Οι "εγωιστές" πολίτες....

Της Μενελίας Τολόγλου 

Στη συνέχεια της κίνησης για την παράθεση απόψεων γονέων, εκπαιδευτικών και αναπήρων σχετικά με τα βιωματα τους από την αναπηρία, παραθέτω την άποψή εκπαιδευτικού αγγλικής εκπαίδευσης. Η συγκεκριμένη εκπαιδευτικός έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στην εκπαιδευτική διαδικασία και αναφέρει:

“Την πρώτη μου χρονιά που διορίστηκα είχα ένα παιδί με υδροκεφαλία. Το συγκεκριμένο παιδί είχε ημερομηνία λήξης, θα πέθαινε. Αυτό που με συγκίνησε και θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι στο διάλειμμα τα παιδιά έκαναν ομάδες των 5 και πήγαιναν πέντε μπροστά, πέντε πίσω γιατί όταν κατέβαινε τις σκάλες έγερνε το κεφάλι του μπροστά και έπεφτε.”

Γενικά, από την προσωπική μου πείρα έχω παρατηρήσει ότι τα παιδιά, όπως λέμε τυπικής ανάπτυξης, φέρονται υποτιμητικά προς τα παιδιά που φέρουν αναπηρία. Είναι, δυστυχώς, σπάνιο το φαινόμενο που αναφέρθηκε παραπάνω. Ωστόσο, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε αυτή τη συμπεριφορά των παιδιών γιατί τα παιδιά τα ανατρέφουν οι γονείς. Άρα, λοιπόν, στο ερώτημα φύση ή ανατροφή; Απαντάμε ανατροφή.

Από την εμπειρία μου ως εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης βλέπω γονείς παιδιών χωρίς αναπηρία να μην αφήνουν τα παιδιά τους ούτε να μιλούν πόσο μάλλον να παίζουν με ένα παιδί που φέρει αναπηρία, θεωρώντας ότι η αναπηρία είναι κάτι κολλητικό. Πρέπει οι γονείς των παιδιών χωρίς αναπηρία να βοηθούν εκείνους που έχουν ένα παιδί με αναπηρία. Είναι συνηθισμένο, ακόμα, το γεγονός οι οικογένειες των παιδιών με αναπηρία, εξαιτίας του στίγματος να κάνουν παρέα μόνο με γονείς που βιώνουν την ίδια "προσωπική τραγωδία". 

Πρέπει να οι γονείς παιδιών με ή χωρίς αναπηρία να συναναστρέφονται μεταξύ τους, γιατί μέσα από οποιαδήποτε κοινωνική αλληλεπίδραση βγαίνουμε καλύτεροι.

Η αναπηρία δεν είναι ασθένεια!! Επειδή ένα παιδί έχει διάγνωση αυτισμού (δλδ. δεν δομεί το κίνητρο για επικοινωνία) σημαίνει ότι πρέπει να το περιθωριοποιούμε; Αντιθέτως, πρέπει ο κάθε γονέας να καλλιεργεί στο παιδί του το σεβασμό, την ικανότητα ενσυναίσθησης και αλληλοβοήθειας προς όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως. Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, αυτό πρέπει να μάθουν τα παιδιά, τόσο από τους γονείς όσο και από τους εκπαιδευτικούς. 

Χωρίς αυτά τα χαρακτηριστικά “πλάθουμε” αυριανούς “εγωιστές” πολίτες.