"Συνομιλώντας...με επίκτητα άγχη"

Της Τολόγλου Μενελίας

Μιλώντας με αρκετούς γονείς μαθητών μου, παρατηρώ ένα συνεχώς αυξανόμενο "επίκτητο" άγχος... Δεν είναι το φυσιολογικό άγχος που έχουν όλοι οι γονείς για τα παιδιά τους... Είναι ένα άγχος που το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι... οι δάσκαλοι και οι ειδικοί επιστήμονες. Και αναρωτιέμαι "βλέπουμε" ποτέ την οπτική των γονέων, οι οποίοι ακούν το εξής: "Το παιδί σας έχει πρόβλημα" ή "Το παιδί σας δεν είναι αρκετά καλό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα παιδιά". Είναι, βέβαια, και περίοδος αναταραχών... έρχονται οι βαθμοί. Που με τόση ευκολία αξιολογούμε τα παιδιά, όχι εξελικτικά, δηλαδή με βάση το πόσο έχει προχωρήσει το παιδί, αλλά με βάση ένα κατεβατό διαγώνισμα γλώσσας 10 ερωτήσεων. Αν το παιδί έχει ξεκινήσει από το 3 και έφτασε στο πέντε είναι πρόοδος, θα συνεχίσει και θα φτάσει στο δέκα με κατάλληλη ενθάρρυνση. 

Η προσπάθεια πρέπει να ανταμειφθεί. 

Και αφού αξιολογούμε, λέμε και για εκείνα που δεν μπορούν ότι έχουν πρόβλημα. Χρειάζονται λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, ειδική διαπαιδαγώγηση κλπ. Αν ο κάθε δάσκαλος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες των μαθητών του δεν το στέλνεις στον εργοθεραπευτή, αναστοχάζεσαι, διαβάζεις και προσπαθείς να ανταποκριθείς στις ανάγκες του. Αν κάθεσαι σε μία έδρα και τον στέλνεις στον ειδικό παιδαγωγό δεν βοηθάς. Αποποιείσαι τις ευθύνες σου. 

Μιλούσα με μία μητέρα η οποία μου ζήτησε να βοηθήσω το παιδί της το οποίο σύμφωνα με τη δασκάλα χρειάζεται ειδικό παιδαγωγό γιατί δεν ξέρει Α' Δημοτικού να διαβάζει και δεν μπορεί να αντιγράψει από τον πίνακα λέξεις όπως είναι οι αντιγραφή, μαθηματικά, εξώφυλλο μέσα στις γραμμές στο σωστό μέγεθος. Αντιθέτως, κάνει τα γράμματα πολύ μεγάλα. Θα δικαιολογούσα την εκτίμηση αν το παιδί ήταν σε μεγαλύτερη τάξη. Ωστόσο, ποιο παιδί πρώτης δημοτικού ξέρει να διαβάζει; Η πρώτη φράση μου στη μητέρα ήταν "Πρέπει, βασικά, να ηρεμήσετε". Τι να της πω όταν εγώ δεν βλέπω κανένα πρόβλημα στο παιδί;

Πρέπει λίγο να αναθεωρήσουμε τις αντιλήψεις μας, επειδή εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας αυθεντία πρέπει να πιέζουμε και τα παιδιά και τους γονείς για αυτό; Το να τους αγχώνουμε σε τι θα βοηθήσει; Πρέπει να κατανοήσουμε όλες τις πλευρές του νομίσματος και να σταθούμε δίπλα τους, γιατί και οι ίδιοι οι γονείς δυσκολεύονται. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο τι λέμε κάθε φορά και πως κρίνουμε, γιατί δεν είμαστε πάντα οι "σωστοί".