τοῦ
κ. Γεωργίου Ἀγγελοπούλου
Ἐπιτ. Προέδρου Ἐφετῶν
Μπορεῖ κανεὶς νὰ διερωτηθεῖ τι σχέση ἔχει τὸ ζήτημα τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων μὲ τὴν μονομέρεια, τὴν μανιώδη δηλαδὴ τάση τῶν πολιτικῶν κομμάτων γιὰ τὴν κατάληψιν τῆς ἐξουσίας, γιὰ τὴν ὁποία (μονομέρεια) καὶ γιὰ τὸ τεράστιο παθητικό, ποὺ δημιουργεῖ ται ἀπὸ τήν ἐξ αὐτῆς δυσλειτουργία τοῦ πολιτεύματος, ἐπανειλημμένως ἔχομε ἀναφέρει σὲ προηγούμενα ἄρθρα μας στὴν «Ἑστία».
Ἡ ψηφοθηρικὴ πολιτικὴ τῶν κομμάτων ὡς μέσον γιὰ τὴν κατάλη ψιν τῆς ἐξουσίας καὶ ἀκολούθως διατήρησιν αὐτῆς εὔκολα ἐνδίδει σὲ κάθε εἴδους ἀξιώσεις κοινωνικῶν ὁμάδων πίεσης (νόμιμες ἢ μή,
ἠθικὲς ἢ μή). Μέχρι καὶ στὸ χῶρο τῶν καταδίκων καὶ τῶν συγγενῶν αὐτῶν, στὸ χῶρο τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν, τοὺς ὁποίους ἔχουν πολιτογραφήσει γιὰ ψηφοθηρικοὺς λόγους ἀλλὰ καὶ στὸ χῶρο τῶν ὁμοφυλοφίλων καταφεύγουν γιὰ τὴν ἐξεύρεση ψήφων, γιατί καὶ οἱ τελευταῖοι ἀποτελοῦν μία σημαντική, ἀπὸ ἀπόψεως ἀριθμοῦ, ὁμάδα πίεσης, ἰδίως στὴν Ἀγγλία, ἀπὸ ὅπου ξεκίνησε τὸ ζήτημα τοῦ γάμου αὐτῶν. Οἱ ὁμάδες αὐτὲς πίεσης ἀνταλλάσσουν τὴν ψῆφο τῶν μελῶν τους ἔναντι τῆς ἱκανοποίησης τῶν ἀξιώσεών τους ἀπὸ τὰ κυβερνώντα κόμματα.
Ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἂν ἐξαιρεθεῖ ἕνα μικρὸ ποσοστό, ποὺ ἀφορᾶ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐκ γενετῆς ἔχουν τὸ πρόβλημα αὐτό, γίνονται δὲ ἀντιληπτοὶ ἀπὸ μεγάλη ἀπόσταση καὶ ὁ κόσμος δείχνει κατανόηση γιὰ τὴν κατάστασή τους, οἱ ὑπόλοιποι ἔχουν ἀποκτήσει τὸ ἐλάττωμα αὐτὸ σύμφωνα μὲ τὴν γνώμη τῶν πλέον ἐχεφρόνων ἀνθρώπων (σοφῶν) ἀπὸ τὴν κατάχρηση τῶν ἡδονῶν.
Κατὰ τὸν Πλάτωνα ἡ ὁμοφυλοφιλικὴ ἐπαφὴ εἶναι ἀντίθετη ἀπὸ τὴν φύση καὶ διαπράττεται, διότι ἄνδρες καὶ γυναῖκες δὲν μποροῦν νὰ συγκρατήσουν τὴν ἐπιθυμία τους γιὰ ἡδονὴ (Νόμοι παρ. 636 c -4). Ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν φιλόσοφο Μουσώνιον ἡ ὁμοφυλοφιλικὴ ἐπαφὴ ἀντίκεινται στὴν ἴδια τὴν φύση (βλέπε Ἀνθολόγιον Στοβαίου Ἐκδ. Γεωργιάδου Τ.Β. σελ. 147). Στὴν ἐπιστήμη δὲν ἔχει μέχρι τώρα καθορισθεῖ ἡ αἰτία τῆς σεξουαλικῆς αὐτῆς διαστροφῆς καὶ γι ̓ αὐτὸ δὲν ὑπάρχουν καὶ σχετικὲς ἀποτελεσματικὲς θεραπευτικὲς ἀγωγὲς (βλ. Larousse – Britanika στὴ λέξη σεξουαλικὲς ἀποκλίσεις).
Ἡ γενετήσια ὁρμή, ὁ ἔρως, ἡ λίμπιντο, εἶναι ἐζευγμένα στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀναπαραγωγῆς τοῦ εἴδους, εἶναι δηλαδὴ μέσα γιὰ τὴν πραγμάτωση τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ σκοπός, ποὺ ὑπηρετοῦν, δὲν θὰ ὑπῆρχαν καὶ αὐτά, γιατί ἡ φύση κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν Δημόκριτο δὲν πλάθει τίποτε χωρὶς σκοπὸ (α) Πολιτικὰ Α´ παρ.1256 b -21 β)Βιβλίο Σοφῶν σελ. 99). Τὴν ἴδια θέση, τοῦ μέσου δηλαδὴ γιὰ τὸ σκοπὸ τῆς ἀναπαραγωγῆς καὶ τὴν φροντίδα ἀκολούθως γιὰ τὰ τέκνα ἐπέχει καὶ ὁ θεσμὸς τοῦ γάμου, πράγμα ποὺ ἐπίσης σημαίνει ὅτι, ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ ἐν λόγῳ σκοπὸς δὲν θὰ ὑπῆρχε καὶ ὁ γάμος. Ἐφόσον λοιπὸν ἀπὸ τὴν σύζευξη δύο ὁμοφυλοφίλων δὲν ἐξυπηρετεῖται ὁ σκοπὸς τῆς ἀναπαραγωγῆς τοῦ εἴδους, δὲν μπο ρεῖ νὰ ὑπάρχει λογικὰ καὶ τὸ μέσο, ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν σκοπὸν αὐτὸν δηλαδὴ ὁ θεσμὸς τοῦ γάμου.
Ἑπομένως ὁ γάμος μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων εἶναι, γιὰ τοὺς ὀρθῶς φρονοῦντας, κάτι τὸ ἀδιανόητο καὶ τελείως παράλογο. Οἱ περισσότεροι φιλόσοφοι εἶναι φειδωλοί, γενικά, στὸ ζήτημα τῶν ἡδονῶν. «Ἡδονῶν κράτει (Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος». «Ἡδονὴν φεῦγε, ἥτις λύπην τίκτει» (Σόλων – βλ. Βιβλίον τῶν Σοφῶν σελ. 23 καὶ 38)
Οἱ συμβουλὲς αὐτὲς τῶν φιλοσόφων μας δὲν ἀποτελοῦν αὐθαίρετες τοποθετήσεις στὸ θέμα τῶν ἡδονῶν. Ἡ ἀπόσταση μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ τοῦ πλέον ἐξελιγμένου μετὰ ἀπὸ αὐτὸν ζώου, τοῦ πιθήκου, δὲν εἶναι μόνο τόσο μεγάλη ὅσο καὶ ἡ ἀπόσταση μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ, ὅπως ἀναφέρει κάποιος φιλόσοφος, ἀλλὰ πολὺ μεγαλύτερη, ὅπως προκύπτει ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἀπ ̓ ὅτι μᾶς λέει ὁ Πλάτων, κατὰ τὸν ὁποῖο «ὁ Θεὸς εἶναι τὸ βασικὸ μέτρο τῶν πραγμάτων, πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ὅπως ὑποστηρίζουν μερικοὶ (ἐννοεῖ τὸν Πρωταγόρα –βλέπε βιβλίο τῶν Σοφῶν σελ. 83). Ἂν θέλει λοιπὸν κανεὶς νὰ γίνει ἀγαπητὸς στὸν Θεὸν πρέπει νὰ καταβάλλει κάθε δυνατὴ προσπάθεια νὰ τοῦ μοιάσει (Νόμοι Δ παρ. 716 c -3). Καὶ ὁ Χριστὸς κάτι παρόμοιο ἔχει διδάξει: «ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Ματθ. Ε-48).
Τὴν μεγάλη ἀπόσταση ἀπὸ τὰ ζῶα ὀφείλει ὁ ἄνθρωπος στὸ λογικὸ μέρος τῆς ψυχῆς του, διότι τὰ λοιπὰ δύο μέρη τῆς ψυχῆς του (ἐπιθυμητικὸν καὶ θυμικὸν) εἶναι κοινὰ μὲ τὴν ψυχὴν τῶν ζώων ἀποτελοῦν δὲ ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀποκαλούμενο ἄλογο μέρος τῆς ψυχῆς του.
Ἀπὸ αὐτὰ εἶναι φανερὸν ὅτι, ἂν ἀσχολεῖται ὁ ἄνθρωπος ἀποκλειστικὰ μὲ ὅτι ἀσχολοῦνται τὰ ζῶα χάνει τὴν μεγάλη ἀπόσταση, ποὺ πρέπει κατὰ τὴν φύσιν του νὰ ἔχει ἀπὸ αὐτά, ὑπάρχει μάλιστα καὶ περίπτωση, ποὺ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, νὰ περιέλθει σὲ χειρότερη καὶ ἀπὸ τὰ ζῶα κατάσταση, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἀριστοτέλης λέγοντας ὅτι “ὁ ἄνθρωπος χωρὶς ἀρετὴ εἶναι τὸ πιὸ ἀνόσιο καὶ τὸ πιὸ ἄγριο πλάσμα καὶ τὸ χειρότερο στὸ θέμα τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν καὶ στὴν λαιμαργία” (Πολιτικὰ Α´ παρ.1253 α –35).
Ὁ Πλάτων θεωρεῖ ἀφύσικη τὴν συνεύρεσιν ὁμοφυλοφίλων. Τοῦτο κατ ̓ αὐτόν, οὔτε στὰ ζῶα δὲν παρατηρεῖται καὶ ὑποστηρίζει ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ θεσπίσει νόμο, ὁ ὁποῖος νὰ θεωρεῖ τὶς συνήθειες τῶν ὁμοφυλοφίλων εὐχάριστες καὶ καθόλου ἀνήθικες (Νόμοι Η´ παρ. 836-2 ἕως 836 e -4).
Αὐτὸς εἶναι ὁ ἑλληνοχριστιανικός μας πολιτισμός, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχεικαμία σχέση μὲ τοὺς πολιτισμούς, ποὺ μᾶς ἔρχονται τελευταῖα ἀπὸ τὴν Ἑσπερία, μὲ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων, τὰ βρίθοντα ἀκυροτήτων μνημόνια (βλέπε Γ. Κασιμάτη: οἱ παράνομες συμβάσεις δανεισμοῦ τῆς Ἑλλάδος) καὶ τὶς συμβάσεις τοῦ Δουβλίνου μὲ τὶς ἀκατονόμαστες, ὑποτιμητικὲς καὶ ὑποβολιμαῖες γιὰ τὴν Χώρα μας διατάξεις τους, ποὺ διαλαμβάνει (σύμφωνα μὲ ὅσα βέβαια γνωρίζομε ἀπὸ τὸν ἡμερήσιο τύπο) ὅτι, ἂν ἀναχωρήσουν μετανάστες ἀπὸ τὴ Χώρα μας καὶ μεταβοῦν σὲ ἄλλη χώρα τῆς Ε.Ε. αὐτὴ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τοὺς ἀποστείλει πάλι στὴ Χώρα μας. Ἄκουσον – ἄκουσον!
Γιατί αὐτό; Προϊόντα τῆς Χώρας μας εἶναι οἱ μετανάστες; Γιὰ τὴ Χώρα μας ἀποκλειστικὰ ἦλθαν ἢ γιὰ τὶς χῶρες τῆς Ε.Ε. καὶ μάλιστα τὶς οἰκονομικῶς ἰσχυρότερες; Γιατὶ ἡ σχολιαζομένη διάταξη δὲν διέλαβε ὅτι ἀντὶ νὰ ἐπιστρέφονται οἱ ἐν λόγῳ μετανάστες στὴ Χώρα μας, νὰ ἀποστέλλονται στὴ γειτονικὴ Τουρκία ἀπὸ τὴν ὁποία κυρίως, ὅπως εἶναι παγκοίνως γνωστὸν ἔχουν ἔλθει;
Κατὰ ποῖον λόγον ἡ Γαλλία λ.χ. δυσανασχετεῖ γιὰ τοὺς 300.000 μετανάστες, ποὺ ἔχουν ἐγκατασταθεῖ σ ̓ αὐτή, ἂν καὶ ἔχει πολλαπλάσιο πληθυσμὸ ἀπὸ τὸν δικό μας καὶ δὲν πρέπει νὰ δυσανασχετεῖ δικαίως ἡ Χώρα μας, ποὺ ἔχει δεχθεῖ ἀκουσίως πλέον τοῦ ἑνὸς ἑκατομμυρίου μετανάστες; Γιατί ἀποκαλοῦνται οἱ δυσανασχετοῦντες Ἕλληνες ρατσιστές; Οἱ μὴ δεχόμενοι τοὺς ἐκ τῆς Χώρας μας σὲ ἄλλες χῶρες τῆς Ε.Ε. μεταβαίνοντες μετανάστες πῶς πρέπει νὰ χαρακτηρισθοῦν;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου