Ο ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΙΩ. ΚΛΙΜΑΚΟΣ)

10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

Ἀπόστολος: Ἑβρ. στ΄ 13-20

Εὐαγγέλιον: Μαρκ. θ΄ 17 - 31

Ἦχος: δ΄ .– Ἑωθινόν: Α΄

† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Ο ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

Ἡ Δ/ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν σήμερα καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει τὴν ἀσκητικὴ μορφὴ τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, συγγραφέως τῆς Κλίμακος, καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε/ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Τερεντίου Μάρτυρος καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης σὲ ἡλικία 16 περίπου ἐτῶν προσέφερε

τὸν ἑαυτό του στὸν Χριστὸ ὡς «θυσίαν εὐάρεστον καὶ δεκτήν», μὲ τὸ νὰ εἰσέλθη στὸν δίαυλο τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας στὸ ὄρος Σινᾶ. Ἀπὸ αὐτὴ δὲ τὴν διαμονή του στὸν ὁρατὸ τόπο, πορευόταν καὶ κατευθυνόταν πρὸ τὸν ἀόρατο Θεό.

Καὶ τὴν μὲν ξενιτεία τὴν ἀκολούθησε σὰν προστάτιδα τῶν νοερῶν νεανίδων, δηλ. τῶν ἀρετῶν τῆς ψυχῆς. Ὑποτάχθηκε καὶ ἐμπιστεύθηκε τὴν ψυχή του ἐν Κυρίῳ στὸν πνευματικό του πατέρα σὰν σὲ ἕνα ἄριστο κυβερνήτη, καὶ ἔτσι ἀκίνδυνα ἐταξίδευε τὸ μεγάλο ἐπικίνδυνο καὶ τρικυμιῶδες ταξείδι τῆς παρούσης ζωῆς. Τόσο πολὺ δὲ ἀπέθανε γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὰ προσωρινά του θέλγητρα, σὰν νὰ εἶχε ψυχὴ χωρὶς λογικὴ καὶ χωρὶς θέλησι καὶ ἀποξενωμένη τελείως ἀπὸ τὶς φυσικὲς κλίσεις καὶ ἐπιθυμίες.

Ἀφοῦ λοιπὸν ἔτσι πολιτεύθηκε ἐπὶ 19 χρόνια καὶ στολίσθηκε μὲ τὰ κατορθώματα τῆς μακαρίας ὑποταγῆς, ὅταν πιὰ ὁ ἅγιος Γέροντας ποὺ τὸν ἐπαιδαγώγησε εἶχε φύγει ἀπὸ τούτη τὴ ζωή, τότε ἀποδίδεται καὶ ὁ ἴδιος στὸν ἀγῶνα τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς, κρατῶντας στὰ χέρια του σὰν ὅπλα δυνατά τὶς ἱερὲς εὐχὲς τοῦ Γέροντά του, γιὰ νὰ καταρρίψη μὲ αὐτὲς τὰ ὀχυρώματα τοῦ σατανᾶ.

Ἐκλέγει τὴν παλαίστρα τῆς ἐρημικῆς του ἀσκήσεως σὲ ἀπόστασι πέντε «σημείων», (δηλ. 8 χιλιόμ.), ἀπὸ τὸ Κυριακὸ τῆς Μονῆς, στὴν τοποθεσία ποὺ λεγόταν Θολᾶς καὶ διαβιώνει ἐκεῖ 40 ὁλόκληρα χρόνια, χωρὶς ὀκνηρία καὶ ἀμέλεια, πυρπολούμενος πάντοτε ἀπὸ τὸν διακαῆ ἔρωτα καὶ τὴν φλόγα τῆς θείας ἀγάπης.

Ἔτρωγε ἀπ᾽ὅλα ὅσα ἐπιτρέπονται στοὺς Μοναχούς, πολὺ λίγο ὅμως. Ἔτσι ὥστε μὲ μεγάλη σοφία νικοῦσε συγχρόνως τὸ κέρας τῆς ἀλαζονείας καὶ τῆς οἰήσεως. Διότι μὲ τὴν λίγη τροφὴ συνέθλιβε μὲ κάθε τρόπο τὴν κοιλία, τὴν μανιώδη καὶ ἄπληστη αὐτὴ δέσποινα, καὶ μαζὶ μὲ τὴν στέρησι τῆς ἔλεγε: «σιώπα, πεφίμωσο», κλεῖσε δηλ. τὸ στόμα σου.

Καὶ μὲ τὸ ὅτι ἔτρωγε λίγο καὶ ἀπ᾽ὅλα τὰ φαγητὰ νικοῦσε καὶ ὑποδούλωνε τὴν τυραννία τῆς κενοδοξίας. Ἐπὶ πλέον δὲ μὲ τὴν ἀπόλυτη μοναξιὰ καὶ τὴν ἀποφυγὴ συναντήσεων μὲ ἄλλα πρόσωπα ἔσβηνε τὴν φλόγα καὶ τὴν κάμινο τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας, μὲχρι ποὺ τὴν ἔκανε ὁριστικὰ στάχτη καὶ τὴν ἀπεκοίμισε.

Ἀνδρείως ὁ ἀνδρεῖος ἀπέφυγε, μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν στέρησι τῶν ἀναγκαίων γιὰ τὴ συντήρησί του, καὶ τὴν προσκύνησι τῶν εἰδώλων (δηλ. τὴν φιλαργυρία καὶ τὴν προσκόλλησι στὰ ὑλικά).

Τὴν ψυχή του τὴν ἀνέστησε ἀπὸ τὸν θάνατο ποὺ τὴν ἀπειλοῦσε κάθε στιγμή, δηλ. ἀπὸ τὴν ἀκηδία καὶ τὴν ἀδράνεια, κεντρίζοντάς την μὲ τὸ κεντρὶ τῆς μνήμης τοῦ θανάτου. Μὲ τὴν ἀπονέκρωσι πάλι κάθε «προσπαθείας γιὰ τὰ κοσμκά» ἴσως καὶ μὲ κάποια αἴσθησι τῶν ἀΰλων καὶ οὐρανίων ἀγαθῶν, ἔκοψε τὰ δεσμὰ τῆς λύπης. Ἐνωρίτερα δὲ εἶχε θανατώσει μὲ τὸ ξίφος τῆς ὑπακοῆς τὴν τυραννικὴ ὀργή.

Μὲ τὸ σῶμα ποὺ δὲν ἔβγαινε ἔξω καὶ μὲ τὸ λόγο ποὺ ἀκόμη περισσότερο δὲν ἐξερχόταν ἀπὸ τὸ στόμα του, ἐθανάτωσε τὴν βδέλλα τῆς κενοδοξίας, ποὺ ἁπλώνει παντοῦ τὸν ἱστό της σὰν ἀράχνη. Τὶ ἀπέμεινε λοιπόν; Ἡ νίκη καὶ τὸ βραβεῖο κατὰ τῆς ὀγδόης κακίας, ἡ τέλεια δηλ. κάθαρσι ἀπὸ τὴν ἀντίθεο ὑπερηφάνεια...

Ἀλλὰ καὶ σὲ ποιὸ μέρος τοῦ στεφάνου ποὺ πλέκω νὰ τοποθετήσω τὴν πηγὴ τῶν δακρύων τοῦ Ὁσίου; Χάρισμα ποὺ δὲν βρίσκεται σὲ πολλούς. Τῶν δακρύων αὐτῶν τὸ ἀπόκρυφο ἐργαστήριο σώζεται ἀκόμη μέχρι σήμερα, καὶ εἶναι ἕνα πολὺ μικρὸ σπήλαιο... Ὁ ὕπνος ποὺ ἔπαιρνε ἦταν τόσος, ὅσος χρειαζόταν γιὰ νὰ μὴ βλαφθῆ τὸ μυαλό του ἀπὸ τὴν ἀγρυπνία. Πρὶν ἀπὸ τὸν ὕπνο δὲ προσευχόταν πολὺ καὶ τακτοποιοῦσε τὰ κείμενα ποὺ ἔγραφε, διότι αὐτὸ μόνο εἶχε σὰν φίμωτρο τῆς ἀκηδίας καὶ ἀδρανείας. Ὅλη ἡ πορεία τῆς ζωῆς του ἦταν προσευχὴ ἀέναος καὶ ἔρωτας ἀνέκφραστος πρὸς τὸν Θεόν...

Ἦταν ἀκόμη καὶ ἰατρὸς τῶν κρυφῶν παθῶν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τοῦ

Θεοῦ. Μερικοὶ πονηροὶ ἄνθρωποι κεντημένοι ἀπὸ φθόνο ἐναντίον τοῦ ἀειμνήστου Πατρός, ποὺ σκορποῦσε πλούσια τὸν λόγο τῆς Χάριτος καὶ ἐπότιζε ὅλους ὅσους τὸν ἐπλησίαζαν μὲ τὰ ἄφθονα νάματα τῆς διδασκαλίας του, τὸν κατηγοροῦσαν ὡς «λάλον καὶ φλύαρον», προσπαθώντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό νὰ σταματήσουν τὴν τόση ὠφέλεια ποὺ προσέφερε.

Ἐκεῖνος δὲ γνωρίζοντας ὅτι «πάντα ἰσχύει ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι Χριστῷ» καὶ μὴ θέλοντας νὰ παιδαγωγῆ μόνο μὲ τὰ λόγια ὅσους τὸν πλησίαζαν γιὰ ὠφέλεια, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο μὲ τὴν σιωπὴ καὶ τὴν μελέτη τοῦ παραδείγματός του, ἐπὶ πλέον δὲ -καθὼς λέγει καὶ ἡ Γραφή- γιὰ νὰ κόψη τὴν ἀφορμὴ «τῶν ζητούτων ἀφορμήν», ἐσιώπησε γιὰ ὡρισμένο διάστημα καὶ σταμάτησε τὸ μελιστάλακτο ῥεῖθρο τοῦ διδασκαλικοῦ του λόγου.

Ὅταν, ἀργότερα, ἄρχισαν νὰ τὸν ἱκετεύουν καὶ νὰ τὸν παρακαλοῦν

νὰ συνεχίση τὸν λόγο τῆς διδαχῆς του, ὑπεχώρησε ἀμέσως· αὐτὸς ποὺ δὲν εἶχε μάθει νὰ ἀντιλέγη καὶ συνέχισε πάλι τὴν προηγούμενη τακτική του. Ἐπειδὴ λοιπὸν τόσο πολὺ τὸν ἐθαύμαζαν, διότι ὑπερτεροῦσε ὅλους σὲ ὅλα, ὅλοι μαζὶ οἱ Μοναχοὶ σὰν ἕνα νέο Μωϋσῆ τὸν ἀνέβασαν μὲ τὴ βία στὸν ἡγουμενικὸ θρόνο...

Τό τέλος τοῦ ἐπιγείου βίου του τὸν εὑρῆκε ἐπάνω στὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως τῶν Μοναχῶν. Δὲν ὡμοίασε ὅμως στὸν Μωϋσῆ σὲ ἕνα σημεῖο: Στὸ ὅτι αὐτὸς ἀσφαλῶς ἀνέβηκε στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐνῶ ἐκεῖνος -δὲν γνωρίζω πῶς- ἔχασε τὴν κάτω Ἱερουσαλήμ.

Τὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς εἶναι νὰ ἀγαπήσωμε καὶ νὰ ποθήσωμε, ὅπως ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, τὶς πνευματικὲς ἀρετὲς τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς ὑπακοῆς, τῆς ὑπομονῆς, τῆς πραότητος καὶ ἁπλότητος, μαζὶ μὲ ὅλες τὶς ἄλλες, καὶ νὰ μισήσουμε τὶς ἀντίστοιχες κακίες καὶ τὰ πάθη, ὅπως τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν μνησικακία, τὴν κατάκρισι, τὸ ψεῦδος, τὴν φιλαργυρία καὶ ὅλα τὰ ἄλλα.

Ἔτσι μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν θεῖο φωτισμὸ θὰ κάνωμε τὴν ἀρχὴ γιὰ τὴν ἀνάβασι στὴν πνευματικὴ Κλίμακα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, ποὺ ἀνεβάζει τὸν πιστὸ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό.

 ΠΗΓΗ