ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ: Dominus Illuminato Mea

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

28 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015

Ἀπόστολος: Ρωμ. στ΄ 18 - 23

Εὐαγγέλιον: Ματθ. η´ 5 - 13

Ἦχος. γ΄.– Ἑωθινόν: Δ΄

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ελευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν. ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν. ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ᾿ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

Στὴν συνείδηση πάρα πολλῶν ἀνθρώπων κυριαρχεῖ ἡ πλανεμένη ἀντίληψις ὅτι ταυτοχρόνως μποροῦν καὶ πιστοὶ χριστιανοὶ νὰ εἶναι, ἀλλὰ καὶ κοσμικοὶ ἄνθρωποι, μὲ τὴν ἔννοια τοῦ μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμου. Αὐτὴ τελικῶς εἶναι καὶ ἡ βασικὴ αἰτία ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ ὀρθοποδήσουν πνευματικῶς καὶ εἴτε παραμένουν στάσιμοι εἴτε παρουσιάζουν ὀπισθογύρισμα ἕως καὶ ἄρνηση. Ἀλλὰ τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα μᾶς βοηθᾶ νὰ ξεκαθαρίσουμε διὰ παντὸς τὸ θέμα. Ὁ Ἀπ. Παῦλος συγκρίνει τὴν ζωή τῆς ἀρετῆς καὶ τὴν ζωή τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐξηγεῖ ποῦ βρίσκεται ἡ πραγματικὴ Ἐλευθερία καὶ ποῦ ἡ ἀπαίσια δουλεία.

Ἡ ἐργασία τῆς ἀρετῆς σᾶς φαίνεται πολὺ κοπιαστική, ὡς δουλεία, γράφει καὶ συνεχίζει: “Ὅπως ὅμως προσφέρατε τὰ μέλη σας σκλάβα στὴν ἁμαρτία, ποὺ καλεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀκάθαρτο καὶ παραβάτη τοῦ νόμου, ἔτσι καὶ τώρα τὸ νὰ προσφέρετε τὰ μέλη σας στὴν ζωή τῆς ἀρετῆς, δηλ. στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι σκλαβιά, ἀλλὰ ἐλευθερία». Νὰ σταθοῦμε ὅμως λίγο στὸ σημεῖο αὐτό. Οἱ Ἅγιοι, ποὺ εἶναι οἱ ὁδοδεῖκτες μας πρὸς τὸν εὐλογημένο προορισμὸ τῆς ἁγιότητος, μᾶς διδάσκουν ὅτι ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς χρειάζεται νὰ διαθέτει ἁγνὸ ζῆλο. Καὶ ὁ ζῆλος αὐτός, ἀρνητικῶς μὲν ἔχει νὰ κάμει μὲ τὸ μῖσος πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ κακό, θετικῶς δὲ πρὸς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόλυτη ὑπακοὴ πρὸς τὸ Πανάγιον θέλημά Του. Ἐὰν δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ σταθερὴ βάση καὶ ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ ὀρθοποδήσει ἐπάνω στὴν “κινούμενη ἄμμο” τῶν παθῶν καὶ τῶν ὀθνείων θεωριῶν, ποὺ ἀπορρίπτουν τὸ ἀπόλυτον καὶ τὸ μοναδικὸν τῆς πίστεως, οὐδέποτε θὰ θέσει ἀρχὴν μετανοίας καὶ ὁλονὲν καὶ περισσότερον θὰ καταντᾶ παίγνιον τῶν δαιμόνων. Παρὰ τὴν “καλή του θέληση” θὰ βρίσκεται δεμένος στὴν χειρότερη σκλαβιά. Καὶ ἡ σκλαβιὰ αὐτὴ γίνεται ἐπὶ πλέον ζοφερώτερη, ὅταν βλέπει κανεὶς ἕνα “Χριστιανὸ” χωρὶς βούληση. Πιστὸς ἄνευ βουλήσεως, ἴσον ἄνθρωπος χωρὶς ὀστᾶ καὶ σπονδυλικὴ στήλη.

Μπορεῖ ἆραγε νὰ σταθεῖ ἀντίρρησις σὲ αὐτά, ὅταν καθημερινῶς παριστάμεθα μάρτυρες τραγικῶν καταστάσεων; Πόσο, ἀλήθεια, ἐλεύθερος μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ναρκομανής, ὁ ἀλκοολικός, ὁ κλέπτης, ὁ πόρνος καὶ μοιχός; Πόσο μπορεῖ νὰ ἀπολαύσει τὴν πνοὴ τῆς Χάριτος ὁ διεστραμμένος, ὅταν μάλιστα μέσα ἀπὸ τὴν ἐμετικὴ παρὰ φύσιν κατάσταση, ποὺ βιώνει, ζητᾶ δικαιώματα καὶ ἀνομολόγητες ἐλευθερίες; Ἑπομένως ἐλεύθερος δὲν εἶναι ὁ δεσμευμένος στὰ πάθη του καὶ ὁ ὑποτακτικὸς τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ τὸ τέκνον τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπὸ τὴν στιγμὴ τοῦ βαπτίσματος, ὅταν δηλαδὴ ἔγινε “δοῦλος Θεοῦ” ἀγωνίζεται συνειδητῶς νὰ παραμένει ἐλεύθερος καὶ διὰ τοῦ ἀγῶνος καὶ τῆς χάριτος προκόπτει στὴν ζωή τῆς καθάρσεως καὶ τοῦ προσωπικοῦ του ἁγιασμοῦ.

Ἀλλὰ στὸ σημεῖο αὐτὸ ποὺ μᾶς ὁδήγησε ἡ ἀνάπτυξις τοῦ Ἀναγνώσματος θὰ πρέπει νὰ τονίσουμε καὶ τούτη τὴν πικρὴ ἀλήθεια. Πὼς χειροτέρα σκλαβιὰ κι ἀπὸ αὐτὴ τῶν παθῶν, ποὺ ἀποκτηνώνει τὸν ἄνθρωπο, εἶναι αὐτὴ ποὺ σὲ θεωρητικὸ καὶ πρακτικὸ ἐπίπεδο προσπαθεῖ νὰ ἀλλοιώσει τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ παρουσιάσει τὸ ψευδὲς ὡς ἀληθὲς καὶ τὸ μαῦρο ὡς ἄσπρο. Ἐξηγούμεθα. Πρόκειται γιὰ τοὺς “πιστούς”, γιὰ τοὺς “ποιμένες” καὶ γιὰ ὅσους δείχνουν ὅτι ἀποδέχονται τὴν διδασκαλία τῆς πίστεως, στὴν οὐσία ὅμως διαστρέφουν τὸ δόγμα καὶ τὸ ἦθος “πλανῶντες καὶ πλανώμενοι”. Εἶναι ἐκεῖνοι γιὰ τοὺς ὁποίους τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν ἀναφέρει “ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι” (Β´ Τιμ. γ´ 5).

Καὶ θὰ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι στὶς ἡμέρες μας οἱ περιπτώσεις

αὐτὲς ἔχουν κατὰ πολὺ αὐξηθεῖ ἀκόμα καὶ μέσα στὸ ράσο. Κληρικοὶ ποὺ λόγῳ τῆς ἰδιότητάς τους θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελοῦν τὸν ὑπ' ἀριθμὸν ἕνα ἐχθρὸ τῆς δουλείας τῶν παθῶν, μὲ τὰ κηρύγματά τους καὶ γραπτά τους καταντοῦν συνήγοροι τῶν παθῶν καὶ τοῦ διαβόλου. Πρόκειται περὶ τραγικῶν καταστάσεων ἀφοῦ, ὅταν ἐπιτελοῦν τὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ἐξορκίζουν τὸν διάβολο, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ τὶς “νεορθόδοξες” θεωρίες τους ρίχνουν τοὺς ἀπελεύθερους Χριστοῦ καὶ πάλι στὸ ζόφο τῶν παθῶν καὶ στὰ χέρια τῶν δαιμόνων. Φυσικὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ λαϊκοὶ θεωρητικοὶ τοῦ ὅλου θέματος, ποὺ ὅταν κανεὶς τοὺς ἀκούει καὶ τοὺς μελετᾶ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ψάλει τὸ “πόθεν ἄρξομαι θρηνεῖν”...

Νὰ προσθέσουμε τώρα ὅτι στὸ αὐτὸ ἐκφυλιστικὸ πνευματικὸ νόσημα ὑπάγονται οἱ πρωτεργάτες καὶ οἱ θιασῶτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Μὰ αὐτὸ εἶναι τὸ μόνο βέβαιον, καθότι ἀλλοίωσις τοῦ δόγματος νομοτελειακῶς ἐπιφέρει καὶ νόθευσιν τῆς Ὀρθοδόξου βιοτῆς καὶ φυσικὰ τὸ ἀντίθετο, ὅπως τονίζει ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης. Βεβαίως θὰ τεθεῖ καὶ πάλι ὀρθῶς τὸ ἐρώτημα: Μὰ ἡ ὑπεύθυνη Ἐκκλησιαστικὴ διοίκησις ἀγνοεῖ τὴν ὅλη κατάσταση; Ἀπαντοῦμε: Ἕως ὅτου ἀσχοληθοῦν οἱ ὑπεύθυνοι, ὀφείλουμε νὰ ἀκοῦμε καὶ νὰ ἐφαρμόζουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς συμβουλὲς τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Τονίζουμε πὼς ὁδηγοί μας δὲν εἶναι ὅσοι “περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν (Α´ Τιμ. στ´ 21), ἀλλὰ οἱ ἐπίσημοι Ἅγιοι καὶ καθοδηγοὶ τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας.

Ἀλλὰ τὸ δίλημμα ζωῆς ἢ θανάτου μᾶς ἐτέθη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀπόστολο Παῦλο. Τὸ τί θὰ ἐπιλέξουμε, Ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν Χριστῷ, εὐδοκία τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ἢ δουλεία τῶν παθῶν καὶ τοῦ διαβόλου, τὸν ὁποῖον ἐμπτύσαμε κατὰ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, αὐτὸ ἐξαρτᾶται προσωπικῶς ἀπὸ τὸν καθένα μας. Φυσικά, alea jasta est (ὁ κύβος ἐρρίφθη). Ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ μὲ ὅλα τὰ ὄργανά σου. Dominus Illuminato Mea. Ναί. Ὁ Κύριός μου εἶναι τὸ φῶς μου καὶ Αὐτὸν καὶ μόνον Αὐτὸν θὰ ἀκολουθήσω. Ἀμήν.