Δεν χρειάζομαι τον εμφύλιο πόλεμό σας

της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου

Γνώρισα πρόσφατα μια χώρα που οι πολίτες αποφεύγουν να μιλούν για την πολιτική, μιλάνε μονάχα για δουλειά. Μια χωρα που εχει μια αιματηρή ιστορία. Ένα ταξιδι με αμφίρροπα συναισθήματα. Εφτασα στη χωρα αυτη κοντα μεσανυκτα. Ψάχνοντας για το κλειδί του δωματίου όπου θα διέμενα αντιλήφθηκα πως δεν υπήρχε κλειδί.Απλούστατα δεν μου αφησε η υπευθυνη του καταλύματος το κλειδι κατι που σημαινε πως θα ήμουν αστεγη τουλαχιστον για ένα βραδυ. Πέρασα λοιπόν το πρώτο μου βράδυ σ'ένα παγκάκι δίπλα από έναν άστεγο ηλικιωμένο κύριο. Ομολογώ πως δεν εκλεισα μάτι και ένιωθα τον φόβο να με κρατάει όμηρο του! Μετά από δεκάδες τηλεφωνήματα κατόρθωσαν άτομα από γνωστή ιστοσελίδα εξεύρεσης διαμονής να με βοηθήσουν να βρω ελεύθερο δωμάτιο σε ξενοδοχείο! Το επόμενο πρωί λοιπόν βρέθηκα να ψάχνω το ξενοδοχείο που θα με φιλοξενούσε. Κατέφθασα εκεί κατάκοπη και απελπισμένη! Ζήτησα από την υπευθυνη εξυπηρέτησης πελατών το δωμάτιο μου και εκείνη μου φέρθηκε πραγματικά άψογα. Με συνόδεψε στο δωμάτιο κουβαλώντας μου την βαλίτσα, μου πρόσφερε νερό και έδωσε οδηγίες να μου φέρουν στο δωμάτιο κάτι να φάω. Εκεί λοιπόν συνέβηκε η πρώτη αντίφαση! Από την αφιλόξενη πρώτη υπεύθυνη εξυπηρέτησης πελατών που με άφησε να την καλώ απελπισμένη στο τηλέφωνο ικετεύοντας για το κλειδί στην δεύτερη υπεύθυνη που μου κουβάλησε ακόμη και την βαλίτσα.

Αφού ξεκουράστηκα όσο μπορούσα πήρα τον δρόμο για την Ιερουσαλήμ! Έφτασα στη πόλη καταμεσήμερο και βάλθηκα να βρω κατά που πέφτει η εκκλησία του Πανάγιου Τάφου. Στο πρώτο κατάστημα που βρήκα μπροστά μου ρώτησα για το πώς πας εκεί. Η πωλήτρια με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και με προέτρεψε να μην πάω εκεί. Δεν με επεισε και εγώ πεισματικά κίνησα προς τον προορισμό μου. Κατόπιν συνάντησα ένα βαν με ένοπλους στρατιώτες. Πλησίασα έναν και ρώτησα διστακτικά για τον προορισμό μου. Εκείνος με κοίταξε βλοσυρά και σχεδόν με διέταξε να μην πάω προς τα κει.

Εκεί είναι που πείσμωσα περισσότερο καθότι απαιχθάνομαι τις διαταγές! Κίνησα με πυξίδα το ένστικτο μου! Καθώς περπατούσα δειλά και προβληματισμένα με ρώτησε ευγενικά ένας κύριος αν ψάχνω κάτι.Τον κοίταξα φοβισμένα ψελλίζοντας τον προορισμό μου.Και αυτός με παρότρυνε να τον ακολουθήσω. Περπατώντας μαζί πλάι πλάι μου εξήγησε πως πριν από λίγες ώρες κοντά στην πύλη έγινε ένα τρομοκρατικό κτύπημα. Ένα πολύ τρομέρο τρομοκρατικό κτύπημα όπου έχασαν την ζωή τους 3 Ισραηλινοί στρατιώτες, 2 επισκέπτες και 2 Άραβες. Με ρώτησε από που είμαι και με συμβούλεψε να είμαι πολύ προσεκτική. Δεν έμεινε όμως μέχρι εκεί. Καθώς φθάσαμε στην πύλη προσέγγισε τους στρατιώτες και κάτι τους είπε και αυτοί έκαναν στην άκρη και μου είπαν να περάσω και να μην φοβάμαι. Και εκεί ο καλός αυτός κύριος με αποχαιρέτησε και μου ευχήθηκε καλή τύχη. Απορημένη για την δεύτερη αντίφαση συνέχισα τον δρόμο μου. Δεν πρόλαβα να κάνω μερικά βήματα και ένας άλλος κύριος με προσέγγισε ρωτώντας με αν θέλω βοήθεια. Τον κοίταξα με δισταγμό και αυτός μου έδωσε το χέρι του για χειραψία λέγοντας μου ότι τον λένε Κυριάκο πως είναι Άραβας Χριστιανός Ορθόδοξος που ήρθε να δει την μητέρα του που μένει στην παλιά πόλη. Του συστήθηκα εκστασιασμένη και του είπα πως παω προς τον ναό της Αναστάσεως. Ακολούθησε με μου είπε είναι δύσκολο να τον βρεις, θα σε παω εγώ. Και έτσι κουβεντιάζοντας πλαι πλαι φθασαμε στον ναό. Και ο Κυριάκος με ξενάγησε σε όλο τον ναό εξηγώντας μου το κάθε σημείο του ναού. Και ύστερα μου έδωσε το χέρι και με αποχαιρέτησε. Έτσι απλά! Εκεί στο σημείο του Γολγοθά αφού άναψα κεράκια για φίλους και συγγενείς ένιωσα τόσο μικρή απέναντι σε αυτούς τους δύο υπέροχους ανθρώπους με την άδολη και ανεπιτήδευτη αγάπη!

Κατόπιν πήρα το δρόμο για την Γεσθημανή. Ο κήπος της Γεσθημανής και το όρος των Ελαιών ήταν αποκλεισμένος με μπλόκα για τα αμάξια. Λόγω του τρομακρατικου κτυπήματος είχαν αποκλειστει όλα τα σημεία που ειναι γύρω από την παλιά πόλη! Περπάτησα με τα πόδια την ανηφόρα προς το όρος των Ελαιών. Απέναντι από το όρος των Ελαιών είναι η Χρυσή πύλη. Εκεί μπροστά στο γκρεμνό που χωρίζει την πόλη της Ιερουσαλημ και το όρος των Ελαιών είναι γιομάτο νεκροταφεία! Η ζέστη αφόρητη! Και ύστερα επέστρεψα την ώρα που οι ένοπλοι στρατιώτες τρώγανε και πίνανε παγωμένο νερό την ίδια ώρα που δεκάδες ξυπόλητα παιδάκια τρέχανε δεξιά και αριστερά και με μάγκικο υφάκι καμώνονταν τα δυνατά! Ύστερα για την Άκρα όπου συνάντησα την ψαροταβέρνα του Αδελφού Χρήστου. Ο Χρήστος είναι ένας υπέροχος Έλληνας με καταγωγή από την Σαντορίνη.

Την τρίτη μέρα συνάντησα τον δάσκαλο μου στην Ναζαρέτ και είχαμε μια εποικοδομητική δίωρη συνάντηση. Μιλήσαμε για την θεραπεία των σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών, τα υψηλά ποσοστά μετατραυματικού στρες και τα 150 περιστατικά κακοποιημένων παιδιών που βλέπει κάθε χρόνο στη Ναζαρέτ!

Και ύστερα μίλησα με φίλους που ζουν εδώ σε αυτή την παράξενη χώρα που κανείς δεν μιλά για την πολιτική μοναχά για δουλειά. Μια χώρα με τόσες αντιφάσεις! Μια χώρα που ο επισκέπτης χρειάζεται να δείχνει το διαβατήριο του από το βενζινάδικο, στο περίπτερο και στο εστιατόριο! Και φυσικά δεν τους χάλασα το χατήρι και πήγα μαζί τους στην συναυλία των Guns and Roses!

Εκεί την ώρα που έδυε ο ήλιος και ανέβαινε ψηλά ένα κατάλευκο αερόστατο!Εκεί που μέσα σε ένα θαύμασιο καταπράσινο πάρκο ένωναν τις φωνές τους 50000 άνθρωποι κραυγάζοντας δυνατά το γνωστό ροκ τραγούδι του συγκροτήματος που σε ελεύθερη μετάφραση λέει:

«και δεν χρειάζομαι τον εμφύλιο πόλεμό σαςαυτόν που τροφοδοτεί τους πλούσιους, και καταστέλλει τους φτωχούς»

Να συνειδητοποιούσαν άραγε τι τραγουδούσαν...αν έστω για λίγο συναισθάνονταν τι τους προέτρεπε το τραγούδι να κανουν τότε αυτή ίσως ήταν μια ικανή συνθήκη για να βασίλευε η Ειρήνη σε αυτήν την αντιφατική χώρα!Ίσως! Αν και οι φίλοι, όταν τους ρώτησα πως μπορούν να ανέχονται αυτές τις αντιφατικές καταστάσεις σαν πολίτες, μου απάντησαν: «Δεν αντέχουμε, ζούμε!».