Κατέστησαν ἀνάπηρον τήν ἑλληνικήν γλῶσσαν

ερανισμένον

Μία πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἐπιστολή, ὑπὸ τοῦ κ. Εὐαγγέλου Ἀνδριανοῦ, Ἐπιτίμου Ἀρεοπαγίτου, διὰ τὴν καταστροφὴν τῆς γλώσσης μας, ἐδημοσιεύθη τὴν 23ην Ὀκτωβρίου, εἰς τὴν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ». Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἡ Ἑλληνικὴ Γλώσσα ἔχει ἱστορία τεσσάρων χιλιάδων ἐτῶν καὶ πλέον, ἐξελίσσεται ὅπως συμβαίνει μὲ κάθε γλώσσα καὶ εἶναι ὁλοζώντανη καὶ σήμερα, γιατί ὁ λαός μας τὴ μιλάει, ὅπως εὑρίσκεται στὴ σημερινὴ φάση τῆς ἐξελίξεώς της, γιατί ἡ ἐκκλησία μας χρησιμοποιεῖ στὴ λειτουργικὴ ζωὴ τὴν «κοινὴ» τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς, ποὺ εἶναι ἄλλη φάση τῆς ἐξελίξεως αὐτῆς καὶ γιατὶ εἶναι μία ζωντανὴ δεξαμενή, ἀπὸ τὴν ὁποία παίρνουν διαρκῶς στοιχεῖα καὶ ἡ σύγχρονη ἑλληνική, ἀλλὰ καὶ ἡ παγκόσμια διανόηση καὶ ἐπιστημονικὴ δημιουργία.

Ὁ Λαός μας παρακολουθεῖ καὶ κατανοεῖ τὴ θεία Λειτουργία καὶ τὶς ἄλλες ἱερὲς ἀκολουθίες, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴ στάση τῶν πιστῶν, ποὺ κάθονται, σηκώνονται, γονατίζουν, κάνουν τὸν σταυρό τους, σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ ἀκούουν, καὶ χρησιμοποιεῖ στὴν καθημερινὴ ὁμιλία του λέξεις, ἀκόμη καὶ αὐτούσιες φράσεις, ἀπὸ τὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια καὶ τὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες. Εἶναι γνωστὲς οἱ ἐκφράσεις τῆς καθημερινῆς ὁμιλίας, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ὅσα ἀκούγονται στὴν Ἐκκλησία: «Ἄστρον λαμπρὸν τοὺς ὁδηγεῖ», «Θρῆνος καὶ κλαυθμός», «Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», «Ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ», «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», «Βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους». «Τὰ ἅγια τοῖς κυσί». «Κτίζει στὴν ἄμμο», «Πρὸς τὸ θεαθῆναι», «Διυλίζουν τὸν κώνωπα καὶ καταπίνουν τὴν κάμηλον», «Δὲν ξέρει ἡ ἀριστερά του τί ποιεῖ ἡ δεξιά του», «Ἀγωνίζεται γιὰ τὸν ἐπιούσιο», «Δὲν ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνη», «Δὲν ἔμεινε λίθος ἐπὶ λίθου», «Πούλησε γιὰ τριάκοντα ἀργύρια», «Πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι», «Μάχαιραν ἔδωκες, μάχαιραν θὰ λάβης», «Νὰ ὄψης», «Κρανίου τόπος», «Τοῦ ἔδωσαν χολὴν καὶ ὄξος», «Ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης», «Ζεῖ μὲ ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον», «Τὴν κεφαλήν του ἐπὶ πίνακι», «Τὰ τοῦ καίσαρος τῷ καίσαρι», «Τὸ πνεῦμα πρόθυμον, ἀλλὰ ἡ σὰρξ ἀσθενής», «Μεριμνᾶ καὶ τυρβάζει περὶ πολλά», «Ἀλλὰ ρῦσαι ἡμᾶς», «Ἀγρὸν ἠγόρασε», «Οἱ παροικοῦντες τὴν Ἱερουσαλήμ», «Κανεὶς προφήτης στὸν τόπο

του», «Ὁἀναμάρτητος πρῶτος τὸν λίθον βαλέτω», «Ἆρον ἆρον», «Μνήσθητί μου Κύριε», «Τετέλεσται», «Διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων», «Ὁ ἀποθανὼν δεδικαίωται», «Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος», «Ὅποιον ἀγαπᾶ ὁ Κύριος τὸν παιδεύει».

Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία χρησιμοποιοῦνται λέξεις καὶ φράσεις στὴν καθημερινὴ σημερινὴ ὁμιλία. Δήλωση ἄγνοιας = «Μὴ γὰρ ξέρω;», ἄνθρωπος χωρὶς μοῖρα = «εἶναι ἄμορος», τέλος συνομιλίας = «ἀπόφαση», καταδίκη = «ἤπιε τὸ κώνειον».

Ἡ γλώσσα μας δέχεται συνέχεια καὶ μὲ ἐπιμονὴ ἐπίθεση. Ἀπέτυχαν νὰ καθιερώσουν τὴ λατινικὴ γραφὴ καὶ δὲν ἔχει συνέχεια, πρὸς τὸ παρόν, ἡ προσπάθεια νὰ ἀνακηρυχθεῖ ἡ ἀγγλικὴ ὡς δεύτερη ἐπίσημη γλώσσα τοῦ κράτους, ἀλλὰ ἐπέτυχαν νὰ κάνουν τὴ γλώσσα ἀνάπηρη μὲ τὸ μονοτονικὸ καὶ νὰ περιορίσουν σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων καὶ προσπαθοῦν νὰ καταργήσουν τελείως τὴ διδασκαλία αὐτὴ καὶ τὴ διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν μὲ σκοπὸ νὰ καταφέρουν πλήγματα καὶ κατὰ τῆς Πίστεώς μας, ἀλλὰ καὶ κατὰ τῆς γλώσσας μας, ποὺ διαποτίζει τὴ ζωή μας ὡς ὀρθοδόξων χριστιανῶν καὶ προπαγανδίζουν τὴν ἰδέα ὅτι τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ εἶναι νεκρὴ γλώσσα.

Ἀμφισβητεῖται ἂν ὁ Κίσινγκερ εἶπε ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς πρέπει νὰ χτυπηθεῖ στὴ γλώσσα καὶ στὴν πίστη του, ἀλλὰ ἐκεῖνο, ποὺ δὲν ἀμφισβητεῖται, εἶναι τὸ ὅτι εἶναι Ἕλληνες αὐτοί, ποὺ χτυποῦν τὸν Ἑλληνισμὸ ἀκριβῶς στὴ γλώσσα καὶ τὴν πίστη του».