Σκέψεις για τη γενιά μου

της 
Νικολέττας Παλαιολόγου

 Θέλω να γράψω κάποιες σκέψεις για τη γενιά μου...

Για όλους εμάς που γεννηθήκαμε στα τέλη του ΄70 και τώρα φλερτάρουμε με τα 40.
Tην πρώτη μεταπολιτευτική γενιά, την γαλουχημένη με φλογερά όνειρα προόδου, πίστη ζωηρή στις καλύτερες μέρες, σε μια χώρα που είχε κλειδώσει δια παντός ανέχεια και εθνικές περιπέτειες στο ντουλάπι της γιαγιάς. Δε στερηθήκαμε τίποτα. Τα παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου έπρεπε να μεγαλώσουμε με αγγλικά, γαλλικά και πιάνο, με σπουδές και πτυχία, με όλα τα «εφόδια» για ένα μέλλον σταθερά υποσχόμενο. Με πολλές προοπτικές.

Μέχρι που φάγαμε πόρτα.

Τα πράγματα είχαν φανεί ήδη νωρίτερα, αλλά από το 2010 και σταδιακά, η γενιά μου βυθίστηκε στη μαύρη τρύπα των εργασιακών.

Τα δεδομένα; Επισφαλής εργασία, κακοπληρωμένη εργασία, εργασία ανακόλουθη των προσόντων μας. Διαρκώς να σταματάμε και να ξεκινάμε από την αρχή. Σε εγρήγορση πάντα προκειμένου να παραμείνουμε μάχιμοι. Για τις γυναίκες, τα πράγματα ακόμα πιο σύνθετα, καθώς η μητρότητα δύσκολα συμβαδίζει με τη διεκδίκηση στοιχειώδους επαγγελματικής παρουσίας. Η αποταμίευση και η δημιουργία μιας κάποιας περιουσίας, όπως ίσως έκαναν οι γονείς μας, μοιάζει σε εμάς αστείο. Για καριέρα; Ούτε λόγος. Όσο μάλιστα περνάει ο καιρός και η εικόνα καθαρίζει περισσότερο, τόσο φαίνεται η διάψευση που έχουμε βιώσει. Και είναι χειρότερη για τη γενιά μου, γιατί έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τις ιδέες που μεγαλώσαμε και την κατάσταση που ζήσαμε για τρεις δεκαετίες. Έτσι δε συμβαίνει στη ζωή; Οι μεγαλύτερες οι προσδοκίες, η μεγαλύτερη και η διάψευση.

Συμβαίνει λοιπόν να βρισκόμαστε στο εξής σημείο: μετέωροι κοιτώντας τα τελευταία πέντε χρόνια και τις πολιτικές που μας έφεραν ως εδώ, σίγουροι πλέον πως η συνέχισή τους, θα έχει ακόμα πιο καταστροφικά αποτελέσματα. Κοιτώντας από την άλλη όμως και το ενδεχόμενο ενός Grexit, με όλη την ανασφάλεια που αυτό δημιουργεί και τις δικές του ανυπολόγιστες συνέπειες. Πόσος καιρός άραγε θα απαιτηθεί για να ορθοποδήσει ξανά η χώρα; Ένας χρόνος; Δύο χρόνια; Τρία; Πάλι όνειρα παρκαρισμένα, σχέδια αναβεβλημένα ακριβώς πάνω στην πιο δημιουργική ηλικία. Και όταν η κατάσταση αλλάξει, δεν είναι το ίδιο να σε βρει στα 45 με το να σε βρει στα 25. Ούτε στα 30 ούτε καν στα 35. Η επιτάχυνση τότε – πώς να το κάνουμε – είναι βραδύτερη, οι μηχανές έχουν αρχίσει να κρασάρουν. Όταν έπρεπε να τρέξουν, να τα δώσουν όλα, έπεσαν σε τοίχο και η σύγκρουση ήταν μετωπική.

Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο λοιπόν, η γενιά μου είναι η μεγάλη αδικημένη. Δε θέλω να λέω χαμένη, γιατί αρνούμαι να της δώσω τον ίδιο χαρακτηρισμό με εκείνον της άτυχης γενιάς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εύχομαι απλά όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό, να είναι η τιμωρία των πρωταίτιων η ελάχιστη δικαίωση στην αδικία και στη βία που μας επέβαλαν μέχρι τώρα αλλά και σε ό, τι συμβεί από εδώ και στο εξής. Ναι, ναι, παραδειγματική τιμωρία, τέτοια που να αξίζει σε άρπαγες ονείρων.

Οι παραπάνω σκέψεις δεν είναι προϊόν απαισιοδοξίας. Ούτε αδυναμίας. Είμαστε εδώ, παιδιά των καιρών μας και θα δώσουμε τις μάχες που χρειάζεται. Παρόλο που οι μάχες αυτές δεν είναι ακριβώς εκείνες που φανταστήκαμε. Δε σημαίνει όμως ότι η αποδοχή μιας τέτοιας κατάστασης είναι και η ευκολότερη. Η διάψευση και η ματαίωση είναι μελαγχολικά πράγματα. Και περισσότερο για αυτά ήθελα να γράψω.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ / ΠΗΓΗ