της Μενελίας Τολόγλου
Και οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν και μετάλλια πήραμε και πολύ χαρήκαμε... Και ήρθε η ώρα των Παραολυμπιακών Αγώνων... Η ηρωοποίηση του "ανάπηρου" σώματος, όπως ήδη έχει αναφερθεί σε προηγούμενη ανάρτηση, κατάλοιπο της σημερινής κοινωνίας, φτάνει στο ζενίθ της.
Οι αθλητές που εκπροσωπούν την ελληνική αποστολή και αντιμετωπίζουν το "στίγμα" της αναπηρίας τους, καλούνται να αποδείξουν την φυσιολογικότητά τους στο μέγιστο βαθμό.
Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι μια συνθήκη που μας φαίνεται αυτονόητη, αλλά από την άλλη όψη του νομίσματος είναι άκρως διαχωριστική κατατάσσοντας τα άτομα με βάση την εικόνα του σώματος. Και όχι του απλού σώματος, αλλά του αρχαιοελληνικού προτύπου ομορφιάς που είναι διάχυτο μέχρι κι σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Το αρτιμελές ρωμαλαίο σώμα είναι εκείνο που θεωρείται φυσιολογικό σύμφωνα με τα εξουσιαστικά πρότυπα που ορίζονται από την κοινή νόρμα.
Συνεπώς, το σώμα που παρουσιάζεται στους συγκεκριμένους αγώνες σε ποια κατηγορία εντάσσεται; Πώς γίνεται στην καθημερινότητα μας να αποστρέφουμε το βλέμμα μας και στους Αγώνες να το εξυμνούμε και να το θεωρούμε ηρωικό; Ένα οξύμωρο σχήμα που θα έπρεπε να μας προβληματίσει ως ανθρώπινες οντότητες.
Προβληματισμός που θα έπρεπε να φτάσει μέχρι τις κρατικές πολιτικές, που αποκλείουν τα άτομα με αναπηρία ως τους "αδύναμους κρίκους" της κοινωνίας.
Φράσεις προωθητικών ενεργειών, όπως "να κάνουν το αδύνατο, δυνατό" είναι τελικά αυτό που θα πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε. Αδύνατο, δυνατό για ποιους τελικά;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου