Των
Α. ΜΑΤΑΡΑΣΗ
Σ. ΠΑΠΑΣΤΑΜΑΤΙΟΥ
῎Επειτα ἀπὸ τοὺς νικηφόρους πολέμους τοῦ 1912 καὶ 1913 ἡ χώρα μας ἔγινεν ὑπολογίσιμος στρατιωτικὸς καὶ πολιτικὸς παράγων εἰς τὴν ἀνατολικὴν Μεσόγειον, «σεβαστὴ εἰς τοὺς Τίλους καὶ τρομερὰ εἰς τοὺς ἐχθρούς της».
῾Ο λαός μας συνεκινήθη ἀπὸ τὰς νίκας αὐτὰς καὶ ἔζησεν ἡμέρας ἐθνικοῦ ἐνθουσιασμοῦ. ᾽Ιδίως ὅταν ἐπέστρεψεν ἀπὸ τὸ Βουκουρέστιονὁ πρωθυπουργός του καὶ ἀπὸ τὴν αἱματοποτισμένην Μακεδονίαν ὁ στρατὸς καὶ ὁ δαφνοστεφανὴς Στρατηλάτης. Εἰς τὰς πλήρεις ἐπιτευγμάτων καὶ ἐξάρσεων στιγμὰς ἐκείνας ὅλοι οἱ ῞Ελληνες κατενόησαν ὅτι τὴν ἄνοδον τῆς φυλῆς ἐδημιούργησεν ἡ ἐθνικὴ ἑνότης, διὰ τῆς διακυβερνήσεως τῆς χώρας ἀπὸ δύο λαμπροὺς ἀρχηγούς τὸν βασιλέα Κωνσταντῖνον καὶ τὸν Βενιζέλον.
Μετὰ την αποστρατευσιν του νικηφόρου, στρατοῦ μας επηκολούθησεν ἡ ὀργάνωσις τῶν νέων ἐδαφῶν, ἐνω η, κυβέρνησις ηὔξησε τὰς προσπαθείας της διὰ τὴν ἀνασυγκρότησιν τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν καὶ τῶν οἰκονομικῶν πόρων τῆς χώρας. Μία ἐποχὴ δηλαδὴ γεμάτη ἀπὸ ἐθνικὸν παλμὸν καὶ μεγαλεπή βολα ἔργα.
Τὴν βόρειον ῎Ηπειρον, εἰς τὴν ὁποίαν κατώκουν ἑλληνικοὶ πληθυσμοί, τὴν εἶχε καταλάβει ὁ στρατός μας μετὰ τὴν ἐκπόρθησιν τοῦΜπιζανίου. Δυστυχῶς αἱ μεγάλαι Δυνάμεις κατ’ ἀπαίτησιν τῆς ᾽Ιταλίας καὶ τῆς Αὐστρίας, ἐδημιούργησαν ἀνεξάρτητον ᾽Αλβανικὸν κράτος, εἰς τὸ ὁποῖον προσήρτησαν καὶ τὴν βόρειον ῎Ηπειρον. Μετὰ τὴν ἀπόφασιν αὐτὴν αἱ Δυνάμεις ἀπηύθυναν διακοίνωσιν πρὸς τὴν ὲλληνικὴν Κυβέρνησιν νὰ ἀποσύρη τὰ στρατεύματά της ἀπὸ τὴν βόρειον ῎Ηπειρον καὶ ὡς ἀντάλλαγμα θὰ τῆς παρεχώρουν τὰ Δωδεκάνησα καὶ τὰς νήσους, ποὺ εἶχε καταλάβει τὸ ναυτικόν μας. ῾Η κυβέρνησις ὑπέκυψεν εἰς τὴν ἀξίωσιν καὶ ἀπέσυρε τὰ στρατεύματα. Οἱ Βορειοηπειρῶται ὅμως δὲν ἠθέλησαν νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν διακοίνωσιν καὶ πραξικοπηματικῶς ἴδρυσαν εἰς ῎Αργυρόκαστρον χωριστὴν κυβέρνησιν τῆς βορείου ᾽Ηπείρου ὑπὸ τὸν Γεώργιον Ζωγράφον.
Αἱ Δυνἀμεις τότε, διὰ νὰ ἀποφύγουν ἐπέμβασιν τῆς ῾Ελλἀδος, ἐκάλεσαν τὸν Ζωγράφον διὰ διαπραγματεύσεις. ῾Υπὸ τὴν πίεσιν αὐτῶν οἱ Βορειοηπειρῶται ἠναγκάσθησαν νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ νέον ᾽Αλβανικὸν κράτος, ἀφοῦ ἐπέτυχον ἐγγυήσεις διὰ τὴν ἐλευθέραν θρησκευτικὴν καὶ ἐθνικήν των δρᾶσιν. Αἱ ἐγγυήσεις ὅμως αὐταὶ δὲν ἐτηρήθησαν καὶ αἱ καταπιέσεις τοῦ ᾽Αλβανικοῦ κράτους ὡδήγησαν εἰς ἐκπατρισμὸν μέγα τμῆμα τοῦ ἐλληνικοῦ πληθυσμοῦ τῆς βορείου ᾽Ηπείρου.
Σοβαρωτέρας ὅμως ἐνοχλήσεις ἐδημιούργησαν εἰς τὴν ῾Ελλάδα οἱ Νεότουρκοι μὲ ἀπειλὴν πολέμου, ἂν δὲν ἀπέσυρε τὰ στρατεύματά τηςἀπὸ τὴν Χίον καὶ τὴν Λέσβον. Διὰ νὰ ἐκβιάσουν μάλιστα τὴν κατάστασιν, ἐξεδίωξαν ἀπὸ τὴν Μ. ᾽Ασίαν 30.000 ῞Ελληνας καὶ ἐγκατέστησαν Μουσουλμάνους ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν. Τέλος, ὠργάνωσαν συλλαλητήρι τῶν μουσουλμανικῶν πληθυσμῶν ἐναντίον τῆς ῾Ελλάδος καὶ ἐπροχώρησαν εἰς συννενοήσεις μὲ τοὺς Βουλγάρους, διὰ νὰ δράσουν ἀπὸ κοινοῦ ἐναντίον τῆς χώρας μας. ῾Ο πρωθυπουργὸς Βενιζέλος διεμαρτυρήθη ἐντόνως διὰ τὰς διώξεις τῶν ἑλλῃνικῶν πληθυσμῶν τῆς Μ. ᾽Ασίας καὶ προέβη εἰς παραγγελίαν δύο θωρηκτῶν πρὸς ἐξασφάλισιν τῆς ναυτικῆς ὑπεροπλίας εἰς τὸ Αἰγαῖον.
Τὸν χειμῶνα τοῦ 1914 αἱ Δυνάμεις παρεχώρησαν εἰς τοὺς ῞Ελλὴνας ὅλας τὰς νήσους τοῦ ἀνατολικοῦ Αἱγαίου ποὺ κατελήφθησαν ὑπὸπτοῦ ἑλληνικοῦ στόλου, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ῎Ιμβρον καὶ τὴν Τένεδον. Τὰ Δωδεκάνησα, τὰ ὁποῖα εἶχον ἀποσπάσει ἀπὸ τοὺς Τούρκους οἱ ᾽Ιταλοί, παρέμειναν ὑπὸ τὴν ἰταλικὴν κυριαρχίαν.
῎Ετσι βλέπομεν ὅτι οὔτε ἡ εὶρήνη τοῦ Λονδίνου οὔτε ἡ συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου ἔδωσαν τὴν τελειωτικὴν λύσιν εἰς τὸ φλέγον ᾽Ανατολικὸν ζήτημα, άλλὰ ἀντιθέτως διεπράχθησαν ἀδικίαι, αἱ ὁποῖαι καθίστων τὴν εἰρήνην εἰς τὰ Βαλκάνια προσωρινὴν. ῎Επειτα ὑπῆρχε καὶ ἡ νέα μεγάλη δύναμις, ἡ Γερμανία, ποὺ εἶχεν ἐπιτύχει οίκονομικὴν καὶ στρατιωτικὴν διείσδυσιν εἰς τὴν Τουρκίαν καὶ τὴν Βουλγαρίαν καὶ ἐνίσχυε καὶ τὰς δύο αὐτὰς χώρας εἰς τὴν πολιτικὴν τῶν παραλόγων ἀπαιτήσεών των ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα καὶ τὴν Σερβίαν
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου