Ὁ ἀναχρονισμὸς τῆς ὁμοφυλοφιλίας

Τὰ τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται μία ἔξαρση τοῦ φαινομένου τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τὸ πάθος εἶναι παλαιό,
ἀλλὰ ἡ σύγχρονη αὐτὴ ἔξαρση ὀφείλεται στὴν συνεχῆ προβολή του στὰ μέσα ἐνημερώσεως. Ἡ πλήθυνση τῶν διαύλων κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἔχει ὠφελήσει τὴν εὐρεῖα πληροφόρηση, καθὼς εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη πλέον ἡ συγκάλυψη γεγονότων, ἔχει ὅμως ἀποβῆ καταστροφικὴ διὰ τὸ ἐπίπεδο τῆς ἐνημερώσεως, ἐπειδὴ ἡ κάλυψη χιλιάδων θέσεων ἐργασίας γίνεται ἀπὸ ἀνθρώπους μὴ ἔχοντες τὰ κατάλληλα προσόντα. Ἀποτέλεσμα αὐτῶν εἶναι ὁ βομβαρδισμὸς τῆς κοινωνίας μὲ ἀπόψεις τοῦ «συρμοῦ», δίχως νὰ ἔχουν διέλθει ἀπὸ τὴν βάσανο τῆς λογικῆς καὶ τοῦ ἐρωτήματος «τί κοινωνία θέλουμε νὰ διαπλάσουμε;».

Ὁ,τιδήποτε συντάσσεται μὲ ἕνα ψευδο-ἀνθρωπισμὸ θεωρεῖται ἀποδεκτὸ καὶ προπαγανδίζεται ὡς ἡ μόνη «σωστὴ» γραμμή, ἐνῶ ὁ,τιδήποτε ἐκφράζει τὶς χριστιανικὲς ἀξίες χαρακτηρίζεται ὡς «μεσαίωνας», «ἀναχρονισμός», «μισαλλοδοξία» κ.λπ. Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλίας. Ἡ ἴδια προωθεῖται ὡς «δικαίωμα στὴν ἐλευθερία», ἐνῶ κάθε κριτικὴ ποὺ τῆς ἀσκεῖται, ἀκόμα καὶ ἡ πιὸ φίλα διακείμενη, εἶναι μὴ ἀνεκτὴ καὶ τῆς προσκολλᾶται δίκην «ρετσινιᾶς» ὁ τίτλος τῆς «ὁμοφοβίας». Ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια;

Ἡ ἀντίφασις
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ὁμοφυλία εἶναι ὅ,τι πιὸ ἀναχρονιστικὸ ὑπάρχει, διότι διαστρέφει τὴν πνευματικότητα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν ἐπιστρέφει χιλιάδες ἔτη πίσω. Πῶς συμβαίνει αὐτό; Ἡ ὁμοφυλία προβάλλεται ὡς ἐπιλογὴ αὐτοκαθορισμοῦ τοῦ ἀτόμου. Πῶς ὅμως εἶναι ἐπιλογή, ὅταν οἱ ἴδιοι πάλι ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ νιώθουν μέσα στὴ φύση τους καὶ δὲν μποροῦν νὰ πράξουν διαφορετικά; Ἂν εἶναι στὴ φύση τους τότε δὲν εἶναι θέμα ἐπιλογῆς, ἂν εἶναι ἐπιλογὴ τότε δὲν εἶναι θέμα φύσεως. Ἡ δίψα δὲν εἶναι θέμα ἐπιλογῆς, ὅπως καὶ ἡ σεξουαλικότητα, ἀλλὰ ὅταν διψάσης θὰ πιῆς νερὸ καὶ ὄχι πετρέλαιοN Ἄρα ὑπάρχει ἤδη μία ἄλυτη ἀντίφαση, μία παράλογη κατάσταση.

Ἡ προϋπόθεσις τῆς φυσικῆς ἐλευθερίας

Ἡ φυσικὴ τάξη τῶν πραγμάτων δείχνει ὅτι ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου ἔχει μία ὁρισμένη κατεύθυνση, ἑπομένως ὁποιαδήποτε ἐπιλογὴ αὐτοκαθορισμοῦ ἐνάντια στὴ φυσικὴ τάξη δὲν μπορεῖ κἂν νὰ ἀποτελῆ ἐπιλογή. Τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθερία, στὴν ἐπιλογή, τὸν αὐτοκαθορισμό, δὲν εἶναι δικαίωμα στὴν ἀσυδοσία, προϋποθέτει πάντοτε τὸ νόημα τῆς ἐλευθερίας. Ἀκόμη καὶ οἱ διαφωτιστικὲς ἀρχές, ἀφήνοντας διὰ λίγο κατὰ μέρος τὶς χριστιανικὲς ἀρχές, «ἐλευθερίαἰσότης- ἀδελφότης», ἀκόμη καὶ αὐτὲς καταστρατηγοῦνται σήμερα, ἀποκοπτόμενες ἀπὸ τὶς θεμελιακές τους ἔννοιες, διὰ νὰ τεθοῦν ὡς βάση στὸ δικαίωμα τοῦ αὐτοκαθορισμοῦ. Πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι τὸ διαφωτιστικὸ αὐτὸ τρίπτυχο θεμελιώνεται στὴν προϋπόθεση τῆς κοινῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ τῆς ἐναρμονίσεως στὶς κατὰ φύση ἐπιταγές. Διὰ νὰ δώσουμε ἕνα παράδειγμα: Ἂν ἐπιλέξω νὰ αὐτοπροσδιορίσω τὸν ἑαυτό μου ὡς κτῆνος, τότε παύω νὰ εἶμαι ἄνθρωπος. Δὲν γίνεται νὰ εἶμαι ταυτοχρόνως καὶ τὰ δύο. Εἶναι πράξη ἐλευθερίας αὐτὴ ἡ ἐπιλογή; Ἂν ἐπιλέξω νὰ θέσω τὸν ἑαυτό μου φυλακή, τότε ἀναιρῶ μέρος τῆς ἐλευθερίας μου, διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶμαι φυλακισμένος καὶ τὴν ἴδια ὥρα νὰ εἶμαι ἐλεύθερος. Νά, γιατί δὲν μποροῦν κάποια πράγματα νὰ εἶναι ἐπιλογές, ἐφόσον εἶναι ἀναιρετικὲς τῆς ἐλευθερίας, ἀντιστρατεύονται τὴν φύση καὶ ὁδηγοῦν σὲ πρωτογονικὲς καταστάσεις τὸν ἄνθρωπο.

Εἶναι φυσικὴ κατάστασις;

Ἐπειδὴ κάποιοι τὸ ἔχουν ἀντιληφθῆ αὐτό, τὸ ὁποῖο ἀναφέραμε, προσπαθοῦν νὰ πείσουν τὴν κοινὴ γνώμη ὅτι πρόκειται διὰ διαφορετικὴ κατάσταση τῆς φύσεως. Στὸ ἐγχείρημα στοιχειοθετήσεως μιᾶς τέτοιας ἀπόψεως στρατολογοῦν παραδείγματα ἀπὸ τὸ ζωϊκὸ βασίλειο, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι πανάρχαιο φαινόμενο. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Ὅσον ἀφορᾶ τὸ πρῶτο, ἀκόμα καὶ ἂν ὑπάρχει σὲ κάποια ζῶα αὐτὴ ἡ πρακτική, δὲν σημαίνει συνάμα ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ταυτίζεται μὲ τὴν ἄλογη κτίση, ἡ ὁποία δὲν παρήγαγε κανένα πολιτισμό. Τὸ ὅτι κάποια ζῶα τρῶνε τὰ γεννήματά τους, εἶναι δηλ. ἐπιχείρημα ὑπὲρ τοῦ καννιβαλισμοῦ; Ὅσον ἀφορᾶ στὸ δεύτερο, χιλιάδες ἀνθρώπινες βάρβαρες ἐκδηλώσεις, προϊόντα τῆς ἁμαρτίας κατὰ τὴν πίστη μας, εἶναι πανάρχαιες π.χ. ἡ παιδεραστία, αὐτὸ σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ εἶναι ἀποδεκτές; Αὐτά, λοιπόν, τὰ ἐπιχειρήματα δὲν μᾶς γυρίζουν χιλιετίες πίσω;

Ἀρκεῖ ἡ ἀπὸ κοινοῦ συμφωνία;

Στὰ παραπάνω θὰ ἀντείπουν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ ἐξαίρεση, καθὼς τελεῖ ὑπὸ τὴ συναίνεση καὶ ὄχι
τὴν παραβίαση τῆς βουλήσεως τοῦ ἑτέρου προσώπου. Δὲν θὰ ὑπεισέλθουμε σὲ νοσηρὲς καταστάσεις τῆς
ψυχοπαθολογίας, ὅπου τὸ θῦμα πιέζεται ποικιλοτρόπως καὶ καταλήγει οἰκειοθελῶς νὰ συναινῆ (εἶναι γνωστὸ ἀκόμη καὶ διὰ περιπτώσεις κακοποιήσεως), ἀλλὰ θὰ ἐπιχειρηματολογήουμε διὰ τὴν περίπτωσιν ὅπου δὲν ὑφίσταται, τουλάχιστον ἐμφανῶς, μία τέτοια κατάσταση. Γιὰ ποῖο λόγο συναινεῖ κανείς; Κατὰ σχεδὸν ἀποκλειστικὸ λόγο διότι θέλγεται, τὸ ἐπιθυμεῖ, τοῦ «ἀρέσει». Ὡστόσο, ὁ,τιδήποτε ἐπιθυμοῦμε, ὁσονδήποτε διακαῶς νὰ τὸ ποθοῦμε, δὲν εἶναι ἀπαραίτητα ὠφέλιμο οὔτε δι᾽ ἐμᾶς οὔτε διὰ τὴν κοινωνία. Ὅποιος ἔχει διαβήτη ἐπιθυμεῖ τὰ γλυκίσματα, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι πρὸς βλάβη του. Ἐπίσης, ἐπειδὴ τὰ εὔπεπτα προγράμματα ἔχουν ὑψηλὴ τηλεθέαση, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ἀποχαυνώνουν τὸν μέσο ἄνθρωπο.

Ἡ ἐπιθυμία δὲν ἀρκεῖ, λοιπόν, διὰ νὰ μᾶς ὑποδείξη τὸ ἀληθινό, αὐτὸ ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ὄντως πραγμάτωσή του, ἀλλὰ χρειάζεται κριτήριο, τὸ ὁποῖο νὰ σταθμίζη τὸ τί νὰ ἐπιλέγη κανείς. Πολλὲς φορὲς πρέπει νὰ ἐπιλέγω καὶ τὸ ἐπώδυνο, τὸ πικρὸ στὴ γεύση, ἀλλὰ εὐεργετικὸ στὴν ἐπενέργειά του. Ἂν ἐνεργοῦμε μόνο μὲ κριτήριο τὴν ἐπιθυμία, τότε θὰ καταλήξουμε ὡς ἀγέλη ἀλόγων, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ κατὰ βάση ἔνστικτα. Ἑπομένως, ἐπιστρέφουμε καὶ πάλι στὸ ἐρώτημα: τί θὰ θέσουμε ὡς κριτήριο τῶν πράξεών μας;

Ὁδοδείκτης ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς

Ἡ Ὀρθοδοξία προτείνει ὅτι κριτήριό μας πρέπει νὰ εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιό Του, ἡ Ἱερὰ Ἁγιοπνευματικὴ Παράδοση, ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ λύση ποὺ ὁδηγεῖ στὸν ἀληθῆ ἀνθρωπισμό, ὁ ὁποῖος διέρχεται ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο. Μερίδα τῆς κοινωνίας τοῦ Δυτικοῦ Κόσμου θεωρεῖ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄνθρωπος, πρέπει νὰ εἶναι τὸ μέτρο μὲ τὸ ὁποῖο θὰ συγκρίνη ὁ κάθε ἄνθρωπος τὸν ἑαυτό του. Αὐτοπαγιδεύει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀτομικότητά του, στὸ ἐνδοκοσμικὸ καὶ τελικὰ στὸ μηδέν, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα πεπερασμένο δημιούργημα καὶ κάποτε τελειώνει, ἂν καὶ ἐφόσον βεβαίως δὲν πιστεύει στὸν Δημιουργό Του. Τὸν αὐτοτραυματίζει σὲ μία ἀπέραντη ἀπομόνωση. Κάποιος σπουδαῖος Καθηγητὴς εἶχε πεῖ κάποτε ὅτι «ὁ ὁμόφυλος καταδικάζει τὸν ἑαυτό του σὲ μία ἀπροσμέτρητη μοναξιά».

Αὐτὸ συμβαίνει ὄχι μόνο ἐπειδὴ βιολογικὰ δὲν μπορεῖ νὰ διαιωνισθῆ, ἀλλὰ διότι δὲν μπορεῖ νὰ βιώση πληρότητα ἐντὸς μιᾶς κοινωνίας προσώπων, ἡ ὁποία ἐξαντλεῖται στὸ εἴδωλο τοῦ ἀπέναντι, εἴδωλο διότι ἂν εἶναι «μηδὲν» τότε κάποια στιγμὴ θὰ συντριφθῆ.

Αἱ μοναχικαὶ παρελάσεις

Ἐκεῖ πρέπει νὰ ἀναζητήση κανεὶς καὶ τὴν ἐξήγηση διὰ τὶς λεγόμενες «παρελάσεις ὑπερηφάνειας». Αὐτοὶ ὅλοι οἱ ὑπέρμαχοι αὐτῶν τῶν παρελάσεων, κάποτε ὑπεστήριζαν ὅτι οἱ ἐθνικὲς παρελάσεις εἶναι ἀναχρονιστικές! Τελικὰ ποιὸς εἶναι ἀναχρονιστικός; Διὰ τῶν παρελάσεων αὐτῶν οἱ ἴδιοι οἱ ὁμοφυλόφιλοι προσπαθοῦν ἁπλὰ νὰ ξορκίσουν –πολλὲς φορὲς διὰ τοῦ αὐτοεξευτελισμοῦ δυστυχῶς– τὴν μοναξιά τους. Προσπαθοῦν νὰ αἰσθανθοῦν ὅτι εἶναι πολλοί, μήπως καὶ λησμονήσουν ὅτι πρόκειται ἁπλῶς διὰ συνάθροιση μονάδων καὶ ὄχι οὐσιαστικὴ κοινωνία προσώπων.

Ἂν ἔχη ἀποδεχτῆ αὐτὸ ποὺ λὲς ὅτι εἶσαι, γιατί χρειάζεται νὰ τὸ διατυμπανίζης; Μήπως δὲν εἶσαι «ἐλεύθερος» στὴ σύγχρονη ἐποχὴ νὰ πράττης ὅ,τι θέλεις; Ἁπλούστατα, διότι ἐντός σου δὲν ὑπάρχει γαλήνη καὶ τὴν ζητεῖς ἀπὸ μία ἐξωτερικὴ αὐτοεπιβεβαίωση, δὲν σοῦ ἀρκεῖ ἡ σιωπηρὴ ἀνοχὴ τῆς ἁμαρτίας σου, ἀλλὰ ἐπιδιώκεις τὴν ἠχηρὴ ἐπικρότηση, μήπως καὶ αὐτὴ ἐγγίση τὰ κατάβαθα τῆς ψυχῆς σου. Ἡ ἐλευθεριότητα προδίδει τελικά τὴν ἐσωτερικὴ τραγικότητα. Τὸ πρόβλημα τῆς τραγικότητας ἔλυσε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ τώρα ζητοῦμε νὰ ἐπανέλθουμε στοὺς προχριστιανικοὺς χρόνους;

Ἀγών, μόνον ἀγών Εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὑπάρχουν γύρω μας ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι κατατρύχονται ἀπὸ τὴν ὁμοφυλοφιλία, ἀλλὰ ἀγωνίζονται. Πολλοὶ ἐγκατελείφθησαν ἀπὸ τοὺς οἰκείους τους καὶ δὲν ἔχουν ποῦ νὰ εὕρουν παρηγοριά. Νὰ προσευχώμεθα δι᾽ αὐτούς, νὰ ἔχουμε συμπόνια καὶ νὰ
τοὺς ὁδηγοῦμε σὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μποροῦν νὰ τοὺς στηρίξουν πνευματικὰ στὸν ἀγώνα. Κανένα συναισθηματικὸ καὶ σαρκικὸ πάθος δὲν εἶναι ἀκαταγώνιστο, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη οὔτε εἶναι καὶ εὔκολο νὰ ἀπαλλαγῆ κανείς. Ἂν ἀκόμη καὶ μεγάλοι ἀσκητὲς ἀντιμετώπιζαν τέτοιους ἢ παρομοίους πειρασμούς, δὲν θὰ ἀντιμετωπίσουν τέτοιους καὶ οἱ καθημερινοὶ ἄνθρωποι;

Ὅμως ὁ Κύριος ἐπειδὴ «πέπονθεν αὐτὸς πειρασθεῖς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι» (Ἑβρ. 2,18).


ΠΗΓΗ