Μάρκος Αὐρήλιος Ἡλιογαβάλης: Στην Ὑπηρεσία Τῶν Δαιμόνων

ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-Πτυχιούχου Κλασσικῆς Φιλολογίας
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-Μεταπτυχιακοῦ Ἐφηρμοσμένης Παιδαγωγικῆς
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
- Ὑποψήφιου Διδάκτορος Κλασσικῆς Φιλολογίας 

Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Θα σας παρουσιάσω τον βίον του μεγαλύτερου καθάρματος της Ρώμης. Και τούτο ίνα δείξω ουδέν άλλο πάρεξ του εις πόσην πτώσιν δύναται να φθάση η ανθρώπινος φύσις , διεφθαρμένου του λογικού και να προβληματίση τούτο τον καθέναν εξ ημών. Η ιστορία δια άλλην μια φοράν μας διδάσκει αλλά να γνωρίζη πάλι ο καθένας μας ότι όσα διδάσκει αυτή μένουν εν τη σκοτία καλώς κρυμμένα.

***

Ο Μάρκος Αὐρήλιος Ἡλιογαβάλης ήτο Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων, επονομασθείς και Σαρδανάπαλος[1] !!! της Ρώμης και ήτο υιός του Βαρίου Μαρκέλλου[2] και της Σοιμίας, γεννηθείς τω 204 στην Συρία. Εγένετο Ποντίφηξ[3] του Ηλίου παρά των Φοινίκων σε νεαράν ηλικίαν κι εκείθεν έλαβεν και το όνομα Ηλιογαβάλης[4]. Αποθανόντος δε του Μακρίνου[5], έλαβεν αυτός τον θρόνον τω 218 εν ηλικία 14 ετών[6]!!! Τον εδέχθη και η Γερουσία[7] εξ ανάγκης κι έδωσεν αυτώ και τον τίτλον του Αυγούστου[8]. Τούτον τον τίτλον, ήτοι Αυγούστα, έλαβεν έτι και η Μοίσα η θεία αυτού και η Σοιμία η μήτηρ του.

Εξ αυτού του σημείου δεν υπήρξεν ατοπία την οποίαν δεν έκαμε το κάθαρμα τούτο. Ηθέλησεν πρώτον να εισάγη την θείαν του εις την Γερουσίαν[9] και να έχη αύτη τόπον πλησίον των Υπάτων[10]. Το έπραξε ευκόλως.

Δεύτερον συνέστησεν εν συμβούλιο εκ γυναικών ένθα η μητέρα αυτού υπήρχεν προεδρεύουσα, συμβούλιο το οποίον ανηλίσκετο εις το να δίδη ψήφους εις τας διαφόρους μεταβολάς του ιματισμού – des modes. Εξ αυτού ο Αυτοκρατορικός οίκος μετεβλήθη εις οίκον άκρας αναισχυντίας, ενδυομένων ανθρώπων με όσα φέρουσιν αυτούς και την νεότητα και τα ήθη εις απώλειαν. Και αυτός που ήτο άλλοτε οίκος αυτοκρατόρων και βασιλέων κατήντησε εν μία νυκτί οίκος κυριαρχούντων των κωμωδών, των αρματηλατών και των τοιούτων αισχροβίων ανθρωπαρίων.

Ηυρέθη τότε είς άνθρωπος παιδαγωγός του αυτοκρατορικού οίκου όστις επέκρινεν άπαντα ταύτα τα ζοφερά υπό του αυτοκράτορος. Εφονεύθη ιδία χειρί του Ηλιογαβάλου. Ετέρα δε μανία αυτού εστάθη το να φέρη εκ της Φοινίκης τον θεόν Ηληγαβάλην, εξ ού έλαβεν το όνομα κι αυτός και να τον συστήση εις την λατρείαν των υπηκόων[11]. Ήτον δε ο θεός ούτος ένας λίθος[12] κωνοειδής μέγας παραδόξους ιδέας έχων[13]. Έκτισε δε αυτώ και ναόν[14] καλλωπίσας αυτόν εκ των λαφύρων των άλλων. Και κομίσας εκ της Καρχηδόνος τον πλούτον του ναού της Σελήνης και το άγαλμα αυτής ομοίως κατεπλούτισεν[15].

Στον ναόν του λοιπόν έστησεν το άγαλμα της Σελήνης πλησίον του θεού του, τον Ελ Γκαμπάλ με τον οποίον και την υπάνδρευσεν και τους γάμους αυτών εώρτασεν κι η Ρώμη και πάσα η Ιταλία μετά πάσης λαμπροτάτης υποδοχής. Ο δε μη προσκυνήσας την θεότηταν ταύτην απώλλετο παρευθύς. Ο δε Ηλιογαβάλης ως αυτοκράτωρ, αν κι έφηβος έλαβεν πέντε γυναίκας. Εξ ών η μία ήν εκ των Εστιακών[16], όπερ ήν ανομία θανάσιμος. Προς την κατηγορίαν ταύτην αυτός απεκρίθη με το εξής φαιδρόν «ουδέν αρμοδιώτερον γάμου Ιερέως μεθ’ ιερείας».

Μετά απ’ όλα ταύτα έδειξεν μιαν ακόμα παραδοξοτέραν μανίαν. Εκήρυξεν δημοσίως ότι αυτός είναι γυναίκα!!![17]. Κι εντεύθεν υπανδρευθείς εν λόγω γυναικός έλαβεν έναν των αξιωματικών του και μετά ταύτα αύθις έτερον εκ των δούλων!!!

Δια να υπερβή δε τους Τιβερίους και Νέρωνας κατά πάντα, εφόρεσεν και ιμάτιον συριακόν[18] πρώτος αυτός των Ρωμαίων, το οποίον συχνώς περιειργάζετο, ώπερ τα παιδία.

Ηύξησε δε και τους φόρους δια να ευχαριστήση τας ασωτείας του. Έπαιζε μετά του κοινού και χυδαίου λαού, εξ ού λαμβάνων πολλούς εις την τράπεζάν του και μετά πολλάς και αναξίας αυτού παιδειάς και ραβδισμούς προς ηδονήν[19], τους εθυσίαζεν τέλος πάντων εις των θηρίων τα στόματα. Άλλοτε έφερεν εις την τράπεζαν οκτώ γέροντας, οκτώ φαλακρούς, οκτώ μονοφθάλμους και οκτώ χωλούς προκειμένου να διασκεδάση.

Κατατυραννηθέντος ες τοσούτον του ανθρωπίνου γένους εστασίασαν τέλος πάντων οι στρατιώται κι αυτός μη δυνηθείς να καταπαύση την στάσιν, εκρύβη μετά της μητρός εις τους αποπάτους. Ένθα ευρόντες αυτόν απέκοψαν αυτού την μιαράν κεφαλήν εις της μητρός τας αγκάλας τω 222 εν ηλικία 18 ετών.

Εβασίλευσεν εν τέλει έτη τρία, μήνας εννέα και ημέρας τέσσαρας





[1] Ο Σαρδανάπαλος ήταν σύμφωνα με τον Κτησία ο τελευταίος βασιλιάς της Ασσυρίας. Ήταν παροιμιώδης για την έκφυλη και άσωτη ζωή του.

[2] Ανηψιός του Σεπτίμιου Σεβήρου του ηγεμόνος εκείνου που μετέτρεψε τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία σε στρατιωτική μοναρχία, και εξάδελφος του Καρακάλλα.

[3] Ο Pontifex Maximus ή Ύπατος Ποντίφηκας είναι τίτλος που δήλωνε τον αρχιερέα του αρχαίου ρωμαϊκού Συλλόγου των Ποντιφήκων (Collegium Pontificum). Ήταν ο πιο σημαντικός θρησκευτικός τίτλος της αρχαίας Ρωμαϊκής θρησκείας, σταδιακά όμως περιέλαβε περισσότερες πολιτικές και διοικητικές αρμοδιότητες. Αρχικά ήταν τίτλος προσιτός μόνο στους πατρικίους, πράγμα που άλλαξε το 254 π.Χ. με την ανάδειξη ενός πληβείου στην θέση αυτή. Το ότι την σήμερον «Ύπατος Ποντίφηξ», ή απλά «Ποντίφηκας», ονομάζεται ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, γνωστός και ως «Πάπας» (ιταλικό υποκοριστικό της λέξης πατέρας) είναι άλλο ένα σημείο προβληματισμού. Διότι το να κρατεί ο Πάπας τοιούτον τίτλον εκ τοιούτων προγόνων του τίτλου και αυτό μόνον τυχαίον δεν είναι.

[4] Ο Ηλιογάβαλος ή Ελαγάβαλος είναι Συρό-Ρωμαίο ηλιακή θεότητα. Αρχικά λατρευόταν στην Έμεσα της Συρίας. Το όνομα είναι η εκλατινισμένη μορφή του Συριακής λέξης Ilāh hag-Gabal (Ελ Γκαμπάλ), που προέρχεται από το Ilāh, "θεός" και gabal, "βουνό" (πρβλ. αραβικά جبل, jabal), καταλήγοντας έτσι στην σημασία "ο Θεός του Βουνού". Η λατρεία της θεότητας εξαπλώθηκε και σε άλλα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον δεύτερο αιώνα. Για παράδειγμα, αφιέρωση βρέθηκε ακόμα και στο Βόρντεν, στη σημερινή Ολλανδία. Μη λησμονούμε ότι Καμπάλα (εβραϊκά: קַבָּלָה, κυριολεκτικά "παραλαβή/παράδοση", μεταγραφή: Cabala, Qabbālâ) ονομάζεται η απόκρυφη παράδοση των Εβραίων.

[5] Ο Μακρίνος (Marcus Opellius Macrinus, 164 – Ιούνιος 218) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 217 έως το 218. Υπήρξε ο πρώτος αυτοκράτορας που κυβέρνησε χωρίς να περάσει πρώτα από το αξίωμα του συγκλητικού. Η ανέλιξη του πραγματοποιήθηκε επί αυτοκρατορίας Καρακάλλα, ενώ υποστηρίζεται ότι συμμετείχε στη συνωμοσία για τη δολοφονία του αυτοκράτορα από έναν αξιωματικό τον Απρίλιο του 217, στη διάρκεια εκστρατείας κατά των Πάρθων. Τρεις ημέρες μετά τη δολοφονία του Καρακάλλα ο Μακρίνος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από τα στρατεύματα του. Συνέχισε τον πόλεμο κατά των Πάρθων στην Μεσοποταμία, ωστόσο σύνηψε ειρήνη όχι ιδιαίτερα ευνοϊκή για τη Ρώμη. Αυτή η απόφαση του αποδείχθηκε μοιραία καθώς η οικονομική επιβάρυνση λόγω της ατυχούς συμφωνίας μείωσε τα εισοδήματα του στρατού του. Τα συριακά στρατεύματα έπαψαν να τον υποστηρίζουν και συμμάχησαν με τον μετέπειτα αυτοκράτορα Ηλιογάβαλο γιο ενός εξάδελφου του Καρακάλλα

[6] Αξιοσημείωτο να σκεφθή κανείς πόσο διεφθαρμένον ήτο αυτό το παιδί των 14 ετών. Επειδή όμως η διαφθορά αυτού δεν εξηγείται άλλως δέον να συμπεράνη κανείς ότι η αναισχυντία του ήτο προϊόν της υπηρεσίας του παιδιόθεν ως ιερέας εις την δαιμονικήν θεότητα του Ελ Γκαμπάλ. Αναλογισθείτε στον αντίποδα το αφιέρωμα της Θεοτόκου εις τον ναόν. Γονείς της Θεοτόκου ήταν ο Ιωακείμ και η Άννα. Κατάγονταν και οι δυο τους από τη ρίζα και το γένος του Δαβίδ και ήταν άνθρωποι ευσεβείς και δίκαιοι. Όμως είχαν γεράσει χωρίς να 'χουν κάνει παιδί και αυτό τους έθλιβε την καρδιά. Γι' αυτό παρακαλούσαν για πολλά χρόνια το Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι το παιδί που θα γεννηθεί, θα το αφιερώσουν σ' Αυτόν. Ο Θεός βράβευσε τις προσευχές και τη βαθιά τους ευσέβεια. Με τον αρχάγγελο Γαβριήλ τους προμήνυσε ότι η άγονος και στείρα Άννα θα γεννήσει παιδί άγιο. Και πράγματι τους χάρισε μια ευλογημένη κόρη, πού θα γινόταν αργότερα η μητέρα του Κυρίου μας. Η γέννηση της Παναγίας ήταν το δώρο που τους χάρισε ο Θεός, ένα δώρο αντάξιο της αρετής τους. Όταν η Μαρία έφθασε τον τρίτο χρόνο της ηλικίας της, την έφεραν οι γονείς της σύμφωνα με την υπόσχεσή τους στο Ναό για να μείνει εκεί ώσπου να μεγαλώσει, και την παρέδωσαν στους ιερείς. Σύμφωνα με το έθιμο, τη συνόδευσαν λαμπαδοφορούσες παρθένες των Εβραίων. Αφού την παρέλαβε ο ιερέας και προφήτης Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννου Προδρόμου, κινούμενος από τη θεία βουλή, την οδήγησε στο εσωτερικό και αγιώτερο μέρος του Ναού, στα άγια των Αγίων, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού το μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου. Εκεί έζησε δώδεκα χρόνια και αξιωνόταν καθημερινά θείες φανερώσεις, ενώ ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της έφερνε συνεχώς ουράνια τροφή. Η Μαρία εγένετο η σκάλα για να κατέβη ο θεός στην γή. Απεναντίας οι γονείς του Ηλιογαβάλου αναθέτοντας το παιδί τους σε δαιμονική θεότητα τι κατάφεραν άλλο από το να το κάνουν κι αυτό ένα μικρό δαίμονα έχοντας ενστερνισθεί πάν κακόν και μιαρόν του κόσμου τούτου! Το παιδί αυτό από 14 έως 18 ετών περίπου έπραξε όσα ανοσιουργήματα μπορεί κανείς να φανταστεί.

[7] Η "Γερουσία της Ρώμης" ή Σύγκλητος, είναι η γνωστή μας "Senatus" που είχε περισσότερο τον χαρακτήρα της Βουλής στην Ρώμη

[8] Ο τίτλος Ρωμαίων αυτοκρατόρων Αύγουστος (λατ. Augustus, πληθυντικός Augusti) σημαίνει "μεγαλοπρεπής" ή "σεβαστός", αντίστοιχος του "Καίσαρ". Ο υπέρτατος τιμητικός τίτλος Αυτοκρατόρων στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, σε άλλα κράτη και σε επιμέρους Ιπποτικά και Θρησκευτικά Τάγματα μέχρι και σήμερα. Ιδίως δε ο θηλυκός τύπος του τίτλου αυτού Αυγούστα ήταν το σύνηθες όνομα-τίτλος της Βυζαντινής Αυτοκράτειρας.

[9] Η τάξη των συγκλητικών ήταν μία από τις δύο ηγετικές της ρωμαϊκής κοινωνίας που κατείχε τα σημαντικότερα αξιώματα στην πολιτική, στη δικαιοσύνη και στο στρατό. Οι συγκλητικοί αποτελούσαν μία κλειστή κοινωνική ομάδα αρχικά 100 μελών, μετά 300 μελών και με την πάροδο του χρόνου 600 μελών, ενώ ξεχώριζαν συγκριτικά με την αμέσως κατώτερη τάξη των ιππέων. Στη συγκλητική τάξη ανήκε ολόκληρη η οικογένεια ενός συγκλητικού, ιδιότητα κληρονομική, που μεταβιβαζόταν δηλαδή από τον πατέρα στο γιο. Η περιουσία των συγκλητικών έπρεπε να είναι τουλάχιστον 1.000.000 σηστέρτιοι και προερχόταν από την αγροτική και την κτηνοτροφική παραγωγή, αφού η απόκτηση πλούτου από άλλες πηγές -όπως το εμπόριο- τούς ήταν τυπικά απαγορευμένη.

[10] O ύπατος (λατινικά: consul) ήταν αξίωμα της Αρχαίας Ρώμης. Κάθε χρόνο εκλέγονταν δύο ύπατοι, οι οποίοι αναλάμβαναν από κοινού - με δικαίωμα αρνησικυρίας του ενός στις αποφάσεις του άλλου - τη διακυβέρνηση της πόλης και της ιταλικής χερσονήσου. Αλλά και οι εκτός Ιταλίας περιοχές, οι αποκαλούμενες επαρχίες, πολύ συχνά διοικούνταν από πρώην υπάτους. Κατά την αυτοκρατορική και βυζαντινή εποχή οι περισσότερες εξουσίες του θεσμού αφαιρέθηκαν (ιδιαίτερα όσες είχαν να κάνουν με το στρατό) και πέρασαν στην αρμοδιότητα του αυτοκράτορα. Το αξίωμα εξακολούθησε να υφίσταται με υψηλό ηθικό κύρος αλλά μειωμένη πολιτική - στρατιωτική ισχύ.

[11] Ο Ηλιογάβαλος ως αυτοκράτορας λέγεται ότι διακήρυσσε ότι οι Ιουδαίοι, Σαμαρείτες και Χριστιανοί πρέπει να μεταφέρουν τις τελετές τους στους ναούς του, ώστε "να περιλαμβάνει όλα τα μυστήρια από κάθε μορφή λατρείας !!! Νομίζω ήταν ο ιδρυτής του οικουμενικού συγκρητισμού. Εν μέρει τα κατάφερε. Ένωσε την Ρωμαϊκή θρησκεία με την Συριακή με υπεροχή φυσικά της δεύτερης, της δικής του θεότητος. Το 2018 επι των ημερών μας θα ανοίξει τις πύλες του ο «Οίκος του Ενός», ένας κοινός ναός προσευχής για Εβραίους, χριστιανούς και μουσουλμάνους, για τους πιστούς, δηλαδή, των τριών μεγαλύτερων μονοθεϊστικών θρησκειών. Ο«Οίκος του Ενός» θα ανεγερθεί στη συνοικία Mίτε στο Βερολίνο, στο σημείο όπου βρισκόταν κάποτε η εκκλησία του Αγίου Πέτρου, ο παλαιότερος χριστιανικός ναός της πόλης που χρονολογείται από το 1350. Ο ναός, που θα διαθέτει έναν πύργο ύψους 44 μέτρων που θα θυμίζει φρούριο, δεν θα έχει θρησκευτικά σύμβολα στο εσωτερικό του. Ιδού. Το όνειρο του Ηλιογαβάλου γίνεται πραγματικότης!!!

[12] Δεν ήταν τίποτα άλλο από έναν μαύρο κωνικό μετεωρίτη. Ο Ηρωδιανός γράφει για την πέτρα: Η πέτρα λατρεύεται σαν να έχει σταλεί από τον ουρανό. Πάνω της υπάρχουν κάποια κομμάτια και σημάδια που προεξέχουν, τα οποία οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι μια εικόνα του ήλιου, επειδή τα βλέπουν έτσι. Οι ιστορικοί και σήμερα ανάγουν την λατρεία της Μαύρης πέτρας (αποκαλούμενος Θ*Αλ- Hajarul Aswad Αραβικά) του ιερού λειψάνου του Ισλάμ που βρίσκεται στην Kaaba – κι εδώ η ονομασία Γκαμπά !!!- στην Μέκκα στην ιστορία της λατρείας πετρών, και ειδικά στην λατρεία μετεωριτών. Πιθανόν η πέτρα του Ισλάμ να είναι ένας ακόμα μετεωρίτης λένε.

[13] ο ερευνητής μπορεί να έχη υπόψιν του και το σκοτεινό βιβλίο του ARTAUD ANTONIN Ο ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ Ή Ο ΕΣΤΕΜΜΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ

[14] Ένας ναός που ονομαζόταν Ηλιογαβάλειο χτίστηκε τότε στην ανατολική πλευρά του Παλατινού Λόφου, για να στεγάσει την ιερή πέτρα του ναού της Έμεσας. Ο Ηρωδιανός αναφέρει ότι ο αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος ανάγκασε τους συγκλητικούς να βλέπουν ενώ χόρευε γύρω από το βωμό της θεότητάς του υπό των ήχο των τυμπάνων και κυμβάλων, και σε κάθε θερινό ηλιοστάσιο εορταζόταν μεγάλη γιορτή, δημοφιλής γιατί μοιράζονταν τρόφιμα, κατά τη διάρκεια της οποίας τοποθετούσε την ιερή πέτρα σε ένα άρμα στολισμένο με χρυσό και πετράδια, με το οποίο παρέλαυνε στην πόλη: Ένα άρμα έξι αλόγων μετέφερε τη θεότητα, τα οποία άλογα ήταν τεράστια και λευκά χωρίς καμία ατέλεια, με ακριβή χρυσή επένδυση και πλούσια στολίδια. Τα ηνία δεν τα κρατούσε κανένας, και κανένας δεν επέβαινε στο άρμα. Το άρμα συνοδευόταν σαν αρματοδρόμος να ήταν ο ίδιος ο θεός. Ο Ηλιογάβαλος έτρεχε ανάποδα μπροστά από το άρμα, βλέποντας το θεό και κρατώντας τα ηνία. Έκανε όλη την διαδρομή με αυτόν τον τρόπο, ανάποδα, κοιτώντας το πρόσωπο του θεού. Η περιγραφή του Ηρωδιανού υποδηλώνει ότι η προερχόμενη από την Έμεσα λατρεία ήταν εμπνευσμένη από την Βαβυλωνιακή γιορτή Ακίτου. Αλήθεια !!! Έπαψε άραγε η ανθρωπότης να κτίζη τοιούτους δαιμονικούς ναούς και οι άνθρωποι έπαψαν άραγε την λατρεία των δαιμόνων; Διαβάστε την είδηση από την σύγχρονή μας πραγματικότητα: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ μεγάλος ἐχθρὸς τοῦ σύγχρονου ἀποστατημένου ἀνθρώπου, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς διάφορους δαιμονικοὺς «θεούς», οἱ ὁποῖοι εἶναι εὐπρόσδεκτοι! Ἀπόδειξη ὅτι σκοπεύουν νὰ στήσουν ἁψίδες τοῦ Βάαλ σὲ ὅλο τὸν κόσμο! «Μετὰ τὶς ἀνυπολόγιστες καὶ τεράστιες καταστροφὲς τῶν ἀρχαιοτήτων στὴν Παλμύρα τῆς Συρίας, ἀπὸ τοὺς τρομοκράτες τοῦ ISIS, ὡς μία ὑποτιθέμενη πράξη περιφρόνησης ἐνάντια στὴν καταστροφὴ τῆς ἁψίδας τοῦ Ναοῦ τοῦ Βάαλ, τὸ Ἰνστιτοῦτο Ψηφιακῆς Ἀρχαιολογίας, τὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαρντ, καὶ ἡ UNESCO ἀνεγείρουν ἁψίδες, ὕψους 43 ποδῶν καὶ πλάτους 23 ποδῶν τοῦ Ναοῦ τοῦ Βάαλ, στὴν Times Square τῆς Νέας Ὑόρκης καὶ τὴν πλατεῖα Trafalgar τοῦΛονδίνου. Ἡ ἡμερομηνία τῶν ἐγκαινίων τῶν ἁψίδων πέφτει κατευθεῖαν πάνω στὸν ἑορτασμὸ τοῦ σημαντικοῦ παγανιστικοῦ ἑορτασμοῦ Beltane, στὴν ἐπέτειο τῆς σφαγῆς τῆς σέκτας τῶν Δαυϊδιανῶν (The Branch Davidians) στὸ WACO ποὺ ἔλαβε χώρα ἀπὸ 28/2/1993-19/4 1993 καὶ στὴ βομβιστικὴ ἐπίθεση στὴν Ὀκλαχόμα Σίτι στὶς 19 Ἀπριλίου 1995. Αὐτὲς ὅμως δὲν εἶναι οἱ μόνες ἁψίδες ποὺ θὰ τοποθετηθοῦν. Τὸ Ἰνστιτοῦτο Ψηφιακῆς Ἀρχαιολογίας σχεδιάζει νὰ τοποθετήσει 1000 τέτοιες ἁψίδες σὲ πόλεις σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Μόνο ὕποπτη φαίνεται αὐτὴ ἡ ὕψωση αὐτῶν τῶν πυλῶν παγκοσμίως. Κάτι τέτοιο παραπέμπει ἀκόμα καὶ σὲ ἄνοιγμα πυλῶν. Θὰ μποροῦσαν νὰ χρησιμεύσουν αὐτὲς οἱ ἁψίδες, ὡς πύλες ὑποδοχῆς μιᾶς δαιμονικῆς θεότητας» (Ἱστ. Prisonplanet. gr). Δὲν εἶναι ἁπλὰ ὕποπτο, ἀλλὰ καλὰ ὀργανωμένο σχέδιο νὰ προωθηθεῖ ὁ δαιμονοθεὸς Βάαλ ὡς ὁ νέος «θεός» τους, ὁ ὁποῖος τοὺς ταιριάζει καλλίτερα ἀπὸ τὸν Χριστό!»

[15] Ο Αυτοκράτορας επίσης προσπάθησε να ενώσει τη Ρωμαϊκή και τη Συριακή θρησκεία υπό την υπεροχή της θεότητάς του, την οποία έθετε πιο ψηλά ακόμα και από τον Γιούπιτερ, και στην οποία σαν γυναίκα τοποθετούσε είτε την Αστάρτη, Μινέρβα ή Ουρανία, ή έναν συνδυασμό αυτών. Τα πιο ιερά κειμήλια της Ρωμαϊκής θρησκείας μεταφέρθηκαν από τα ιερά τους στο Ηλιογαβάλειο, μεταξύ των οποίων "το έμβλημα της Μεγάλης Μητέρας, η φωτιά της Βέστα, το Παλλάδιο, οι ασπίδες των Σάλιων, και όσα οι Ρωμαίοι είχαν ως ιερά"

[16] Στην Αρχαία Ρώμη, οι Vestales ή Εστιάδες Παρθένες ήταν οι ιέρειες της Βέστα, θεάς της οικογενειακής εστίας, απόδοση της ελληνικής θεάς Εστίας στη ρωμαϊκή λατρεία. Πρωταρχικό τους καθήκον ήταν η συντήρηση της Ιερής Φωτιάς της Βέστα στο ναό της θεάς στη Ρωμαϊκή Αγορά. Το καθήκον αυτό ήταν ιδιαίτερα τιμητικό και απέδιδε μεγάλα προνόμια στις γυναίκες που το υπηρετούσαν. Οι Εστιάδες αποτελούσαν τα μοναδικά θηλυκά μέλη του αρχαίου ρωμαϊκού ιερατείου. Ιερά τους αντικείμενα ήταν η φωτιά της εστίας και το καθαρό νερό.

[17] Ο 'Ελιο ντι Ρουπό είναι από το 2011 ο πρωθυπουργός του Βελγίου ο οποίος είναι διάσημος όχι μόνο για τα κόκκινα παπιγίον που φορά, αλλά διότι είναι ο πρώτος ομοφυλόφιλος πρωθυπουργός της χώρας. Στις 15 Μαίου του 2015 ο 42χρονος πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ξαβιέ Μπετέλ, και ο αρχιτέκτονας Γκοτιέ Ντεστενέ, παντρεύτηκαν στο δημαρχείου του Λουξεμβούργου. Και η ζωή συνεχίζεται. Ο Ηλιογαβάλης έδειξε τον δρόμο

[18] Τα συριακά ιμάτια κατατάσσονταν στα πολυτελή ιμάτια, όπως και η δαλματική και ήσαν πορφυρά (όλόβηρα), και χρυσοστόλιστα.

[19] Από τα πιο ιδιαίτερα και ενδιαφέροντα στοιχεία που μπορεί κανείς να συναντήσει ως ιδιαιτερότητα της ανθρώπινης φύσης είναι η τάση ενός ανθρώπου να υποφέρει και να επιδιώκει τον «πόνο» και την οδύνη στη ζωή του. Να επιλέγει καταστάσεις και πορείες που οδηγούν σε αρνητικές συνέπειες για τον ίδιο. Σε επιλογές καταστροφικές και αυτοηττώμενες. Σίγουρα, δεν υπάρχει κάτι πιο παράξενο αλλά και αντιφατικό για τον ερευνητή της ανθρώπινης ψυχολογίας από έναν άνθρωπο που φαίνεται να είναι ο ίδιος εχθρός του εαυτού του.