ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ: Ἡ Θυσία τοῦ Χριστοῦ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Ἀπόστολος: Ἑβρ. Θ´ 11-14

Εὐαγγέλιον: Μάρκ. Ι´ 32 – 45

Ἦχος Α´.– Ἑωθινόν: Θ´

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀρχιμ.

Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Απόστολος Κυριακής: Εβρ. θ’ 11-14

Αδελφοί, Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ’ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, 12 οὐδὲ δι’ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ  ¨Αγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. 13 εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, 14 πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;

Ὅσο κι ἂν προσπάθησαν οἱ ἄνθρωποι στὸ παρελθόν, δὲν κατόρθωσαν νὰ ἐκδιώξουν τὴν ἐνοχὴ ποὺ βάραινε τὴν συνείδησή τους. Οὐδεμία θυσία ἔδωσε τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὸ βάρος ποὺ αἰσθάνονταν. Γι' αὐτὸ καὶ στὴν ἀπελπισία τους ἐπάνω κάποιοι ἔφθασαν ἕως καὶ τὴν ἀπαισιωτέρα της μορφή, δηλ. τὴν ἀνθρωποθυσία.

Μόνο μία θυσία ὑπῆρξε πράγματι ἐξιλαστήρια γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους, ἡ θυσία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τὸ αἷμα του τὸ ἐκχυθὲν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Αὐτὸ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου καὶ μόνο αὐτὸ καθαρίζει τὴν συνείδηση ἀπὸ τῶν νεκρῶν ἔργων, παρέχοντας τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τὴν ζωή τὴν αἰώνιον, ὅπως μᾶς περιγράφει καὶ τὸ Ἀποστολικὸ κείμενο, ποὺ θὰ ἀναγνωστεῖ στὴ λατρευτική μας σύναξη. Βεβαίως, εἶναι τόσες οἱ δωρεὲς καὶ τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπέρρευσαν ἀπὸ αὐτὴ τὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὥστε εἶναι ἀδύνατον ὁ ἄνθρωπος νὰ συλλάβει ἔστω καὶ μὲ τὴν σκέψη τὶς ὕψιστες αὐτὲς δωρεές.

Ἐπιβάλλεται ὅμως νὰ σταθοῦμε στὴν μοναδικὴ δωρεὰ ποὺ ἀπολαμβάνουμε ἐκ τοῦ πάθους καὶ ἐκ τοῦ ὀδυνηροῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει πιστὸς ὁ ὁποῖος νὰ ἀγνοεῖ ἔστω καὶ θεωρητικῶς πὼς ἡ ἁμαρτία ἀποτελεῖ περιφρόνηση καὶ παράβαση τοῦ νόμου ποὺ ἔδωσε ὁ Θεός. Περιφρόνηση δηλ. αὐτῆς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως, ἀποτελεῖ ὕβριν, προσβολὴ καὶ ἀνταρσία κατὰ τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ ἔρχεται στὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου ἐνοχή, βάρος ἀλλὰ καὶ ἑκουσία καταδίκη ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή καὶ φυσικὰ περνᾶ στὸν χῶρο τῆς αἰωνιότητος.

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ βάσανος ποὺ ταλανίζει τὴν κάθε ὕπαρξη καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία τῆς πίκρας καὶ τῆς θλίψεως τοῦ κάθε προσώπου. Ὅλα τ' ἄλλα δὲν ἀποτελοῦν παρὰ τὴν ἁπλῆ ἔκφανση αὐτῆς τῆς οὐσίας, ἔστω κι ἂν δὲν ἐπιτρέπει ὁ ἄνθρωπος κάποιες φορὲς στὴν συνείδησή του νὰ ὁδηγήσει αὐτὴ τὰ βήματά του στὴν ρίζα τοῦ κακοῦ, γιὰ νὰ τὸ ἐξολοθρεύσει.

Ἂς ἔχει ὅμως δόξαν ὁ Θεὸς, διότι μπροστὰ σὲ αὐτὸ τὸ ἀδιέξοδο “Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου, γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα”. Μὲ ἁπλᾶ λόγια, ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς φορτώθηκε ὅλες τὶς ἁμαρτίες. Θυσιάστηκε ἑκουσίως, ἀπέθανε ἐπάνω στὸν Σταυρὸ καὶ μὲ τὸ αἷμα του μᾶς ἐξαγόρασε. Καθάρισε τὴν συνείδησή μας, μᾶς ἔσωσε ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου καὶ μᾶς ἐδικαίωσε. Ὁ Ἅδης ἔπαυσε πλέον νὰ φυλακίζει τὶς ψυχὲς ποὺ δέχθηκαν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἔζησαν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἀποτέλεσμα τώρα εἶναι ὁ πόνος καὶ ἡ φρίκη τοῦ θανάτου νὰ μεταβληθοῦν σὲ χαρὰ καὶ ἐλπίδα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ἀκόμα καὶ ὅταν τραυματίζεται ὁ πιστὸς ἐπάνω στὸν ἀγῶνα τὸν πνευματικὸ ἢ ἀκόμα καὶ ὅταν πίπτει ἐξ ἀδυναμίας ἢ συναρπαγῆς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μολύνεται ὁ λευκός τῆς ψυχῆς χιτῶνας, καὶ πάλι ἔχει ἐλπίδα καὶ καταφύγιο στὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ. Στὸ αἷμα τοῦ Σωτῆρος καὶ Λυτρωτοῦ. Αὐτὸ δὲν γίνεται μόνο κατὰ τὴν εὐλογημένη ὥρα τοῦ Βαπτίσματος, μόνο μία δηλ. φορά στὴ ζωή μας, ἀλλὰ καὶ κάθε φορά ποὺ κατόπιν μετανοίας καὶ φυσικὰ τῇ ἀδείᾳ τοῦ πνευματικοῦ προσέρχεται νὰ κοινωνήσει ἀπὸ τὸν θεῖο κρατῆρα, ἀπὸ τοῦ ποτηρίου τῆς Ζωῆς!

Αὐτὸ λοιπὸν τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ “καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων”, ὅπως τονίζει ὁ ἐπιστήθιος μαθητής, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλυτέρα δωρεὰ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ λάβει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο, καὶ ὄντως αὐτὸ ποὺ ἦταν ἀδιανόητο νὰ συλλάβει καὶ ἡ πλέον τολμηρὰ φαντασία, αὐτὸ πραγματοποιήθηκε διά τῆς σταυρικῆς θυσίας. Τῆς θυσίας ποὺ συνεχίζεται σὲ κάθε θεία Λειτουργία! Χρειάζεται τώρα καὶ μετὰ ἀπ' ὅλα αὐτὰ νὰ τονίσουμε τόσο τὴν ἀνάγκη τῆς ζωντανῆς πίστεως ποὺ ἐπιβάλλεται ἀκραδάντως νὰ φέρει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνάγκη νὰ ὑπογραμμίζουμε ὅτι ἡ δωρεὰ αὐτῆς τῆς σωτηρίας παρέχεται ἐντὸς καὶ μόνο ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας;

Μόνο ὅσοι εἶναι παντελῶς ἄσχετοι, ἐνδεχομένως νὰ ὑποστηρίξουν τὸ ἀντίθετο ἢ μᾶλλον κάποιοι ἀθεολόγητοι καὶ προφανῶς ἄγευστοι τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος, ποὺ ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὸ μικρόβιο τοῦ οἰκουμενισμοῦ θὰ ὑποστηρίξουν ὅτι εἶναι δυνατὸν ἄνευ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐκτός τοῦ σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ λυτρωθεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ λούσει τὴν συνείδησή του ἀπὸ τῶν νεκρῶν ἔργων τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ πίστη λοιπὸν τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανικὴ πίστη μας εἶναι αὐτὴ ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν δικαίωση, ποὺ προσφέρει τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλωστε “χωρὶς πίστεως ἀδύνατον εὐαρεστῆσαι” ὅπως ξεκάθαρα κηρύσσει ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἀρχὴ λοιπὸν καὶ ξεκίνημα τῆς σωτηρίας μας καὶ ἀναγκαία προϋπόθεση αὐτῆς εἶναι ἡ πίστη στὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ἕπεται ἡ μετάνοια, ἡ ἐξομολόγηση καὶ ἡ ὅλη ἐν γένει πορεία μὲ ἀποκορύφωμα τὴν συμμετοχὴ τοῦ πιστοῦ ἐν πᾶσι συνειδήσει στὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ διά τῆς θείας κοινωνίας στὴν κοινὴ λατρεία. Καὶ ὅπως ὅταν ὁ ὀργανισμὸς εἶναι ἐξασθενημένος καὶ κινδυνεύει, ἡ ἀναγκαία μετάγγισις αἵματος προσφέρει τὴν ζωή, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ διά τῆς θείας μεταλήψεως, στὴν ἀρρωστημένη μας ψυχὴ πραγματοποιεῖται ἡ μετάγγισις τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ ποὺ κατὰ χάριν μᾶς κάνει ἕνα μαζί Του!

Τί νὰ πρωτοπεῖ κανεὶς καὶ ποῦ νὰ σταθεῖ μπροστὰ στὸ μεγάλο αὐτὸ μυστήριο τῆς σταυρωμένης ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Ἂς κλείσουμε μὲ τούτη τὴν πρόταση. Τώρα ποὺ ἔρχεται ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἂς σπεύσουμε μὲ ζῆλο καὶ μετάνοια πρὸς τὸ ποτήριον τῆς ζωῆς. Στὸ χέρι μας εἶναι ὥστε λουσμένοι στὸ αἷμα “τῆς Καινῆς Διαθήκης” νὰ ἀξιωθοῦμε καὶ νὰ εὐλογηθοῦμε, γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὰ πανάχραντα πάθη καὶ νὰ ζήσουμε ἕνα πραγματικὸ καὶ οὐσιαστικὸ Πάσχα πανηγυρίζοντας τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν νίκη τῆς ζωῆς ἔναντι τοῦ θανάτου. Ἀμήν.