Χαμογελάτε στους μαθητές σας

Δρ Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Ψυχολόγος Σχολικής Εξελικτικής ψυχολογίας

Δύο ή τρεις μέρες πριν, δεν θυμάμαι ακριβώς γυρνοβολούσα γύρω από το αμφιθέατρο. Εκεί θα εξεταζόμουν από μια ομάδα εκπαιδευτικών για την πορεία μου, τις γνώσεις που αποκόμισα, το αποτέλεσμα των κόπων μου. Εκεί θα κατέθετα μέρος από τη ψυχή μου. Η προετοιμασία αυτή μετρούσε χρόνια, στιγμές αμέτρητες και έφτανε μονο μια παρουσίαση για να κριθεί όλο αυτό το αποτέλεσμα. Το αμφιθέατρο, ένα αριστοκρατικά σχεδιασμένο δωμάτιο, μα τόσο ψυχρά απόμακρο...Εγώ και οι σκέψεις μου το κοιτούσαμε με αναστοχασμό. Έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν εμένα να μπαίνω από την πόρτα, να κάθομαι στο έδρανο της εξέτασης και να αρχίζω να μιλώ, να εξηγώ να μαδάω τις σκέψεις μου μία μία με αναστοχασμό και ύστερα αναλογιζόμουν τις αποκρίσεις των εκπαιδευτικών.

Ξημέρωσε και εγώ έπρεπε να πάρω τα πόδια μου και να πάω να σταθώ εκεί. Ένιωθα σαν μέρος της ψυχής μου να ήταν καταδικασμένο για εκτέλεση. Ένιωθα σαν να μου δινόταν μία μονάχα ευκαιρία να αποδείξω πως δεν πρέπει να εκτελεστεί αυτό το κομμάτι μου. Ήμουνα τρεις μέρες άυπνη, το άγχος μου είχε τρυπήσει κυριολεκτικά το στομάχι, τα πόδια μου δεν με ακολουθούσαν, ήταν βαριά. Πήρα τα κομμάτια μου και πήγα τρεις ολάκερες ώρες πριν μαζί με ένα μπουκαλάκι νερό και μια σοκολάτα ίον αμυγδάλου. Αύτα ήταν για την ώρα που θα ένιωθα ότι γέρνω! Για κείνη την ώρα που θα ένιωθα να πέφτω αποκαμωμένη από την υπερκόπωση, την αυπνία, την αφαγία, την ένταση και το άγχος. Άνοιξα την βαρύγδουπη πόρτα του αμφιθεάτρου και την κατέβηκα δειλά δειλά. Εκεί στο έδρανο αράδιασα όλα μου τα χαρτιά, τα οποία πλαστικοποίησα, το στικακι, τις διαφάνειες, και όλα τα σχετικά τετράδια και βιβλία. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθια, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου όμως έπρεπε να αποδείξω εκείνη την μέρα όλα όσα έμαθα, όλα όσα αποκόμισα. Ξεκίνησα να κάνω πρόβες. Η φωνή μου με τα βίας έβγαινε από το στόμα μου, σχεδόν ψέλλιζα, τα λόγια έμοιαζαν σαν κύματα, τρεμουλιαστά, αχνά σκαρφάλωναν στο στόμα μου και προσπαθούσαν να ξεπηδήξουν βαρύθυμα.

Μετά από 5-6 επαναλήψεις απόκαμα. Έσφιξα με όση δύναμη είχα τα μπράτσα μου, αγκάλιασα το κεφάλι μου και είπα στον εαυτό μου: Δείξε τους ποια είσαι! Έκανα το σταυρό μου, κοίταξα την φωτογραφία της μητέρας μου, την οποία κουβάλησα μαζί μου, και πήρα δυο βαθιές ανάσες!

Η ώρα πέρασε και άρχισαν να καταφθάνουν οι εκπαιδευτικοι και λοιποί επισκέπτες. Κανείς από δαύτους δεν ήξερε σε ποια κατάσταση ήμουν. Αυτουνούς τους έγνοιαζε μονάχα να ακούσουν, να κρίνουν, να βαθμολογήσουν. Εμένα όμως, εμένα με έγνοιαζε να δείξω πόσο πολύ αγάπησα αυτά που έμαθα. Στεκόμουν ενώπιον τους και περίμενα μονάχα από αυτούς ένα χαμόγελο, ένα κλείσιμο του ματιού, μια θερμή υποδοχή, ένα ζεστό καλωσόρισμα. Αυτά ήταν ικανά για να μου φυτρώσουν φτερά στους ώμους. Αυτά ήταν ικανά για να με απογειώσουν!

Στην θέση αυτή βρίσκονται καθημερινά εκατοντάδες παιδιά που προσπαθούν να <χωρέσουν> στο σύστημα της εκπαίδευσης. Παιδιά όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης που διαβάζουν με όλη τους την ψυχή, αγωνίζονται για μια θέση στον ήλιο. Παιδιά που διψούν να μάθουν αλλά συναντούν κάποτε εκπαιδευτικούς κουρασμένους, εξουθενωμένους ή ασυνείδητους. Παιδιά που κρίνονται από ένα ή δύο διαγωνίσματα για τις γνώσεις που αποκόμισαν. Παιδιά που αυτά και η ψυχούλα τους ξέρουν με πόσο κόπο, πόσο ιδρώτα και πόσο άγχος πέρασαν και περνούν για να είναι εκείνη την στιγμή ενώπιον των καθηγητών τους. Για αυτά τα παιδιά αξίζει να σκάσουμε ένα χαμόγελο, να δώσουμε ένα κτύπημα στην πλάτη, να πούμε έναν καλό και ενθαρρυντικό λόγο, να τα παρακινήσουμε να φτάσουν πιο ψηλά. Για τούτα τα παιδιά που αγωνίζονται καθημερινά τους αξίζει μια ζεστή αγκαλιά ένα πλατύ χαμόγελο και μια συμπαθητική και ενσυναισθητική ματιά.

Αγαπητοί εκπαιδευτικοί έχετε μπροστά σας τους αυριανούς πολίτες, το άλας της γης, το λιγότερο που έχετε να τους δώσετε είναι ένα σας χαμόγελο! Χαμογελάτε στους μαθητές σας, δειξτε τους κατανόηση, σεβαστείτε την ψυχούλα τους και αυτοί θα σας θυμούνται για πάντα με αγάπη!