Ωρέ Νεοέλληνες [ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ Κυριακή 4/2/2018]

Πρεσβύτερος Γεώργιος Προμπονάς*

Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία που θα διεξαχθεί την ερχόμενη Κυριακή στην πλατεία Συντάγματος

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες αφού σας απευθύνω ένα θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό, σπεύδω να απαντήσω, στην απορία που ενδεχομένως σας προκαλεί η θέση σε ένα βήμα σαν και αυτό ενός παπά, μιας και δεν είστε συνηθισμένοι σε κάτι τέτοιο. Ακούστε λοιπόν: Πρώτον πάντα ο υγιής κλήρος ήταν μπροστάρης όπως τον παπά Πιρουνάκη και πολλοί άλλοι στους λαϊκούς αγώνες και δεύτερον εκ πεποιθήσεως θεωρώ ανέντιμο και άνανδρο, αφού και εγώ είμαι ένας σαν εσάς Έλληνας πολίτης οικογενειάρχης, που πλήττομαι από τα βάρβαρα οικονομικά μέτρα, να επαναπαύομαι στα μετόπισθεν και μετά να απολαμβάνω τα οφέλη των αγώνων σας.

Η παρέμβασή μου θα έχει μια άλλη χροιά, διαφορετική από αυτή που ακούστηκε μέχρι τώρα. Θα αναφερθώ στην άλλη διάσταση του θέματος υψίστη κατά την άποψή μου κορυφαία και ανώτερη της οικονομικής κρίσης, που είναι η τρώση η προσβολή το κουρέλιασμα της εθνικής μας περηφάνιας, στην οποία (όχι σκόπιμα) δεν άκουσαν κανένα των προλαλησάντων να αναφερθεί.

Για να φθάσω εκεί, δεν μπορώ παρά να μην αναφερθώ στη θέση Του πάνω στο θέμα γενικότερα, του μοναδικού ανεπανάληπτου και αξιόπιστου επαναστάτη των αιώνων Θεανθρώπου Ιησού Χριστού που λέει: «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος….» που αυτό απλά σημαίνει: «δεν έχει μόνο ανάγκη ο άνθρωπος από ψωμί για να ζήσει, αλλά από περηφάνια και αξιοπρέπεια». 

Αλήθεια Ωρέ Νεοέλληνες πως τα καταφέραμε, εμείς οι απόγονοι εκείνων που έχτισαν Παρθενώνες, που επινόησαν τη δημοκρατία, που θεμελίωσαν τις επιστήμες, που καλλιέργησαν το ωραίον μέσω των καλών τεχνών, που θέσπισαν το δίκαιο, που συνέλαβαν το αθλητικό ιδεώδες να καταντήσουμε αυτήν την πατρίδα, έτσι ώστε να περιφέρει την ντροπή της σαν ξεπεσμένη ζητιάνα ανά τον κόσμο και να γυρεύει ψίχουλα για να θρέψει τα παιδιά της, προσκυνώντας ραγιαδίστικα τους διεθνείς αιμοδιψείς αιμοσταγείς τοκογλύφους, που θαμπωμένοι από τη λάμψη του πλούτου που έχουν συσσωρεύσει στα χέρια τους, δεν βλέπουν ότι οδηγούν τους λαούς σε κοινωνικές εκρήξεις, με κίνδυνο να βαφούν οι ωκεανοί με αίμα;

Ένιωσα την εθνική μου περηφάνια να πλήττεται βάναυσα: 

• Όταν με νομολογία ανωτάτου δικαστηρίου, βάσει της οποίας χαρακτηρίζεται αντισυνταγματικό το Μνημόνιο αλλά επιβάλλεται για λόγους εθνικής σωτηρίας, ανεστάλη η λειτουργία του συντάγματος στην χώρα μου. 
• Όταν κατελύθη η δημοκρατία, αφού ο βουλευτής που έστειλα στη βουλή με την ψήφο μου, απειλείται από τη δαμόκλεια σπάθη της διαγραφής του, αν ψηφήσει κατά συνείδηση, όπως προβλέπει το σύνταγμα και δεν πειθαρχήσει στην προσταγή του αρχηγού. 
• Όταν η χώρα μου στενάζει υπό την οικονομική επικυριαρχία, χειρότερη κατά τη γνώμη μου εκείνης της στρατιωτικής κατοχής. Όταν διεθνούς κυκλοφορίας περιοδικά όπως το focus πρωτοσέλιδα παρουσίαζε την άσεμνη εκείνη σκηνή της Αφροδίτης. 
• Όταν σε πολλά γερμανικά θέατρα και όχι μόνο παίζονται επιθεωρήσεις με θέμα την κατάντια της χώρας μου. 
• Όταν ο Ερντογάν λέει στους υπηκόους μετά την εκλογική του νίκη «Σας υπόσχομαι ότι δεν θα γίνουμε με το συμπάθιο σαν την Ελλάδα!» 
• Όταν τα Σκόπια χαρακτηρίζουν τη χώρα μου ξεπεσμένη ζητιάνα. 
• Όταν πρωτοσέλιδο άλλου περιοδικού παρουσιάζει γυμνούς ένα έλληνα και ένα τούρκο σε ανώμαλη στάση. 

Πως θα αντέξουμε αυτό το ρεζιλίκι Ωρέ Νεοέλληνες και αν αντέξουμε την πείνα;

Για όλη αυτή την αβάσταχτη κατάντια πρέπει να παραδεχτούμε, ότι φταίμε όλοι και μην τολμήσει κανείς να μου το αρνηθεί θα τον αντικρούσω με επιχειρήματα. Αλλά πάνω από όλα την κυρίαρχη και αποκλειστική ευθύνη την έχουν οι φορείς των θεσμών, που είναι ενταγμένοι από την πολιτεία, να υπηρετούν ευόρκως την κοινωνία και το λαό. Αντ’ αυτού λούφαξαν βολεύτηκαν λιποψύχησαν εφησύχασαν και επαναπαύτηκαν. Με πρώτο το εκπαιδευτικό σύστημα και ιδιαίτερα τα πανεπιστήμια, αντί να διαμορφώνουν ελεύθερα σκεπτόμενους Έλληνες, υποτάχθηκε στην υπηρεσία των κομμάτων για να τους παράγει κομματικούς στρατούς και αφισοκολλητές. Έτσι ώστε στα εκατόν ογδόντα πρώτα πανεπιστήμια του κόσμου να μην βρίσκεται κανένα ελληνικό. Μα πώς να βρίσκεται, αφού ενός πανεπιστημίου η σύγκλητος είναι φυλακή για υπεξαίρεση και άλλες είναι υπόδικες; Η ακαδημαϊκή κοινότητα και γενικότερα η διανόηση κοιμάται τον ύπνο του δικαίου αφήνοντας την εθνική συνείδηση και τη γλυκύτατη καλόγνωμη ευέλικτη βελούδινη πάμπλουτη ανάδελφη ελληνική γλώσσα έρμαιο του κάθε ψευτονεωτεριστή. Η δικαιοσύνη, ένας από τους τέσσερις πυλώνες της δημοκρατίας, δεν αφήνεται ελεύθερη να αποδώσει το δίκιο. Ο συνδικαλισμός; Εκεί και αν δεν υπάρχει η κόπρος του Αυγείου. Όσο για την πολιτική θα παραβιάσω ανοιχτές θύρες αν επιχειρήσω να προσθέσω κάτι στα όσα γνωρίζετε. Τέλος επειδή δεν συνηθίζω, να ευλογώ τα γένια μου, δεν μπορώ να μην αναφέρω και στο ρόλο της διοικούσας εκκλησίας που δυστυχώς και αυτή δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Τούτο μόνο σας λέω: αναλογιστείτε ότι, αν το 74 ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αντί να νομιμοποιήσει τους δικτάτορες, στηνόταν στην είσοδο του Πολυτεχνείου και περνούσε το τανκ από πάνω του, σήμερα εκείνος θα ήταν ανδριάντας στην Πανεπιστημίου και η εκκλησία ανδριάντας στις καρδιές των ελλήνων και ιδιαίτερα της νεολαίας. 

Φίλοι μου τελειώνοντας την παρέμβασή μου διατρανώνω και από αυτό το βήμα αυτό που πιστεύω ακράδαντα. Όλα τα οικονομικοπολιτικοκοινωνικά συστήματα επινοήθηκαν, δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Όχι γιατί κατ ανάγκη δεν περιέχουν θετικά στοιχεία, αλλά γιατί αυτοί που εκλήθησαν να τα εφαρμόσουν κατά καιρούς, τα εφάρμοσαν στα μέτρα τους. Οι δικτατορίες μας σκότωσαν, οι δημοκρατίες μας πρόδωσαν. Μια μόνο δύναμη απέμεινε πια, που διαθέτει εκείνο το αξιακό σύστημα και μπορεί να δώσει προοπτική όραμα και ελπίδα στον απελπισμένο γενικά σήμερα άνθρωπο και ειδικά στον Έλληνα και αυτή η δύναμη δεν είναι άλλη από τον Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό. Αρκεί να αναστηθούν Πατροκοσμάδες και Ρηγαφεραιίδες, που με πύρινο πατριωτικό λόγο και ένα νέο θούριο, θα πυρπολήσουν θα αφυπνίσουν και πάλι την εθνική συνείδηση, θα βάλουν στο σωστό δρόμο την παιδεία, θα προστατεύσουν τη γλώσσα θα θεριέψουν την αξιοσύνη του Έλληνα, για να αποκατασταθεί η πληγωμένη εθνική περηφάνια και αξιοπρέπειά μας. Τους περιμένουμε!