Ἄμωμος θυσία

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

Ἀπόστολος: Ἑβρ. θ´ 11 – 14

Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. ι´ 32 – 45

Ἦχος πλ.α´ — Ἑωθινόν: Β´

του

Ἀρχιμανδρίτου

Μελέτιου Ἀπ. Βαδραχάνη

«ΕΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΗΝΕΓΚΕΝ

ΑΜΩΜΟΝ Τῼ ΘΕῼ»

Πρὶν τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, στὸν παράδεισο, δὲν ὑπῆρχε θυσία μὲ τὴ μορφὴ ποὺ ἐμφανίστηκε μετὰ σʼ ὅλους τούς λαοὺς καὶ ὅλες τὶς θρησκεῖες. Ὑπῆρχε μόνο μία πνευματικὴ θυσία, τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς πίστεως στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ· νὰ μὴ φᾶνε οἱ πρωτόπλαστοι ἀπὸ τὸ δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Οἱ πρωτόπλαστοι δὲν δέχθηκαν νὰ προσφέρουν αὐτὴ τὴν θυσία στὸν Θεὸ κι ἔτσι βρέθηκαν ἐκτὸς παραδείσου. Μετὰ τὴν πτώση ὅμως, τὰ παιδιὰ τῶν πρωτοπλάστων ὁ Κάϊν καὶ ὁ Ἄβελ, χωρὶς νὰ τοὺς πεῖ κανεὶς τίποτα, προσφέρουν θυσία. Καταλαβαίνουν ὅτι πρέπει νὰ προσφέρουν κάτι στὸ Θεὸ –ἀπὸ τὸν ὁποῖον λαμβάνουν τόσα– καὶ ὅτι δὲν μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τὸ Θεὸ διὰ τῆς προσευχῆς χωρὶς τὴ θυσία.

«Ὅπου γίνεται θυσία», λέγει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «ἐκεῖ ἐξαφανίζονται τὰ ἁμαρτήματα, ἐκεῖ γίνεται συμφιλίωση μὲ τὸν Κύριο, ἐκεῖ γίνεται ἑορτὴ καὶ χαρά. Ὅπου θυσία συνεπῶς ἐκεῖ καὶ μεγάλη ὠφέλεια. Καὶ ὅσο πιὸ μεγάλη ἡ θυσία τόσο πιὸ πολὺς ὁ ἁγιασμός».

Αὐτὸ τὸ διαισθάνθηκε ὁ Ἄβελ χωρὶς κανεὶς νὰ τοῦ τὸ διδάξει καὶ «πίστει πλείονα θυσίαν παρὰ Κάϊν προσήνεγκε τῷ Θεῷ» (Ἑβρ. 11,4) προσφέροντας τὰ πρωτότοκα τῶν προβάτων του. Ὁ Κάϊν ὅμως ποὺ ἔχει τὴν θρησκευτικὴ ροπή, χωρὶς αὐτὴ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν πίστη, προσφέρει τυχαῖα καὶ φθηνὰ γεωργικὰ προϊόντα, γιὰ νὰ ξεγελάσει τὸ Θεὸ, ἀλλὰ καὶ τὴ συνείδησή του. Ὁ Θεὸς δὲν πρόσεξε τὴν θυσία τοῦ Κάϊν καὶ δέχθηκε μόνο τὴν θυσία τοῦ Ἄβελ. Ὁ φόνος τοῦ Ἄβελ ἀπὸ τὸν Κάϊν συνετέλεσε, ὥστε ὁ Ἄβελ νὰ προσφερθεῖ καὶ ὁ ἴδιος σὰν θυσία στὸν Θεὸ καὶ νὰ θεωρεῖται τύπος τοῦ Χριστοῦ· καὶ ἡ θυσία του τύπος τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἔκτοτε ὅλοι οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προσφέρουν θυσίες στὸ Θεό, ἀλλὰ κυρίως προσφέρουν τὶς πνευματικὲς θυσίες τῆς πίστεως, τῆς ὑπακοῆς, τῆς ἐγκαρτερήσεως, ποὺ εἶναι σταυρικὲς θυσίες καὶ τοὺς στοιχίζουν προσωπικὰ τὰ μέγιστα.

Ἂς θυμηθοῦμε τὴ θυσία, ποὺ ζήτησε ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, νὰ θυσιάσει τὸ παιδὶ του τὸν Ἰσαάκ, γιὰ νὰ ἐννοήσουμε τί ἀκριβῶς θέλει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Θυσίες προσφέρει καὶ ὁ Ἰσραὴλ σύμφωνα μὲ τὸ τυπικὸ, ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ζητᾶ κι ἀπʼ αὐτοὺς –συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως– τὶς σταυρικὲς θυσίες τῆς ὑπακοῆς, τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐγκαρτερήσεως.

«Μεγίστη θυσία ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ», λέγει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «καὶ μάλιστα καινούργια, πρωτότυπη καὶ ἀξιοθαύμαστη. Θυσία ποὺ δὲν καίγεται στὴν φωτιά, ἀλλὰ σώζει μὲ τὸ αἷμα ποὺ χύθηκε. Θυσία ποὺ δὲν γίνεται πολλὲς φορές, ἀλλὰ μία καὶ ὅμως, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὶς ἄλλες ποὺ μᾶς καθάριζαν τυπικὰ καὶ ἐξωτερικά, μᾶς καθαρίζει τὴ συνείδησή μας ἀπὸ τὰ νεκρά μας ἔργα (τὶς ἁμαρτίες μας), ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ λατρεύουμε τὸν ζωντανὸ Θεό», ὅπως τονίζει στὸ τέλος τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.

«Ὁ Χριστὸς εἶναι καὶ θῦμα καὶ ἱερεύς. Θῦμα κατὰ τὸ σῶμα του καὶ ἱερεὺς κατὰ τὴν πνευματική του φύση. Ὁ ἴδιος καὶ πρόσφερε τὴν θυσία καὶ προσφερόταν σωματικά. Μᾶς λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος “κάθε ἀρχιερέας λαμβάνεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γίνεται ἀρχιερέας χάριν τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐγκαθίσταται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ γιὰ νὰ προσφέρει δῶρα καὶ θυσίες ὑπὲρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τους” (Ἑβρ. 5,1 καὶ 8,3). Γιʼ αὐτὸ λοιπὸν ἦταν ἀνάγκη νὰ ἔχει καὶ ὁ Χριστὸς κάτι ποὺ νὰ τὸ προσφέρει θυσία. Κι αὐτὸς προσέφερε ὡς θυσία τὸν ἑαυτό του.

Νὰ λοιπὸν ποὺ ὁ Χριστὸς εἶναι καὶ ἱερέας καὶ θῦμα συγχρόνως». Κατʼ ἐπέκταση πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι καὶ ὁ κάθε χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶναι θύτης καὶ θῦμα ἐν πνευματικῇ ἐννοίᾳ. Θυσιάζει στὸ ναὸ τῆς ὑπάρξεώς του ὅλα τὰ ἄνομα πάθη του, ἀλλὰ καὶ ὅλες τὶς δίκαιες καὶ νόμιμες ἐπιθυμίες του. Θυσιάζει ὅλα τὰ δικαιώματά του, ὅπως καὶ ὁ Χριστός. Αὐτὴ ἡ προσωπικὴ θυσία καὶ ἡ προσωπικὴ ἱερωσύνη εἶναι ποὺ χαριτώνει στὸ ἔπακρον τοὺς πιστοὺς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης καὶ ἀξιοποιεῖ πλήρως τὴν σταυρικὴ θυσία. Ἀλλὰ ἂς ἀφήσουμε τὸν ἅγιο Χρυσόστομο νὰ ὁλοκληρώσει τὴν διδασκαλία του γιὰ τὴ μεγίστη θυσία τοῦ σταυροῦ.

»Ἡ θυσία τοῦ σταυροῦ ἐπιτελέσθηκε ἐκτός τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, ἐκτός τῆς πόλεως καὶ τῶν τειχῶν, διότι κατάργησε τὸ νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ δὲν ἀφορᾶ μόνο τοὺς Ἰουδαίους ἀλλὰ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἡ θυσία αὐτὴ ἔγινε γιὰ νὰ ἐπαληθευθεῖ ἡ προφητεία “ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη” (Ἠσ. 53,12). Ὁ σταυρὸς εἶναι συνεπῶς ἀπὸ ̔δῶ καὶ πέρα τὸ καινούργιο θυσιαστήριο καὶ ὁ καινούργιος βωμός. Καθάρισε ὅλη τὴν οἰκουμένη. Καὶ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ. Γιʼ αὐτὸ ὁ Χριστὸς θυσιάσθηκε ψηλὰ στὸν σταυρὸ καὶ ὄχι κάτω ἀπὸ στέγη, γιὰ νὰ καθαρίσει ὅλη τὴν ἀτμόσφαιρα. Καθαριζόταν ὅμως καὶ ἡ γῆ, διότι ἔσταζε τὸ αἷμα του πάνω σʼ αὐτήν.

»Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶχε παραγγείλει στοὺς Ἰουδαίους νὰ προσφέρουν τὶς θυσίες τους μόνο στὸ ναὸ καὶ ̔κεῖ νὰ λατρεύουν τὸν Θεό, διότι ὅλη ἡ γῆ εἶχε μολυνθεῖ ἀπὸ τὶς εἰδωλολατρικὲς θυσίες. Γιὰ μᾶς ὅμως, ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε ἡ θυσία τοῦ σταυροῦ καὶ ἁγιάσθηκε ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη, ὅλος ὁ κόσμος ἔγινε τόπος προσευχῆς. Γιʼ αὐτὸ λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος “Βούλομαι προσεύχεσθαι τοὺς ἄνδρας ἐν παντὶ τόπῳ ἐπαίροντας ὁσίας χεῖρας” (Α ́ Τίμ. 2,18). Νὰ λοιπὸν ποὺ καθαρίσθηκε κάθε τόπος, ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη κι ἔγινε ἡ γῆ ἁγιώτερη ἀπὸ τὰ ἅγια τῶν ἁγίων.

Κι αὐτὸ γιατί ἐκεῖ θυσιαζόταν πρόβατο, ποὺ δὲν εἶχε λογικό, ἐδῶ ὅμως στὸ σταυρὸ θυσιάσθηκε πρόβατο πνευματικό. Κι ὅσο μεγαλύτερη ἡ θυσία τόσο μεγαλύτερος ὁ ἁγιασμός.»

Τὸ πόσο μεγάλη ὑπῆρξε ἡ θυσία τοῦ σταυροῦ καὶ τὸ τί ὠφέλεια προέκυψε φαίνεται σʼ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν ληστὴ “ἀμὴν λέγω σοι,σήμερον μετʼ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ” (Λουκ. 23,43).»Δύο μεγάλα κατορθώματα φανερώνουν τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ἄνοιξε τὸν παράδεισο καὶ ὅτι ἔβαλε μέσα πρῶτο οἰκήτορα ἕνα ληστή, ἀφοῦ ἄλλαξε τὴν πονηρή του σκέψη. Ὅταν ἔκανε θαύματα καὶ ἀνέστησε τοὺς νεκροὺς καὶ ἔδιωχνε τοὺς δαίμονες καὶ σταματοῦσε τρικυμίες δὲν τὸ ἔκανε αὐτό. Τώρα ποὺ τὸν κάρφωναν καὶ τὸν σταύρωναν καὶ τὸν εἰρωνεύονταν καὶ τὸν κακολογοῦσαν καὶ οἱ πάντες τὸν εἶχαν ἀρνηθεῖ καὶ προτιμοῦσαν τὸν Βαραββᾶ ἀπʼ αὐτόν, τώρα συγκλόνισε τὴν κτίση, ἀλλὰ καὶ τὴν πέτρινη καρδιὰ τοῦ ληστοῦ.

Ἔγινε σεισμὸς φυσικὸς καὶ σεισμὸς πνευματικός. Καὶ ἔτσι, κι ἐκτός τοῦ ληστοῦ, ὁ Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος καὶ οἱ στρατιῶτες του, ἀφοῦ εἶδαν τὰ φοβερὰ γεγονότα ποὺ ἐπακολούθησαν τὴ σταύρωση, ἀναγκάσθηκαν νὰ ὁμολογήσουν κι αὐτοὶ τὴν θεότητά του (Ματθ. 27,54)».


Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ