Ἡ λυτρωτική ἀξία τῆς ἥττας

του

Κίμωνος Θεοδωρόπουλου

Στη ζωή όλοι οι άνθρωποι αναζητούν την ευτυχία, μια απλή παρατήρηση όμως αρκεί για να καταδείξει την απίστευτα μεγάλη έκταση της δυστυχίας που αιώνες τώρα μαστίζει την ανθρωπότητα. Μια από τις αιτίες της θλιβερής αυτής πραγματικότητας, είναι το γεγονός ότι καθένας βλέπει την ευτυχία με διαφορετικό τρόπο, αλλά και ότι δεν συνειδητοποιεί αυτό το γεγονός. 

Είναι καθήκον προς τον
εαυτό μας το να αναζητάμε την ευτυχία, αλλά οφείλουμε ταυτόχρονα να εργαζόμαστε για να συνειδητοποιούμε ολοένα και καθαρότερα την ‘πραγματική’ ευτυχία, έτσι ώστε οι προστριβές μεταξύ των διαφορετικών ‘ευτυχιών’ να περιορίζονται ολοένα και περισσότερο, αφού μέσα σε μια πραγματική Ευτυχία, υπάρχει πάντα χώρος για όλες τις μικρές προσωπικές ‘ευτυχίες’, οι οποίες στηρίζονται και συντονίζονται με τις αιώνιες αρχές της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, όπως και της αγάπης, της αμοιβαιότητας και της αλήθειας, αρχές που αποτελούν τους θεμέλιους λίθους, αλλά και τους συνδετικούς ιστούς κάθε υγιούς συλλογικότητας. 

Στην προσπάθεια εκείνων που αποδέχονται την ανάγκη για την εναρμόνιση της προσωπικής τους ευτυχίας, με την πραγματική Ευτυχία, υψώνεται ένα σχεδόν ανυπέρβλητο εμπόδιο, και αυτό είναι το γεγονός ότι η πραγματική Ευτυχία βρίσκεται πάντα εγκλωβισμένη μέσα στις ψευδαισθήσεις και την πλάνη, αλλά και καλυμμένη πίσω από την άγνοια και την έλλειψη συνειδητότητας αναφορικά με το πού βρισκόμαστε και ποια είναι η αληθινή μας φύση και ουσία. 

Το να ξεπεράσουμε το πρόβλημα αυτό σημαίνει να υπερβούμε τα όρια του εαυτού μας εισδύοντας στο Άγνωστο, και αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, αφού και στην πιο μικρή κίνησή μας προς αυτή την κατεύθυνση, θα συναντήσουμε μπροστά μας τον Φόβο και την Αδράνεια. Το πώς θα αντιμετωπίσει ο καθένας αυτούς τους αντιπάλους, δεν είναι ποτέ γνωστό εκ των προτέρων.  

Το να αποδεχθούμε το Άγνωστο, υπερνικώντας τον Φόβο και την Αδράνεια σημαίνει ότι στην καθημερινή μας ζωή θα βρεθούμε μέσα σε ένα κυκλώνα αλλαγών, αλλαγών οι οποίες θα πιστοποιούν αυτό ακριβώς το Πέρασμα, αυτή ακριβώς τη Νίκη. Αλλά αυτή τη Νίκη, που οι άνθρωποι ονειρεύονται και επιζητούν, τις περισσότερες φορές την προσλαμβάνουν ως Ήττα, και επομένως δεν την επιτυγχάνουν, προτιμώντας να παραμένουν μέσα στην ασφάλεια του γνωστού και την ευκολία του ήδη κατακτημένου, και μη συνειδητοποιώντας αυτό το γεγονός, αντιλαμβάνονται τελικά ως Νίκη, ακριβώς το αντίθετο.  

Θεωρούμε ως ήττα, το να χάσουμε κάτι δικό μας, είτε αυτό είναι κάποιο υλικό απόκτημα, είτε είναι μια συναισθηματική συνθήκη ή μια διανοητική αντίληψη. Δεν θέλουμε ποτέ να χάσουμε ‘έδαφος’ σε σχέση με τα όποια κεκτημένα μας, ούτε θέλουμε να χάσουμε ‘πρόσωπο’ σε μια αντιπαράθεσή μας με τους άλλους. Δεν θέλουμε να χάσουμε υπόληψη και αξιοπρέπεια, δεν θέλουμε να αποχωρισθούμε από κανένα στοιχείο του κόσμου μας, που με τόσο ‘κόπο’ και μετά από τόσο ‘χρόνο’ έχουμε διαμορφώσει, και μέσα στον οποίο αισθανόμαστε τόσο ‘ωραία’. 

Αυτή η θεώρηση, όμως, δεν συμβιβάζεται με την ανάγκη μας για πνευματική εξέλιξη και διεύρυνση της συνειδητότητας, και στην περίπτωση που αυτοί είναι οι στόχοι στη ζωή μας, θα πρέπει οπωσδήποτε να αναζητήσουμε τα σημάδια της Ήττας στην καθημερινή μας ζωή, αυτής της Ήττας που στην πραγματικότητα είναι ξεπέρασμα των αδυναμιών μας, απάλειψη του εγωισμού, ρήξη συνειδητότητας, απελευθέρωση από τον εγκλωβισμό και τις εμμονές, και επομένως είναι μια πραγματική Νίκη, και μάλιστα η πιο όμορφη και αληθινά λυτρωτική Νίκη, γιατί είναι η Νίκη επί του εαυτού μας. 

Από αυτή την άποψη, η Ήττα είναι μια ‘παιδεία θανάτου’, παιδεία από την οποία όλοι οι άνθρωποι περνούν στη ζωή τους, γιατί τίποτε εδώ στη γη δεν κρατάει ούτε μπορεί να κρατήσει για πάντα, και αν επομένως, δεν μάθουμε να αποδεχόμαστε αυτή την Παιδεία, δεν θα μπορέσουμε να μπούμε στη διαδικασία των συνεχών τροποποιήσεων, αλλαγών και μεταμορφώσεων, η οποία είναι αναγκαία προϋπόθεση σε μια πνευματική πορεία προς τη Ζωή.

Ένας επικίνδυνος σύμμαχος στην αδυναμία μας να υποστούμε την ‘παιδεία θανάτου, ή την ήττα, είναι η ‘εξουσία’ την οποία κατέχουμε ή νομίζουμε ότι κατέχουμε σε σχέση με τα όποια κεκτημένα μας υλικά ή λεπτοφυή. Η εξουσία στις περιπτώσεις αυτές έρχεται να επισφραγίσει τα ‘κυριαρχικά μας δικαιώματα’ πάνω στα κεκτημένα αυτά, και τότε το ενδεχόμενο μιας ‘ήττας’ γίνεται ακόμα πιο βαρύ και από την απώλεια του εαυτού μας. Αυτή η περίπτωση δεν αφορά φυσικά μόνο κάποιους ‘επώνυμους’, αλλά όλους μας, αφού όλοι μας βρισκόμαστε σε τέτοιες θέσεις – σχέσεις εξουσίας, είτε στην προσωπική μας ζωή, είτε στην επαγγελματική, κοινωνική ή συλλογική μας ζωή. 

Ας μην φοβόμαστε, επομένως, αυτού του είδους την Ήττα, αλλά ας την αναζητήσουμε και ας την αποδεχθούμε στη ζωή μας, με ειλικρινή ταπείνωση μπροστά στο Όραμα του Αληθινού Ανθρώπου, που η Διάνοιά του φωτίζεται από την Αλήθεια και η Καρδιά του Φλέγεται από την Αγάπη.

ΠΗΓΗ