Γιὰ «νὰ δακρύσει ἀπὸ χαρὰ ὁ ἥλιος»

Κατὰ τῆς Πίνδου τὶς κορφὲς καὶ τὶς φωλιὲς τῶν ἀετῶν ξεκίνησαν. Στοὺς ὤμους βάραινε ὁ γυλιὸς βαρὺς καὶ τὸ βαρὺ τουφέκι. Μὰ στὴν καρδιὰ σελάγιζε ὁ οὐρανός, καὶ τραγουδοῦσε ἀτέλειωτα τῆς μάνας ἡ εὐχή: «Στὸ καλό! Ἡ Παναγιὰ μαζί σου, παλληκάρι μου! Καὶ νὰ γυρίσεις νικητής»!

Ἔτσι προχώρησαν. Μὲ τὴ σκέπη τῆς Παναγιᾶς. Ἦταν γενιὰ κομμένη ἀπὸ γρανίτη ἄθραυστο. Κι ἔμειναν! Πέσαν ἀπάνω τους φωτιὲς ἀμέτρητες, ἔφαγαν σίδερο καυτό, ἤπιαν τὸ χιόνι γιὰ νερό, μασούσανε τὸ χῶμα. Ἄντεξαν! Ἔλεγαν ΟΧΙ στὸν ὀχτρὸ σὲ κάθε βῆμα. Γῆς σπιθαμὴ δὲν τοῦ ᾿δωσαν. Τ᾿ ἀτσάλινα θεριά του τὰ καθήλωσαν· ἐκεῖ· στ᾿ ἀπόρθητο Καλπάκι.

Κι ἐκεῖ· ψηλὰ στὴν Πίνδο, στὸ γερο-Σμόλικα, Δαβάκηδες τρελοὶ τὸν τσάκισαν.

Στὸ Καλπάκι! Ὅπου, κάτω ἀπὸ τὴν ἐμπνευσμένη ἡγεσία τοῦ στρατηγοῦ Κατσιμήτρου, αὐτοί, τῆς 8ης Μεραρχίας ἀετοί, σταμάτησαν μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια τὴν τεθωρακισμένη ἐπέλαση τῶν ἰταλικῶν Μεραρχιῶν. Στὰ σιδερένια ἅρματα ἀντέταξαν τὰ στήθη τους ἀτσάλινα, στῶν πυροβόλων τὸ καυτὸ σίδερο τὴ φλόγα τῆς ψυχῆς τους.

Καὶ στὴν Πίνδο! Ἡ Πίνδος κινδύνεψε! Ἡ πανίσχυρη Μεραρχία ἀλπινιστῶν «Τζούλια» καρφώθηκε βίαια σὰν βέλος στὸν κορμὸ τῆς ἀμυντικῆς μας γραμμῆς. Ὁ ἐχθρὸς εἶχε ἐνεργήσει πανέξυπνα· χτύπησε ἐκεῖ ποὺ κανεὶς δὲν τὸ περίμενε, ἀφοῦ ὁ Σμόλικας ἦταν ἀδιάβατος ὄχι μόνο γιὰ μηχανοκίνητα τμήματα ἀλλὰ καὶ γιὰ πεζούς. Στοὺς θεόρατους γκρεμούς του μόνο ἀγριοκάτσικα σκαρφάλωναν, καὶ φώλιαζαν γεράκια κι ἀετοί. Οἱ δυνάμεις μας στὴν περιοχὴ ἐλάχιστες. Τὸ Μικτὸ Ἀπόσπασμα Πίνδου, ὑπὸ τὸν συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη, φρουροῦσε ἔκταση τεράστια. Ἔτσι τὸ χτύπημα ποὺ δέχτηκε ἦταν συντριπτικό. Ἡ «Τζούλια» πέρασε σὰν θύελλα. Οἱ γυμνασμένοι ἀλπινιστές της σκαρφάλωσαν ταχύτατα στοῦ Σμόλικα τὶς παγωμένες ὀρθοπλαγιές. Ἀπὸ τὴ Φούρκα στὴ Σαμαρίνα, στὸ Δίστρατο καὶ τὴ Βωβούσα βρέθηκαν σὲ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπὸ τὸ Μέτσοβο καὶ τὰ Γιάννενα. Ὁ κίνδυνος νὰ κυκλωθεῖ ὁ Κατσιμῆτρος στὸ Καλπάκι καὶ νὰ αἰχμαλωτιστεῖ ἡ 8η Μεραρχία ἦταν ἄμεσος.

Οἱ Ἰταλοί, ἐφαρμόζοντας τέλεια τὸ σχέδιό τους, εἶχαν ἀρχίσει νὰ πανηγυρίζουν τὸν θρίαμβό τους, μὰ δὲν πρόφτασαν. Δὲν εἶχαν λογαριάσει ἕναν ἄγνωστο στοὺς στρατιωτικοὺς σχεδιασμοὺς παράγοντα: τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ, τῆς ὑβρισμένης τῆς Τήνου Παναγιᾶς τὴ Σκέπη καὶ τῆς ψυχῆς τῶν ἀετῶν τὴ δύναμη.

Τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς τοῦ ἥρωα Δαβάκη πρῶτα, ποὺ εἶχε τὴν ἔμπνευση, τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ τὴν τόλμη νὰ ἀνασυντάξει ἀστραπιαῖα τὸ Ἀπόσπασμα τῆς Πίνδου καὶ νὰ ἐπιτεθεῖ στὰ ἀφύλαχτα νῶτα τῆς «Τζούλια».

Καὶ τὴν ψυχὴ τῶν γυναικῶν τῆς Πίνδου ἔπειτα· ποὺ φορτώθηκαν στὴν πλάτη τους πυρομαχικὰ καὶ τρόφιμα καὶ μὲ τὰ γουρουνοτσάρουχά τους ἀκροζυγιάστηκαν στὰ χάη τῶν γκρεμῶν, τροφοδοτώντας ἀκατάπαυστα τοὺς ἀετοὺς τοῦ Δαβάκη. Ἀληθινὰ «ξαφνιάσματα τῆς φύσης».

Ἐκεῖ ἡ «Τζούλια» θάφτηκε. Καὶ μαζί της τὸ ἐφιαλτικὸ χιτλερικὸ ὅραμα γιὰ παγκόσμια ἐξουσία. Πάνω στῆς Πίνδου τὶς κορφές, «ποὺ θαρρεῖς τ᾿ ἀστέρια φιλοῦνε», γράφτηκε τὸ ΟΧΙ μὲ τὸ αἷμα τῶν ἀθανάτων, κι ἅπλωσε τὸ μαφόρι της, τὴ στοργική της Σκέπη, ἡ Ὑπέρμαχος τοῦ τόπου Στρατηγός, ἡ ὑβρισμένη τῆς Τήνου Παναγιά, Μητέρα τῶν ἡρώων. Ἐκεῖ, «τοῦ κόσμου ἡ πιὸ σωστὴ στιγμή» ἐσήμανε. Κι ἀπὸ τότε οἱ ἥρωες τῶν νέων Θερμοπυλῶν «μὲς στὰ σκοτεινὰ δείχνουν τὸ δρόμο: Ἐλευθερία!» (Ἄσμα ἡρωικὸ καὶ πένθιμο...).

Τὸν ἔδειξαν... τὸν δείχνουν! Τότε, στὰ σκοτεινὰ τοῦ χιτλερισμοῦ, τῆς φοβερῆς ἀξονικῆς τυραννίας.

Σήμερα, στὸ ὑπέρπυκνο σκοτάδι τῆς θυελλωδῶς ἐπερχόμενης νεοταξικῆς παγκοσμιοκρατίας.

Ἀπὸ τῆς Πίνδου τὶς κορφὲς καὶ τὶς φωλιὲς τῶν ἀετῶν οἱ ἥρωες ἐμπνέουν τὸ νέο ΟΧΙ στοὺς τυράννους: Μὴ συμβιβάζεστε! φωνάζουν. Μείνετε ὄρθιοι, ἀλύγιστοι. Πεῖτε ἀποφασιστικὰ τὸ ΟΧΙ στὸν ἄξονα τῶν ἀντιχρίστων. Γιὰ «νὰ δακρύσει ἀπὸ χαρὰ ὁ ἥλιος»! Καὶ ν᾿ ἀνατείλει «αὔριο: τὸ Πάσχα τοῦ Θεοῦ»!

 

ΠΗΓΗ