ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡ. Α΄ ΟΙΚ. ΣΥΝ.
10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016
Ἀπόστολος: Ρωμ. ε΄1-10
Εὐαγγέλιον: Μτθ. στ´ 22-23
Ἦχος: β΄.– Ἑωθινόν: Γ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016
Ἀπόστολος: Ρωμ. ε΄1-10
Εὐαγγέλιον: Μτθ. στ´ 22-23
Ἦχος: β΄.– Ἑωθινόν: Γ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ
Εἴμαστε στὴν 3η Κυριακὴ τῶν Εὐαγγελικῶν Περικοπῶν τοῦ Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τῶν 45 Μαρτύρων ἐν Ἀρμενίᾳ καὶ τῶν ὁσίων Παρθενίου καὶ Εὐμενίου ἐν Κρήτῃ. Ἡ σημερινὴ περικοπὴ ἀποτελεῖ ἕνα τμῆμα τῆς ἐπὶ τοῦ ὄρους Ὁμιλίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ σώματος καὶ τὴν ὑγεία τοῦ ὀφθαλμοῦ τῆς ψυχῆς. Κάνει λόγο γιὰ τὸ ἀδύνατο καὶ ἀσύμβατο τῆς ταυτόχρονης δουλείας σὲ δυὸ διαφορετικοὺς κυρίους, τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλοῦτο.
Καὶ ἀκόμη ὑποδεικνύεται ἡ ἀποφυγὴ καὶ ἀπόρριψις τῆς βασανιστικῆς
μέριμνας γιὰ τὰ βιοτικὰ ἀγαθὰ καὶ ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη μας στὴ
φιλάνθρωπη Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσδοκία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ
ἐκζήτησις τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ, μὲ τὴν πεποίθησι ὅτι, ἄν δοθῆ
προτεραιότητα σ᾽ αὐτὰ τὰ ὕψιστα πνευματικὰ ἀγαθά, θὰ ἀκολουθήσουν καὶ
ὅλα τὰ ἄλλα βιοτικὰ ζητήματα. Στὴ συνέχεια θὰ παραθέσουμε τὸν εὔστοχο
καὶ ἐμπνευσμένο σχολιασμὸ τῶν πιὸ πάνω πνευματικῶν θεμάτων ἀπὸ τὸν
ἀείμνηστο Μητροπολίτη Κοζάνης κυρὸ Διονύσιο (Ψαριανό).
«..... Γενικῶς διὰ τῶν αἰσθήσεων, ὡς διὰ θυρίδων, εἰσέρχεται ὁ ἐχθρός τῆς σωτηρίας πρῶτον εἰς τὸν νοῦν καὶ ἔπειτα κυριεύει καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ σήμερον ὁ λόγος εἰδικώτερον περὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ τῆς ὁράσεως, ἐν σχέσει πρὸς τὴν λατρείαν τοῦ χρήματος, τὴν πλεονεκτικὴν διάθεσιν, τὴν βιοτικὴν γενικῶς μέριμναν, ἡ ὁποία εἶναι, ὄχι μόνον ὀλιγοπιστία καὶ ἔλλειψις ἐμπιστοσύνης εἰς τὸν Θεόν, ἀλλὰ καὶ εἰδωλολατρία καὶ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἰς τὸν βίον. Ποία λοιπὸν σχέσις ὑπάρχει μεταξὺ αὐτῶν καὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ;
Καὶ ὅλ᾽αὐτὰ προέρχονται τάχα ἀπὸ τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον βλέπομεν; Τρία πράγματα γενικῶς τοῦ κόσμου μᾶς ἀπομακρύνουν τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνα περὶ τῶν ὁποίων μᾶς λέγει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης «ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός, ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου». Κεντρικὴν θέσιν κατέχει ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν ἡ ὄψις μᾶς ἕλκει, τὰ ὁρώμενα μᾶς γοητεύουν, τὰ φαινόμενα μᾶς ἐξαπατοῦν. Ἡ ψυχὴ βλέπει, καθὼς ὁ νοῦς ὁρᾶ, καὶ ὁ νοῦς ὁρᾷ, καθὼς ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ χρωματίζει τὰς εἰκόνας φυλακισμένη εἶναι ἡ ψυχή, ἀπὸ δὲ τὸν νοῦν καὶ τὰς αἰσθήσεις ἐξαρτᾶται πῶς θὰ ἐπικοινωνήση μὲ τὸν ἔξω
κόσμον... Τὰ λοιπὰ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶναι ἔτι μᾶλλον ἁπλᾶ εἰς κατανόησιν. Δι᾽αὐτῶν δὲν θέλει βεβαίως ὁ Κύριος νὰ μᾶς διδάξη τὴν ἀπραγμοσύνην ἤ τὴν ὀκνηρίαν ἤ τὴν ἀμέλειαν ἤ τὴν ἀδιαφορίαν εἰς τὸν βίον καὶ δὲν θέλει νὰ μᾶς προτρέψη εἰς ἀχρήστευσιν τῶν χειρῶν καὶ τῆς δημιουργικότητός μας. Μὴ γένοιτο! Ἡ μέριμνα δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ φιλεργία, ἡ ἐπιμέλεια, ἡ τάξις, ἡ οἰκονομία καὶ ὅσα ἄλλα, ὡς ἀρεταί, ἐξασφαλίζουν «προκοπὴν βίου».Ἡ μέριμνα εἶναι ἡ ταραχή, ὁ φόβος, ἡ ἀγωνία, ἡ πνιγμονὴ καὶ ὅσα ἄλλα ματαιώνουν τὴν προκοπὴν τῆς πίστεως. Διὰ τοῦτο λέγει ὁ Κύριος ἐπιγραμματικῶς τὸ «οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ», εἰς δύο κυρίους «τὰ ἐναντία ἐπιτάττοντας», καὶ παραπέμπει εἰς τὰ ἁπλᾶ παραδείγματα τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν κρίνων τοῦ ἀγροῦ, καὶ διδάσκει, καθὼς ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἑρμηνεύει, ὄχι ὅτι «σπείρειν οὐ δεῖ, ἀλλ᾽ὅτι μεριμνᾶν οὐ δεῖ οὐδ᾽ὅτι ἐργάζεσθαι οὐ χρή, ἀλλ᾽ὅτι μικρόψυχον εἶναι καὶ κατατείνειν ἑαυτὸν ταῖς φροντίσιν οὐ χρή... Οὐ τὸ ἔργον ἀνεῖλεν, ἀλλὰ τὴν μέριμναν».
(Μητρ. Κοζάνης Διονυσίου, «Οἰκοδομή». Γραπτὸ Κήρυγμα, Κοζάνη 1965, σελ. 207-208).
Ἀπὸ τὰ βασικώτερα τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος εἶναι ἡ πίστις εἰς τὴν θείαν Πρόνοιαν ἡ πίστις ὅτι ὁ Θεός, ὄχι μόνον ἐδημιούργησε τὸν κόσμον, ἀλλὰ καὶ τὸν συντηρεῖ καὶ τὸν κυβερνᾷ. Ὅσα συμβαίνουν εἰς τὸν φυσικὸν κόσμον καὶ ὅσα γίνονται εἰς τὴν ἱστορίαν τῶν ἀνθρώπων, οὔτε κατὰ τύχην εἶναι οὔτε κατὰ φυσικὴν μόνον ἀναγκαιότητα. Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, καθὼς ἐν ἀρχῇ τῆς δημιουργίας, «ἐπιφέρεται ἐπάνω τῆς ἀβύσσου».Ἔρημος δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἡ θεία βουλὴ διέπει τὰ πάντα, ἀλλ᾽ὑπάρχει πάντοτε χῶρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ ἐκδηλωθῆ ἐλευθέρως ἡ βούλησις καὶ ἡ δρᾶσις τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς εἶναι βοηθὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι συνεργὸς τοῦ Θεοῦ. Ὄχι μέριμνα καὶ ἀπιστία, ἀλλ᾽ἐργασία καὶ πίστις. Μέριμνα καὶ ἀπιστία εἶναι πάντοτε βίος ὀδυνηρὸς καὶ ψυχικὴ ἀπώλεια ἐργασία καὶ πίστις εἶναι βίος ἀγαθὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος».
Διαβάσαμε μέχρι στιγμῆς ἀδελφοί, μὲ ἀφορμὴ τὴν σημερινὴ Εὐαγγελικὴ Περικοπή, τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὶς προϋποθέσεις ὑγείας τόσον τῶν σωματικῶν, ὅσον καὶ τῶν ψυχικῶν ὀφθαλμῶν, γιὰ τὸ ἀσυμβίβαστο τῆς ταυτόχρονης ὑπηρεσίας καὶ δουλείας σὲ δύο ἀφεντικά (δηλ. στὸν Θεὸ καὶ στὸν θεοποιούμενο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο πλοῦτο), γιὰ τὴν ἀπόθεσι καὶ τὴν ἀπάρνησι κάθε βασανιστικῆς κοσμικῆς μέριμνας, γιὰ τὴν ἐναπόθεσι τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μέλλοντός μας στὸν Ζωοδότη καὶ τροφοδότη Χριστὸ καὶ γιὰ τὴν ἐκζήτησι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Δικαιοσύνης Του.
Ἀκόμη, προσέξαμε τὰ ἐμπνευσμένα ἑρμηνευτικὰ σχόλια τοῦ ἐγκρατοῦς περὶ τὰ θεολογικὰ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Κοζάνης κυροῦ Διονυσίου. Στὴ συνέχεια θὰ παραθέσωμε ἕνα παράδειγμα Ὁσίου Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος εἶχε φωτισμένα τὰ μάτια τοῦ καθαροῦ καὶ διακριτικοῦ νοῦ του καὶ ἐθεωροῦσε μὲ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴ ζωὴ καὶ τὸν ἐσωτερικὸ ψυχικὸ κόσμο τῶν συνανθρώπων του.
«Ὁ ὅσιος Διονύσιος (†1541) ἡσύχαζε κάποτε στὸ σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, παρακάτω ἀπὸ τὴν Μονὴ ποὺ ἵδρυσε στὸν Ὄλυμπο. Μιὰ νύχτα ὅμως σηκώθηκε καὶ πῆγε στὴν μονή. Χτύπησε δυνατὰ τὴν πόρτα καὶ εἶπε στοὺς Πατέρες, ποὺ τοῦ ἄνοιξαν: -Συγκεντρωθῆτε νὰ κάνουμε προσευχὴ γιὰ τὸν ἀδελφό μας Λογγῖνο. Ἡ ζωή του διατρέχει μεγάλο κίνδυνο. Ἐκείνη τὴν νύχτα εἶχαν στείλει τὸν Μοναχὸ Λογγῖνο νὰ βοσκήση τὶς ἀγελάδες τῆς Μονῆς. Ὅταν ξημέρωσε καὶ ἦρθε στὸ Μοναστήρι, διηγήθηκε ὅτι ἀντιμετώπισε φοβερὸ κίνδυνο: Ἐπετέθησαν κακοποιοὶ ἐναντίον του καὶ ἀφοῦ ἔκλεψαν τὰ πράγματά του καὶ τὸ ἄλογό του, γύμνωσαν τὰ σπαθιά τους, γιὰ νὰ τὸν θανατώσουν. Ξαφνικὰ ὅμως παρουσιάσθηκε κάποιος καὶ τοὺς ἐμπόδισε. Κατατρομαγμένοι ἐκεῖνοι ἔφυγαν καὶ τὸν ἄφησαν σῶο καὶ ἀβλαβῆ. Ὁ ἄγνωστος ἐξαφανίσθηκε ἀπότομα, ὅπως ἀπότομα εἶχε παρουσιασθῆ».
(Ἱ.Μ. Παρακλήτου, «Χαρίσματα καὶ Χαρισματοῦχοι» Τόμος Α/ σελ. 77-78).
Ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἔπειτα ἀπὸ τὴν ἀνάγνωσι τῆς ὑψηλῆς θείας διδασκαλίας τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν θεοφώτιστο νοῦ, τὴν πνευματικὴ δουλεία μας στὸν Θεὸ καὶ ὄχι στὸν ἐχθρό μας διάβολο καὶ τὶς πλεκτάνες του, ὕστερα ἀπὸ τὸν ἐμπνευσμένο σχολιασμὸ γιὰ τὴν πνευματικὴ ὑγεία τοῦ ὀφθαλμοῦ τῆς ψυχῆς καὶ τὴν ἀνάθεσι τῆς ζωῆς μας εἰς τὴν πάνσοφη Θεία Πρόνοια καὶ μετά ἀπὸ τὸ διδακτικὸ παράδειγμα τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ, ὁ ὁποῖος πορεύονται μὲ ὁδηγὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν φωτισμένο καὶ χαριτωμένο πνευματικὰ διακριτικὸ νοῦ του, τὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς εἶναι νὰ εἴμαστε συνδεδεμένοι μὲ τὴν πηγὴ τοῦ θείου καὶ ἀθανάτου φωτός, τὸν Χριστό, καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν στενὴ καὶ ὀργανική μας σχέσι καὶ κοινωνία νὰ φωτίζεται ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά μας καὶ νὰ ἐμπιστευόμαστε γιὰ πάντα τὴ ζωή μας στὸ Ζωοδότη καὶ τροφέα τοῦ σύμπαντος Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.
«..... Γενικῶς διὰ τῶν αἰσθήσεων, ὡς διὰ θυρίδων, εἰσέρχεται ὁ ἐχθρός τῆς σωτηρίας πρῶτον εἰς τὸν νοῦν καὶ ἔπειτα κυριεύει καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ σήμερον ὁ λόγος εἰδικώτερον περὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ τῆς ὁράσεως, ἐν σχέσει πρὸς τὴν λατρείαν τοῦ χρήματος, τὴν πλεονεκτικὴν διάθεσιν, τὴν βιοτικὴν γενικῶς μέριμναν, ἡ ὁποία εἶναι, ὄχι μόνον ὀλιγοπιστία καὶ ἔλλειψις ἐμπιστοσύνης εἰς τὸν Θεόν, ἀλλὰ καὶ εἰδωλολατρία καὶ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἰς τὸν βίον. Ποία λοιπὸν σχέσις ὑπάρχει μεταξὺ αὐτῶν καὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ;
Καὶ ὅλ᾽αὐτὰ προέρχονται τάχα ἀπὸ τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον βλέπομεν; Τρία πράγματα γενικῶς τοῦ κόσμου μᾶς ἀπομακρύνουν τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνα περὶ τῶν ὁποίων μᾶς λέγει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης «ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός, ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου». Κεντρικὴν θέσιν κατέχει ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν ἡ ὄψις μᾶς ἕλκει, τὰ ὁρώμενα μᾶς γοητεύουν, τὰ φαινόμενα μᾶς ἐξαπατοῦν. Ἡ ψυχὴ βλέπει, καθὼς ὁ νοῦς ὁρᾶ, καὶ ὁ νοῦς ὁρᾷ, καθὼς ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ χρωματίζει τὰς εἰκόνας φυλακισμένη εἶναι ἡ ψυχή, ἀπὸ δὲ τὸν νοῦν καὶ τὰς αἰσθήσεις ἐξαρτᾶται πῶς θὰ ἐπικοινωνήση μὲ τὸν ἔξω
κόσμον... Τὰ λοιπὰ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶναι ἔτι μᾶλλον ἁπλᾶ εἰς κατανόησιν. Δι᾽αὐτῶν δὲν θέλει βεβαίως ὁ Κύριος νὰ μᾶς διδάξη τὴν ἀπραγμοσύνην ἤ τὴν ὀκνηρίαν ἤ τὴν ἀμέλειαν ἤ τὴν ἀδιαφορίαν εἰς τὸν βίον καὶ δὲν θέλει νὰ μᾶς προτρέψη εἰς ἀχρήστευσιν τῶν χειρῶν καὶ τῆς δημιουργικότητός μας. Μὴ γένοιτο! Ἡ μέριμνα δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ φιλεργία, ἡ ἐπιμέλεια, ἡ τάξις, ἡ οἰκονομία καὶ ὅσα ἄλλα, ὡς ἀρεταί, ἐξασφαλίζουν «προκοπὴν βίου».Ἡ μέριμνα εἶναι ἡ ταραχή, ὁ φόβος, ἡ ἀγωνία, ἡ πνιγμονὴ καὶ ὅσα ἄλλα ματαιώνουν τὴν προκοπὴν τῆς πίστεως. Διὰ τοῦτο λέγει ὁ Κύριος ἐπιγραμματικῶς τὸ «οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ», εἰς δύο κυρίους «τὰ ἐναντία ἐπιτάττοντας», καὶ παραπέμπει εἰς τὰ ἁπλᾶ παραδείγματα τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν κρίνων τοῦ ἀγροῦ, καὶ διδάσκει, καθὼς ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἑρμηνεύει, ὄχι ὅτι «σπείρειν οὐ δεῖ, ἀλλ᾽ὅτι μεριμνᾶν οὐ δεῖ οὐδ᾽ὅτι ἐργάζεσθαι οὐ χρή, ἀλλ᾽ὅτι μικρόψυχον εἶναι καὶ κατατείνειν ἑαυτὸν ταῖς φροντίσιν οὐ χρή... Οὐ τὸ ἔργον ἀνεῖλεν, ἀλλὰ τὴν μέριμναν».
(Μητρ. Κοζάνης Διονυσίου, «Οἰκοδομή». Γραπτὸ Κήρυγμα, Κοζάνη 1965, σελ. 207-208).
Ἀπὸ τὰ βασικώτερα τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος εἶναι ἡ πίστις εἰς τὴν θείαν Πρόνοιαν ἡ πίστις ὅτι ὁ Θεός, ὄχι μόνον ἐδημιούργησε τὸν κόσμον, ἀλλὰ καὶ τὸν συντηρεῖ καὶ τὸν κυβερνᾷ. Ὅσα συμβαίνουν εἰς τὸν φυσικὸν κόσμον καὶ ὅσα γίνονται εἰς τὴν ἱστορίαν τῶν ἀνθρώπων, οὔτε κατὰ τύχην εἶναι οὔτε κατὰ φυσικὴν μόνον ἀναγκαιότητα. Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, καθὼς ἐν ἀρχῇ τῆς δημιουργίας, «ἐπιφέρεται ἐπάνω τῆς ἀβύσσου».Ἔρημος δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἡ θεία βουλὴ διέπει τὰ πάντα, ἀλλ᾽ὑπάρχει πάντοτε χῶρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ ἐκδηλωθῆ ἐλευθέρως ἡ βούλησις καὶ ἡ δρᾶσις τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς εἶναι βοηθὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι συνεργὸς τοῦ Θεοῦ. Ὄχι μέριμνα καὶ ἀπιστία, ἀλλ᾽ἐργασία καὶ πίστις. Μέριμνα καὶ ἀπιστία εἶναι πάντοτε βίος ὀδυνηρὸς καὶ ψυχικὴ ἀπώλεια ἐργασία καὶ πίστις εἶναι βίος ἀγαθὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος».
Διαβάσαμε μέχρι στιγμῆς ἀδελφοί, μὲ ἀφορμὴ τὴν σημερινὴ Εὐαγγελικὴ Περικοπή, τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὶς προϋποθέσεις ὑγείας τόσον τῶν σωματικῶν, ὅσον καὶ τῶν ψυχικῶν ὀφθαλμῶν, γιὰ τὸ ἀσυμβίβαστο τῆς ταυτόχρονης ὑπηρεσίας καὶ δουλείας σὲ δύο ἀφεντικά (δηλ. στὸν Θεὸ καὶ στὸν θεοποιούμενο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο πλοῦτο), γιὰ τὴν ἀπόθεσι καὶ τὴν ἀπάρνησι κάθε βασανιστικῆς κοσμικῆς μέριμνας, γιὰ τὴν ἐναπόθεσι τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μέλλοντός μας στὸν Ζωοδότη καὶ τροφοδότη Χριστὸ καὶ γιὰ τὴν ἐκζήτησι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Δικαιοσύνης Του.
Ἀκόμη, προσέξαμε τὰ ἐμπνευσμένα ἑρμηνευτικὰ σχόλια τοῦ ἐγκρατοῦς περὶ τὰ θεολογικὰ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Κοζάνης κυροῦ Διονυσίου. Στὴ συνέχεια θὰ παραθέσωμε ἕνα παράδειγμα Ὁσίου Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος εἶχε φωτισμένα τὰ μάτια τοῦ καθαροῦ καὶ διακριτικοῦ νοῦ του καὶ ἐθεωροῦσε μὲ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴ ζωὴ καὶ τὸν ἐσωτερικὸ ψυχικὸ κόσμο τῶν συνανθρώπων του.
«Ὁ ὅσιος Διονύσιος (†1541) ἡσύχαζε κάποτε στὸ σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, παρακάτω ἀπὸ τὴν Μονὴ ποὺ ἵδρυσε στὸν Ὄλυμπο. Μιὰ νύχτα ὅμως σηκώθηκε καὶ πῆγε στὴν μονή. Χτύπησε δυνατὰ τὴν πόρτα καὶ εἶπε στοὺς Πατέρες, ποὺ τοῦ ἄνοιξαν: -Συγκεντρωθῆτε νὰ κάνουμε προσευχὴ γιὰ τὸν ἀδελφό μας Λογγῖνο. Ἡ ζωή του διατρέχει μεγάλο κίνδυνο. Ἐκείνη τὴν νύχτα εἶχαν στείλει τὸν Μοναχὸ Λογγῖνο νὰ βοσκήση τὶς ἀγελάδες τῆς Μονῆς. Ὅταν ξημέρωσε καὶ ἦρθε στὸ Μοναστήρι, διηγήθηκε ὅτι ἀντιμετώπισε φοβερὸ κίνδυνο: Ἐπετέθησαν κακοποιοὶ ἐναντίον του καὶ ἀφοῦ ἔκλεψαν τὰ πράγματά του καὶ τὸ ἄλογό του, γύμνωσαν τὰ σπαθιά τους, γιὰ νὰ τὸν θανατώσουν. Ξαφνικὰ ὅμως παρουσιάσθηκε κάποιος καὶ τοὺς ἐμπόδισε. Κατατρομαγμένοι ἐκεῖνοι ἔφυγαν καὶ τὸν ἄφησαν σῶο καὶ ἀβλαβῆ. Ὁ ἄγνωστος ἐξαφανίσθηκε ἀπότομα, ὅπως ἀπότομα εἶχε παρουσιασθῆ».
(Ἱ.Μ. Παρακλήτου, «Χαρίσματα καὶ Χαρισματοῦχοι» Τόμος Α/ σελ. 77-78).
Ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἔπειτα ἀπὸ τὴν ἀνάγνωσι τῆς ὑψηλῆς θείας διδασκαλίας τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν θεοφώτιστο νοῦ, τὴν πνευματικὴ δουλεία μας στὸν Θεὸ καὶ ὄχι στὸν ἐχθρό μας διάβολο καὶ τὶς πλεκτάνες του, ὕστερα ἀπὸ τὸν ἐμπνευσμένο σχολιασμὸ γιὰ τὴν πνευματικὴ ὑγεία τοῦ ὀφθαλμοῦ τῆς ψυχῆς καὶ τὴν ἀνάθεσι τῆς ζωῆς μας εἰς τὴν πάνσοφη Θεία Πρόνοια καὶ μετά ἀπὸ τὸ διδακτικὸ παράδειγμα τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ, ὁ ὁποῖος πορεύονται μὲ ὁδηγὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν φωτισμένο καὶ χαριτωμένο πνευματικὰ διακριτικὸ νοῦ του, τὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς εἶναι νὰ εἴμαστε συνδεδεμένοι μὲ τὴν πηγὴ τοῦ θείου καὶ ἀθανάτου φωτός, τὸν Χριστό, καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν στενὴ καὶ ὀργανική μας σχέσι καὶ κοινωνία νὰ φωτίζεται ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά μας καὶ νὰ ἐμπιστευόμαστε γιὰ πάντα τὴ ζωή μας στὸ Ζωοδότη καὶ τροφέα τοῦ σύμπαντος Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου