένη
Και το δικαίωμα στην Φυγή

Να μπορείς να φεύγεις όταν δεν μπορούν τα πράγματα να γίνουν όπως ονειρεύεσαι γιατί οι αυτοί που κινούν τα νήματα είναι τόσο αλλιώτικοι από σένα
Ψάχνω μια χώρα, έναν πλανήτη που οι Άνθρωποι έχουν δικαίωμα στο όνειρο
Μα νιώθω πως το αγκυροβόλι με κρατά δέσμια σε μια χώρα που την είπαν «πατρίδα μου»
Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, τι κρίμα!
Άλλαξα τον εαυτό μου και τώρα δεν μπορεί να χωρέσει πουθενά!

Πολύ συχνά συνηθίζω να γράφω αυτό που με απασχολεί. Το γράφω, όπως μου βγει, χωρίς φτιασίδια και περιττά κοσμητικά επίθετα. Σαν το γράψω μοιάζει αυτό το ίδιο το «πρόβλημα», αν μπορώ να το ονομάσω έτσι, να αρχίζει να παίρνει μια απόσταση από εμένα και έτσι βοηθιέμαι να το δω πιο καθαρά!

Ένα τέτοιο «πρόβλημα» είναι αυτό που γράφω πιο πάνω. Είναι ένα από αυτά τα ζητήματα που έρχονται, σε βασανίζουν και ύστερα σβήνουν γιατί κάτι άλλο τα επισκιάζει. Και κάνουν έτσι ένα μεγάλο σεργιάνισμα για χρόνια καθότι μόνο χρόνια μπορώ να ονομάσω την κατάσταση μιας πατρίδας που μένει στάσιμη. Στάσιμη σε συνήθειες παρακμής, σε τακτικές και βολέματα!

Τούτη η στασιμότητα μπορεί να σε αποκοιμήσει σε ύπνο βαθύ! Ωστόσο όσο μεγαλώνει η ιστορία μιας χώρας που επιβιώνει ως έθνος στους αιώνες τόσο σβήνει η ζωή του ανθρώπου της. Τι κάνεις λοιπόν όταν η χώρα σου καθηλώνεται στην φθορά ενώ εσένα τα νιάτα σου σε καλούν να ζήσεις, να ρουφήξεις τις στιγμές, να φτάσεις κάπου, να αγγίξεις το όνειρο;

Τι κάνεις όταν νιώθεις μόνος στο βίωμα τούτης της παρακμής; Νιώθεις μόνος καθότι δεν ακούς άλλες κραυγές, πέραν της δικιάς σου, να διαλαλούν πως τούτη η παρακμιακή κατάσταση πρέπει να παρέλθει. Δεν μπορείς να αλλάξεις μονάχος ολάκερη χώρα, δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν και τι μένει; Αλλάζεις εσένα! Αλλάζεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, αλλάζεις την αφήγηση που έχεις πλάσει γι' αυτά, αλλάζεις την πραγματικότητα που βιώνεις, προσανατολίζεσαι προς άλλους στόχους, εκτιμάς αυτά που έχεις, αναδομείς μια άλλη εσωτερική κατάσταση, κλείνεσαι εκεί μέσα και ζεις. Μα ο άνθρωπος εκτός από δημιουργικό όν είναι και κοινωνικό. Τι γίνεται με εκείνην την κοινωνικότητα σου; Και ύστερα πώς μπορείς να αλλάξεις τα όνειρα σου; Ή ακομα κι αν τα αλλάξεις ποιος σου εγγυάται πως αυτά τα όνειρα δεν θα χρειασθεί να επαναπροσδιορισθούν μιας και οι εξωτερικές συνθήκες θα μείνουν οι ίδιες;

Γνωστικό αδιέξοδο! Παλεύω να βγω μονίμως από αδιέξοδα (κοινωνικά και εθνικά) καθότι με δυσκολεύει η αποδοχή μιας μη λογικής και καθόλα επιζήμιας εθνικής πραγματικότητας. Ζούμε στην εποχή που βασιλεύει η καρέκλα των βολεμένων μετριότητων. Ζούμε στην εποχή που άνθρωποι με μόρφωση και επιστημονική κατάρτιση ψηφίζουν ανθρώπους που μπορούν να κάνουν λίγοτερα από τους ψηφοφόρους τους. Ζούμε στην εποχή των μνημονίων και της ηθικής παρακμής! Αφαιμαζόμαστε ενώ καλούμαστε να προσκυνήσουμε την ίδια μας την αφαίμαξη!

Αποσύρομαι στο καβούκι μου δομώντας την δικιά μου πραγματικότητα και αφήνω τα όνειρα μου να ενσαρκωθούν σε ένα γραπτό κείμενο. Αυτό θα είναι η παρακαταθήκη μου, στον εαυτό μου, ως μια ένδειξη ότι υπήρξα, υπάρχω και αγωνίζομαι με την πένα μου να κάνω εμένα, εσένα να δει προς την ίδια κατεύθυνση τον καπνό που κατακλύζει τον ουρανό της νιότης μας! Ίσως τότε μπορέσω να χωρέσω, να χωρέσουμε κάπου!

Ψάχνω λοιπόν μια πατρίδα, έναν πλανήτη ως αντίρρηση ενώ παράλληλα έχω αντίρρηση στη φυγή ως λύση. Αυτή η στάση ίσως προσδίδει το έναυσμα για την λύση τούτης της αδιέξοδης κατάστασης. Αυτή η στάση είναι συνάμα και διαμαρτυρία! Διαμαρτύρομαι, εσύ; Μπόρεσες να χωρέσεις κάπου, κι αν ναι, που;