Πνεῦμα Εὐθὲς Ἐγκαίνισον Ἐν Τοῖς Ἐγκάτοις Μου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016
Ἀπόστολος: Πράξ. β΄1-11
Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. ζ´ 37-52, η΄12
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Πεντηκοστή (Γενέθλιος της Εκκλησίας ημέρα)

† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ


Εὐλογημένη καὶ χαριτοφόρα ἡ Ἁγία Πεντηκοστή.

Ἡ ὄγδοη Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα σήμερα, ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ ἀποστόλου Ἰούδα καὶ τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Μεγάλου.

Μεγάλη καὶ πανίερη ἡ σημερινὴ ἁγία ἡμέρα καὶ ἑορτή. Τὸ τρισμέγιστο γεγονὸς τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐπὶ τοὺς ἁγίους Μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς τοῦ Χριστοῦ Μιᾶς Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει τὰ ἑξῆς σπουδαῖα καὶ ἀξιοπρόσεκτα γιὰ τὴν Πεντηκοστὴ (Τὰ ἀποδίδουμε σὲ ἁπλῆ γλῶσσα): «Ποιὰ εἶναι ἡ Πεντηκοστή; Ὁ καιρός, ποὺ τὸ δρεπάνι ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιηθῆ γιὰ τὴ συγκομιδὴ ἀπὸ τὸν θερισμό, ποὺ ἔπρεπε νὰ συναθροίζη τοὺς καρπούς. Κύτταξε τώρα καὶ τὴν πραγματικότητα. Τὸ δρεπάνι τοῦ λόγου ἔπρεπε νὰ θερίση, ἔπρεπε οἱ καρποὶ νὰ συλλεγοῦν. Τότε ἀκριβῶς ἐπέρχεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στοὺς μαθητὲς σὰν μαχαίρι κοφτερό. Ἄκου τὶ λέγει ὁ Χριστός: «Σηκῶστε τὰ μάτια καὶ κοιτάξτε τὰ χωράφια, ποὺ εἶναι ἀσπρισμένα, κατάλευκα, ἕτοιμα γιὰ θερισμό». Καὶ ἀλλοῦ λέγει: “Ὁ μὲν θερισμὸς εἶναι πολύς, οἱ ἐργάτες ὅμως εἶναι λίγοι”.

Ὁ Χριστὸς ἑπομένως πρῶτος χρησιμοποίησε τὸ δρεπάνι. Διότι Αὐτὸς ἀνέβασε στοὺς οὐρανοὺς τὶς προσφορὲς τῶν πρώτων καρπῶν, ἀφοῦ προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύσι. Γι᾽αὐτὸ καὶ τὸ ὀνομάζει θερισμό» (Ε.Π.Ε. 18α, 452).

Καὶ στὴ συνέχεια διερωτᾶται (ρητορικά): «Γιὰ ποιὸ λόγο οἱ Ἀπόστολοι πῆραν τὸ χάρισμα τῶν γλωσσῶν; Ἐπειδὴ ἐπρόκειτο νὰ μεταβοῦν παντοῦ.Τότε, στὸ χτίσιμο τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ, ἡ μιὰ γλῶσσα διαιρέθηκε σὲ πολλές. Τώρα στὴν Πεντηκοστή, οἱ πολλὲς γλῶσσες ἦλθαν σὲ ἕνα ἄνθρωπο. Καὶ ὁ ἴδιος μιλοῦσε καὶ τὴν Περσικὴ καὶ τὴ Ρωμαϊκὴ καὶ τὴν Ἰνδικὴ καὶ ἄλλες πολλὲς γλῶσσες, ἀφοῦ τὸν δίδασκε τὸ ἅγιον Πνεῦμα» (Ε.Π.Ε. 18α, 452).

«Οἱ Ἀπόστολοι τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς πῆραν ὡς φωτιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ κατακάψουν τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ τὶς ἐξαφανίσουν. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ φωτιά, ὅταν πέση στὰ ἀγκάθια, τὰ ἐξαφανίζει εὔκολα ὅλα, ἔτσι καὶ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξαφανίζει τὶς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων» (Ε.Π.Ε. 36, 318).

Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος παρατηρεῖ ὅτι: «Πάντοτε εἶναι γιορτή, καὶ ἡ Πεντηκοστὴ καὶ τὸ Πάσχα καὶ τὰ Θεοφάνεια. Τὴν ἑορτὴ τὴν κάνει ἡ καθαρὴ συνείδησις καὶ ὄχι ἡ χρονικὴ περίοδος. Ὕστερα προχωρήσαμε στὰ δῶρα, ποὺ μᾶς ἦρθαν ἀπὸ τὸν οὐρανό. Καὶ αὐτὰ εἶναι ἡ ἀπόδειξις συμφιλιώσεως Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι παρὸν στὴ συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν, στὴν ὁμολογιακὴ μας ἀπάντησι πρὸς τὸν λειτουργό, στὸ λόγο καὶ στὴ σοφία τῆς Ἐκκλησίας, στὶς χειροτονίες τῶν ποιμένων, στὴ μυστικὴ θυσία» (Ε.Π.Ε. 36, 328).

Στὴ συνέχεια θὰ ἀφήσωμε τὸν Χρυσορρήμονα ἅγιο Ἰωάννη, Ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως τὸν Χρυσόστομο, νὰ σπείρη στὶς καρδιές μας τὴν θεία διδασκαλία του γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τοὺς εὔχυμους πνευματικοὺς καρπούς του.

«Θέλει νὰ δείξη, ὅτι κυβερνᾶ τὴ ζωή μας τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως ὁ κυβερνήτης τὸ πλοῖο καὶ ὅπως ὁ ἡνίοχος τὰ δύο ἄλογα. Ὄχι, δηλαδή, μόνο τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχή βάζει κάτω ἀπὸ χαλινάρια. Διότι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν θέλει οὔτε ἡ ψυχὴ νὰ ἐξουσιάζη αὐθεντικά, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξουσία της τὴν ἔθεσε κάτω ἀπὸ τὴ δύναμι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ε.Π.Ε. 17, 192).

Ἀλλοῦ σημειώνει ὁ ἅγιος: «Δείχνει ὅτι γιὰ νὰ εἶναι ἐλαφρὸ τὸ βάρος, ἀπολαμβάνουμε μεγάλη βοήθεια. Καὶ λέγει: «Τὸ Πνεῦμα μᾶς βοηθάει στὶς ἀδυναμίες μας». Τὸ ἕνα λοιπόν, εἶναι δικό σου, ἡ ὑπομονή. Τὸ ἄλλο εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς χορηγίας τοῦ Πνεύματος, ποὺ σὲ προετοιμάζει στὴν ἐλπίδα καὶ μὲ αὐτὴν ἐλαφρύνει τοὺς κόπους» (Ε.Π.Ε. 17,216).

«Ὅπως ἀκριβῶς ἡ τροφὴ διατηρεῖ τὴ ζωή μας καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ συγκρατεῖ τὸ σῶμα μας, ἔτσι καὶ τὰ ἔργα. Ἄν ἔχουμε καλὰ ἔργα, θὰ ἔχουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄν ἀποκτήσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, θὰ ἔχουμε καὶ ἔργα ἀγαθά. Συμβαίνει βέβαια καὶ τὸ ἀντίθετο. Ἄν δὲν ἔχουμε ἔργα καλά, ἐξαφανίζεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀπὸ τὴ ζωή μας. Καὶ ἄν στερηθοῦμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, θὰ εἴμαστε ἐλλειπεῖς στὰ ἔργα.

Ἄς ψάλλουμε, λοιπόν, τὸ τραγούδι τῶν καλῶν ἔργων, γιὰ νὰ ἀπομακρύνουμε τὴν πιὸ φοβερὴ ἀπὸ τὸν δαίμονα ἁμαρτία» (Ε.Π.Ε. 17, 630).

Συγκρίνοντας δὲ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τοὺς πιστοὺς Χριστιανοὺς μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους σημειώνει ὅτι «οἱ πιστοὶ εἴμαστε τόσο σοφώτεροι ἀπὸ ἐκείνους, ὅση ἀπόστασις ὑπάρχει μεταξὺ Πλάτωνος καὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐκεῖνοι μὲν τοὺς κοσμικοὺς ρήτορες ἔχουν γιὰ δασκάλους, ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα» (Ε.Π.Ε.18, 184).

Στὴ συνέχεια θὰ παραθέσωμε ἕνα φωτεινὸ παράδειγμα ἁγίου Πνευματικοῦ Πατέρα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὁποῖος μὲ σοφία, δύναμι καὶ πλούσιο τὸν θεῖο φωτισμὸ καὶ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀντιμετώπιζε θεάρεστα τὶς πανουργίες τοῦ διαβόλου καὶ τῶν πονηρῶν πνευμάτων εἰς βάρος Μοναχῶν καὶ ἀσκητῶν..

Ὁ παπα-Ἀνδρέας, ὁ προηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Ἁγίου Παύλου, ποὺ γνώρισε πολὺ καλὰ ὡς πνευματικὸ πατέρα τὸν περίφημο παπα-Κοδρᾶτο (1859-1940), ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Καρακάλλου, διηγήθηκε τὸ ἑξῆς:

«Ὅταν ἤμουν νεώτερος ἀντιμετώπισα κάποτε μεγάλο πειρασμό: Τέτοιου εἴδους, ποὺ μὲ ἀνάγκασε νὰ φύγω ἀπὸ τὸ μοναστήρι μου! Πῆγα κι ἔμεινα σ᾽ἕνα κελλὶ κοντὰ στὴν Ἱ. Μ. Καρακάλλου. Σὲ 2-3 ἡμέρες ἔτρεξα νὰ βρῶ τὸν παπα-Κοδρᾶτο καὶ νὰ ἐξομολογηθῶ. Τοῦ ἄνοιξα τὴν καρδιά μου καὶ τὰ εἶπα ὅλα. Ἤμουν ὅμως φανερὰ ταραγμένος. Ἐκεῖνος μὲ ἄκουσε ὑπομονετικὰ καὶ στὸ τέλος φάνηκε νὰ συμφωνοῦσε μαζί μου...

Καλὰ ἔκανες! Εἶχες δίκαιο! Ἀλλά, ἔλα πάλι σὲ μία ἑβδομάδα, παιδί μου, νὰ τὰ ξαναποῦμε.

Τὸν εὐχαρίστησα καὶ ἔφυγα. Ἡ στάσις του ὅμως κάτι ἔκρυβε καὶ ἤμουν περίεργος νὰ μάθω, τὶ μὲ ἤθελε σὲ μιὰ ἑβδομάδα. Πράγματι τὸν ἐπισκέφθηκα καί, ἀφοῦ συζητήσαμε ἀρκετὰ καὶ μὲ πνεῦμα ἐγκαρδιότητος, στὸ τέλος μοῦ λέει μὲ ἱλαρὸ τόνο:

-Θὰ κάνης τώρα ὑπακοή σὲ ὅ,τι σοῦ πῶ;
-Γέροντα, ὅ,τι μοῦ πῆς, θὰ τὸ κάνω.
-Θὰ τὸ κάνης; Ἄκου λοιπόν! Θὰ βάλουμε τὸ σαμάρι στὸ ζῶο καὶ τὸ κιλίμι, καὶ θὰ πᾶς πίσω στὸ μοναστήρι σου. Ἄντε μπράβο!
-Γέροντα! τοῦ εἶπα κατάπληκτος, σεῖς τὴν πρώτη φορὰ μὲ δικαιώσατε. Τώρα;...
-Ναί! Μὰ τότε ἤσουν θυμωμένος. Κι ἄν σοῦ ἔλεγα αὐτὸ ποὺ σοῦ λέω τώρα, δὲν θὰ γιατρευόταν ἡ πληγὴ οὔτε ὁ πειρασμὸς θὰ ἔφευγε. Ἔμεινα νὰ θαυμάζω γιὰ μιὰ φορὰ ἀκόμη τὸν ἀριστοτεχνικὸ χειρισμὸ ποὺ ἔκανε στὶς ψυχές, καὶ δόξασα τὸν Θεό, γιατὶ εἶχα βρεῖ τέτοιο πνευματικὸ πατέρα. Ἐπέστρεψα στὸ μοναστήρι μου χαρούμενος καὶ μετανοημένος».
(«Χαρίσματα καὶ Χαρισματοῦχοι» Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωποῦ, τόμος Α´σελ. 56-57).

Ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἔπειτα ἀπὸ τὰ ὅσα εἴπαμε γιὰ τὴν ἁγία Δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς, ὕστερα ἀπὸ τὰ ὅσα μᾶς ἐδίδαξε ὁ κορυφαῖος ἱεροκήρυξ καὶ πνευματικὸς διδάσκαλος ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ μετὰ ἀπὸ τὸ σπουδαῖο καὶ εὔγλωττο παράδειγμα πνευματικῆς χειραγωγήσεως ἀπὸ φωτισμένο ἅγιο Ἁγιορείτη Πνευματικό, τὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, εἶναι ὁ ψαλμικὸς στίχος τοῦ προφητάνακτα Δαυΐδ τοῦ γνωστοῦ πεντηκοστοῦ ψαλμοῦ τῆς μετανοίας, ποὺ λέγει: «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεὸς καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου» (δηλ. στὰ τρίσβαθα τῆς ὑπάρξεώς μου).

ΠΗΓΗ