ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ: Χριστιανικὴ Οἰκογένεια

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

17 ΜΑΪΟΥ 2015

Ἀπόστολος: Πράξ. ιστ΄16-34

Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. θ΄1-38

Ἦχος. πλ.α΄– Ἑωθινόν: Η΄

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων μᾶς δείχνει τὸ ὑπόδειγμα τῆς εὐτυχισμένης οἰκογένειας. Πρόκειται γιὰ τὴν οἰκογένεια τοῦ δεσμοφύλακα τῆς φυλακῆς τῶν Φιλίππων. Τοῦ χώρου δηλ. ποὺ φυλακίσθηκαν ὁ Ἀπ. Παῦλος καὶ ὁ Σίλας. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς γράφει μὲ τὴν τέλεια ἔκφραση τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας : “Ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκώς τῷ Θεῷ”. Δοκίμασε δηλ. πραγματικὴ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση ὁ δεσμοφύλακας, ἀφοῦ ὁλόκληρο τὸ σπίτι του (ἡ οἰκογένειά του), ἐπίστευσε στὸν Χριστὸ . Ἀλλὰ αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ χαρὰ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου μᾶς κάνει νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ μεγάλο θέμα ποὺ ὀνομάζεται “Χριστιανικὴ Οἰκογένεια”.

Δυστυχῶς οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις κατόρθωσαν νὰ κτυπήσουν τὸ πλέον οὐσιαστικὸ κύτταρο τῆς κοινωνίας. Καὶ ἐὰν αὐτὸ ἰσχύει γενικῶς, πολὺ περισσότερο ἰσχύει γιὰ τὴν Χριστιανικὴ Οἰκογένεια μὲ τὶς Ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ παγκόσμιο καύχημα, ὅταν αὐτὴ ἀναπτύσσεται μέσα στὸ εὐλογημένο πλαίσιο τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος. Ἂς δοῦμε λοιπὸν τὰ κύρια σημεῖα καὶ προσόντα, ποὺ χρειάζεται νὰ ἔχει ἡ οἰκογένεια, γιὰ νὰ χαρακτηρισθεῖ σωστὴ καὶ χριστιανική.

Τὸ πρῶτο καὶ κύριο εἶναι ἡ πίστη στὸν Χριστὸ καὶ ὁ ἀπόλυτος σύνδεσμος μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Τοῦτο βεβαίως σημαίνει ὄχι ἁπλὴ καὶ θεωρητικὴ πίστη ἀλλὰ τὴν πίστη ποὺ βιώνουν οἱ Ἅγιοι καὶ ποὺ φυλάσσουν τὴν παρακαταθήκη τῆς ἀμωμήτου πίστεως. 

Στὸ δὲ θέμα τῆς οἰκογένειας τοῦτο συνεπάγεται τὴν μίμηση τῶν ἐγγάμων ἁγίων στὸ θέμα τῆς συζυγίας καὶ τῆς τεκνογονίας καὶ φυσικὰ τὴν συνέπεια στὴν τήρηση σὲ ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὑφίστανται αὐτὲς οἱ προϋποθέσεις, τότε εἰσέρχεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στὸν οἰκογενειακὸ βίο καὶ εὐλογεῖ τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας. Τότε τὴν οἰκογένεια αὐτὴ δὲν τὴν κυβερνᾶ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ποὺ τὴν εὐλογεῖ καὶ καθίσταται “κατ' οἶκον Ἐκκλησία”.

Δεύτερο γνώρισμα καὶ προσὸν τῆς Χριστιανικῆς Οἰκογένειας εἶναι ἡ συνειδητὴ μυστηριακὴ ζωή καὶ ἡ προσευχή. Σπουδαῖο κεφάλαιο ποὺ χρῄζει ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Ἐφ' ὅσον ἡ οἰκογένεια αἰσθάνεται Πατέρα τὸν Θεό, θὰ εὑρίσκεται σὲ στενότατη ἐπικοινωνία μαζί Του, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ τὰ παιδιὰ καὶ τὸν φυσικό τους πατέρα. Ὁ ἀρχηγὸς τῆς οἰκογένειας, ὁ πατέρας θὰ φροντίζει γι' αὐτὸ καὶ καθημερινῶς ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια (κυρίως τὸ βράδυ) μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα θὰ δοξάζουν, θὰ εὐχαριστοῦν καὶ θὰ ψελλίζουν τὰ αἰτήματά τους στὸν Θεὸ, τοῦ ὁποίου πάντοτε αἰσθάνονται τὴν πανταχοῦ του παρουσία. Ἰδιαίτερη δὲ εὐλογία ἀποτελεῖ ἡ σύζυγος καὶ μητέρα μὲ τὶς θυγατέρες (ἐὰν ὑπάρχουν) νὰ ζυμώνουν τὸ πρόσφορο καὶ ὅλοι μαζὶ μὲ δέος νὰ κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Σὲ μία τέτοια οἰκογένεια, παρὰ τὶς μικρὲς ἢ μεγάλες δυσκολίες ποὺ ὁπωσδήποτε θὰ ἀντιμετωπίζουν, ἔρχεται ὁ Χριστὸς καὶ τοὺς Χριστοποιεῖ καὶ τοὺς προφυλάσσει ἀπὸ κάθε ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ κακό.

Τρίτο γνώρισμα τῆς Χριστιανικῆς οἰκογένειας εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα μὲ ὅ,τι αὐτὸ περιλαμβάνει ἡ ἔννοια στὶς αὐθεντικὲς της προδιαγραφές, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ ἀνάπτυξη τῶν μελῶν της μὲ τὶς ἰδέες τῆς χριστιανικῆς προσφορᾶς πρὸς τὸν πλησίον. Ἡ μελέτη τῶν Πατέρων καὶ ἡ γνώση τοῦ βίου καὶ τῆς πολιτείας τῶν Ἁγίων ὡς πρὸς τὸ κεφάλαιο αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ καλύτερο Πανεπιστήμιο γιὰ ὅλους, κυρίως ὅμως γιὰ τοὺς μικροὺς, ποὺ διαμορφώνουν τὴν προσωπικότητά τους. Γενικῶς ἡ γνώση καὶ τὸ βίωμα τῆς Ρωμιοσύνης ὁδηγεῖ τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας σὲ ἀγωνιστικὰ ἐπίπεδα καὶ ἀναδεικνύει ἀσυμβίβαστους χριστιανοὺς πρὸς κάθε κακὸ καὶ ἀναπτύσσει ἀλτρουισμὸ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου.

Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ὅτι “ἐκ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται” ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν οἰκογένεια. Ἀπὸ τοὺς καρποὺς πρωτίστως τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς θὰ φανεῖ, ἐὰν ὄντως εἶναι χριστιανικὴ καὶ τὸ ἐπίπεδο τῆς πνευματικότητάς της. Ἐννοεῖται δὲ ὅτι ἡ ἑνότητα καὶ ἡ ὁμοφροσύνη εἶναι στοιχεῖα ἀπαραίτητα γιὰ τὴν οἰκογενειακὴ εὐτυχία καὶ πρόοδο. Καὶ ἡ ἑνότητα διασφαλίζεται, ὅταν ὑπάρχει κοινὴ γραμμὴ ἀπ' ὅλους καὶ ὅταν αὐτὸς ποὺ κυβερνᾶ τὴν οἰκογένεια ἐμπνέει σεβασμὸ καὶ οἱ ἄλλοι τοῦ ἀποδίδουν τιμὴ μετὰ ὑπακοῆς. Διαφωνίες μπορεῖ νὰ ἐμφανίζονται καὶ συζητήσεις νὰ γίνονται. Ἀλλὰ θὰ καταλήγουν ὅλα σὲ συμφωνία καὶ ἔτσι ἡ οἰκογένεια θὰ εἶναι ἑνωμένη σὲ ὅλα τὰ ζητήματα. Χρειάζεται νὰ προσθέσουμε ὅτι ἡ οἰκογένεια ποὺ βιώνει τὰ Ἑλληνορθόδοξα ἰδεώδη καὶ τὶς εὐλογημένες πατρικές μας παραδόσεις οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὶς ξενόφερτες ἀντιλήψεις καὶ πρακτικὲς, ποὺ στὴν ἐφαρμογὴ τους τινάσσουν στὸν ἀέρα τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας. Τὸ δρᾶμα ποὺ ὅλοι μας ζοῦμε σήμερα σὲ ὅλη τὴν πατρίδα μας καὶ στὸν τομέα αὐτὸ ἐπιβεβαιώνει τραγικά τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. 

Ἀλλὰ ποιὸς θὰ στηρίξει τὴν τσακισμένη Ἑλληνικὴ οἰκογένεια; Ὁ κρατικὸς φορέας; Μὰ αὐτὸς τὴν ἔφερε ἐδῶ ποὺ βρίσκεται καὶ μέσῳ ἀθεΐας ἑτοιμάζεται νὰ τῆς ρίξει τὴν χαριστικὴ βολή. Ποῦ ἀλλοῦ λοιπὸν θὰ βρεῖ στοργὴ καὶ στήριγμα ἡ “κατ' οἶκον ἐκκλησία” καὶ ἀπὸ ποῦ θὰ λάβει δυνάμεις, γιὰ νὰ ἀνορθωθεῖ καὶ νὰ συνεχίσει τὴν πορεία της; Πουθενὰ ἀλλοῦ παρὰ στὸν Χριστό. Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Στὶς παραδόσεις μας καὶ στὸν ἀγῶνα γιὰ εὐλογημένη οἰκογενειακὴ ζωή.

Καὶ ἂς κλείσουμε μὲ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, ποὺ τόσα ἐκήρυξε γιὰ τὴν οἰκογένεια. “Ἀγών ἔστω καὶ παλαίστρα ἀρετῆς ἡ οἰκία, ἵνα, ἐκεῖ καλῶς γυμνασόμενος, μετὰ πολλῆς τῆς ἐπιστήμης τοῖς ἐν ἀγορᾷ προσβάλης”. Δηλ. ἂς γίνει τὸ σπίτι σου στίβος καὶ παλαίστρα ἀρετῆς, ὥστε, ἀφοῦ γυμναστεῖς ἐκεῖ μὲ ἐπιμέλεια, νὰ ἀντιμετωπίσεις μὲ πολλὴ γνώση καὶ τέχνη τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἀγορᾶς.