Ζιώγου Καλλιόπη
Κάποτε ζούσε ένας νεαρός σε μια πόλη με τη μητέρα του. Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι.. Ντρεπόταν γι΄αυτήν κι ώρες - ώρες τη μισούσε. Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στη Φοιτητική Λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους..Δεν ήθελε να της μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν αντέχουν το θέαμα και πως τους προκαλούσε ανατριχίλα...
Μα, από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του. Μια μέρα, όταν ακόμα πήγαινε στο Δημοτικό πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γειά. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένος! Πως μπόρεσε να το κάνει αυτό...αναρωτιόταν..Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα.
Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε : « Εεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι! » . Ήθελε να πεθάνει! Ήθελε να εξαφανιστεί! Όταν γύρισε σπίτι της είπε : « Αν είναι όλοι να γελάνε εξαιτίας σου, τότε καλύτερα να πεθάνεις! » . Αυτή δεν απάντησε. « Δεν μ΄ενοχλεί τι είπε και τι αισθάνθηκε γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος..», είπε αργότερα σ΄έναν φίλο του. « Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά της για σπουδές και τα κατάφερα » .
« Μα ήλθε κι έπιασε δουλειά στη Λέσχη για να βοηθάει..Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού ; » έλεγε συνέχεια ο γιός της.. Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά και ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, τη γυναίκα του και τη δουλειά του. Μια μέρα, χρόνια μετά, η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε. Εκείνος θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει, χωρίς να τον προειδοποιήσει.. Τότε της φώναξε : « Πώς τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου ; Βγες έξω! Φύγε! » .
Η μητέρα του απάντησε γαλήνια : « Ααα, πόσο λυπάμαι κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση..» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα παιδιά του πως είναι η γιαγιά τους...
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μιαν επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το Δημοτικό σχολείο που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε. Είπε ψέμματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των μαθητών πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε από περιέργεια και μόνο...Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι΄ αυτόν.
« Αγαπημένο μου παιδί σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου! Έμαθα ότι έρχεσαι για τη σχολική συγκέντρωση και ένοιωσα πολύ χαρούμενη! Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα για να σου το δώσουν, αν δεν με προφτάσεις. Στενοχωριέμαι που σε έφερα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα! Όταν ήσουν μικρός είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου.. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι..Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν περήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε με τη δική μου βοήθεια, ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΑΤΙ...» .
Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε : « Εεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι! » . Ήθελε να πεθάνει! Ήθελε να εξαφανιστεί! Όταν γύρισε σπίτι της είπε : « Αν είναι όλοι να γελάνε εξαιτίας σου, τότε καλύτερα να πεθάνεις! » . Αυτή δεν απάντησε. « Δεν μ΄ενοχλεί τι είπε και τι αισθάνθηκε γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος..», είπε αργότερα σ΄έναν φίλο του. « Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά της για σπουδές και τα κατάφερα » .
« Μα ήλθε κι έπιασε δουλειά στη Λέσχη για να βοηθάει..Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού ; » έλεγε συνέχεια ο γιός της.. Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά και ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, τη γυναίκα του και τη δουλειά του. Μια μέρα, χρόνια μετά, η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε. Εκείνος θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει, χωρίς να τον προειδοποιήσει.. Τότε της φώναξε : « Πώς τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου ; Βγες έξω! Φύγε! » .
Η μητέρα του απάντησε γαλήνια : « Ααα, πόσο λυπάμαι κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση..» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα παιδιά του πως είναι η γιαγιά τους...
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μιαν επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το Δημοτικό σχολείο που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε. Είπε ψέμματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των μαθητών πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε από περιέργεια και μόνο...Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι΄ αυτόν.
« Αγαπημένο μου παιδί σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου! Έμαθα ότι έρχεσαι για τη σχολική συγκέντρωση και ένοιωσα πολύ χαρούμενη! Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα για να σου το δώσουν, αν δεν με προφτάσεις. Στενοχωριέμαι που σε έφερα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα! Όταν ήσουν μικρός είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου.. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι..Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν περήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε με τη δική μου βοήθεια, ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΑΤΙ...» .
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου