Ἀγωνιστές ὀνείρων

ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΝΕΑΣ ΚΟΠΕΛΑΣ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟΛΟΓΟ ΕΡΜΗ

Καλησπέρα. . .

Τυχαία βρήκα τη σελίδα σας στο Internet. Eν συντομία, θα 'θελα να σας πω την "ιστορία μου". Είμαι 23, έδωσα πανελλήνιες στα 18 & 19. Δεν πέρασα διότι δεν διάβαζα. Δεν ήταν ο στόχος μου να περάσω, ήθελα να ζήσω ελεύθερη, χωρίς πίεση, σαν παιδί. Μόνο αυτό.

Τελειώνοντας λοιπόν Βοηθός (ΧΧΧ), σε Ιέκ της πόλης μου, την  (ΧΧΧ) , εργάστηκα σ' ένα Ιατρείο.

Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό που κάνω με βασανίζει, με κουράζει, μου παίρνει όλη την ελευθέρια που εγώ ζητούσα από παιδί. Συνειδητοποίησα ότι δεν με γεμίζει, δεν μπορώ να το κάνω για μια ζωή αυτό, όχι όχι δε μπορώ.

Είμαι 23 πια, συνειδητοποιημένη και απόλυτα κατασταλαγμένη. Το Σεπτέμβριο πήρα τα βιβλία της 3ης Λυκείου (για κάποιο λόγο δεν τα είχα πετάξει, δεν ήθελα) και άρχισα να διαβάζω. Κάθε μέρα, όλη μέρα. Το πρωί δουλειά, το απόγευμα διάβασμα. Για πρώτη φορά δεν μου έλειπε η ελευθερία που κάποτε ζητούσα. Ήθελα να αγκαλιάζω τα βιβλία μου για να κοιμάμαι ήσυχη, ήθελα να ξυπνάω και να τα βλέπω δίπλα μου, ήταν η αγάπη μου. Άλλοι ξυπνούν και θέλουν τον άνθρωπο τους δίπλα τους, εγώ ήθελα τα βιβλία μου.
Αγαπημένο μου μάθημα? Η Λογοτεχνία.

Όταν έδωσα πρώτη φορά, στα 18, μπήκε ποίημα στη Λογοτεχνία. O Ελεγκτής. Δεν ήξερα για το τι μιλούσε, τι είναι ποίημα, που αναφέρεται. Φώναζα αθόρυβα κι έλεγα από μέσα μου: "Ποίημα? Μα, γιατί ποίημα? Τι θα γράψω?" . Θυμάμαι το διάβαζα ξανά και ξανά χωρίς να καταλαβαίνω κάτι. Το όνομα του ποιητή μου ήταν άγνωστο τότε, αδιάφορο.

Φέτος, 23 πια, τη στιγμή που περίμενα στη αίθουσα τα θέματα Λογοτεχνίας από μέσα μου ψιθύριζα: "Ποίημα θέλω, ποίημα!" Έρχονται τα θέματα... κοιτάζω την κορυφή της σελίδας, "Το Αμάρτημα της μητρός μου." Ψιθύρισα τότε απογοητευμένη, :"Mα, γιατί πεζό? Εγώ αγαπώ τα ποιήματα. Κάθε στίχος είναι και μια ιστορία, κάθε λέξη κι ένα συμπέρασμα. Ο κόσμος της ποίησης είναι μαγικός. Γιατί δεν εκτιμούσες αυτή την ομορφιά, αυτού του κόσμου Δέσποινα, ρωτούσα τον εαυτό μου? Γιατί όταν σου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσεις για το ξεχωριστό ποίημα του Σαχτούρη, έκανες πίσω αδιαφορώντας γι 'αυτό?"

Πως αλλάζουν όλα?

Επιδίωκα κάποτε την ελευθέρια, θεωρούσα τα βιβλία σκλαβιά. Τώρα πια, προτιμώ να ακούω συνεντεύξεις της Κ. Δημουλά, τα αναλύω τα όμορφα ποιήματα της παρά να ψάχνω την ελευθερία εκεί που δεν υπάρχει. Όλα είναι όμορφα όταν έχεις δίπλα σου βιβλία, σκέψεις άλλων, πρότυπα ανθρώπων που όταν μιλούν νιώθεις ότι ζεις στον κόσμο του ονείρου. Αυτό είναι η ποίηση, ένας κόσμος γεμάτος ελευθερία και όνειρα, γεμάτος ομορφιά. Άργησα να το καταλάβω, πολύ.

Εκτός από την ποίηση, λάτρεψα και την Ιστορία. Την πρώτη φορά που έδωσα, παρέδωσα λευκή κόλλα. Αδιαφορώντας για μια ακόμη φορά.

Φέτος, είχα πει στον εαυτό μου ότι μετά τις εξετάσεις το βιβλίο της Ιστορίας δεν θα το πετάξω. Δεν μπορούσα να το πετάξω. Περάσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί, με παρηγορούσε, μου έκανε παρέα, με κούραζε ίσως και κάποιες φορές αρά παρόλο αυτά το αγαπούσα, δεν ήθελα να βρεθεί στους κάδους σκουπιδιών. Η θέση του ήταν εκεί, κοντά σε μένα. Θα το 'χω πάντα έλεγα και με αυτό θα διδασκώ στους μαθητές μου ακόμη και στα παιδιά μου.
Φτάνει η μέρα της Ιστορίας, γεμάτη έπαρση για τον εαυτό μου μπαίνω στην αίθουσα.Ήμουν τόσο ήρεμη και σίγουρη. Ήξερα ότι αυτό το μάθημα δε μπορεί να με προδώσει.

Παίρνω τα θέματα, γύριζα γρήγορα όλες τις σελίδες. Φώναξα:"Δε μπορεί, κάποιο λάθος έχετε κάνει. Το βιβλίο που μου κρατούσε συντροφιά το χειμώνα, το καλοκαίρι, το βιβλίο με τις 200 σελίδες δεν έχει πουθενά όλα αυτά που μου ζητάτε να γράψω.
Βλέπετε, διάβαζα μόνη μου, χωρίς δασκάλους. Η ύλη είχε αλλάξει. Παιδεύτηκα για να τη βρώ. Οι φίλοι που έδιναν ξανά δεν ήταν δίπλα μου. Τελικά κάποια κομμάτια της ύλης που μπήκαν δεν τα είχα.

Βγαίνω από την αίθουσα τόσο θυμωμένη και απόλυτα απογοητευμένη. Αγκάλιασα το βιβλίο μου και ψιθύρισα κλαίγοντας: "Όχι, μη φοβάσαι. Εδώ θα είσαι, δίπλα μου. Θα σ' έχω πάντα δίπλα μου, στην πιο όμορφη μεριά της βιβλιοθήκης μου.
Και κάπως έτσι τέλειωσαν όλα.

Η ζωή σου δίνει λίγες ευκαιρίες. Πρέπει λοιπόν να εκτιμήσεις την πρώτη.

Γεμάτη δάκρυα βγαίνω από το σχολείο και φωνάζω: " Εδώ μεγάλωσα, εδώ γέλασα, εδώ έκλαψα, εδώ τραγούδησα, ΕΔΏ ΘΑ ΔΙΔΆΞΩ ΜΙΑ ΜΈΡΑ ".

Γεμάτη δύναμη λοιπόν, θα δώσω τη μάχη μου ξανά.
Και τότε πια θα κοιτάζω τα βιβλία μου και τους ψιθυρίζω: Σας ευχαριστώ που με κάνατε άνθρωπο. Σας ευχαριστώ που με πήγατε σ' ένα κόσμο όμορφο, σ\'ένα κόσμο που ζουν μόνο όσοι αγαπούν τα βιβλία."

Και ίσως οι μαθητές μου έπειτα από χρόνια μ' αγαπήσουν γι' αυτό που είμαι και θελήσουν να γίνουν αγωνιστές-ονείρων όπως εγώ.