τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου
Ἀθηνῶν
Κοινωνία δολερή
και υποκρίτρια! Μόνον αυτό σου αρμόζει να σου κραυγάση κανείς κατάμουτρα. Γιατί
χάθηκε μια ψυχή και εσύ αποκρύπτεσαι πίσω από μάσκες. Και ενώ όλοι εξορκίζουν
το κακό που μας βρήκε, με τον τραγικό θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, εσύ ω
κοινωνία κατάφερες και τους κατηύθηνες αλλού και στρέψαν το βλέμμα τους όχι σε
σένα αλλά σε ένα ψέμα που τους αράδιασες. Εσύ ω κοινωνία έμεινες στο
απυρόβλητο. Τους είπες δεν φταίει τίποτα άλλο παρά το bullying. Και όλοι βάλθηκαν να θέλουν να σκοτώσουν αυτό το κακό. Αν
το βρούν ποτέ. Και αν καταλάβουνε ποτέ τι είναι.
Διότι αλήθεια
πήγαινε και πές και εξήγησε τι είναι αυτό το bullying. Το έχουν καταλάβει; Υποκρίτρια ξανά και δολερή. Ναι.
Έβαλες και ειδικούς να το εξηγήσουν. Το απεκάλεσαν εκφοβισμό ή βία ενδοσχολική.
Και αμέσως έτρεξαν όλοι με πασσάλους και σκόρδα να εξορκίσουν να σκοτώσουν τον
δαίμονα. Και τώρα κάπου στο βασίλειό σου, στον θρόνο σου γελάς, φορώντας το
αιώνιο στέμμα σου με τους ανόητους υπηκόοους του βασιλειού σου. Το παιδί που εχάθη
ήτο ενήλικας. Για ποια ενδοσχολική βία ομιλούμε; Στο στρατό όπου οι παλαιοί
φαντάροι «νουθετούν» τους «ψάρακλες» και κείνοι ενήλικοι είναι. Τους το αλλάζεις
όμως με τους ειδικούς σου και θολώνεις τα νερά. Τους λές ότι αυτό φανερώνεται σύμφωνα
με έρευνες στην εφηβεία και κυρίως στο σχολείο. Στην ονομασία θα κολλήσουμε τώρα;
Άντε να το πούμε εκφοβισμό. Μα κοροϊδία είναι. Πείραγμα. Αστεϊσμός. Κακόβουλος και
δηκτικός και δηλητηριώδης. Σκοπόν έχει να καυτηριάση να ενοχλήση τον άλλον. Τώρα
αν ο άλλος αρχίζει και φοβάται δεν είναι θέμα του αστεϊσμού. Πειράζεται. Αν δεν
πειραζόταν ο αστεϊσμός θα έχανε την ισχύ του. Σύμφωνοι, μα πάλι δεν είναι όλοι
δυνατοί. Δεν αντέχουν όλοι να το προσπερνούνε. Και ο «αστεϊσμός» μένει μέσα τους,
φωλιάζει και αρχίζει να τους κατατρώγει. Τούτο θα φανεί και στην συνέχεια στο
ΜΕΡΟΣ Β του σημειώματος αυτού εδώ που θα σας πώ.
Αυτά και άλλα πολλά.
Όσα ακούγονται λοιπόν δεν είναι παρά αλήθειες μισές. Μέρος της αληθείας αλλά
όχι η αλήθεια και η ουσία του πράγματος. Το bullying είναι μια έκφανσις, ένα φανέρωμα ενός πλέον βαθέος
πράγματος. Είναι μια συνέπεια και όχι η αιτία του κακού. Η αιτία είναι η ίδια η κοινωνία και η δομή της. Θα πώ μερικά αρχικά
εκλαϊκευμένα δια τα της δομής της και θα παρουσιάσω αμέσως μετά το ίδιο το
πρόβλημα για να δείτε ότι ό,τι μας λένε είναι ψέματα. Αλήθεια είναι ότι κι αυτό
θα περάση και δεν θα μείνη τίποτα παρά μια ανάμνησις ίσως στον πόνο μερικών
ανθρώπων. Κι αυτό γιατί η κοινωνία και η δομή της είναι δύσκολο να αλλάξη.
Τι είναι κοινωνία;
Κοινωνώ ίσον συμμετέχω. Συμμετοχή είναι πολλών ατόμων σε έναν κοινόν σκοπόν.
Συμμετέχουμε όλοι μας σε μια πορεία προς την ευδαιμονία. Διότι και ο
Αριστοτέλης το ‘πε πως μόνοι μας να ευτυχίσουμε είναι αδύνατον εκτός κι αν
είμαστε θηρία ή θεοί. Σε αυτήν μας την κοινή προσπάθεια για ευτυχία θεσπίσαμε
νόμους και γραπτούς και άγραφους για να τους υπακούμε. Φτιάξαμε το σύνταγμά μας
ένα πράγμα, έναν χάρτη για να μην
κατευθυνόμαστε στα τυφλά. Και ωρίσαμε φύλακες, κυβερνήτες να τους τηρούν
και να τους συμπληρώνουν, τους καλύτερους από εμάς – τάχα – αλλά και να
τιμωρούν τους παραβάτες.
Αυτοί οι νόμοι,
γραπτοί και άγραφοι πληθύνανε και εγένοντο μύριοι. Έφτασαν να καθορίζουν κάθε
βήμα μας κάθε κίνησί μας. Και ορθώς. Διότι άλλως δίχως χάρτη πώς να βρή τον
δρόμον προς την σωτηρία κανείς. Αναλογιστήτε μόνον πόσοι άγραφοι νόμοι υπάρχουν
τους οποίους υπακούμε όλοι μας. Θέλετε έναν; Δύναται τις να παντρευτή την
μητέρα του; Να τεκνοποιήση μαζί της; Εξεζητημένον; Καθόλου. Συνέβη στον Οιδίποδα,
συνέβη και προσφάτως στην Αγγλία με άλλους όρους. Και αναλογιστήτε πάλι πόσοι
υπάρχουν από εκείνους που δεν υπακούμε όλοι αλλά τους θεσπίσαμε εμείς στην
οικογένειά μας. Εκείνα τα περιβόητα «μη» που λέμε στα παιδιά μας. «Μη εκείνο» «μη
το άλλο». Και ας μην υπάρχη κάποιο απ αυτά τα «μη» σε άλλες οικογένειες. Όπως
και να χη κατανοείτε τώρα ότι παντού θέσαμε κανόνες. Ή μας τους θέσανε οι άλλοι
ή βάλλαμε και δικούς μας επιπλέον. Κανόνες. Ευθυγραμμίσεις άλλως. Κάθε
παρέκκλισις εξ αυτών επιφέρουν και την τιμωρία.
Φανταστείτε τώρα
πάλι, όταν οι κανόνες οι δικοί μας έρχονται σε σύγκρουσιν με τους κανόνες του
γείτονος. Όταν εκείνος φερ’ ειπείν επιτρέπει στον εαυτόν του και στα μέλη της
οικογενείας του το μη νηστεύειν ενώ εμείς το τηρούμε κατά γράμμα. Παράδειγμα
φέρω. Ευτράπελον. Ίσως. Μα φανταστείτε την σύγκρουσιν στο εσωτερικόν κόσμον του
μικρού παιδιού που δεν κατανοεί τους κανόνες, όταν στο σχολείο πάλι βλέπη φερ’
ειπείν τον συμμαθητήν του να τρώει την ζαμπονοτυρόπιτά του και εκείνο να μην
αγγίζη τίποτα αν και το θέλη.
Γιατί λοιπόν σας
τα λέω αυτά θα έχετε ήδη καταλάβει. Ότι τελικά η ζωή μας είναι όλη ένα πλέγμα
από νόμους και κανόνες που άλλους μας τους δώσανε έτοιμους και άλλους τους
θέσαμε εμείς συμπληρωματικά. Και ότι ναι εις την ζωή μας κάποιοι δικοί μας
κανόνες για τους άλλους είναι τίποτα. Η σύγκρουσις είναι μοιραία. Όταν θεωρώ
εγώ όχι αμαρτία μόνον αλλά αποκρουστικόν το ομοφυλοφιλείν ο άλλος το βλέπει
ευάρεστον έργον.
Η αλήθεια
εμφανίζεται αλλά δεν την βλέπει κανείς. Λένε οι περισσότεροι: «Απλά τα
πράγματα, να αποκτήσουμε όλοι τις ίδιες αξίες και κανόνες. Τότε η εσωτερική
σύγκρουσις θα πάψη να υφίσταται». Δηλαδή; Να πάψουμε λένε οι περισσότεροι να
θεωρούμε το διαφορετικό κακό και αποκρουστικό, αρκεί να μη μας βλάπτη. Μάλιστα.
Δηλαδή να παντρέυεται την μητέρα του και να τεκνοποιεί κανείς μαζί της και μας
να μην μας πέφτει λόγος. Ναι. Αν δεν βλάπτη τι μας νοιάζει εμάς; Μόνον
στοχασθήτε ότι κάτι τέτοιο εις την ουσίαν είναι κατάργηση των άγραφων νόμων της
κοινωνίας που έχουν ρίζες από την εποχήν της συστάσεώς της. Μα το αντίθετον θα
πουν οι άλλοι. Να αποκτήσουμε την μόνην αλήθεια της παραδόσεως άπαντες και να
μην παρεκκλίνωμε εξ αυτής εν ώ οι παραβάτες να τιμωρούνται. Σαν ένας πόλεμος
μεταξύ παραδόσεως και καταλυτών αυτής ομοιάζει η υπόθεσις.
Όπως και να χει
κατανοούμε πόσον δύσκολον είναι και το ένα και το άλλο. Διότι απλούστατα αφού
ομιλούμε περί αγράφων κανόνων και ελευθερίας της βουλήσεως του ανθρώπου, είναι
αδύνατον να θέλωμε να κάνουμε τους άλλους σαν εμάς. Μοιραία λοιπόν αυτή η
σύγκρουσις των νόμων, κανόνων, ευθυγραμμίσεων και κανονισμών θα υπάρχη πάντοτε.
Όπως πάντοτε υπήρξε και δεν σταμάτησε ποτέ. Διότι πάντοτε πάλι θα πιστεύεται ότι
η αλήθεια είναι μία – τούτο είναι αληθές βέβαια αλλά δεν είναι του παρόντος – και
αυτήν την αλήθεια ο καθένας θα θέλη να την επιβάλλη στον άλλο.
Θα συνεχίσω στο δεύτερο
μέρος βλέποντας την αλήθεια κατάματα. Έως τότε αρκούν τα ανωτέρω για να
συνειδητοποιήση ο καθένας μας πως η ζωή είναι ένας πόλεμος μεταξύ πεποιθήσεων,
κι ότι μόνοι μας είμαστε ένοχοι -αν θεωρήται ενοχή η διαμόρφωσις προσωπικότητος - αφού ως μέλη της κοινωνίας μας έχουμε θεσπίσει
νόμους και κανόνες που ασφαλώς πολλοί από αυτούς είναι διαφορετικοί από των
αλλωνών
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου