Η «ΝΕΑ ΤΑΞΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» - O ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (ΜΕΡΟΣ Γ’) (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ)

Τοῦ Σεβ. Πειραιῶς
κ. Σεραφείμ

Ὅπως γίνεται κατανοητό, με ὅλο τόν παραπάνω σχεδιασμό γίνεται ἐφικτός καί ἤδη συντελεῖται ὁ ἀποχριστιανισμός τῆς Εὐρώπης. Πρίν, ὅμως, προχωρήσουμε στην ἐξέταση αὐτοῦ τοῦ τελευταίου σκέλους τοῦ θέματός μας, ὀφείλουμε πρῶτα νά ρωτήσουμε : «Ἀπό ποιούς ἀποτελεῖται ὁ δυτικός κόσμος; Τί εἶναι ἡ Εὐρώπη»; Ἡ Εὐρώπη εἶναι ὁ Πάπας καί ὁ Λούθηρος.

Οἱ αἱρετικές παρασυναγωγές τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ κυριαρχοῦν στή Δύση, στον δυτικό κόσμο. Ὁ Παπισμός, μετά τήν ἀποκοπή του ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Καθολική Ἐκκλησία, ὑπέκυψε στούς τρεῖς πειρασμούς, τους ὁποίους νίκησε ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, κατά τό Εὐαγγέλιο, τόν πειρασμό τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν, τῆς ἐξουσίας καί τῆς ὑπερηφανείας, στόν πειρασμό γενικά τῆς ἐκκοσμικεύσεως. Γι’αὐτό καί στή συνέχεια ἔγινε πηγή ὅλων τῶν σχισμάτων καί διαιρέσεων στόν δυτικό κόσμο, πού ἀπέρρευσαν ἀπό τήν προτεσταντική μεταρρύθμιση, πού ἐξέφρασε ὁ Μάξ Βέμπερ μέ τό κλασσικό ἀπόφθεγμα: «Εἶσαι πλούσιος; Εἶσαι ἔνθεος» (!) , ἀλλά καί ὅλων τῶν παραμορφώσεων τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος καί τῶν ἀπογοητεύσεων τῶν ἀνθρώπων τῆς Δύσεως, πού δέν βρῆκαν, οὔτε βρίσκουν ἀνάπαυση σ’αὐτόν τόν παραμορφωμένο, διαστρεβλωμένο καί νοθευμένο Χριστιανισμό τοῦ Πάπα, τοῦ Λουθήρου καί τῶν ἄλλων μεταρρυθμιστῶν. Ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός δεν εἶναι μόνο αἱρέσεις, ἀλλά ἀναιρέσεις καί καθαιρέσεις τῆς ἀληθείας, παραμορφώσεις, διαστρεβλώσεις καί νοθεύσεις τοῦ αὐθεντικοῦ βιώματος τῆς ἐν Χριστῷ Ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς, γι’αὐτό καί εἶναι οἱ κύριοι ὑπαίτιοι τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ καί τοῦ ἀθεϊσμοῦ τῆς Εὐρώπης. Ἄλλωστε, ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῆς Εὐρώπης φαίνεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ ἴδια ἡ Εὐρώπη στο Εὐρωπαϊκό της Σύνταγμα ἀπαρνήθηκε τίς χριστιανικές της ρίζες, ἐνῷ εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό ὅτι οἱ τρεῖς στῦλοι, στούς ὁποίους στηριζόταν μέχρι πρότινος ἡ Εὐρώπη, ἦταν α) τό ρωμαϊκό δίκαιο, β) ἡ κλασσική ἑλληνική φιλοσοφία και γ) ὁ Χριστιανισμός.

·        Ὀ Παπισμός – Προτεσταντισμός

Ἡ αἱρετική θρησκευτική παρασυναγωγή τοῦ Παπισμοῦ μέ τις πάμπολλες αἱρέσεις της, ἰδίως με τό Filioque, τό ἀλάθητο, τό παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ «Πάπα» Ρώμης, τήν κτιστή Χάρη, τά οἰκονομικά (βλ. τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ) καί ἠθικά (βλ. παιδεραστία) σκάνδαλα καί τήν τελεία ἐκκοσμίκευση, πόρρω ἀπέχει τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς ταυτότητος.

Παραλλήλως, ἡ αἱρετική θρησκευτική παρασυναγωγή τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ἡ ὁποία ἔχει φθάσει μέχρις ἀρνήσεως θεμελιωδῶν δογμάτων τῆς Πίστεως (π.χ. τῆς ἱστορικότητος τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου κ.ἄ.) καί ἀποδοχῆς ἀντιευαγγελικῶν ἠθῶν ( π.χ. γάμος ὁμοφυλοφίλων κ.λπ.), ἐξισώνεται στά πάνελς τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» ἤ μᾶλλον αἱρέσεων μέ τίς ἁγιώτατες Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ἡ θεωρία τῆς «ἀπομυθεύσεως», ἡ «θεολογία» τοῦ «θανάτου τοῦ Θεοῦ», ἡ χειροτονία γυναικῶν στόν βαθμό τοῦ πρεσβυτέρου καί τοῦ ἐπισκόπου, ἡ ἱερολογία τοῦ γάμου ὁμοφυλοφίλων, ἀναμφίβολα δέν ἀποτελοῦν στοιχεῖα τῆς χριστιανικῆς μας ταυτότητος. Πρόσφατα, ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀγγλικανισμοῦ, λεγόμενος «ἀρχιεπίσκοπος» Justin Welby ἀμφισβήτησε την ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Προτεσταντισμός ἔχει περιέλθει σέ βαθύτατη κρίση πίστεως.

Ὁ μακαριστός καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, ἀρχιμανδρίτης κυρός Γεώργιος Γρηγοριάτης (Καψάνης), στό βιβλίο του «Ὀρθοδοξία: Ἡ ἐλπίδα τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης», τόνιζε ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξος αὐτοσυνειδησία δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά παρακάμπτωμε τό γεγονός ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν μπορεῖ νά συναποτελεῖ μαζί μέ τόν Δυτικό Χριστιανισμό μία ἑνιαία «χριστιανική ταυτότητα», ἀλλά ἀντιθέτως μᾶς ὑποχρεώνει νά τονίσωμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ λησμονημένη ἀπό την Εὐρώπη πρωτογενής της Πίστις, ἡ ὁποία πρέπει κάποτε νά ἀποτελέσει ἐκ νέου τήν χριστιανική της ταυτότητα».

Ἡ «χριστιανική» αὐτή ταυτότητα τῆς Εὐρώπης πολύ ἀπέχει ἀπό την ἀληθινή χριστιανική ταυτότητα τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν. Πρέπει να τονισθεῖ μέ κάθε ἔμφασι ὅτι ἀδικεῖται ἡ Εὐρώπη, ὅταν τῆς προσάπτουμε μία ταυτότητα, πού δεν εἶναι ἀληθινά χριστιανική, ἀλλά μόνο κατ᾽ ἐπίφασιν. Ἕνας νοσηρός, ἕνας νοθευμένος Χριστιανισμός, δέν εἶναι ὁ Χριστιανισμός τῶν κατακομβῶν τῆς Ρώμης, τοῦ ἁγίου Εἰρηναίου Λουγδούνων, τῶν Ὀρθοδόξων μοναχῶν τῆς Σκωτίας καί τῆς Ἰρλανδίας, γενικῶς ὁ Χριστιανισμός τῆς πρώτης χιλιετίας.

Ἕνας νοθευμένος Χριστιανισμός δέν μπορεῖ νά προστατεύσει την Εὐρώπη ἀπό τήν εἰσβολή μή χριστιανικῶν ἀντιλήψεων καί ἠθῶν στίς κοινωνίες της. Εἶναι ἤδη γνωστό ὅτι πολλοί Εὐρωπαῖοι κουράσθηκαν ἀπό τον ξηρό ὀρθολογισμό, νοσταλγοῦν τόν χαμένο μυστικισμό, καί γι᾽ αὐτό ἀσπάζονται τόν μουσουλμανισμό, τόν βουδισμό ἤ τόν ἰνδουϊσμό, παραδίδονται στόν ἐσωτερισμό ἤ ἐπιδιώκουν μεταφυσικές ἐμπειρίες σε νεοεποχίτικα καί νεοταξικά κινήματα.

·        Τό χρέος τῶν ποιμένων

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατέχει τήν Ἀλήθεια. Στό κέντρο της ἔχει τόν Χριστό, τόν σωτῆρα τοῦ κόσμου, πού προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνη φύσι, γιατί «τό ἀπρόσληπτο και ἀθεράπευτο»κατά τόν μέγα Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό. Σ᾽ αὐτήν ὅλα εἶναι Θεανθρώπινα, γιατί ὅλα, προσφερόμενα στόν Θεάνθρωπο Κύριο, χαριτώνονται ἀπό τήν ἄκτιστη Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι᾽ αὐτό μπορεῖ νά ἀναπαύσει τίς ψυχές, πού ἀναζητοῦν καλοπροαίρετα την ἐλευθερία τους ἀπό τόν ἀσφυκτικό κλοιό τοῦ ὀρθολογισμοῦ, τοῦ ἐπιστημονισμοῦ, τοῦ ὑλισμοῦ, τοῦ ἰδεαλισμοῦ, τῆς τεχνοκρατίας. Γι᾽ αὐτό δέν πρέπει νά συρθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία μέσα στήν συγκρητιστική χοάνη, δέν πρέπει νά χαθεῖ ἡ ἐλπίς τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Ὡς Ὀρθόδοξοι ποιμένες καί ὡς Ὀρθόδοξοι πιστοί ἔχουμε χρέος να διαφυλάξουμε τήν ἱερά παρακαταθήκη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος παραγγέλλει στούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου καί στους ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μέχρι σήμερα: «Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς και παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾦ ὑμᾶς το Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος». Καί ὁ ἴδιος στόν πιστό λαό τῆς Θεσσαλονίκης, ἀλλά καί ὅλης τῆς Ἐκκλησίας : «Ἀδελφοί, στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε». Ἡ Γηραιά Ἤπειρος στόν τομέα τῆς Πίστεως ἔχει ἀστοχήσει. Ἡ λεγομένη «Νέα Ἐποχή» καί ἡ «Νέα Τάξις Πραγμάτων» ἀπειλεῖ ἀνοικτά πλέον τίς εὐρωπαϊκές κοινωνίες με ἀποχριστιανισμό. Δέν εἶναι παράδοξο. Ἡ Εὐρώπη ἔστρεψε τά νῶτα στόν Χριστό, τόν ἔδιωξε, ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ Ντοστογιέφσκυ στόν Μέγα Ἱεροεξεταστή καί ὁ Πανάγιος Θεός πού σέβεται ἀπολύτως τήν θεόσδοτη ἐλευθερία μας, διακριτικά ἀπεχώρησε.

ΠΗΓΗ