Υπάρχουν, άραγε, κουρασμένες μητέρες;

Δρ Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου

Διδάκτορας Σχολικής-Εξελικτικής κατεύθυνσης

Για σένα που ονειρεύεσαι μια ζωή σαν παραμύθι...

Αρκετές γυναίκες μεγάλωσαν σαν <πριγκίπισσες> ωστόσο το παραμύθι τους αρχισε να ξεθωριάζει μετά το χορό του Ησαια. Κάποιες άλλες μεγάλωσαν σαν <υπηρέτριες> ωστόσο μέσα τους γνωρίζουν το πόσο δύσκολο είναι η δουλειά του νοικοκυριού ίσως όμως ενδόμυχα να ελπίζουν πως τα πράγματα μπορεί να είναι καλύτερα απ'όσο νομίζουν.

Και ύστερα η ζωή περνάει.Περνάει τόσο γρήγορα η άτιμη που δεν την προλαβαίνεις. Δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις τη στιγμή, τις στιγμές που περνούν και χάνονται δίχως τη συνείδηση του πως, του γιατί. Μεγαλώνουμε και γινόμαστε μητέρες κάποια στιγμή, βιώνουμε όλο εκείνο το πέρασμα στην ενηλικίωση με σπουδή. Μεγαλώνουμε βιολογικά μα πιότερα εξελικτικά χωρίς πολλές φορές να αναρωτηθούμε: Είμαι έτοιμη να γινω μάνα; Τι σημαίνει μητρότητα; Τι απαιτείται για να γίνεις σωστή μάνα;

Και έρχεται το βρέφος. Αυτό το γλυκύτατο πλάσμα μέσα από τα σπλάχνα μας. Αυτό το όμορφο πλασματάκι που το κοιτάμε και λιώνουμε και εκεί καλούμαστε να σκεφτόμαστε πια πρώτα αυτό και τις ανάγκες του και ύστερα τις δικές μας. Τι μεγαλοσύνη! Να απαρνηθεις τις ανάγκες σου για κάποιον άλλον! Μέχρι να μάθουμε να είμαστε μητέρες καθότι αυτό το μαθαίνει κανείς μέσα από το βίωμα αλλα και τη γνώση, περνάει ο καιρός και αυτό το μικρό πλασματάκι ξεπετάγεται και αρχίζει να μιλάει. Αρχίζει να ρωτάει. Πολλές φορές ρωτάει δύσκολα πράγματα που ούτε εμείς δεν έχουμε αναρωτηθεί.

Κατόπιν έρχεται όλη αυτή η διπλή εργασία για όσες μητέρες εργάζονται και στη δημόσια σφαίρα. Δουλεία και σπίτι που συνεπάγεται πάλι δουλειά. Σε κάποια σπίτια δε υπάρχει περιθώριο επιλογής. Η μητέρα χρειάζεται να εργάζεται είτε επειδή το θέλει, είτε επειδή υπάρχει οικονομική ανάγκη, είτε και για τα δύο. Αυτό ο τρόπος ζωής, της διπλής εργασίας, συνεπάγεται στρες και σωματική και ψυχική επιβάρυνση για την γυναίκα που φτάνει πολλές φορές στα όρια της υπερκόπωσης και της ψυχικής εξουθένωσης.

Η μητρότητα συνυφασμένη με την φροντίδα, την παρουσία και το δόσιμο. Αυτή η γυναίκα που δεν μπορεί να πει <κουράστηκα να είμαι μάνα>, αυτή που ο ρόλος της απαιτεί επαγρύπνηση και συνεχή στήριξη, αγάπη και παρουσία χρειάζεται την στήριξη των οικείων της. Δεν γεννιόμαστε μητέρες, γινόμαστε και αυτή η ενσάρκωση της μητρότητας είναι δύσκολο επίτευγμα.

Εκεί έξω υπάρχουν εκατομμύρια κουρασμένες μητέρες. Μητέρες που ξέχασαν από πότε έχουν να κοιμηθούν, να φάνε κανονικά, να ξαπλώσουν, να ηρεμησουν, να δουν τον εαυτό τους, να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους με ηρεμία, να ξεκουραστούν δίχως να ακούν το νήπιο να ζητά την προσοχή και την φροντίδα τους.

Ο ρόλος της μητέρας χρειάζεται επαναξιολόγηση. Τα τελευταία χρόνια η έρευνα έχει στραφεί και στον ρόλο του πατέρα στο μεγάλωμα των παιδιών. Είναι επιβεβλημένη η ανάγκη ενεργοποιησης του πατέρα. Και αυτή η ενεργοποίηση ξεκινά από το ίδιο το μεγάλωμα του αγοριού. Μεγαλώνουμε αγόρια και κορίτσια που θα γίνουν ενεργοί εργαζόμενοι, ενεργοί γονείς και ενεργοί νοικοκύριδες. Ο άνθρωπος χρειάζεται πολύ και την μητέρα του και τον πατέρα του για να μεγαλώσει. Ξέρω πολλές κουρασμένες μητέρες, ξέρω πολλές κουρασμένες μητέρες που παλεύουν με τον εαυτό τους κάθε μέρα για να μπορούν να παραμείνουν γυναίκες και να μην είναι μόνο μητέρες!

Με τα λόγια του Χριστιανόπουλου:

<όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν:δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια φώτα που πέσαν πάνω μου ανελέητα λόγια πιο πρόστυχα κι απ' τις χειρονομίες μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω μ' ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει βουβή ξενυχτισμένη και χλομή>