Για λύσεις που εμπεριέχουν απώλειες

Δρ Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου

-Ποια είσαι; την ρώτησα

-Είμαι κάποια που ακροβατεί ανάμεσα στην αποδοχή και την απόρριψη. Κείνη η απόρριψη σουβλιά μες στη ψυχή μου. Με απόρριπτουν για τα όσα πιστεύω, για τα όσα γνωρίζω για όσα πρεσβεύω. Ίσως η λύση είναι να είσαι ένα καλοβολεμένο ανθρωπάκι. Να είσαι ένα πιόνι στην σκακιέρα του συστήματος. Για να κερδίζουν οι λίγοι από τους πολλούς. Αυτοί οι λίγοι με τις όποιες γνώσεις περιμάζεψαν δίχως να αφομοιώσουν καλά καλά πορεύτηκαν με πλάνα ψιλώματα. Την γνώση την αφομοιώνεις ζυμώνοντας την μέσα από σένα. Γνωρίζεις καλά κάτι όταν μπορείς να το αναπαραγάγεις, όταν μπορείς να του ασκήσεις κριτική, όταν μπορείς να το αλλάξεις, να το συγκρίνεις, να το πάρεις ένα βήμα πιο κάτω. Στείρες γνώσεις έχουν οι στείροι άνθρωποι. Η γνώση είναι εκ φύσεως δημιουργική, δεν μπαίνει σε καλούπια και δεν ακολουθεί κανονιστική πορεία. Δεν τελειώνει η γνώση, είναι ατέρμονη και πορεύεται προς το άπειρο.

-Και γιατί πιστεύεις ότι σε απορρίπτουν; Αναρωτιέμαι μήπως η απόρριψη που νιώθεις είναι μια ψευδαίσθηση που έχεις, μια μεμψίμοιρη διάθεση να αυτοδιαψεύεσαι.

-Ενδεχομένως, αυτή την οπτική δεν την έχω μελετήσει. Αυτό νιώθω και ότι νιώθει κανείς πηγάζει από κάπου...Το βλέπω στα μάτια αυτών που δεν αντικρίζουν στα δικά μου τον ίδιο ιδιοτελή σκοπό. Το νιώθω στα συφραζόμενα, στην ειρωνική τους ματιά, στην απαξιωτική τους κρίση. Αντικρίζω συχνά ανθρώπους που δώσαν διαβατήριο στη γνώση. Η γνώση γιαυτούς προέρχεται από αλλού, έχει σύνορα και φυλακίζεται. Και δεν είναι μόνο η γνώση που έχει σύνορα. Σύνορα έχουν όλα μα πάνω απόλα η ανθρώπινη ύπαρξη. Ο λόγος, οι σκέψεις, απλά το να υπάρχεις για κάποιους μπορεί να είναι συνυφασμένο με το πρότυπο που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει.

-Ποιο πρότυπο δηλαδή;

-Το καθρέφτισμα τους.

-Και τι γίνεται με αυτούς που σε αποδέχονται;

-Είναι λίγοι.

-Κανείς δεν αρέσει σε όλους. Αν εσύ αποδέχεσαι τα όσα πρεσβεύεις και τα γνωρίζεις καλά και έχεις και κάποιους λίγους που σε αναγνωρίζουν για ό,τι είσαι τι σε νοιάζουν οι άλλοι;

-Με ενοχλεί που οι <άλλοι> είναι πολλοί.

-Εννοείς ότι είναι πολλοί αυτοί που σε απορρίπτουν;

-Ήταν λίγοι μα όσο μαθαίνω γίνονται πολλοί..

-Ε τότε δύο λύσεις υπάρχουν: Ή να μην μαθαίνεις ή να αποδεκτείς ότι όσο μαθαίνεις θα σε απορρίπτουν.

-Αυτό είναι ένα ζήτημα που πάντα μου κανε εντύπωση. Όλες οι λύσεις συμπεριλαμβάνουν και μικρές ή μεγάλες απώλειες. Για να χεις κάτι, που μπορεί να είναι αυτονόητο δικαίωμα, χρειάζεται να διαφοροποιήσεις ή να απαρνηθείς κάτι άλλο. Δηλαδή η λύση εμπεριέχει την απώλεια.

-Δεν χωράνε όλα τα διαμάντια σε κολιέδες. Πρώτα τα στρογγυλεύουν γιατί μπορεί οι γωνίες τους να τραυματίσουν ευαίσθητους λαιμούς. Χρειάζεται να γίνεις στρογγυλή, να συμβιβάζεσαι, να αποδέχεσαι.

-Χάνεις όμως κομμάτια από σένα όταν προσπαθείς να χωρέσεις δίπλα σε άλλους. Γίνεσαι λίγο σαν αυτούς. Κι αν δεν μπορείς;

-Αν δεν μπορείς να χωρέσεις εσένα δίπλα σε άλλους λίγο σαν εσένα, τότε πώς ζητάς από τους άλλους να χωρέσουν οι ίδιοι δίπλα σου;

-Σε αυτό έχεις ένα δίκαιο! Μου λες δηλαδή ότι πρέπει να αποδεκτώ την απόρριψη τους όπως αποδέχονται αυτοί την δική μου...