Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤ. (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)

20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

Ἀπόστολος: Ἑβρ. ια΄24-26, 32-40

Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. α´ 44-52

Ἦχος: πρῶτος .– Ἑωθινόν: Θ΄

 

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Κατὰ τὸν σημερινὸ πανηγυρικὸ ἑορτασμὸ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς λαμπρᾶς ἐπετείου τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ψάλλουμε πανευφρόσυνα:

«Ἡμέρα χαρμόσυνος, καὶ εὐφροσύνης ἀνάπλεως, πεφανέρωται σήμερον· φαιδρότης δογμάτων γάρ, τῶν ἀληθεστάτων, ἀστράπτει καὶ λάμπει, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κεκοσμημένη ἀναστηλώσεσιν, Εἰκόνων τῶν ἁγίων νῦν, ἐκτυπωμάτων καὶ λάμψεσι· καὶ ὁμόνοια γίνεται, τῶν πιστῶν θεοβράβευτος».

Ἡ δεινὴ αἵρεσις τῆς εἰκονομαχίας, ποὺ ἐταλάνισε τὴν Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐπὶ ἑνάμισυ περίπου αἰῶνα, συνιστοῦσε βαρυτάτη ἀσέβεια κατὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως της. Γι᾽αὐτὸ καὶ ψάλλει πανηγυρικὰ σήμερα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας: «Ρομφαῖαι νῦν ἐξέλιπον, τῆς δυσμενοῦς αἱρέσεως, καὶ τὸ μνημόσυνον ταύτης, ἐξηφανίσθη μετ᾽ἤχου· τὸν γὰρ Ναόν σου Πάναγνε, πανευπρεπῶς θεώμενοι, κεκοσμημένον χάρισι, τῶν σεβασμίων Εἰκόνων, χαρᾶς πληρούμεθα πάντες».

Στὸ Συνοδικὸ τῆς Ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ζ/ Συνόδου ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ὁμολογεῖται, ἐξαίρεται καὶ διακηρύσσεται ἡ Ἁγία καὶ ἀμώμητος Ὀρθόδοξος Πίστις καὶ διατυπώνεται ἡ ὀρθόδοξος Δογματικὴ καὶ ἰδιαιτέρως ἡ Χριστολογικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἡ περὶ τῆς τιμῆς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν Ἁγίων μας καὶ Ἱερῶν Εἰκόνων ὀρθόδοξος διδασκαλία.

Ἄς δοῦμε ὡρισμένα ἀντιπροσωπευτικὰ ἀποσπάσματα σὲ ἁπλουστευμένη γλῶσσα.

«.... Εἰς τὰς ἁγίας Εἰκόνας βλέπομεν τὰ Πάθη τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ποὺ ἔπαθε χάριν ἡμῶν, τὸν Σταυρόν, τὸν Τάφον, τὸν Ἅδην νεκρούμενον καὶ λεηλατούμενον, τοὺς ἄθλους τῶν ἁγίων Μαρτύρων, τοὺς μαρτυρικοὺς στεφάνους, αὐτὴν τὴν σωτηρίαν, τὴν ὁποίαν, ὁ πρῶτος ἀθλοθέτης καὶ ἀθλοδότης καὶ στεφανίτης μας, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, στὸ μέσον τῆς γῆς, κατεργάσθηκε γιὰ χάρι μας. Αὐτὴν σήμερα τὴν πανήγυρι ἑορτάζομε καὶ κατ᾽αὐτὴν μὲ εὐχὲς καὶ λιτανεῖες συνευφραινόμενοι καὶ συναγαλλόμενοι, μὲ ψαλμοὺς καὶ ἄσματα κράζουμε· Τὶς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος».

Καὶ στὴ συνέχεια ἀναφωνεῖ τὸ Αἰωνία ἡ μνήμη γιὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι «τὴν ἔνσαρκον τοῦ Θεοῦ Λόγου παρουσία μὲ τὸν λόγο, μὲ τὸ στόμα, μὲ τὴν καρδιὰ καὶ τὸ νοῦ, μὲ συγγραφὲς καὶ μὲ τὶς ἅγιες Εἰκόνες ὁμολογοῦν».

Ἀναφωνεῖ, ἐπίσης, τὸ Αἰωνία ἡ μνήμη, γιὰ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πιστεύουν καὶ διακηρύσσουν, δηλ. εὐαγγελίζονται τοὺς λόγους μὲ τὰ θεολογικὰ γράμματα, καὶ πράγματα - γεγονότα, μὲ εἰκονικὰ σχήματα, ὥστε τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ νὰ συντελῆ εἰς τὴν πευματικὴ ὠφέλεια, τὴν διὰ τῶν λόγων ἀνακήρυξι καὶ τὴν διὰ τῶν Εἰκόνων βεβαίωσι τῆς ἀληθείας».

Ἀκόμη ἀπευθύνει τὴν εὐχή· Αἰωνία ἡ μνήμη γιὰ ἐκείνους, ποὺ «μὲ τὸν θεῖο λόγο ἁγιάζουν τὰ χείλη τους, ἔπειτα μεταδίδουν τὴν χάρι μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀκροατάς, γνωρίζουν δὲ καὶ διακηρύσσουν ὅτι κατὰ παρόμοιο τρόπο ἁγιάζονται μὲ τὶς σεπτὲς Εἰκόνες τὰ μάτια αὐτῶν ποὺ τὶς βλέπουν. Ὁ νοῦς των ἀνυψώνεται μὲ αὐτὲς τὶς ἅγιες εἰκόνες πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀποκτᾶ θεογνωσία, ὅπως γίνεται καὶ μὲ τοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς, τὰ ἱερὰ σκεύη καὶ τὰ κειμήλια».

Στὴ συνέχεια μνημονεύονται στὸ Συνοδικὸ οἱ ἅγιοι Πατριάρχες, Ἀρχιερεῖς καὶ λοιποὶ Κληρικοὶ καὶ Μοναχοὶ καὶ οἱ εὐλογημένοι Βασιλεῖς, ποὺ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐτίμησαν τὶς Ἱερὲς Εἰκόνες.

Ὅμως, στὸ Συνοδικὸ αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας καταδικάζεται ἡ δεινὴ αἵρεσις τῆς εἰκονομαχίας, ἀλλὰ καὶ ὅλες οἱ ἄλλες αἱρέσεις, ποὺ διαχρονικὰ ἐμφανίστηκαν στὸν πνευματικὸ ὁρίζοντα τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ὅλοι οἱ αἱρεσιάρχες καὶ αἱρετικοὶ ποὺ κατὰ καιροὺς διετάραξαν τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματός της μὲ τὶς κακόδοξες διδασκαλίες τους, ποῦ καταγράφονται.

Θὰ παραθέσουμε μερικὰ ἐπιλεκτικὰ ἀποσπάσματα σὲ ἁπλῆ ἔκφρασι.

«Αὐτούς, ποὺ ἐκμηδένισαν μὲ κακοήθειες τὴ θεία σου δόξα τοὺς ὠνείδισες, ἐκείνους ποὺ τόλμησαν νὰ στραφοῦν μὲ ἀσέβεια κατὰ τῆς ἁγίας Εἰκόνος τοὺς ἀπέδειξες καὶ θρασεῖς καὶ δειλοὺς καὶ ἄνανδρους».

Ἀναθεματίζει (τὸ Συνοδικό) «ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μὲ τὸν λόγο μὲν δέχονται τὴν ἔνσαρκον Οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ Λόγου, δὲν ἀνέχονται ὅμως νὰ βλέπουν νὰ εἰκονογραφῆται αὐτὴ μὲ ἅγιες Εἰκόνες, καὶ γι᾽αὐτὸ ἐνῶ μὲ τὸν λόγο τὴν ἀποδέχονται, στὴν πραγματικότητα ὅμως ἀρνοῦνται τὴν σωτηρία μας».

Ἀναθεματίζει τὸ συνέδριο ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἐφρύαξε κατὰ τῶν σεπτῶν Εἰκόνων. Ἀναθεματίζει ἐκείνους, «οἱ ὁποῖοι ἐκλαμβάνουν ὅτι ὅσα λέγει ἡ Θεία Γραφὴ κατὰ τῶν εἰδώλων ἰσχύουν γιὰ τὶς σεπτὲς Εἰκόνες Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καὶ τῶν Ἁγίων Του».

Ἀναθεματίζει ἐκείνους ποὺ ἐν γνώσει τους κοινωνοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ ὑβρίζουν καὶ ἀτιμάζουν τὶς σεπτὲς Εἰκόνες.

Ἀναθεματίζει «ἐκείνους ποὺ λέγουν ὅτι οἱ Χριστιανοὶ λατρεύουν ὡς θεοὺς τὶς Εἰκόνες».

Ἀναθεματίζει «ἐκείνους ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι ἄλλος, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὸν Θεόν μας, μᾶς ἐλύτρωσε ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων».

Ἀκόμη ἀναθεματίζει «ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος δὲν προσκυνεῖ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστὸν περιγραπτὸν σὲ Εἰκόνα κατὰ τὸ ἀνθρώπινο»  καὶ ὅλους συλλήβδην τοὺς αἱρετικούς.

Ἀντὶ ὅμως αὐτῶν καὶ τῶν λοιπῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν καὶ κακοδοξιῶν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία δογματίσασα ὅτι «ἡ τῆς Εἰκόνος τιμὴ ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει» «προσκυνεῖ καὶ ἀσπάζεται σχετικῶς, οὐ λατρευτικῶς, οὐχ᾽ ὡς Θεούς, ἀλλ᾽ ὡς Εἰκόνας τῶν ἀρχετύπων» τὰς σεπτὰς Εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων μας. Ἕνα μόνο σύντομο παράδειγμα θὰ παραθέσωμε εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ὅσων εἴπαμε γιὰ τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικούς, ἀπὸ τὸ βιβλίο «Χαρίσματα καὶ Χαρισματοῦχοι». Τόμος Α/, ἔκδ. Παρακλήτου.

Ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης καὶ ὁ αἱρετικὸς

Ὁ ὑποτακτκὸς τοῦ ἀββᾶ Ἰωάννου τοῦ Σαββαΐτου Θεόδωρος ἦρθε στὸ κελλὶ τοῦ γέροντά του μαζὶ μ᾽ἕνα αἱρετικό. Χτύπησαν τὴν πόρτα καί, ὅταν τοὺς ἄνοιξε, ἔβαλαν καὶ οἱ δύο μετάνοια. Ἔπειτα ὁ Θεόδωρος τοῦ ζήτησε νὰ τοὺς εὐλογήση.

-Ἐσένα σ᾽εὐλογῶ. Ὄχι ὅμως αὐτόν, ἀπάντησε ὁ ἀββᾶς.

-Εὐλόγησέ τον, παρακάλεσε ὁ Θεόδωρος.

-Δὲν τὸν εὐλογῶ, γιατὶ εἶναι αἱρετικός, εἶπε ὁ ἀββᾶς ποὺ πρώτη φορὰ τὸν ἔβλεπε. Θὰ τὸν εὐλογήσω, ἐὰν ἐγκαταλείψη τὴν αἵρεσι καὶ ἐπιστρέψη στὴν Ἐκκλησία.

Ὁ αἱρετικὸς ἀπόρησε μὲ τὸ διορατικὸ χάρισμα τοῦ γέροντος καὶ ὑποσχέθηκε νὰ ἐπιστρέψη σύντομα στὴν Ἐκκλησία.

Τὸ μήνυμα λοιπὸν τῆς σημερινῆς Κυριακῆς εἶναι νὰ βδελυσσόμεθα καὶ νὰ ἀποστρεφόμεθα κάθε αἵρεσι, ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία μας, χωρίς, ὅμως, νὰ μισοῦμε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ πλανεμένους, γιὰ τοὺς ὁποίους ὀφείλουμε νὰ προσευχόμαστε θερμά, καὶ πρωτίστως καὶ κυρίως νὰ ἀφοσιωθοῦμε καὶ νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἁγία Του Ἐκκλησία, νὰ τὸν γνωρίσουμε συνειδητὰ καὶ εἰλικρινὰ μέσα στὴ Θεία Λατρεία καὶ μὲ τὴν μελέτη τῆς Θείας Γραφῆς, νὰ ἀναστηλώσουμε μέσα μας μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ τὴν θεία εἰκόνα Του καὶ νὰ τὸν λατρεύωμε μὲ καθαρὴ καρδιὰ καὶ φωτισμένη συνείδησι.