ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-Πτυχιούχου Κλασσικῆς Φιλολογίας
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-Μεταπτυχιακοῦ Ἐφηρμοσμένης Παιδαγωγικῆς
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-Ὑποψηφίου Διδάκτορος Κλασσικῆς Φιλολογίας
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Εις την ακρογιαλιά* ογδόντα ζευγάρια πόδια, που βγαίνουν από ισάριθμα μαγιώ, - θεός να τα κάνει τέτοια - ξεροψήνονται, από μηρού μέχρι σφυρών, με μαρτυρικήν εγκαρτέρησιν. Και λίγο πιο μπρός τα νερά λουλουδίζουν από ένα σωρό μουτράκια, έχοντας στήθη που είναι έτοιμα να εκραγούν σε ένα στενό μπρά παραλίας.
Τα κορμιά, που αναδύονται υγρά και κατάστιλπνα είναι διαρκείς υπαινιγμοί ενυδρείου, χαριτωμένες γοργόνες που μόλις βγήκαν από το νερό στον βράχο, σκαλισμένες σε γρανίτη από την θεσπέσια σμίλη του Τάκη Κοζόκου. Το κατάστημα της μόνης ωργανωμένης ακτής έχει εξασφαλίση, με τις ασπροκόκκινες τέντες του, πενήντα τετραγωνικά μέτρα σκιά στην πελατεία του.
Τα γκαρσόνια επισκοπούν τις ξαπλώστρες με ύφος συνταξιούχων Δόν Ζουάν, πούχουν προ πολλού βαρεθή και την πιο προκλητική γυμνότητα. Σερβίρουν το ουίσκυ, το ούζο, ένα γεύμα για δύο, συχνότερα για τρείς – τα ερωτικά τρίγωνα είναι πολύ της μόδας και στην ελληνική Ντωβίλ – σαν γκαρσόνια θεάτρου, εις έργον που δίδεται κατά κόρον. Από τα χείλη τους κρέμεται το ερώτημα, έτοιμο να διατυπωθή:
- Μα δεν κουραστήκατε κυρίες μου να παίζετε αυτήν την κωμωδία;
Ναί. Υπάρχει πολλή κωμωδία, η αιώνια κωμωδία του θηλυκού. Αυτά τα παρεώ, τα μαγιώ, τα μπουρνούζια, οι πετσέτες δια σκούπισμα του θαλασσινού νερού, τ’ άπειρα μικρά τεχνάσματα, η ακοίμητη προσπάθεια που καταβάλλουν για να δείξουν ό,τι προσποιούνται πως θέλουν να κρύψουν περισσότερο, είναι όλα κραυγή αγωνίας…
- Εμένα! Εμένα προσέξετε !
Ορίστε, κυρία. Σας προσέξαμε. Κατόπιν; Ρωτώ έναν φίλο
- Τί ρόλο παίζει μέσα σ’ όλα αυτά η θάλασσα;
- Βωβό πρόσωπο, ένας κομπάρσος.
Εις την ακρογιαλιά* ογδόντα ζευγάρια πόδια, που βγαίνουν από ισάριθμα μαγιώ, - θεός να τα κάνει τέτοια - ξεροψήνονται, από μηρού μέχρι σφυρών, με μαρτυρικήν εγκαρτέρησιν. Και λίγο πιο μπρός τα νερά λουλουδίζουν από ένα σωρό μουτράκια, έχοντας στήθη που είναι έτοιμα να εκραγούν σε ένα στενό μπρά παραλίας.
Τα κορμιά, που αναδύονται υγρά και κατάστιλπνα είναι διαρκείς υπαινιγμοί ενυδρείου, χαριτωμένες γοργόνες που μόλις βγήκαν από το νερό στον βράχο, σκαλισμένες σε γρανίτη από την θεσπέσια σμίλη του Τάκη Κοζόκου. Το κατάστημα της μόνης ωργανωμένης ακτής έχει εξασφαλίση, με τις ασπροκόκκινες τέντες του, πενήντα τετραγωνικά μέτρα σκιά στην πελατεία του.
Τα γκαρσόνια επισκοπούν τις ξαπλώστρες με ύφος συνταξιούχων Δόν Ζουάν, πούχουν προ πολλού βαρεθή και την πιο προκλητική γυμνότητα. Σερβίρουν το ουίσκυ, το ούζο, ένα γεύμα για δύο, συχνότερα για τρείς – τα ερωτικά τρίγωνα είναι πολύ της μόδας και στην ελληνική Ντωβίλ – σαν γκαρσόνια θεάτρου, εις έργον που δίδεται κατά κόρον. Από τα χείλη τους κρέμεται το ερώτημα, έτοιμο να διατυπωθή:
- Μα δεν κουραστήκατε κυρίες μου να παίζετε αυτήν την κωμωδία;
Ναί. Υπάρχει πολλή κωμωδία, η αιώνια κωμωδία του θηλυκού. Αυτά τα παρεώ, τα μαγιώ, τα μπουρνούζια, οι πετσέτες δια σκούπισμα του θαλασσινού νερού, τ’ άπειρα μικρά τεχνάσματα, η ακοίμητη προσπάθεια που καταβάλλουν για να δείξουν ό,τι προσποιούνται πως θέλουν να κρύψουν περισσότερο, είναι όλα κραυγή αγωνίας…
- Εμένα! Εμένα προσέξετε !
Ορίστε, κυρία. Σας προσέξαμε. Κατόπιν; Ρωτώ έναν φίλο
- Τί ρόλο παίζει μέσα σ’ όλα αυτά η θάλασσα;
- Βωβό πρόσωπο, ένας κομπάρσος.
*διασκευή από εφημερίδα του μεσοπολέμου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου