Η Τέχνη είναι πολυτέλεια, αλλά...

ἐπιμελεία τοῦ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

art-resistance -
www.dubiumn.com

Η Τέχνη δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως είναι πολυτέλεια. Η Τέχνη δεν είναι ψωμί. Είναι τα στολίδια που φορούν οι γυναίκες δια να φαντάζουν. Είναι κάτι περιττό, ανωφελές αν θέλετε, μα δια τούτο ακριβώς και ωραίο. Κι όμως η πολυτέλεια και το περιττό είναι μια ανάγκη. Χωρίς αυτά δεν είναι τελεία η ζωή.

Εις έναν τόπον ένθα οι άνθρωποι θα ζούσαν με τα ταπεινά και τα συνηθισμένα , με τις καθημερινές βιοτικές ανάγκες, ο κόσμος θα παραφρονούσε. Χρειάζεται ο άνθρωπος κάπως να ξεθυμάνη και η Τέχνη είναι ένα παραθύρι δια να βγή από τις ανθρώπινες ψυχές το περίσσευμα ετούτο της ζωής.

Εάν υποθέσωμε πως σε έναν τόπον δεν υπήρχαν τεχνίται, άνθρωποι δηλαδή μετερχόμενοι επαγγέλματα περιττά, ο κόσμος θα τους ζητούσε. Θα σας πώ κι ένα άλλο για τους ανθρώπους που ως τώρα καταπιάστηκαν με αυτήν την δουλειά στον τόπο μας. Μου κάνουν την εντύπωσιν χρυσικών, που φτιάχνουν κάτι πράγματα αφόρετα ή αφόρητα αν θέλετε. Οι γυναίκες παιρνούν μπροστά από την βιτρίνα τους κι λένε:

-         Και πώς θα φορέσω εγώ αυτά;

Οι Έλληνες τεχνίται το παράριξαν δηλαδή στην πολυτέλεια, στο να φτιάχνουν δηλαδή περιττά πράγματα. Δεν κοίταξαν και λίγο τι χρειάζεται, τι ζητάει, τι θέλει ο κόσμος. Οι άνθρωποι των γραμμάτων δηλαδή έκαναν καθαρά φιλολογία[1]. Διαβαζόντουσαν μεταξύ των και ήσαν ευχαριστημένοι. Εν τω μεταξύ ο κόσμος έφερνε ό,τι χρειαζόταν από το εξωτερικό. Και όλοι θυμούνται την υπόθεση του Φεστιβάλ Αθηνών στην οποία ενεπλάκη ο Γιαν Φαμπρ.

---

[1] Διαβάστε σχετικώς και το άρθρο μου «Λορέντζος Μαβίλης: «Εις την Μίνναν»