Το Ἂγνωστον Κείμενον τῶν Εὐαγγελίων: Ε ́ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ́ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ἀπόστολος: Ρωμ. ι ́1-10
Εὐαγγέλιον: Ματθ.η’ 28 - θ ́ 1
Ἦχος: δ ́.– Ἑωθινόν: ε

ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-Πτυχιούχου Κλασσικῆς Φιλολογίας
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-Μεταπτυχιακοῦ Ἐφηρμοσμένης Παιδαγωγικῆς
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-Ὑποψηφίου Διδάκτορος Κλασσικῆς Φιλολογίας
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Οι δαιμονόπληκτοι Γαδαρηνοί και η αγέλη των χοίρων

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; ῏Ην δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ῾Υπάγετε. Οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.



ΣΧΟΛΙΑ & ΕΡΜΗΝΕΙΑ:


1. ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ:

Διατί απαντάται ενθάδε η μετοχή εις δοτικήν και ουχί εις Γενικήν Απόλυτον; Δηλαδή δεν θα έπρεπε λογικώς να ειπωθή «ἐλθόντος τοῦ Ἰησοῦ»; Προσοχή !!! Κλασσική περίπτωσις απολύτου μετοχής λένε και μάλιστα ευρίσκουν ταύτην ως Δοτικήν Απόλυτον μετοχήν. Πάνυ σπανίως απαντάται εις πτώσιν δοτικήν αντί γενικής η απόλυτος μετοχή ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΡΗΜΑΤΟΣ δια να δηλωθή ο χρόνος. Ας μη βιαζόμεθα λοιπόν παρόλο που φαίνεται ότι δηλώνεται ενθάδε ο χρόνος - ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ= όταν ήλθεν ο Ιησούς. Διότι μη λησμωνώμεν ότι ίνα έχωμεν Απόλυτον μετοχήν το υποκείμενον της μετοχής δέον να μην ανήκη συντακτικώς εις την πρότασιν, ήντινα προσδιορίζει, αλλά ν’ αναφέρηται αποκλειστικώς εις την μετοχή. Ενθάδε η πρότασίς μας είναι η ακόλουθος: «Δύο δαιμονιζόμενοι ὑπήντησαν τῷ ᾿Ιησοῦ» δηλαδή «τῷ ᾿Ιησοῦ» είναι αντικείμενον του ρήματος. Άρα εις καμίαν περίπτωσιν αφού εν τω άμα «τῷ ᾿Ιησοῦ» είναι και υποκείμενον της μετοχής δεν είναι απόλυτος η μετοχή. Μερικοί το συγκεκριμένον χωρίον το διορθώνουν εις «Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι…» προκειμένου να μην υπάρχει ετούτη η σύγχησις δεικνύοντας ότι Αντικείμενον του ρήματος της προτάσεως και Υποκείμενον της μετοχής είναι το αυτό. Όμως καμία σύγχυσις δεν πρέπει να υπάρχει αν ακολουθήσωμε τους ανωτέρω διευκρινιστικούς κανόνας της απολύτου μετοχής και αν τελικώς διαβάσωμεν ούτως: «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ δύο δαιμονιζόμενοι ὑπήντησαν τῷ ᾿Ιησοῦ, ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν». Ας ίδωμεν κι ένα παράδειγμα αληθινής Δοτικής Απολύτου, το οποίον το ξαναλέγομεν είναι πράγμα σπάνιον. «Προϊόντι τῷ Κύρῳ (αντί προϊόντος τοῦ Κύρου), ὁ πατήρ ἢρχετο λόγου τοιοῦδε». Είναι εμφανές ότι «τῷ Κύρῳ» όπερ εστί το υποκείμενον της μετοχής «Προϊόντι» ουδεμία συντακτικήν θέσιν έχει εντός της προτάσεως «ὁ πατήρ ἢρχετο λόγου τοιοῦδε».

2. τῷ ᾿Ιησοῦ

Ἰησοῦς, -οῦ, δοτ. -οῦ και -οῖ, ο Ιησούς, ελλ. τύπος του Εβρ. Joshua ή Jehoshua, Λυτρωτής, Σωτήρας, σε Κ.Δ.. ὁ Ἰησοῦς / τοῦ Ἰησοῦ / τῷ Ἰησοῦ / τόν Ἰησοῦν / (ὦ) Ἰησοῦ

3. δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι

Προσέξατε το εύηχον ομοιοτέλευτον. Η κοινώς γνωστή εις πάντας ομοιοκαταληξία. Η ομοιοκαταληξία λέγεται ακόμη και ρίμα και στην καθαρεύουσα την έλεγαν «ομοιοτέλευτον». Που τελειώνει δηλαδή κατά όμοιο τρόπο. Ενθάδε

δύο δαιμονιζόμενοι = ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι

Τι επιτυγχάνει εις την ουσίαν ο ευαγγελιστής με το ομοιτέλευτον; Ουδέν άλλο παρά το ευκολομνημόνευτον. Επιθυμεί να συνδέση εις απάντων τον νούν ότι τα δαιμόνια, η υπηρεσία εις αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά θάνατος. Ο υπηρετών τους δαίμονας, αν και ζών εις την ουσίαν ευρίσκεται ήδη εις το μνήμα.

4. χαλεποὶ λίαν

Αντί δια το «λίαν χαλεποί». Η έμφασις πίπτει εις το λίαν. Χαλεπόν = ὃ ἂν μὴ ῥᾴδιον ᾖ ἀλλὰ διὰ πολλῶν πραγμάτων γίγνηται. Αντίθετον του ῥᾴδιος. Ενθάδε hard to do or deal with, τουτέστιν δύσκολοι πολύ ως προς το συνδιαλέγεσθαι, δυσκολοπρόσιτοι, άνθρωποι απρόσιτοι.

5. ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης

Συμπερασματική πρότασις εκφερομένη με απαρέμφατον. Αποτέλεσμα αδύνατον να πραγματοποιηθή. Διότι έχει προηγηθεί και το λίαν, που ως επίρρημα δηλοί το πάρα πολύ, σε υπερβολικό βαθμό. Τοιουτοτρόπως εκφράζεται εις την ουσίαν μια δυσαναλογία μεταξύ των συγκρινόμενων όρων, μια ασύμμετρος σύγκρισις. Όσον πιο χαλεποί ήσαν, τόσο και λιγότερη ήταν η πιθανότης να διέλθη τις εξ εκείνου του σημείου. Εις την ουσίαν λέγει «ώστε ού εδύνατο τις διελθείν δια της οδού εκείνης». Το «μὴ ἰσχύειν» εις θέσιν ρήματος δηλαδή. Ενθάδε είναι το αποτέλεσμα του «δαιμονιζόμενοι = ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι». Οι άνθρωποι που είναι αν και ζωντανοί ήδη νεκροί εις την ψυχή και το πνεύμα καθιστούν την όποια επικοινωνία μαζί των ή τον περίγυρόν των αδύνατον. Καθίστανται θηρία οι ακοινώνητοι άνθρωποι όπως λέγει και ο Αριστοτέλης. Και τούτο θέλουσι οι δαίμονες. Την ακοινωνησίαν του ανθρώπου, την αποξένωσίν του από τους άλλους ανθρώπους ώστε να μην γίνει θεός αλλά θηρίο.

6. Τί ἡμῖν καὶ σοί

Τι υπάρχει κοινόν εν ημίν και σοί, μεταξύ ημών και σού; Προετίμησεν τας δοτικάς κι όχι τας γενικάς ενθάδε ο ευαγγελιστής γράφοντας «μεθ’ ἡμῶν και σοῦ» δια να αποδώση το «ἐν-ὑπάρχει». Τι υπάρχει εντός της ψυχής ημών και της ιδικής σου κοινόν; Ο πλήρης διαχωρισμός και αποξένωσις έως τας συντελείας των αιώνων κείται εις τον ψυχικόν, εσωτερικόν κόσμον μεταξύ των δαιμονιζομένων και ανθρώπων του θεού.

7. Υἱὲ τοῦ Θεοῦ

Αξιοθαύμαστον το γεγονός ότι οι ίδιοι οι δαίμονες αναγνωρίζουσι τον Ιησούν ως υιόν του Θεού, κάτι το οποίο δεν θέλουν να κάνουν οι άνθρωποι τους οποίους καταλαμβάνουν, προσπαθώντας εις αυτούς να ενσπείρουν το ζιζάνιον της αθείας, να μην αναγνωρίζουν θεόν.

8. πρὸ καιροῦ

Προώρως. Οι δαιμονιζόμενοι δεν βασανίζονται ακόμα!!! Θα βασανισθούν στην συντέλεια του κόσμου κι έπειτα. Μόνον προγεύονται την ζωή εν τάφω, εν τοις μνήμασιν όταν είναι ακόμα ζωντανοί, αφού είπομεν ανωτέρω ότι αν και ζωντανοί είναι ήδη νεκροί. Κι όταν πεθάνουν συνεχίζουν την αυτήν βιοτή που έζων εν όσω ακόμα ήσαν ζωντανοί, ήτοι την εν τοις μνήμασι. Ωστόσον τους αναμένει χειρότερον βάσανον μετά την δευτέραν παρουσίαν. Ακόμη κι αυτή η ζωή εν τάφω, ήτις είναι απόρροια της καταφρονήσεως που επέδειξαν έναντι του Θεού, είναι εις την ουσίαν μηδαμινή έμπροσθεν εκείνης που έπεται της συντελείας των αιώνων.

9. ῏Ην δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη

Τα λόγια των δαιμόνων διακόπτονται εξ αυτής της προτάσεως, ήτις εμφαίνεται ενθάδε να μην ταιριάζη εις την σειράν της αφηγήσεως. Καλλίτερον θα ήτο να ευρίσκεται μετά την παράκλησιν των δαιμόνων. Τουτέστιν τω χωρίον έδει είναι κάπως έτσι: «Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. ῏Ην δὲ γαρ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη.» Όμως ο ευαγγελιστής προκρίνει να παρουσιἀση πρώτα τον τόπον τον οποίον υποδεικνύουν εις την παράκλησίν των οι δαίμονες ως τόπον καταφυγής των. Υπήρχεν είς τόπος ένθα εδύναντο να σταλθώσι οι δαίμονες και ούτος ήτο μια αγέλη χοίρων. Εκεί παρεκάλεσαν λοιπόν να υπάγωσι οι δαίμονες. Φαίνεται πως ο τόπος αυτός έχει ιδιαιτέραν σημασίαν δια τον Ευαγγελιστήν. Η αγέλη χοίρων γράφεται σε αυτές τις λίγες γραμμές της περικοπής τέσσερεις φορές δύο φορές εις την ονομαστικήν και δύο εις την εμπρόθετον Αιτιατικήν.

· ἀγέλη χοίρων
· εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων
· εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων
· πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων

Η επανάληψις ενθάδε έχει ίσως την ουσίαν της βδελυγμίας. Εις την βάπτισιν γίγνεται τι το ανάλογον. Κι εκεί γίγνεται τριπλή αποκήρυξη του Διαβόλου και σύνταξις μετά του Χριστού. Εις την ουσίαν λέγομεν δηλαδή εκεί: «Ἀποτάσσομαί σοι, σατανᾶ, καὶ τῇ πομπῇ σου καὶ τῇ λατρείᾳ σου, καὶ συντάσσομαί σοι, Χριστέ». Ενθάδε η πομπή του Διαβόλου είναι η αγέλη των χοίρων. Ωσάν ο διάβολος να ακολουθείται από γουρούνια. Αύτη είναι η κουστωδία του.

10. μακρὰν

Ενθάδε ίσως υπάρχει ένα παράδοξον. Αντί να είπη «υπήρχεν εκεί ουχί μακρά μια αγέλη χοίρων» λέγει αντιθέτως ότι υπήρχε μακρυά κάπου μια αγέλη χοίρων. Είναι δυνατόν δηλαδή να εζήτησαν τα δαιμόνια να υπάγωσι ενώ ήσαν εις την μίαν πλευράν της πόλεως των Γαδάρων, εις την άλλην πλευράν της πόλεως χιλιόμετρα μακρυά; Και πως υπήρξεν ύστερα σύνδεσις των δύο γεγονότων, τουτέστιν όταν ο Χριστός εξεδίωξε τα δαιμόνια, να ίδη όλος ο κόσμος ότι αυτά υπήγαν στην αγέλην των χοίρων και ο βοσκός αυτών να τρέξη να το είπη εις την πόλιν; Κι όμως. «Ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» δεν θα αλλαχθή από εμάς προσθέτοντας ένα «ούχί μακράν». Διότι και σήμερον χτησιμοποιούνται απευχές όπως για παράδειγμα η σύγχρονη «στα όρη, στ΄ άγρια βουνά και στ΄ αγριοπέλαγο» που λέγεται προς αποτροπή της κατάρας. Όπως γνωστά είναι σε όλους μας τα «Μακριά απ΄ εδώ», ή «μακριά από ΄δω», ή «έξω από ΄δω», ή «όξω από ΄δω» που λέγονται στο άκουσμα του Σατανά ή κάποιας σοβαρής ασθένειας. Έτσι κι εδώ, ο Ιησούς δεν μπορούσε παρά να ξαποστείλη το κακό στα όρη μακρυά, εκεί όπου δεν υπάρχουν άνθρωποι.

11. Βοσκομένη

Διατί δεν λέγει «βόσκουσα» αλλά χρησιμοποιεί την μέσην φωνήν; Διότι η πράξις των χοίρων δεν είναι κατακριτέα. Χοίροι ήσαν, ζώα τα οποία ελάμβανον τροφή. Τούτο εστί η φύσις αυτών. Ήτο δυνατόν ο δημιουργός των να εύρισκεν τι το αξιοκατάκριτον εις τούτο; Σημασία έχει υπό τινων έβοσκαν εκεί. Τίνες ήσαν οι βοσκοί; Τουτέστιν η σημασία πίπτει εις το ποιητικόν αίτιον. Η αγέλη των χοίρων ήτο κάπου εκεί μακρά βοσκομένη υπό τινων βοσκών. Στο Λευιτικό 11:08 πράγματι υπήρχεν νόμος δια τους Ισραηλίτες «από το κρέας τους – των χοίρων - δεν θα τρώτε, και το ψοφίμι τους δεν θα το αγγίζετε· είναι σε σας ακάθαρτα». Οτιδήποτε είναι φτιαγμένο από γουρούνι θεωρείται βρώμικο. Το αυτό θεωρούν και οι μουσουλμάνοι. Οπότε ο Κύριος κατέκρινεν την υποκρισία των ανθρώπων, να είναι τάχα συνεπείς εξωτερικώς προς τον νόμον όμως κρυφίως να τον κατατρατηγούν αυτόν προς πλουτισμόν των.

12. Εἰ ἐκβάλλεις

Διαφεύγει της προσοχής μας ο υποθετικός λόγος; Ουχί. Η υπόθεσις Εἰ + ἐκβάλλεις (οριστική) και απόδοσις «ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν», πραγματοποιούν έναν υποθετικόν λόγον του πραγματικού. Η υπόθεσις λαμβάνεται ως αναμφισβήτητο γεγονός υπό του υποκειμένου, ενθάδε των Δαιμόνων. Δεν έχουν καμμίαν αμφιβολία, ότι ο υιός του θεού δεν θα τους αφήση πλέον, άπαξ και τους απήντησε, να κατατυραννούν άλλο τους ανθρώπους, ούς έχουν δεσμίους. Θα τους εκδιώξη και τούτο είναι αληθινόν γεγονός το οποίον δεν επιδέχεται καμίαν κρίσιν άλλην. Ωστόσο μένει εις ημάς και η υπόθεσις. Ήτοι ο θεός δύναται ως πανίσχυρος ών να εκβάλλη τα δαιμόνια. Αλλά τούτο εάν και εφόσον το θέλη. Αι βουλαί του Κυρίου δεν είναι εις ημάς γνωσταί. Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». (Ίωάν. 15,5). Αυτή ή αλήθεια εφαρμόζεται πλήρως στην, περίπτωσιν των δοκιμαζόμενων υπό του διαβόλου. Ουδέ χιλιοστόν του ανθρωπίνου οργανισμού δύναται να εγγίση ό διάβολος, αν ό Θεός δεν του επιτρέψει. Το Θαύμα επιτελείται μόνον, όταν δια της δοκιμασίας ωρίμαση ο άνθρωπος και αντιληφθεί πόσον κακούργος είναι ό «διάβολος, που με προθυμία, εργαζόμεθα εις τους αμαρτωλούς αγρούς του. Η ειλικρινής αγάπη προς τον Θεόν και ή νέκρωσις και ειλικρινής απάρνησης της αμαρτίας επιφέρει το θαύμα.

13. ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων

«Όμοιος ομοίω αεί πελάζει», έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, δηλαδή «ο όμοιος τον όμοιο πάντα πλησιάζει». Είναι άξιον μνείας, ότι ακόμη και τα δαιμόνια εις την ουσίαν απεργάζονται εν αγνοία των το σχέδιον του θεού. Ο Κύριος επιθυμεί να νουθετήση τους παραβάτας του νόμου που υποκριτικώς δουλεύουσι τον Μαμωνά και ως εκ θαύματος οι ίδιοι οι δαίμονες – σαφώς αυτοί επιθυμώντας να καταφύγωσι εις τον γνώριμον βορβορώδη αυτών τόπον, το καταφύγιόν των – παρακαλώντας Τον γίνονται εκτελεστές του θελήματός Του. Άθελα του ό παγκάκιστος συνεργεί εις μετάνοιαν. Πλήθος ασθενών παραδέχονται μετά δακρύων, ότι ή δοκιμασία, που παρεχώρησεν ό Θεός να υποστούν, εγένετο αιτία μετανοίας. Δια αυτής γνωρίσαμεν και αγαπήσαμε τον Θεον, ομολογούν. -Εν θλίψει εμνήσθημέν Σου Κύριε». «Εν ήμερα θλίψεώς μου τον Θεόν εξεζήτησα, ταίς χερσί μου νυκτός εναντίον αυτού, και ουκ ηπατήθην». (Ψαλμ. 76, 3).

14. Υπάγετε

Τα δαιμόνια είπον τοσαύτα λόγια εις τον Κύριον. Εκείνος δεν έχει διάλογον μαζί των, παρά μόνον τους δίδει την προσταγήν. Ρήμα Φωνής Ενεργητικής Χρόνου Ενεστώτος Εγκλίσεως Προστακτικής Προσώπου Β’ Αριθμού Πληθυντικού. Ίσως και παραχωρητικώς να λέγεται ενθάδε

15. ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν

Λέγει λένε ο δαίμων: «Πώς θα εμφανισθώ εις τον αρχηγό μου και να ειπώ ότι απέτυχα; Προτιμώ να με κτυπά εδώ ό δικός σου (εννοεί την ουράνιον τιμωρία που υφίσταται), παρά να πέσω εις τα χέρια του αρχηγού μου». Εκ της διαβολικής αυτής ομολογίας φαίνεται ή κακία μεταξύ των δαιμόνων. Η απέραντος αγάπη των αγγέλων του ουρανού έχει αντίθετον την κακία και την εκδίκησιν των δαιμόνων. Την άκρα αγάπη, που τρέφει ό Θεός προς τους αγγέλους Του διακρίνει η εκ διαμέτρου αντίθετος άκρα κακία και εκδίκησις, που τρέφει ό Εωσφόρος προς τους δαίμονας. Ενθάδε αμέσως ο Εωσφόρος τους κατακρημνίζει όλους τους δικούς του, όλα τα δαιμόνια που απέτυχαν. Σημασίαν έχει και το ότι ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Ο Αγιασμός των Υδάτων, αποτελεί Ακολουθία που με τις ευχές που περιέχει, ο Ιερέας παρακαλεί τον Θεό όπως το νερό αγιασθή και αποκτήσει «δύναμη καθαρτική και ενέργεια, γίνει δώρο αγιασμού, αμαρτημάτων λυτήριον, ίαμα ψυχών και σωμάτων, προς πάσαν ωφέλειαν επιτήδειον». Επίσης παρακαλεί τον Θεό το νερό του Αγιασμού να διώχνει μακριά τον κίνδυνο από ορατούς και αόρατους εχθρούς, έτσι ώστε εκείνοι που το λαμβάνουν να το χρησιμοποιούν για την ευλογία των σπιτιών τους, για τον αγιασμό των ψυχών και των σωμάτων τους και να παίρνουν πλούσια την χάρι της Αγίας Τριάδος που είναι «η πηγή του αγιασμού και πάσης χάριτος». Ετούτο το ύδωρ είναι η καταστροφή των Δαιμόνων

16. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων.

Η έμφασις πίπτει εις το «και». Διότι η πρώτη μέριμνα των βοσκόντων την αγέλην των χοίρων ήτο να απαγγείλουν τα πάντα, όλα τα άλλα, ήτοι το κατακρήμνισμα της αγέλης των εις την θάλατταν, την καταστροφήν της περιουσίας των. Ως παρεπόμενον μόνον ωμίλησαν και δια την θεραπείαν των δαιμονιζομένων συμπατριωτών των. Τούτο το τελευταίον προφανώς δεν τους ενδιέφερεν. Η απώλεια της περιουσίας των ήτο το πάν. Δια τούτο και πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. προσέξατε. Ολόκληρος η πόλις εζήτησεν από τον Ιησούν να φύγη. Ούτε ένας δεν εθερμάνθη υπό της θεραπείας που Εκείνος προσέφερεν εις τα δύο δύστυχα πλάσματα. Τι κι αν δεν μπορούσαν να διέλθουν από το σημείο όπου εκείνοι εδαιμονίζοντο; Τούτο το θεωρούσαν παράπλευρην απώλειαν του πλουτισμού των από το παράνομον εμπόριον της εκτροφής χοίρων.