Ἡ ἐπιστολή του πατριάρχου Βαρθολομαίου πρός τόν Πάπαν Φραγκίσκον

Εἰς ἐπιστολήν του πρός τόν Πάπαν Φραγκίσκον

Ο ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΠΕΡΙ

ΔΙΗΡΗΜΕΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΝΤΙ

ΔΙΑ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Ποῖος τόν ἐλέγχει πλέον εἰς τάς πράξεις καί τάς ἀποφάσεις

του ἐπί τῶν θεολογικῶν Διαλόγων;

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δέν τηρεῖ πλέον οὔτε τά προσχήματα εἰς τήν προσπάθειάν του νά προχωρήση εἰς τήν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἄνευ ὅρων, προϋποθέσεων καί μετανοίας τῶν πλανεμένων-αἱρετικῶν χριστιανῶν. Ἀρκεῖ κάποιος ἤ κάποια νά μελετήση τήν ἐπιστολήν, τήν ὁποίαν ἀπέστειλε πρός τόν νέον Πάπαν κ. Φραγκίσκον, διά τήν θρονικήν ἑορτήν τῆς «Ἐκκλησίας» του. Εἰς τήν ἐπιστολήν ὄχι μόνον ἀποδέχεται τόν Πάπαν ὡς Ἁγιώτατον καί Μακαριώτατον κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας (τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης), ἀλλά προχωρεῖ ἕνα βῆμα περαιτέρω. Ποῖον εἶναι αὐτό; Ὁμιλεῖ περί διηρημένης Ἐκκλησίας, ὅταν ἔχομεν σχίσμα μέ τούς Παπικούς καί τό γνωρίζουν αὐτό ἀκόμη καί τά παιδιά τοῦ Γυμνασίου.

Ἀποφεύγει τήν λέξιν σχίσμα, διότι αὐτή αὐτομάτως παραπέμπει εἰς τήν αἵρεσιν. Τάς «Ἐκκλησίας» τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ και ἄλλων αἱρετικῶν χριστιανῶν ἀποκαλεῖ διηρημένας μέ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐνῶ εἶναι αἱρετικαί. Εἶναι ὅμως δυνατόν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά βαπτίζη τήν αἵρεσιν ἁπλῶς διαίρεσιν μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;

Ὅταν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος διετύπωσε παρομοίας θέσεις διά τό Βατικανόν ὑπῆρξε μέγας θόρυβος εἰς τήν Ἑλλάδα καί ἐστράφησαν ἐναντίον του Ἀρχιερεῖς, καθηγηταί Πανεπιστημίου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, Ὀρθόδοξοι ἀδελφότητες διά τῶν ἐντύπων των καί ὁ «Ο.Τ.». Ὁ καθηγητής τῆς δογματικῆς κ. Τσελεγγίδης τοῦ εἶπε, γραπτῶς, πώς ἄν δέν ἀνακαλέση ἤ ἐάν ἐπιμείνη εἰς τάς θέσεις του τότε δέν ἔχει θέσιν εἰς τούς κόλπους τῆς Ἱεραρχίας καί ἡ θέσις του εἶναι ἐκτός Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐπεκαλέσθη ὁ κ. Τσελεγγίδης καί σχετικήν ἀπό

φασιν Οἰ κουμενικῆς Συνόδου. Ὁ Σεβ. Μεσσηνίας ἔδωσε τάς ἀπαραιτήτους διευκρινίσεις εἰς την Ἱεράν Σύνοδον καί ἐτερματίσθη ὁ θόρυβος ἐναντίον του.

Ἄν ὅμως ὁ Σεβ. Μεσσηνίας ἔπρεπε νά εὑρεθῆ ἐκτός Ἱεραρχίας και Ἐκκλησίας διά τάς παλαιοτέρας θέσεις του περί διηρημένης Ἐκκλησίας, μέ τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην τίθά ἔπρεπε νά συμβῆ; Εἶναι δυνατόν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά ἐξαλείφη ἀπό τό λεξιλόγιόν του τάς λέξεις: σχίσμα και αἵρεσις καί νά δίδη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί νά ἀμνηστεύη ὅλας τάς αἱρέσεις καί τάς κακοδοξίας τῶν πλανεμένων «Ἐκκλησιῶν»; Εἶναι δυνατόν νά ἐξισώνη τό Φῶς καί την Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ το σκότος καί τήν πλάνην; Τί κοινόν ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας μέ ὅλας αὐτάς τάς ἀνθρωπιστικάς καί πολιτικάς «Ἐκκλησίας»; Πιστεύομεν ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἰς την προσπάθειάν του νά διασώση τους θεολογικούς Διαλόγους μετά τῶν Παπικῶν καί ἄλλων πλανεμένων χριστιανῶν, ἔχει ἀπωλέσει τό μέτρον. Ὅλοι ἐπιθυμοῦμεν τόν Διάλογον καί τήν Ἕνωσιν, ἀλλά ὄχι μέ τον τρόπον, πού θέλουν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ διάφοροι «παπαγιάννηδες», οἱ ὁποῖοι σκανδαλίζουν πολλαπλῶς τόν πιστόν λαόν.

Δέν εἶναι δυνατόν ἡ Ἕνωσις νά γίνη εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Αἱ στιγμαί εἶναι ἱστορικαί. Οἱ πολιτικοί ἐπρόδωσαν τό Ὀρθόδοξον Ἑλληνικόν γένος, τήν Πατρίδα και τό Ἔθνος ὁλόκληρον. Δέν θά ἀνεχθῶμεν παρομοίαν προδοσίαν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὑπό τῶν διοικητικῶν κεφαλῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.

Αὐτήν τήν στιγμήν ὀφείλουν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλάδος νά ἀποβάλλουν τόν διοικητικόν φόβον ἔναντι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῆς ὁμάδος μέ τήν ὁποίαν διοικεῖ τό Φανάριον καί κατευθύνει τούς θεολογικούς Διαλόγους, καί να διακηρύξουν εἴτε δημοσίως εἴτε με ἐπιστολάς τήν ἀντίθεσίν των εἰς την προδοσίαν τῆς πίστεως καί τήν ἐξίσωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τό σκότος ἑκάστης αἱρέσεως, τήν ὁποίαν το Φανάριον ἀποκαλεῖ κανονικήν «Ἐκκλησίαν». Οἱ Σεβ. Μητροπολῖται τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου ὀφείλουν νά ἀντιδράσουν. Ποία Ἐκκλησία, ἀλήθεια, ὑπηρετοῦν, ὅταν οἱ Φαναριῶται καταφρονοῦν Ἱερούς Κανόνας, Οἰκουμενικάς Συνόδους, τυπικῶς ἀπαγγέλλουν τό Πιστεύω, το ὁποῖον ὁμιλεῖ διά μίαν Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν; Αἱ Ἐκκλησίαι ἔγιναν πολλαί, συμφώνως πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Ἄρα δέν ὑπάρχει ἡ ἐκπεφρασμένη διά τοῦ «Πιστεύω» Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Ὑπάρχει μόνον εἰς τά... χαρτιά. Τήν αὐτήν ἀντίδρασιν ὀφείλουν νά ἔχουν καί αἱ κεφαλαί τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῶν χωρῶν, αἱ ὁποῖαι ἦσαν ὑπό κομμουνιστικόν ζυγόν. Ὀφείλουν νά ἀντιδράσουν καί διά ἕνα ἄλλον λόγον:

Διότι μεθοδεύει τήν Ἕνωσιν μετά τῶν Παπικῶν ἀναγνωρίζων πολλάς πίστεις, πολλά χριστιανικά δόγματα, πολλά καί διαφορετικά δόγματα. Τέλος ἀναμένομεν τήν ἀντίδρασιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τό ὁποῖον τον τελευταῖον καιρόν δέν λαμβάνει θέσιν ἐπί κρισίμων ζητημάτων.

Ἡ ἐπιστολή πρός τόν Πάπαν

Παραθέτομεν κατωτέρω τήν ἐπιστολήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρός τόν νέον Πάπαν κ. Φραγκίσκον, τόν ὁποῖον χαρακτηρίζει Ἁγιώτατον καί Μακαριώτατον Πάπαν τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, ἀποδέχεται τήν παπικήν προπαγάνδα περί ταπεινότητος καί ἁπλότητος τοῦ νέου Πάπα (ἐνῶ τό Βατικανόν συγκλονίζεται ἀπό νέα σκάνδαλα ὁμοφυλοφιλίας και μαφιοκρατίας), τό θεωρεῖ κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ παραδίδει «μαθήματα» περί Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν οὗτος αὐτοχαρακτηρίζεται ἡμίθεος (ἀλάθητος) και ἀποκλειστικός ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς. Ἡ ἐπιστολή ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Τῷ Ἁγιωτάτῳ καὶ Μακαριωτάτῳ Πάπᾳ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Φραγκίσκῳ, ἐν Κυρίῳ χαίρειν.

"Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατὰ τὸ πολὺ αὐτοῦ ἔλεος, ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι ̓ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν, εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καὶ ἀμίαντον καὶ ἀμάραντον" (Α´ Πετρ. α´, 3-4), ὁμολογοῦμεν καὶ ἡμεῖς μετὰ Πέτρου τοῦ Πρωτοκορυφαίου τῶν Ἀποστόλων ἀπὸ τῆς καθ ̓ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως - Νέας Ρώμης, ἀπευθύνοντες ἐγκάρδιον ἀδελφικὸν ἑόρτιον χαιρετισμὸν καὶ ἀσπασμὸν τῇ Ὑμετέρᾳ σεβασμιοποθήτῳ Ἁγιότητι ἐπὶ τῇ εὐσήμῳ ἡμέρᾳ τῆς πανηγύρεως τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, τῇ καί Θρονικῇ Ἑορτῇ τῆς καθ ̓ Ὑμᾶς σεβασμίας Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης.

Τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖον, συνεχίζον τὴν παράδοσιν, συμμετέχει καὶ ἐφέτος εἰς τὴν χαράν τῆς κοσμούσης τὸ πρῶτον κατὰ τὴν ἑορτὴν ταύτην τὸν Θρόνον τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης Ὑμετέρας Ἁγιότητος καὶ συγχαίρει ὁλοκαρδίως μετ ̓ Αὐτῆς καὶ μετὰ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ Αὐτῆς ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν δύο τούτων Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ἐκφράζει τὴν προσδοκίαν καὶ τὴν ἐλπίδα ὅτι αἱ κατευθύνσεις τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος πρὸς τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν φιλανθρωπίαν, αἱ ὁποῖαι παγκοσμίως ἐγένοντο ἐν εὐαρεσκείᾳ καὶ ἱκανοποιήσει ἀποδεκταί, θὰ ἐμποτίσουν βαθύτατα τὴν Ἐκκλησίαν καὶ θὰ προσανατολίσουν τὸ πνεῦμα αὐτῆς πρὸς τὰ οὐσιώδη τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸ ἔλεος, ὡς διδάσκει καὶ ἀπαιτεῖ ὁ ἱδρυτὴς αὐτῆς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ καλέσας ἡμᾶς πάντας ἀληθῶς "εἰς ἐλπίδα ζῶσαν".

Ὑπῆρξε λίαν συγκινητικὴ ἡ γνωσθεῖσα εὐρέως στάσις τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος εἰς τὰ θέματα ταῦτα τῆς ἁπλότητος καὶ τῆς φιλανθρωπίας. Εἶναι ἀληθές, ὡσαύτως, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ μέλη αὐτῆς πάντοτε ἐνεπνέοντο ὑπὸ τῶν αὐτῶν ἰδεῶν καὶ τῶν ἰδίων ἀρχῶν τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῆς

ἁπλότητος. Αἱ σύγχρονοι Χριστιανικαὶ κοινωνίαι γέμουσι φιλανθρωπικῶν καὶ ἀγαθοεργῶν καταστημάτων καὶ φιλανθρώπων, ἀλλὰ αἱ ἀνάγκαι, ἰδίως εἰς τὴν ἡμετέραν ἐποχήν, ἐποχὴν οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ δυσχερείας, καὶ κυρίως κρίσεως ἀξιῶν καὶ θεσμῶν εἶναι μεγάλαι καὶ διὰ τοῦτο χρειάζεται πάντοτε νὰ ὑποκινῶνται τὰ φιλάνθρωπα αἰσθήματα πρὸς δρᾶσιν καὶ ἀνακούφισιν τῶν ἐνδεῶν.

Τὸ πνεῦμα τοῦτο τῆς ἁπλότητος ἀσφαλῶς ὀφείλει νὰ διέπη καὶ τὰς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, εὑρίσκονται σήμερον διηρημένοι εἰς διαφόρους Χριστιανικάς Ἐκκλησίας καὶ Ὁμολογίας.

Ἔχομεν δι ̓ ἐλπίδος ὅτι οἱ ἐν ἐκκρεμότητι διάλογοι μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ μάλιστα ὁ ἡμέτερος, ὁ μεταξὺ τῶν δύο μεγάλων Ἐκκλησιῶν Ρωμαιοκαθολικῆς καὶ Ὀρθοδόξου διάλογος τῆς ἀγάπης, τῆς θεολογίας καὶ τῆς ἀληθείας, θὰ συνεχισθοῦν καρποφόρως ἐν πνεύματι ἁπλότητος καὶ φιλαδελφίας, ἀλληλοκατανοήσεως καὶ ἀληθείας, καὶ θὰ φέρουν τοὺς ἐπιθυμητοὺς καρποὺς τῆς προσεγγίσεως πρὸς τὴν μοναδικὴν ἐν Χριστῷ ἀλήθειαν, ἡ ὁποία καὶ ἐν τέλει εἶναι ἡ μόνη, ἡ ὁποία δύναται νὰ ἑνώση καὶ θὰ ἑνώση τοὺς χριστιανούς.

Δὲν εἶναι, Ἁγιώτατε Ἀδελφέ, ἡ πίστις ἡμῶν συμπίλημα διαφόρων δοξασιῶν διὰ τὴν ἐναρμόνισιν τῶν συζητουμένων, ἀλλὰ ἀποκεκαλυμμένη μοναδικὴ ἀ λ ή θ ε ι α, ἐκφραζομένη διά Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν τῷ προσώπῳ Αὐτοῦ, ὥστε τελικῶς τὸ ζητούμενον ὑπὸ πάντων τῶν διαλεγομένων νὰ εἶναι ἡ προσέγγισις, ἡ ψηλάφησις, ἡ κατανόησις καὶ ἡ βίωσις τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ, ἐν τῷ Ὁποίῳ συγκεφαλαιοῦται ἡ ἀποκαλυπτομένη τοῖς οὖσι μετ ̓ Αὐτοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι πιστοῖς ἀλήθεια.

Ἡ Θρονικὴ Ἑορτὴ μίας Ἐκκλησίας, τῆς Ὑμετέρας σήμερον, τὸν προσεχῆ Νοέμβριον τῆς κατὰ Κωνσταντινούπολιν ἡμετέρας Ἐκκλησίας, ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, ἀποτελεῖ σταθμὸν καὶ ὁρόσημον τῆς πνευματικῆς πορείας ἑκάστης ἐξ αὐτῶν. Παρέχει ἀφορμήν ἀνασκοπήσεως τοῦ παρελθόντος καί ὁραματισμοῦ διὰ τὸ μέλλον. Τὰ πραχθέντα καὶ τὰ συμβάντα κατὰ τὸ παρελθὸν δεόντως ἀξιολογούμενα καὶ σταθμιζόμενα διακρίνονται εἰς ἀγαθὰ καὶ προωθητέα καὶ εἰς ἐσφαλμένα καὶ ἀποφευκτέα.

Εἴθε ἑκάστη ἀρχομένη μεθέορτος περίοδος νὰ εἶναι πλήρης ἀξιομιμήτων καὶ ἐπαινετῶν καὶ προωθητέων ἔτι περαιτέρω πρωτοβουλιῶν καὶ δραστηριοτήτων τῆς Ὑμετέρας σεβασμίας Ἁγιότητος καὶ τῆς καθ ̓ Ὑμᾶς ἱστορικῆς Ἐκκλησίας, ἵνα οὕτως ἐγγίζωμεν ὡς ἀδελφοὶ ὀρθῶς τὴν ἐν Χριστῷ ἀλήθειαν, βιοῦντες καὶ μετ ̓ Αὐτοῦ συμπορευόμενοι "εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καὶ ἀμίαντον καὶ ἀμάραντον" καὶ ἵνα τὸ "δοκίμιον τῆς πίστεως ἡμῶν ... εὑρεθῆ εἰς ἔπαινον καὶ τιμὴν καὶ δόξαν" (πρβλ. Α´ Πετρ. 7), ὅτι "οὕτως ἐστὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀγαθοποιοῦντας φιμοῦν τὴν τῶν ἀφρόνων ἀνθρώπων ἀγνωσίαν [...] πάντας τιμῶντες, τὴν ἀδελφότητα ἀγαπῶντες, τὸν Θεὸν φοβούμενοι" (πρβλ. Α´ Πετρ. β´ 15 καὶ 18).

Διά τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν Ἀντιπροσωπείας, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κυρίου Ἰωάννου καὶ τῇ συμμετοχῇ τῶν Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Σινώπης κ. Ἀθηναγόρου καὶ Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμ. κ. Προδρόμου Ξενάκη, ἐκφράζομεν τὰ αἰσθήματα ταῦτα καὶ τὰς ἐγκαρδίους συγχαρητηρίους εὐχάς τῆς καθ ̓ ἡμᾶς Ἐκκλησίας τῆς Κων/πόλεως καὶ ἡμῶν προσωπικῶς, καὶ συγχρόνως ἁπάντων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐπὶ τῇ φαιδροψύχῳ καὶ εὐκλεεῖ ταύτῃ Ὑμετέρᾳ πανηγύρει.

Καὶ νῦν μετὰ χρηστῶν ἐλπίδων ἀτενίζομεν πρὸς τὴν συμπόρευσιν ἡμῶν πρὸς τὸ κοινὸν ποτήριον.

Δεν παραγνωρίζομεν τὰς ὑπαρχούσας δυσκολίας διὰ τὴν ποθητὴν ἑνότητα πάντων τῶν χριστιανῶν. Ὅμως, δὲν παύομεν νὰ ἐργαζώμεθα ὅση ἡμῖν δύναμις καὶ νὰ ἐλπίζωμεν εἰς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα. Τοῦτο τὸ Πνεῦμα, "σοφώτατον γὰρ καὶ φιλανθρωπότατον", κατὰ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον, Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, "ἐὰν ἁλιέας εὕρη, σαγηνεύει Χριστῷ, κόσμον ὅλον τῇ τοῦ λόγου πλοκῇ συλλαμβάνοντας", καθάπερ Πέτρον. "Ἐὰν διώκτας θερμούς, τὸν ζῆλον μετατίθησι καὶ ποιεῖ Παύλους ἀντὶ Σαύλων καὶ τοσοῦτον εἰς εὐσέβειαν, ὅσον εἰς κακίαν κατέλαβε. Τοῦτο καὶ Πνεῦμά ἐστι πραότητος". Τοῦτο τὸ Πνεῦμα ποιεῖ καὶ ἡμᾶς σήμερον "τολμηροὺς κήρυκας" τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος, ὑπὲρ τῆς ὁποίας ἀκαταπαύστως "κάμπτομεν τὰ γόνατα ἡμῶν πρὸς τὸν Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ". Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον "ἦν μὲν ἀεὶ και ἐστι καὶ ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον οὔτε παυσόμενον". Διά τοῦτο πάντοτε θὰ ἐμπνέη ἡμῖν τὸν πόθον διὰ τὴν ἐν ἁπλότητι ἑνότητα καὶ τὴν κοινὴν σωτηρίαν· "μόνον εἰ σταίητε μεθ ̓ ἡμῶν καὶ κοινῇ τὴν Τριάδα δοξάσαιμεν", Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, "παρ ̓ ὧν μόνων γινώσκεται μία σύναξις, λατρεία μία, προσκύνησις, δύναμις, τελειότης, ἁγιασμός". Καὶ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον "ἥδεται τῶν πρὸς ἡμᾶς δωρημάτων".

Ὅθεν, συμπανηγυρίζοντες μετὰ τῆς Ὑμετέρας προσφιλοῦς Ἁγιότητος, προσευχόμεθα μετὰ τοῦ Ὑμνω δοῦ τῆς καθ ̓ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς κοινοὺς ἡμῶν προστάτας κλεινοὺς Ἀποστόλους: "Χαίρετε, μακαρία ξυνωρίς· ἡ μία ψυχὴ ἐν δυσὶ σώμασι, Πέτρε καὶ Παῦλε, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντο τε· ἀδιαλείπτως ὑπὲρ ἡμῶν ἐξαιτούμεθα προσεύχεσθαι· τὰς ὑποσχέσεις ὑμῶν πληρώσατε". Χαίρετε, καὶ μὴ ἐπιλάθησθε ἡμῶν, ἀλλὰ τῇ ἀνάρχῳ Τριάδι ἀμέσως παριστάμενοι ὑπὲρ ἡμῶν πάντων τὰ σωτήρια ἑξαιτεῖσθε, ἵνα τύχωμεν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡ μῶν· ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις, καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη, σὺν τῷ ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ Αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

βιγ´ Ἰουνίου κβ´»

 

ΠΗΓΗ: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ