Της Μενελίας Τολόγλου
Στη συνέχεια της δημοσιοποιήσης των απόψεων εκπαιδευτικών, ειδικών επαγγελματιών, γονέων και ατόμων με αναπηρία σχετικά με τα βιωματά τους και τις αντιλήψεις τους αναφορικά με την αναπηρία, παραθέτω την παρακάτω ιστορία.
Η συγκεκριμένη προέρχεται από έναν ειδικό επαγγελματία και πιο συγκεκριμένα ψυχολόγο - ειδικό παιδαγωγό που ασχολείται με παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ή αναπηρίες και αναφέρει:
Ποιος είναι ο ρόλος μου ως ειδικός;
Να ακούω, να αξιολογώ, να ενδυναμώνω, να βλέπω....
Ακούω...κι ακούω παιδιά να παραθέτουν τις εμπειρίες και τους προβληματισμούς τους: "Γιατί πρέπει να ξέρω μαθηματικά; Εγώ δασκάλα πιάνου θα γίνω", "Τη θέλω τη σημαία. Τη θέλω πολύ, αλλά ποτέ δε θα την πάρω", "Κανείς δεν με ήθελε στην παρέα του, αλλά βρήκα τρόπο και μπήκα σε μια. Κάνω ότι θέλουν και τώρα με παίζουν".
Ακούω γονείς να ζητούν βοήθεια και να ψάχνουν λύσεις. Γονείς που θεωρούν πως περνούν εξετάσεις οι ίδιοι κάθε μέρα. Γονείς που παλεύουν να στείλουν τα παιδια τους διαβασμένα και γραμμένα στο σχολείο για να μην "ξεχωρίζουν".
Κι αξιολογώ...και βλέπω παιδιά στο περιθώριο, παιδιά με δυνατότητες που δεν έχουν μάθει να εκτιμούν, γονείς κουρασμένους, παραιτημένους, που εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον "ειδικό", παιδιά και γονείς που θέλουν να μιλήσουν και να ακουστούν, αλλά από ποιον;
Έρχεται λοιπόν, η ώρα της ενδυνάμωσης, της παρέμβασης. Δηλαδή; Να βοηθώ γονείς και παιδιά να αντέχουν; Να συμβάλλω στην ομαλοποιήση των παιδιών μέσα στην τάξη; Να κάνω τη δουλειά του σχολείου; Ή μήπως να βοηθήσω να ακουστούν οι φωνές τους; Να τους καθοδηγήσω ετσι ώστε να ψάχνουν, να γνωρίζουν, να έχουν στόχους και όραμα και όποτε χρειάζεται να απαιτούν;
Μεγάλο το δίλημμα, μα δεν μπορώ να μη βλέπω και να μην αναρωτιέμαι : Τι έκανε το σχολείο για την ένταξη; Τι έκανε ο δάσκαλος για να διδάξει το παιδί με αυτισμό; Τι έκανε ο διευθυντής για τις υπογραφές που μάζεψαν οι γονείς για να διώξουν το παιδι με αναπηρία από το σχολείο; Τι έκανε ο γονέας και πως απαίτησε τα δικαιώματα του παιδιού του; Πώς συνεργάστηκαν όλοι οι φορείς με το γονέα και το παιδί; Τι έκαναν οι υπεύθυνοι για να ακουστούν οι φωνές των παιδιών; Τι έκανε το ίδιο το παιδί; Και τελος, τι είδους εκπαίδευση θέλουμε για τα παιδιά μας;
Μεγάλο το δίλημμα... Ποιος τελικά πρέπει να είναι ο ρόλος μου ως ειδικός, όταν στο τέλος της μέρας θα πρέπει να αναρωτηθώ και να έχω μια σαφή απάντηση: τι έκανα εγώ γι’ αυτό;
Πολλές φορές όταν είμαστε στη θέση των “επαίοντων ειδικών”, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το σχολείο σαν πλαίσιο και με τους γονείς, προσπαθώντας να βρούμε λύσεις που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του κάθε παιδιού του οποίου αναλαμβάνουμε την εκπαίδευση του.
Τι γίνεται όμως όταν υπάρχει καταιγισμός πληροφοριών και απαιτήσεων και πρέπει να βρεθεί άμεση βραχυπρόθεσμη λύση; Έτσι, λοιπόν, ο ειδικός επαγγελματίας βρίσκεται μέσα σε μια “άβυσσο”, όπου καλείται στο τέλος της ημέρας να αναστοχαστεί για τις εκπαιδευτικές επιλογές που έκανε και να αναλογιστεί τι θα μπορούσε να έχει κάνει διαφορετικά; Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι ακόμα και εμείς που θεωρητικά έχουμε όλες τις απαντήσεις ως αυθεντίες, δεν είμαστε "μηχανές παραγωγής εκπαιδευτικών μεθόδων", αλλά υπάρχουν στιγμές που αναρωτιόμαστε τόσο για την εκπαιδευτική μας ταυτότητα, όσο και για τις συνθήκες που επικρατούν γύρω μας.
Τέλος, αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι οι ειδικοί επαγγελματίες, σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, πρέπει να απαρτίζουν μια διεπιστημονική ομάδα μαζί με τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς με στόχο την αρτιότερη εκπαίδευση των μαθητών. Δεν θα πρέπει να υφίστανται ιεραρχικές σχέσεις εξουσίας, μιας και ο καθένας με τις γνώσεις και την εμπειρία που έχει μπορεί να συμβάλλει στην κατάρτιση εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Φράσεις του τύπου "εγώ ξέρω καλύτερα από σένα γιατί διδάσκω σε τάξη και όχι ένα παιδί" δεν θα πρέπει να χωρούν στην εκπαίδευση ΚΑΝΕΝΟΣ παιδιού.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου