ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ
Οι περισσότερες έρευνες αναφέρουν ότι τα άτομα με αυτισμό αντιμετωπίζουν τη διαφορετικότητά τους ως μια διαδικασία μοναξιάς και του μη ανήκειν σε μια ομάδα. Παρ’όλα αυτά, ένα νέο κίνημα, αυτό της νευροδιαφορετικότητας (neurodiversity) αναφέρεται στον αυτισμό ως κάτι που ναι μεν υφίσταται, αλλά δε χρειάζεται θεραπεία, (Baker 2011).
Ερχόμενο σε αντιδιαστολή τόσο με το ιατρικό μοντέλο προσέγγισης της αναπηρίας όσο και με την έννοια της κανονικοποίησης των ατόμων που τη φέρουν, το κίνημα αυτό ασπάζεται το βιο-κοινωνικό μοντέλο προσέγγισης της αναπηρίας, με βάση το οποίο παρουσιάζουν την ταυτότητας τους με υπερηφάνεια και εναντιώνονται σε κάθε μορφή θεραπείας ή αποκατάστασης.
Η διαφορετικότητα γιορτάζεται ως κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης, ενώ διεκδικούνται τα κοινωνικο-πολιτικά δικαιώματα τους και μια υψηλή ποιότητα ζωής. Όπως αναφέρει o Ortega (2009): «η γιορτή του αυτισμού σημαίνει ότι τα άτομα ορίζουν τους εαυτούς τους ως αυτιστικούς (παρά ως άτομα με αυτισμό) επειδή τα μυαλά τους είναι «συνδεδεμένα» με ένα μη τυπικό τρόπο». Μέσα από αυτή την προσέγγιση επιδιώκεται να κοινοποιηθεί ότι η έννοια της αλληλοεξάρτησης ανάμεσα στα άτομα με και χωρίς αναπηρία νοείται ως κάτι που λειτουργεί επιβοηθητικά ώστε ο καθένας από εμάς να μπορεί να γνωρίζει ότι διαφορετικοί πολίτες αντιμετωπίζονται και υποστηρίζονται με διαφορετικό τρόπο, ξεπερνώντας τα όρια του «φυσιολογικού» της ανθρώπινης μέχρι τώρα εμπειρίας.
Το κίνημα αυτό έρχεται να προσεγγίσει τα άτομα με αναπηρία εστιάζοντας στις δυνατότητες τους, και όχι στα «ελαττώματα και τις δυσλειτουργίες» τους, ενώ ψάχνει να φωτίσει τον πλούτο και την περιπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης. Η έμφαση μεταπηδά από την εξατομίκευση και το στίγμα στην προσωποποίηση και την αναγνώριση, καταγγέλοντας τα όρια διάκρισης ανάμεσα στο «φυσιολογικό» και στο «μη φυσιολογικό.
Η αλλαγή δεν αφορά τα ίδια τα άτομα με αναπηρία ώστε να μπορούν να συμμορφώνονται με τους κυρίαρχους κανόνες τόσο σε σχολικό όσο και σε κοινωνικό πλαίσιο, αλλά με την αλλαγή αυτών των πλαισίων ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται στις δυνατότητες και τις ανάγκες τους.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Baker, D. L. (2011). The politics of neurodiversity: Why public policy matters. Boulder, CO: Lynne Rienner.
Ortega, F. (2009), The cerebral subject and the challenge of neurodiversity, BioSocieties, 4, 425–445.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου