Η παιδική χαρά του διαχωρισμού…

Της Μενελίας Τολόγλου

Οι παιδικές χαρές για τα παιδιά με αναπηρία είναι πλέον σε εφαρμογή στην Αθήνα. Η πολιτεία επιτέλους μεριμνά για το ελεύθερο παιχνίδι και αυτών των παιδιών μετά από χρόνια στον εκπαιδευτικό μεσαίωνα. 

Γιατί όπως ξέρουμε όλοι, σαν άνθρωποι τελευταίας κατηγορίας, που θεωρούνται, σιγά μην χρειάζονταν και παιδική χαρά. Συγχαρητήρια στην εκπαιδευτική πολιτική. Άντε και σε 40 χρόνια, χρησιμοποιώντας μπαστούνι ελπίζω να διδάσκω σε ένα ενταξιακό σχολείο.

Εννοείται φυσικά, ότι παρά τα συγχαρίκια που έδωσα στην πολιτεία, οι παιδικές χαρές για τα άτομα με αναπηρία με βρίσκουν πλήρως αντίθετη.

Στα πλαίσια της “ιδρυματοποιήσης” και της “γκετοποιήσης” των ατόμων με αναπηρία, οι συγκεκριμένες παιδικές χαρές λειτουργούν άκρως διαχωριστικά και ουδεμία σχέση έχουν με την αποδοχή των ατόμων.

Οι παιδικές χαρές και το ελεύθερο παιχνίδι αποτελούν δικαίωμα όλων των παιδιών σε όλα τα μέρη. Η πολιτεία θα έπρεπε να μεριμνήσει για την διαφοροποιήση των ήδη υπάρχοντων δομών. Έτσι ώστε, τα παιδιά "τυπικής ανάπτυξης", όπως συνηθίζουμε να λέμε, να παίζουν ποιοτικότερα χωρίς κινδύνους, αλλά και τα παιδιά μη τυπικής ανάπτυξης να έχουν ένα ποιοτικό παιχνίδι χωρίς το στίγμα της “ξεχωριστής” παιδικής χαράς και της αναπηρίας. 

Τα ερωτήματα προς προβληματισμό είναι γιατί οι παιδικές χαρές να μην είναι μεικτές;

Γιατί προωθούνται και κατηγοροποιούνται στο μυαλό όλων, από την κοινωνία, την πολιτική και τα ΜΜΕ, σαν παιδικές χαρές για δύο κατηγορίες παιδιών;

Γιατί οι γονείς των παιδιών με αναπηρία δέχονται αυτόν τον συνεχή διαχωρισμό που τους επιβάλλουν; 

Γιατί η κοινωνία επιτέλους δεν "σκέφτεται" σαν νους; 

Γιατί η κοινωνία δεν προβληματίζεται για τις πρακτικές που η πολιτεία της ταΐζει αγόγγυστα;

Όμως το ερώτημα είναι ποιος τροφοδοτεί ποιον με απαρχαιωμένες αντιλήψεις; Η πολιτεία την κοινωνία ή το αντίστροφο; 

Όπως φαίνεται ο αποκλεισμός είναι πανταχού παρόν κι εμείς έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε τη διαφορετικότητα με "συλλογικη αδιαφοριά". Άλλωστε η κοινωνία μας δεν αντέχει την αναπηρία ούτε σε αισθητικό επίπεδο...

Στην εκπνοή του λόγου, βλέπουμε ότι ακόμα και το παιχνίδι “διαχωρίζεται”. Το παιχνίδι όμως είναι αυτορρυθμιστικό και καλλιεργεί την κοινωνική αλληλεπίδραση, τη συνεργασία και τη φαντασία ΟΛΩΝ των παιδιών.