ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ: “Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε. Πάλιν ἐρῶ, χαίρετε”!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015

Ἀπόστολος: Φιλιπ. δ´ 4 – 9

Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. ιβ´ 1 – 18

Ἦχος – Ἑωθινόν –

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Οὐδὲν ἀνθρώπινο σύστημα καὶ οὐδεμία φιλοσοφία μπορεῖ νὰ διδάξει στὸν ἄνθρωπο τὴν πραγματικὴ χαρὰ καὶ μάλιστα νὰ τὴν βιώνει, ὅταν αὐτὸς βρίσκεται κυκλωμένος ἀπὸ θλίψεις καὶ πειρασμούς. Καὶ ὅμως αὐτὸ τὸ κατὰ κόσμον παράδοξο τὸ βλέπουμε νὰ πραγματοποιεῖται, ὅταν ὁ πιστὸς χριστιανὸς συνειδητὰ ζεῖ καὶ ἐφαρμόζει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. “Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε. Πάλιν ἐρῶ, χαίρετε”, γράφει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος στοὺς Φιλιππησίους καὶ δι᾽ αὐτῶν σὲ ὅλο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Χαρὰ λοιπόν, μολονότι μὲ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων εἰσερχόμεθα στὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, ὅπου ἀποκορυφοῦται τὸ πάθος τοῦ Κυρίου καὶ δεσπόζει ὁ ὀδυνηρὸς Σταυρός; Βεβαίως, διότι ἡ ὀρθόδοξος πνευματικότης δὲν εἶναι τοῦ κόσμου τούτου. Δὲν ἑρμηνεύεται ἀπὸ τὰ βλεπόμενα, ἀλλὰ κυριαρχεῖ τὸ ὑπέρλογο καὶ οἱ διατάξεις τῆς χάριτος ἀκόμα καὶ στὶς πλέον δύσκολες καὶ ὀδυνηρὲς στιγμὲς ποὺ διανύουμε. Σὲ στιγμὲς ποὺ ὅλα φαίνονται νὰ χάνονται καὶ νὰ κυριαρχεῖ τὸ ἀρνητικό, τότε δηλ. ποὺ φαίνεται νὰ χαίρονται οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν ὅμως ὑπάρχει ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστάντα, τότε ἡ χαρὰ πάντοτε μεσουρανεῖ καὶ τὸ εὐλογημένο χαμόγελο στὰ χείλη ἀποδεικνύει τὴ χάρη καὶ τὴν εἰρήνη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ὑπάρχουν λόγοι ποὺ ἀνθεῖ ἡ χαρὰ στὶς χριστιανικὲς καρδιές.

Ὁ πρῶτος λόγος ποὺ δικαιολογεῖ τὴν χαρὰ εἶναι ἡ ἀντιμετώπισις τῶν προβλημάτων μὲ τὴν ζωντανὴ πίστη στὸν Χριστό. Τὰ βασανιστικὰ ἐρωτήματα ποὺ συνθλίβουν τοὺς μακρὰν τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρώπους “τί θὰ γίνουμε”! “πῶς θὰ ζήσουμε”! “τί θὰ φᾶμε”! “πῶς θὰ ἐξασφαλισθοῦμε”! Ἀλλὰ καὶ τόσα ἄλλα ποὺ ὡς καταθλιπτικὴ ἐπῳδὸς ἀναδύονται στὰ πικραμένα χείλη, ὄχι ὅτι τὰ ἀγνοοῦν οἱ πιστοί, ἀλλὰ τὰ βλέπουν ἀντικειμενικὰ καὶ μέσα ἀπὸ τὸ φῶς τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως. Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς δὲν καταντᾶ εἵλωτας τῆς ζωῆς, ὅπως αὐτοὶ ποὺ δὲν γνωρίζουν διάλειμμα καὶ Κυριακή, ἢ ὅπως ἐκεῖνοι ποὺ μπορεῖ νὰ διαθέτουν ὅλα τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς καὶ ὅμως νὰ νομίζουν ὅτι δὲν ἔχουν τίποτε μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταντοῦν οἱ δυστυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων.

Ὄχι, οὐδέποτε τέτοιες ἀποκρουστικὲς καὶ ζοφερὲς καταστάσεις ποὺ ὁδηγοῦν ἀκόμα καὶ σὲ ψυχοπάθειες καὶ καταλήγουν σὲ πνευματικὴ νέκρωση. Ὁ πιστὸς μελετᾶ τὸν θεῖο λόγο ὅπως τὸν ἑρμηνεύουν οἱ θεοφόροι Πατέρες, προσεύχεται καθημερινῶς καὶ εἰ δυνατὸν ἀκαταπαύστως καὶ τὴν ὅλη του ζωή τὴν ἔχει ἀναθέσει στὴν πατρικὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Κάνει βεβαίως ὅ,τι περνᾶ ἀπὸ τὸ χέρι του· οὐδέποτε παραμελεῖ τὸ καθῆκον του· εἶναι κατὰ πάντα συνειδητὸς στὶς ὑποχρεώσεις του, ὅμως μετὰ καὶ πάνω ἀπ' ὅλα αὐτά, ἀκόμα καὶ στὶς θλίψεις καὶ τὰ ἀτυχήματα δοξάζει τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ δοκιμάζει τὴν χάρη καὶ τὴν εὐλογία.

Ἀλλὰ ὑφίσταται καὶ δεύτερος σπουδαῖος, οὐσιωδέστερος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ πιστὸς οὐδέποτε αἰσθάνεται νὰ τὸν ἐγκαταλείπει ἡ καρδιακὴ χαρά. Καὶ ποῖος εἶναι αὐτός; Μά, ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν μας!

Ὁ Χριστιανὸς δὲν εἶναι ὁ ἔνοχος ποῦ δὲν ἔχει ποῦ νὰ κρυφτεῖ ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως. Πολὺ σωστὰ εἶπε κάποιος ὅτι: “οὐδέποτε οἱ Ἐρινύες κυνήγησαν καὶ συνέλαβαν συνειδητὸ πιστό”. Ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ συλλάβουν πιστό, ἀφοῦ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν συνακολουθεῖ ἡ οὐράνια εὐλογία; Βεβαίως, Χριστιανὸς δὲν θὰ πεῖ ἀναμάρτητος. Κάποιες φορὲς μάλιστα τὰ πάθη καὶ οἱ ἀδυναμίες, τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ ἐχθροῦ, θεριεύουν σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ οὐδέποτε μποροῦν νὰ φανταστοῦν οἱ κοσμικοί, τοὺς ὁποίους ὁ διάβολος “σέρνει ἀπὸ τὴν μύτη”. Ὄχι, ὁ πιστὸς δὲν εἶναι ὁ ἀπείραστος, εἶναι ὅμως ὁ ἀγωνιστὴς ποὺ γνωρίζει ὅτι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρο γιὰ ὅσους μετανοοῦν καὶ ἀκαταπαύστως ἀγωνίζονται τὸν δύσκολο μέν, ὄμορφο δὲ καὶ ἀνέκφραστο ἀγῶνα τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν καὶ τῆς ἁγιότητος. Ἡ δὲ τακτικὴ μυστηριακὴ ζωή, ὁ ἀρραβώνας δηλ. τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν δὲν εἶναι παρὰ ἡ μυστικὴ χαρὰ ποὺ φέρει τὴν κάθαρση, τὸν φωτισμὸ καὶ πληροῖ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν “εἰρήνην τοῦ Θεοῦ τὴν ὑπερέχουσαν πάντα νοῦν” ὅπως λέει καὶ εὔχεται σὲ ὅλους ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Θὰ μποροῦσε ὅμως ἀπὸ τὴν μυροβόλο δέσμη τῆς χαρᾶς νὰ λείπει καὶ τὸ τρίτο ἄνθος τοῦ οὐρανοῦ; Αὐτὴ δηλ. ἡ ἐλπίδα γιὰ τὸ ὑπέρλαμπρο μέλλον ποὺ μᾶς ἀναμένει στὸ ὑπερουράνιο θυσιαστήριο· πλησίον τῆς Θεοτόκου καὶ μητέρας τοῦ φωτός· καὶ ἐκεῖ ποὺ ὅλες οἱ ἅγιες καὶ ἐκλεκτὲς ψυχὲς μᾶς ἀναμένουν “ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι”; (Ἑβρ. ια´ 40).

Ποιὸς μπορεῖ ἀλήθεια νὰ περιγράψει τὸ ὑπέρλαμπρο ἐκεῖνο μέλλον; Ὄχι ἁπλῶς ἐκεῖ δὲν ὑφίσταται ἴχνος πόνου καὶ δακρύων, πένθη καὶ ἀδικίες ἀνθρώπινες, ἀλλὰ ἐκεῖ μᾶς ἀναμένει ὁ παράδεισος. Ὁ παράδεισος τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς χαρίζει στὰ τέκνα Του, ποὺ ἐκτίμησαν τὴν ἀγάπη Του. Ἐκεῖ τὰ αἰώνια. Ἡ δόξα, ἡ τιμὴ καὶ τὰ αἰώνια ἀγαθά, “ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν”.

Καὶ εἶναι μὲν ἀλήθεια ὅτι δὲν βλέπουμε διά τῶν αἰσθητῶν μας ὀφθαλμῶν ὅλες αὐτὲς τὶς εὐλογίες ποὺ ἀναμένουν τοὺς πιστούς. Συμβαίνει ὅμως κάτι ἀπείρως ἀνώτερο. Τὰ πιστεύουμε καὶ τὰ ἀποδεχόμεθα ἀπολύτως ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Χριστός. Τὰ πιστεύουμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τοῦ “εἶναι” μας καὶ μὲ ὅλη τὴ θέρμη τῆς καρδιᾶς μας καὶ ἑπομένως, διά τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, ἀπὸ τοῦ νῦν βιώνουμε τὰ μέλλοντα, δοθέντος ὅτι αὐτὴ ἡ ὀρθόδοξος πίστις εἶναι “τῶν ἐλπιζομένων ὑπόστασις καὶ πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων”.

Καὶ μετὰ ἀπ᾽ ὅλα αὐτά, ἀπὸ τὸ ἀντίκρυσμα δηλ. τῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς μέσῳ τῆς πίστεώς μας, τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τέλος τὸ δοξασμένο μέλλον μας στὴν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἶναι δυνατὸν νὰ καλλιεργοῦμε σκέψεις καὶ νὰ ἐκτρέφουμε αἰσθήματα ποὺ ἐκδιώκουν τὴν χαρὰ ἀπὸ τὴν ψυχή; “Παιδί μου, δὲν ἔχεις δικαίωμα νὰ φυγαδεύεις τὴν χαρὰ μέσα ἀπὸ τὴν ὕπαρξή σου”, ἐτόνιζε ἕνας πνευματικὸς σὲ κάποια ψυχὴ ποὺ ἔρρεπε πρὸς τὴν μελαγχολία.

Ἀδελφοὶ “χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε”. Ἡ συστηματικὴ καλλιέργεια τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητας, νομοτελειακῶς ἐπιφέρει τὴν δρόσον ἀερμῶν τῆς χαρᾶς καὶ τὶς ριπὲς δροσοβόλου χάριτος.

Τὸ λοιπὸν “χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε. Πάλιν ἐρῶ, χαίρετε”! Ἀμήν.