Ἀποϊεροποίηση τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας

Μητροπολίτου Κισάμου καὶ Σελίνου 
κ. Ἀμφιλοχίου

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου καὶ Σελίνου κ. Ἀμφιλόχιος εἰς ἄρθρον του ὑπερασπίζεται τὰ ἐθνικὰ καὶ θρησκευτικὰ σύμβολα καὶ τὴν Ὀρθόδοξον παράδοσιν, ἐπιτιθέμενος, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἐναντίον τῆς ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἀλλὰ εἰς τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ ἄρθρου κάμνει ἀναφορὰν εἰς τὸν Νικόλαον Καζαντζάκην, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀφορισθῆ καὶ πολεμηθῆ ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἱερωμένων καὶ θεολόγων. Ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι οἱ Ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ ἔχουν τὴν ἐπικοινωνιακὴν ἀνάγκην νὰ προσαρμόζωνται μὲ τὰς ἀνάγκας τῶν καιρῶν καὶ τοὺς προοδευτικοὺς ταγούς. Ὀφείλουν ὅμως νὰ μὴ ἀκυρώνουν τοὺς ἀγῶνας καὶ τὴν στάσιν τῶν μακαριστῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ θεολόγων. Κατὰ τὰ ἄλλα τὸ ἐξαίσιον ἄρθρον του ὡς αὐτὸ ἀνηρτήθη, τὴν 2αν Ὀκτωβρίου, εἰς τὸ «ἁγιορείτικον βῆμα» ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«“Τὸ πρῶτο σου χρέος, ἐκτελώντας τὴ θητεία σου στὴ ράτσα, εἶναι νὰ νιώσης μέσα σου ὅλους τοὺς προγόνους. Τὸ δεύτερο, νὰ φωτίσης τὴν ὁρμή τους καὶ νὰ συνεχίσης τὸ ἔργο τους. Τὸ τρίτο σου χρέος, νὰ παραδώσης στὸ γιὸ τὴ μεγάλη ἐντολὴ νὰ σὲ ξεπεράση”. (Νίκος Καζαντζάκης, “Ἀσκητική”)

Τυχαία, ἆραγε, καί… “ἀθώα” ἡ εἰκόνα νὰ πωλοῦνται στὰ καλάθια μεγάλης ἁλυσίδας Σοῦπερ Μάρκετ παντόφλες μὲ σχέδιο τὴν Ἑλληνικὴ σημαία καὶ φόντο τὸν Σταυρό;

Μήπως τέτοιου εἴδους συμπεριφορές, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν “φωταδιστῶν” τῶν καιρῶν μας περὶ ἀποκαθήλωσης τῶν συμβόλων ἀπὸ δημόσιους χώρους, σχολεῖα, ἀφαίρεση τοῦ Σταυροῦ ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία, κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ὡς καὶ ἄλλα ποὺ κατὰ καιροὺς βλέπουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας, ἀποτελοῦν μέρος ὀργανωμένου καὶ καλὰ μελετημένου σχεδίου ἀποψίλωσης καὶ ἀποϊεροποίησης τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας; Ἀλήθεια, πόσο δύσκολο εἶναι νὰ κατανοήσομε πὼς ἡ ἰσοπέδωση τῶν στοιχείων ἐθνικῆς καὶ ἱστορικῆς ταυτότητας ἑνὸς λαοῦ καὶ ἡ περιφρόνηση πρὸς τὰ πιστεύω τῆς μεγάλης πλειοψηφίας εἶναι ὄχι μόνον ἀντιδημοκρατικὰ στοιχεῖα, ἀλλὰ ἀνοίγουν καὶ δρόμους ὀλισθηροὺς καὶ ὀδυνηρούς; Τί μπορεῖ νὰ σημαίνει ἆραγε ἡ ἀνοχὴ καὶ ἀδιαφορία μας σὲ τέτοιου εἴδους φαινόμενα καὶ συμπεριφορές; Πόσο δυσκολονόητο εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς ὅταν διαστρεβλώνομε τὴν ἱστορία μας, ὑποτιμᾶμε τὶς ἀξίες μας, ποδοπατᾶμε, καῖμε, προσβάλλουμε καὶ ἰσοπεδώνουμε τὰ σύμβολα τοῦ Ἔθνους μας, τότε κινδυνεύουμε πολὺ περισσότερο μὲ “ἅλωση” καὶ κατοχὴ ἀπὸ τὸν ἐσωτερικὸ ἐχθρὸ τῆς δικῆς μας κοινωνίας καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς ξένους, ἀκόμα καὶ ἂν αὐτοὶ εἶναι οἱ “δανειστές” μας;

Ζοῦμε σὲ πολυπολιτισμικὴ κοινωνία θὰ ἰσχυρισθοῦν κάποιοι καὶ ὅλοι ἔχουν ἴσα δικαιώματα στὴν ζωή καὶ τὴν κοινωνία. Θὰ συμφωνήσουμε μαζί τους. Ἐξ ἄλλου τὸ ἦθος τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ παράδοσης, διαχρονικὰ καὶ ἱστορικά, ὑπῆρξε ξένο καὶ ἀντίθετο πρὸς κάθε μορφὴ μισαλλοδοξίας, φανατισμοῦ καὶ φονταμενταλισμοῦ. Ὅμως ἐδῶ μιλοῦμε γιὰ κάτι διαφορετικό.

Στὴν Ἑλλάδα –μία κατ᾽ ἐξοχὴν καὶ κατὰ παράδοση χώρα συμβόλων- τὰ σύμβολα καὶ ἡ οὐσία τους, ἔχουν χαλκευτεῖ. Τὰ σύμβολα ποὺ ἀποτελοῦσαν τὸ καταφύγιο τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν προσφυγὴ στὴν ἐλπίδα καὶ τὴν προσδοκία ἐπλήγησαν σὲ ἐξαιρετικὰ μεγάλο βαθμό.

Ὁδηγούμαστε σὲ μία κατάσταση χωρὶς ἰσορροπία, ὅπου ἡ κρίση ὑπερβαίνεται συνεχῶς μὲ μία κατάσταση ἀκόμα μεγαλύτερης κρίσης. Μία κρίση ποὺ βαθαίνει μέρα μὲ τὴν ἡμέρα καὶ ποὺ δὲν ὁδηγεῖ μόνο στὴν ἐκποίηση τῆς δημόσιας περιουσίας, στὸ νέο κύμα μετανάστευσης πλήθους ἐπιστημόνων, στὴν στέρηση δικαιώματος τῶν νέων νὰ ὀνειρεύονται καὶ νὰ ἐλπίζουν, στὴν ἀπώλεια κάθε ἀξιοπρέπειας καὶ τιμῆς, ἀλλὰ ποὺ προεκτείνεται στὴν συστηματικὴ καὶ ἐνορχηστρωμένη ἀπαξίωση καὶ ἀποψίλωση τῶν συμβόλων τοῦ Γένους.

Μὲ ἄλλα λόγια δηλαδὴ στὴν ἀποϊεροποίηση τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας. Στὴν δημιουργία μιᾶς κοινωνίας χωρὶς ἀξιακὸ ὑπόβαθρο, χωρὶς σύμβολα, ρίζες, πιστεύω καὶ ἰδανικά. Μιᾶς κοινωνίας χωρὶς ἱστορικὴ μνήμη καὶ συνείδηση.

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ κοινωνία, αὐτὸς ὁ λαὸς εἶναι καταδικασμένος σὲ μαρασμό, σὲ ἱστορικὴ λήθη. Καὶ ἐπειδὴ “κάλλιον τοῦ προλαμβάνειν ἢ τὸ θεραπεύειν”, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Ἱπποκράτης, εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ γίνει κάτι. Τί πρέπει νὰ γίνει λοιπόν; Τὴν ἀπάντηση, νομίζω, δίδει ὁ ἀνώνυμος Κύπριος ἀγωνιστὴς τοῦ 1955: “Κοίταξα πίσω μου, εἶδα ἱστορία· ἔνιωσα τὸν προορισμό. Κοίταξα γύρω μου, εἶδα χάος· σκέφτηκα ὅτι χρειάζεται πρόσωπο. Κοίταξα μπροστά μου, εἶδα δρόμο· κατάλαβα ὅτι ἀξίζει νὰ προσπαθήσω. Κοίταξα μέσα μου, εἶδα πίστη· ἤξερα ὅτι θὰ φτάσω σίγουρα στὴ νίκη”. Τὸ θέμα εἶναι, τελικά, ἐμεῖς τί κάνομε;

ΠΗΓΗ