Καλλιόπη Ζιώγου
«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34). Δηλαδή..όποιος θέλει, ακολουθεί. Κανείς δεν πιέζεται να Του κρατήσει το χέρι, κανείς δεν πιέζεται να αποδεχτεί τον Σταυρό του και να αναστηθεί μαζί Του.
« Και ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ..»..η φράση-κλειδί στην περίπτωσή μας. Ο προσωπικό μας Σταυρός είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει τον Παράδεισο για τον καθένα και την καθεμιά από μας. Η κάθε δυσκολία μας είναι η ευκαιρία που μας δίνει ο Θεός για να Τον πλησιάσουμε. Συνήθως το μυαλό μας πηγαίνει σε κάποια ασθένεια, την οποία επιτρέπει ο Κύριος για να μας επαναφέρει, να μας « ξυπνήσει » και να αναθεωρήσουμε λιγάκι τον τρόπο ζωής και σκέψης μας. Μα δεν είναι μόνο η ασθένεια και ο τρόπος που την αντιμετωπίζουμε, η πόρτα του Παράδεισου.
Ο Μητροπολίτης Σισανίου & Σιατίστης Παύλος μας προβληματίζει σχετικά: «Έχετε σκεφτεί ποτέ σας ότι δεν υπάρχει ωραιότερη ευκαιρία για να ανοίξει η καρδιά ενός παιδιού από μια αταξία του; Εκεί που περιμένει ίσως τη ράβδο και συναντά μία ανοιχτή καρδιά έτοιμη να τον ακούσει.. ». Εκεί λοιπόν, στο άτακτο και ανυπάκουο παιδί κρύβεται ο Παράδεισος..Πώς; Μα στον τρόπο που θα το χειριστούμε, πώς θα αντιμετωπίσουμε την αταξία του, με αγάπη, μακροθυμία και υπομονή ή με περισσή αυστηρότητα και γλώσσα που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει;
Ο κάθε άνθρωπος που επιτρέπει ο Θεός να είναι δίπλα μας, για τον οποιοδήποτε λόγο είναι ευκαιρία και αφορμή για πνευματικό αγώνα κι επαγρύπνηση. Ακόμη και στον δύστροπο/η σύζυγο, συνάδελφο, συνεργάτη, αδελφό, γονέα κρύβεται ο Παράδεισος..Σήμερα θέλουμε τις εύκολες λύσεις, βάζουμε χρονοδιαγράμματα και αν ο άλλος δεν ανταποκριθεί άμεσα, τα παρατάμε.. Θέλει υπομονή, προσευχή. Να σκεφτούμε πως ο Θεός επιτρέπει κάτι τέτοιο, για να μας δώσει αφορμή να αγωνιστούμε περισσότερο. Στον Παράδεισο δεν θα μπούμε μόνοι μας αλλά οι γύρω μας, οι συνάνθρωποί μας, θα μας ανοίξουν την πόρτα.
Η πόρτα του παράδεισου είναι ακόμη και οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας. Κάτι που ποθούμε και δεν έρχεται την ώρα που το ζητάμε..κι εκεί εγκαταλείπουμε τον αγώνα και πολλές φορές φτάνουμε στο άλλο άκρο..της άρνησης του Θεού, της άρνησης του προσωπικού μας Γολγοθά. Μα έτσι δεν θα έρθει ποτέ η Ανάσταση..Ο Χριστός χτυπά αθόρυβα την πόρτα της ψυχής μας και δεν την γκρεμίζει για να μπει, δεν μπαίνει με το ζόρι. Ο Παράδεισος είναι καθημερινά μπροστά μας, δίπλα μας..Εμείς όμως το βλέπουμε; Το νιώθουμε; Είναι τα αισθητήρια της ψυχής μας ενεργά για να αδράξουν τις ευκαιρίες και να εισβάλει ο Χριστός μέσα μας; Ποτέ δεν είναι αργά..ας κοιτάξουμε γύρω μας, δίπλα μας, Νάτος..ήρθε..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου