Πώς συντηρείται η μεσαία τάξη;

Δρ Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου

Η μεσαία τάξη ανακατασκευάζεται συνεχώς και συντηρείται υπό την απειλή της δαμόκλειας σπάθης: τον συνεχή καταιγισμό φοβικών ερεθισμάτων δια μέσου της ανομίας, την καταστροφολογία και φυσικά με το πελατειακό σύστημα. Έρχονται λοιπόν σαν τεράστια αρπακτικά πουλιά οι λέξεις και φράσεις <χρέος> και τα συνώνυμα αυτής, εκποίηση ακινήτων, ρευστότητα κ.ά και σφηνώνονται στον εγκέφαλο επηρεάζοντας το μέσο προμετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου μας.

Ο μέσος προμετωπιαίος λοβός ελέγχει μέσω νευρωνικών συνδέσεων τις συναισθηματικές αντιδράσεις που προκαλούνται από την αμυγδαλή. Η αμυγδαλή είναι η δομή η οποία σχετίζεται με τη δημιουργία της φοβικής συμπεριφοράς μετά από ένα στρεσσογόνο ερέθισμα. Όταν δυσλειτουργεί ο προμετωπιαίος λοβός τότε οι φοβικές αντιδράσεις που προκαλεί η αμυγδαλή είναι ανεξέλεγκτες. Είναι λοιπόν, στρεσσογόνο ένα ερέθισμα το οποίο έχει τη δυνατότητα της συνειρμικής συνδεσιμότητας με εικονικές αναπαραστάσεις προσδιορισμού της αθλιότητας: άστεγοι, επαιτεία, χαράτσια, διώξεις, πτωχεύσεις, φυλάκιση κ.ά.

Η μεσαία τάξη αλλιώς η τάξη των οικογενειάρχων είναι η τάξη των ιδεατών πολιτών που κατάφεραν να πληρούν τα κριτήρια της κοινωνικής ταυτότητας που επιβλήθηκε δεκαετίες τώρα: μια καλή θέση εργασίας, ένα καλό αυτοκίνητο, ένα σπίτι τουλάχιστον 150 τετραγωνικών κ.ά. Αυτός λοιπόν ο οικογενειάρχης είναι ένας ατομικός μικρόκοσμος καθότι ελπίζει έχοντας ανάγκες, αποκτά συνεχώς καινούργιες ανάγκες επιβεβλημένες από την αγορά και σερβιρισμένες από τα μέσα επικοινωνίας, ανησυχεί για το μέλλον, επενδύει στα παιδιά του, αγοράζει και διαχειρίζεται όσο πιο συνετά μπορεί τα οικονομικά του νοικοκυριού του.

Ο οικογενειάρχης παίρνει το μισθό του και αρχίζει να τον ταξινομεί: δάνεια ή ενοίκια, λογαριασμοί, βενζίνες, έξοδα σίτισης, φροντιστήρια και δίδακτρα παιδιών, χρήματα για υπόδηση και ένδυση, αγορά προιόντων κτλ. Αυτός ο οικογενειάρχης ως συνετός πολίτης, ιδιαίτερα στην εποχή που διανύουμε, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του νοικοκυριού του και αφού υπέστη μνημονιακές περικοπές και κατακρεούργηθηκε από φορολογικές επιδρομές ξεκινά τις εξοικονομήσεις και τις περικοπές. Τι κάνει δηλαδή; καταφεύγει στη λιτότητα μέσω ενός οικιακού μνημονίου (μείωση της ταχύτητας του διαδικτύου, προσοχή στην κατανάλωση ρεύματος, προσεκτικοί εξόδοι κ.ά ενώ ήδη έχει περικόψει αρκετές δικές του ευχαριστήσεις μέσω του εαυτό-μνημονίου (σταμάτησε το γυμναστήριο, τον πρωινό καφέ σε συνοικιακή καφετέρια κ.ά).

Αν και το κράτος αλλά και ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα νοικοκυριό όπου χρειάζεται λιτότητα, διαχείριση του χρέους, δεύτερο πλάνο, εξοικονόμηση πόρων με ταυτόχρονο κούρεμα του χρέους τότε πόσο εύκολα μπορεί ο κάθε καλός και συνετός οικογενειάρχης να κατανοήσει την επιβεβλημένη ανάγκη των μνημονίων; Πολύ πιο εύκολα. Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί μόνο αν μιλήσει κανείς στη γλώσσα σου μπορείς να καταλάβεις τι θέλει να σου πει. Και συ καλέ μου οικογενειάρχη όπως και γω αυτή τη γλώσσα την χρησιμοποιούμε συνέχεια από το περίπτερο μέχρι το αρτοποιείο και από την δουλειά μέχρι το σπίτι μιλάμε για δάνεια και εξοικονόμηση, για χρέη και διαχείριση.

Μιλάμε ακόμη για τους πατεράδες μας και τους παππούδες μας που στερήθηκαν για να χουμε εμείς σήμερα μια πιο καλή ζωή. Και εσύ, όπως και εγώ αγαπητέ μου οικογενειάρχη γιατί να αντιδρούμε αν το καλό κράτος μας ζητά να κάνουμε ακριβώς το ίδιο; Για τα δικά σου παιδιά και τα δικά μου θα στερηθούμε. Και έτσι αποκτά νόημα όλο αυτό το νεοφιλελεύθερο λεξιλόγιο. Η αποδόμηση της μεσαίας τάξης και επανοδόμηση της σε τάξη των ορθολογιστικών οικογενειαρχών. Η σύμπτυξη της ορολογίας των αγορών με το λαικό λεξιλόγιο δημιουργεί τον σύγχρονο οικιακό μάνατζερ. Εσένα και μένα που συνεχίζουμε να πιπιλούμε την καραμέλα που μας σερβίρουν ελπίζοντας σε απατηλά όνειρα!