Ποιήμα του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακού ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Εσύ που μόνον αυτήν αγάπησες και μίσησες μνηστήρες,
βρήκες τότε μόνον ειρήνη στην καρδιάν,
ωσάν τους χάλασες αντρίκια και φύκια
ξεβρασμένους τους ραίνουνε σε θάλασσες
και πήρες, εσύ είπες,
εκδίκηση να ποθούνε, να ζούνε για δύο χείλη ξένα
που μόνος δικαίωμα να φιλάς σύ είχες.
Εσύ που μόνον πατέρα νοιάστηκες και μίσησες μητέρα,
βρήκες τότε μόνον ειρήνη στην καρδιά,
ωσάν πέρα ‘κει στο Άργος, ο αδηφάγος
Άδης αραχνιασμένους τους φυλάσσει
και πήρες, εσύ είπες,
εκδίκηση, να ερωτευτούνε, ξεδιάντροπα να μοιχευθούνε,
μάνα κι εραστής ακόλαστα να ζούνε.
Κι εγώ που μόνον γι’ αγάπη έψαχνα κι έβαζα φωτιές,
βρήκα τότε μόνον ειρήνη στην καρδιά,
ωσάν σ’ αντάμωσα και λάβωσα ματιές,
που σπινθίζαν τις αυγές, σαν με κοιτούσες
κι είπα τότε, ώ ναι το ‘πα,
πως εδώ θα σταματούσα, πως πιά δεν θ’ αναζητούσα
άλλο τίποτα, παρά μονάχα εσένα, σύντροφο αιώνια,
επίμονα.
το τραγούδι:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου