Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ..

Καλλιόπη Ζιώγου

Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου νιώθω πως ο Χριστός εκδιώκεται από τη ζωή μας, τη σκέψη μας, την καθημερινότητά μας. Προβάλλεται ένας άλλος τρόπος ζωής, χωρίς Χριστό, ο οποίος ξαφνικά ενοχλεί τους πάντες..τα παιδιά μας να μην γνωρίζουν τίποτα για Εκείνον, για το πώς η Πίστη μας κράτησε ζωντανή τούτη τη χώρα ακόμη κι όταν οι πιθανότητες αντοχής της σε δύσκολους καιρούς ήταν εις βάρος της. Όμως όλα τα προαναφερθέντα δεν με ανησυχούν..ανέκαθεν η Εκκλησία ήταν, είναι και θα είναι υπό διωγμόν.. Είναι η πορεία της Σταυρική και θα εξακολουθεί να είναι. Το Υπόλειμμα υπήρχε και θα εξακολουθεί να υπάρχει. Δεν με τρομάζουν οι εξωτερικοί εχθροί της, θαρρώ πως η ζημιά προκαλείται εκ των έσω..

Με τρομάζουν οι χριστιανοί που νηστεύουν τα πάντα, μα με τον πικρό τους λόγο, την κατάκριση και καταλαλιά τους, για να το θέσω πιο θεολογικά «τρώνε» τον συνάνθρωπό τους. Άκουσα πρόσφατα σε μιαν ομιλία το εξής: Ο Πανάγαθος χάρισε στον άνθρωπο όλα σχεδόν τα αισθητήρια όργανα ανοικτά, να ακούς, να βλέπεις, να μυρίζεις, να αγγίζεις ανεμπόδιστα. Μόνο τη γλώσσα έδωσε στον άνθρωπο με δυο φραγμούς..τα δόντια και το στόμα..έτσι ώστε να βαστάμε δυο φορές τον κακό μας λόγο, μία με τα δόντια και μία με το στόμα..μας επισημαίνει δυο φορές και ακόμη μία με το μυαλό, πως πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ όχι μόνο τι τρώμε, το τι βάζουμε στο στόμα μας αλλά και το τι εκστομίζουμε εις βάρος των συνανθρώπων μας.

Με τρομάζει η σεμνοτυφία και το δήθεν που κάνει θραύση στους «πιστούς», τα τελευταία χρόνια. Τάχα μου να προσέχω πώς ντύνομαι όταν πάω στην εκκλησία και έχει καταντήσει ο Ναός, πασαρέλα. Τάχα μου να είμαι ευπρεπώς ενδεδυμένη αλλά το άρωμα μου υπερκαλύπτει την ευωδία του θυμιάματος..και τι γίνεται με την ευωδία της ψυχής;; Με τέτοιο άρωμα μας θέλει ο Κύριος...με άρωμα μετανοημένης και εξαγνισμένης ψυχής, όχι με υπερβολική δόση αρώματος που πάει πακέτο με την όλη παρουσία μας στον Ναό, λες και έχουμε βγει βόλτα να δούμε φίλους και γνωστούς. 

Ένας φωτισμένος ιερέας πρόσφατα, είπε το εξής: Να μη φοβόμαστε τους έξω..εκείνοι προσπαθούν να κόψουν τα κλαδιά του δέντρου, μα όταν ένα δέντρο του κλαδεύεις τα κλαδιά, εκείνο ψηλώνει και φουντώνει..να φοβόμαστε τον κακό εαυτό μας, όταν κόβουμε από μόνοι μας τις ρίζες του δέντρου, τότε το δέντρο μοιραία θα πέσει..Όλα τα προαναφερθέντα κακώς κείμενα μπορούν γρήγορα να αλλάξουν και είμαι αισιόδοξη πως η μεγαλοθυμία Του και η αγάπη Του θα μας δείξει το δρόμο, ειδικά τα νεότερα παιδιά, τα παιδιά της κρίσης που ψάχνουν απεγνωσμένα από κάπου να πιαστούν, γρήγορα θα μας δείξουν το δρόμο. Να μιμηθούμε την Σταυρική πορεία της Εκκλησίας, όχι την ευκολία μας και το βόλεμά μας. Η Σταύρωση να μην μας τρομάζει..επειδή πάντα ακολουθεί η Ανάσταση.