ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ...!!!

ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ

Τα σχολεία ξεκινούν σε λίγες μέρες και πολλοί μικροί και μεγάλοι ανυπομονούν για αυτό! Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που βλέπουν το σχολείο ως ένα γεγονός αρκετά δύσκολο, που δεν μπορούν εύκολα να διαχειριστούν! «Δε θέλω να πάω σχολείο πάλι! Θα γράφω όλη μέρα! Δεν ξέρω αν θα είμαι καλός/η! Και αν δεν τα καταφέρω; Μόνο το διάλειμμα μου αρέσει! Και ποια δασκάλα θα έχουμε πάλι; Αν δε μου αρέσει;», ακούω αυτές τις μέρες από την πλειοψηφία των μαθητών μου, οι οποίοι φοιτούν κυρίως στη βαθμίδα του Δημοτικού.

Προσπαθώντας να προσεγγίσω και να καταλάβω ποια ανάγκη κρύβεται πίσω από αυτές τις εκφράσεις έρχομαι αντιμέτωπη με ζητήματα και σημαντικές προκλήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος, που προβάλλονται κατά καιρούς αλλά δε φαίνεται να αποτελούν τροφή για σκέψη και για αλλαγή πολλές φορές και από εμάς τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας αυτό που οι μαθητές θεωρώ ότι προσπάθησαν να μοιραστούν μαζί μου.

Σχέση εκπαιδευτικού-μαθητή: Παρατηρείται ότι στο Δημοτικό και γενικά στις μεγαλύτερες βαθμίδες το σχολείο αποτελεί κατά βάση φορέα μετάδοσης γνώσης. Η έμφαση δίνεται στην ύλη, η οποία αποτελεί το «μαρτύριο» εκπαιδευτικών και μαθητών. Οι τελευταίοι καλούνται να ανταπεξέλθουν σε ένα αδιαφοροποίητο πρόγραμμα, ενώ οι εκπαιδευτικοί πιέζονται να το φέρουν εις πέρας ακόμα και αν το τμήμα δεν μπορεί να ακολουθήσει. Πόσες φορές έχει γίνει λόγος για αλλαγές στο Αναλυτικό Πρόγραμμα ή στα διδακτικά εγχειρίδια; Η μη εκπλήρωση αυτών των αλλαγών όμως έχει ως αποτέλεσμα οι μαθητές να δημιουργούν αρνητική διάθεση απέναντι σε κάθε σχολική δραστηριότητα, η οποία φέρει καθαρά μαθησιακό χαρακτήρα αποσιωπώντας τους υπόλοιπους τομείς ανάπτυξής τους.

Εργασιακό καθεστώς εκπαιδευτικών: Ακόμα και το εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών πολλές φορές συνδέεται με αρνητικά συναισθήματα εκ μέρους των μαθητών, γεγονός που μπορεί να εντοπιστεί σε δύο σημεία. Από τη μια, η έλλειψη μονιμότητας δεν ευνοεί τη δημιουργία σταθερών σχέσεων με τους μαθητές αλλά και διάθεση ή και τα υλικά εφόδια πολλές φορές, για τη δημιουργία οποιουδήποτε διαφοροποιημένου υλικού που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες όλων των μαθητών. Από την άλλη, όσοι φέρουν τη «ταμπέλα» του μόνιμου, πολλές φορές τείνουν να επαναπαύονται και να χρησιμοποιούν ίδιο ή παρόμοιο υλικό για τις τάξεις που έχουν μη δίνοντας την πρέπουσα σημασία στο γεγονός ότι κάθε μαθητικό σύνολο είναι διαφορετικό, με διαφορετικό κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό υπόβαθρο. Σε αυτή την περίπτωση, οι μαθητές είτε δε μπορούν να ανταπεξέλθουν είτε τους είναι πολύ εύκολα, με αποτέλεσμα και πάλι η μάθηση να φέρει αρνητικό ή και βαρετό χαρακτήρα.

Έμφαση στο αποτέλεσμα: Η εστίαση στο βαθμοθηρικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, το κυνήγι του «Άριστα», του «Α’» ή του 10 δημιουργεί στους μαθητές μεγάλο άγχος ήδη από πολύ μικρή ηλικία. Οι συγκρίσεις με άλλους μαθητές, πολλές φορές οι προτιμήσεις των εκπαιδευτικών και οι προσδοκίες τους γίνονται αντιληπτές και επιφορτίζουν συναισθηματικά τα παιδιά. Όλοι μας, τουλάχιστον μια φορά έχουμε ξεχωρίσει κάποιο μαθητή, και ακόμα και αν δεν το κάνουμε άμεσα, πιστέψτε με, εύκολα το καταλαβαίνουν οι μαθητές. Στην πραγματικότητα έτσι έχουμε μεγαλώσει και εμείς. Ακόμα θυμάμαι, τη δασκάλα μου στο Δημοτικό να μου λέει «Εσύ, Σιαμαντά, τα έκανες αντιγραφή! Δεν είναι δυνατόν να τα έκανες σωστά», και ας διάβαζα εγώ παιδί Γ’ Δημοτικού όλη την ημέρα και το βράδυ μέσα στο άγχος για το τεστ των Μαθηματικών που δυσκολευόμουν τόσο πολύ! Αλλά και πάλι για τη δασκάλα μου ήταν αντιγραφή, γιατί ήξερε ότι δυσκολευόμουν, άρα απίθανο να έγραφα καλά! Μπορεί, βέβαια, κάποιος να πει ότι αυτό είναι ακραία περίπτωση, αλλά μη μου πείτε ότι φευγαλέα έστω δεν έχετε πει ή σκεφτεί «Αυτός ο μαθητής είναι πολύ καλός και ήρεμος, ενώ ο άλλος όλο προβλήματα δημιουργεί. Απορώ πώς έγραψε τόσο καλά!». Τα παραδείγματα αυτά είναι πολύ ειδικά και φυσικά μη γενικεύσιμα, απλά δίνονται για να τονιστεί η έμφαση που δίνεται από το εν γένει εκπαιδευτικό σύστημα –χρόνια τώρα- στην «τελειότητα» και την μη αποδοχή του «μη τέλειου».

Συνεργασία εκπαιδευτικών –οικογένειας: Η συνεργασία των γονέων με το σχολείο είναι διαπιστωμένα ωφέλιμη για την ολιστική ανάπτυξη των μαθητών. Πολλές φορές, όμως, στην πράξη, φαίνεται ότι αποτελεί πολύ δύσκολο εγχείρημα για αυτούς τους δύο πόλους. Η μη ύπαρξη θετικής συνεργασίας προς όφελος των παιδιών τούς οδηγεί σε σύγκρουση προφανέστατα. Αυτό είναι κάτι που μεταδίδεται στους μαθητές και επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τη διάθεσή τους προς το σχολείο.

Άρα, λοιπόν, φαίνεται ότι η άρνηση κρύβει πολλά καίρια προβλήματα της εκπαίδευσης που συνεχώς φαίνεται να αποσιωπώνται από την ισχύουσα εκπαιδευτική πολιτική. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δε μπορούμε εμείς να κάνουμε κάτι για αυτό. Εμείς ξέρουμε τους μαθητές μας, τις ανάγκες τους, τα θέλω τους.Μαζί τους μπορούμε να κτίσουμε μια μάθηση θελκτική για όλους μας, ένα σχολείο που να θέλουν όλοι να πάνε. Βήμα- βήμα, λιθαράκι-λιθαράκι….

Καλή και χαρούμενη, λοιπόν, σχολική χρονιά σε όλους με
πολλά χαμόγελα!!!!