Καλλιόπη Ζιώγου
Είναι χιλιοειπωμένο πως η ελληνική γλώσσα είναι πλουσιότατη και μπορεί κάποιος να εκφράσει με ακρίβεια αυτό που σκέπτεται, αυτό που νιώθει. Επίσης δεν είναι τυχαίο που οι Πατέρες της Εκκλησίας μας αποκαλύπτουν την αλήθεια γράφοντας στα Αρχαία Ελληνικά, διότι είναι η μόνη γλώσσα που αποδίδει στο 100% τα βαθύτατα νοήματα της Πίστεώς μας. Καταπιάνομαι σήμερα στον Ερμή με ένα αρχαιοελληνικό ρήμα, «αδικημένο» κατά κάποιο τρόπο, λόγω ενός παράγωγου ουσιαστικού του. Πρόκειται για το ρήμα κήδω, κήδομαι που σημαίνει φροντίζω.
Από το συγκεκριμένο ρήμα υπάρχει ως παράγωγο ουσιαστικό, η λέξη ακηδία ( αφροντισιά ). Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτή η λέξη έχει πολύ μεγάλη σημασία, σε πνευματικό επίπεδο, πάντα. Είναι ένα από τα μεγάλα πάθη της ψυχής, ύπουλη..επιβαρύνει πολύ την ψυχή. Η ακηδία επιφέρει στον άνθρωπο την αδιαφορία για την πνευματική του κατάσταση, την τεμπελιά να ασχοληθεί με οτιδήποτε ψυχωφελές και γίνεται έρμαιο κακών διαθέσεων και άλλων παθών, όπως της γαστριμαργίας, της πορνείας, της κατακρίσεως κτλ.
Λόγω της σοβαρότητας της πνευματικής αυτής ασθένειας και των επιπτώσεων στην ψυχή του ανθρώπου, κατά τη διάρκεια της Μ. Τεσσαρακοστής του Πάσχα υπάρχει μια προσευχή, η λεγόμενη « Ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου », η οποία λέγεται δύο φορές στο τέλος κάθε ακολουθίας της Μεγάλης Σαρακοστής από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή:
«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς.
Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονής καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».
Η ακηδία εκμηδενίζει όλες τις αντιστάσεις της ψυχής και ο άνθρωπος αντιμετωπίζει τα πάντα με ένα « δε βαριέσαι..αύριο θα προσευχηθώ, αύριο θα διαβάσω την Αγία Γραφή, τώρα είμαι κουρασμένος, δεν προλαβαίνω, έχω τόσα να κάνω, έχω τόσα στο μυαλό μου, νυστάζω..δεν πειράζει..δεν έχω κάνει δα και καμιά αμαρτία..ούτε σκότωσα, ούτε έκλεψα..». Τι ωραία που μας βολεύει η ακηδία..όλα τα τακτοποιεί κατά το συμφέρον..όχι της ψυχής φυσικά. Δεν υπάρχει καμιά διάθεση αγώνα, καμιά διάθεση προσπάθειας, έστω μικρής, τουναντίον η ζωή των συνανθρώπων μας ( τι έκανε, τι είπε, πώς μου μίλησε, πώς ντύνεται κτλ ) γίνεται το κέντρο του ενδιαφέροντός μας.
Όλοι λίγο πολύ, κάπως έτσι φερόμαστε και νιώθουμε. Το θέμα όμως δεν είναι τι έχει γίνει έως τώρα αλλά τι μπορεί να γίνει από’ δω και πέρα. Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ακηδία; Ο άγιος Πορφύριος μας συμβουλεύει: «…Το απλό είναι και το πιο πολύτιμο. Έτσι να αγωνίζεστε στην πνευματική ζωή απλά, απαλά, χωρίς βία… Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ’ το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει το φως και το σκοτάδι θα φύγει.
Το ίδιο ισχύει και για τα πάθη και τις αδυναμίες. Να μην τα πολεμάτε αλλά να τα μεταμορφώνετε σε δυνάμεις, περιφρονώντας το κακό…Να μη διαλέγετε αρνητικούς τρόπους για τη διόρθωσή σας. Δεν χρειάζεται ούτε τον διάβολο να φοβάστε, ούτε την κόλαση, ούτε τίποτα. Δημιουργούν αντίδραση. Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα σ’ αυτά. Ο σκοπός δεν είναι να κάθεστε, να πλήττετε και να σφίγγεστε, για να βελτιωθείτε. Ο σκοπός είναι να ζείτε, να μελετάτε, να προσεύχεστε, να προχωράτε στην αγάπη, στην αγάπη του Χριστού, στην αγάπη της Εκκλησίας ».
Καλή Σαρακοστή…Καλό στάδιο..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου